Chapter 2.2

Sa narinig ay matunog na tumawa ang propesor. Tumayo siya mula sa pagkakaupo at binigyan ng pamilyang yakap si Lunabella. Para na talagang anak ang turing nito kay Luna dahil sa tagal na nilang magkasama. Dahil sa pagkasubsob sa trabaho ay hindi na nakapag-asawa ang propesor at hindi na nagkaroon pa ng pamilya.

Kaya kahit sakit sa ulo ang pagpapasaway ng dalawang anak nito ay nagpapasalamat siya dahil nabigyan ng mga ito ang kulay ang kanyang buhay.

“Natutuwa ako sa bilis ng iyong pagdedesisyon, Luna.” Wika nito pagkatapos humiwalay sa yakap. Tinapik nito ng marahan ang balikat ng babae. “Huwag kang mag-alala, sasama si Linda at ang ilang stuff dito nang sa ganoon ay may makakasama ka roon in case mamiss mo ako rito.” Pagbibiro ng propesor.

Habang ang dalawa ay nag-uusap tungkol sa pag-uwi ng Pilipinas ay nagkatinginan naman ang dalawang batang lalaki.

Para bang nag-uusap na ang dalawa at nagkakaintindihan kahit na wala pa mang lumalabas na salita sa kanilang bibig. Ilang sandali pa ay nagtanguan ang dalawa.

Uuwing Pilipinas. Natutuwa sila sa narinig. Dahil doon nakatira ang kanilang ama, ibig sabihin ay makikita na rin nila ito.

Masaya sila dahil uuwi na sila ng bansa dahil gusto rin nilang turuan ng leksyon ang amang nag-abandona sa kanila!

******

NAIA International Airport.

Akay-akay ang dalawang anak, bumaba ng eroplano si Lunabella kasama ang dalawang anak sa bansang kanyang sinilangan at iniwan ng anim na taon.

Nang nasa lapag na silang mag-iina ay agad na kumapit si Brion sa hita ni Luna. Nakahawak ito sa harapan ng maong na jumper at mariing pinagdikit ang mga paa. “Mama! Mama! Naiihi na po ako!”

Tumawa si Luna at Levy sa hitsura ni Brion at saka tumango. “Sige, pupunta tayong palikuran ngayon din.”

Dahil sa ka-cute-tan ng mga anak ay kinuha niya ang cellphone upang kumuha ng litrato, agad namang nagreklamo ang isang anak.

“Mama stop taking pictures already! Maiihian ko na ang shorts ko!” nanginig pa ang bata sa sobrang pagpigil ng ihi.

Natatawang tumakbo si Lunabella patungong banyo upang masulusyunan ang kalbaryo ng anak niya. Nakasunod naman si Levy sa kanila.

Sinamahan ni Levy si Brion sa loob ng banyo, nagpaiwan si Luna sa labas para bantayan ang kanilang mga maleta. Habang naghihintay ay nagpadala ng mensahe si Lunabella sa propesor at sinabing ligtas silang nakarating sa bansa.

Pinasalhan din niya ng mensahe ang kaibigan, sa kalagitnaan ng pagtitipa niya ay isang pamilyar na boses ang umagaw sa atensyon niya.

“Useless! Ang dami at lalaking tao ninyo tapos hindi man lang ninyo magawang mahanap ang isang bata! Anong kabobohan ang mayroon kayo? It was just a child! A fucking child!” Galit na sambit ng lalaki, malamig at baritonong tinig.

Pagkatapos ng anim na taon ay muli niyang narinig ang boses na ito. Ilang taon man ang lumipas, hindi pa rin niya magawang kalimutan ang boses na iyon.

Hindi napigilan ni Luna ang sarili at lumingon siya sa pinanggalingan ng tinig. Doon ay nakita niya ang lalaking nakasuot ng itim na suit. Ang tindig ng mahahaba nitong paa ay nagsusumigaw ng karangyaan at kapangyarihan. At sa laki ng boses nito dahil sa iritasyon ay napapalingon ang ilang mga tao. Imbes na matakot o kaya makaramdam ng pagkapahiya, napapanganga pa ang mga ito sa angking kaguwapuhan ng lalaki.

Bahagya itong nakatagilid sa banda ni Lunabella kaya kalahating katawan lamang niya ang nakikita niya. Ngunit kahit naka-side view ang lalaki, kitang-kita pa rin ang kaguwapuhan nito. Kitang-kita pa rin ang perpektong pagkakagawa ng Diyos rito.

Benjamin Alvarez!

Nagwala ang dibdib ni Lunabella. Hindi niya akalain na sa unang araw ng pagtapak niyang muli sa bansa ay ito agad ang makikita niya!

Ang damdaming matagal ng nakatago sa kailaliman ng kanyang puso ay biglang nanumbalik sa isang iglap.

Akala niya ay ayos lang, ngunit hindi. Bumalik ang sakit at poot na nararamdaman niya sa lalaki ngayong nakita niya ulit ito.

“Mama! We're done!” Bumalik ang diwa ni Lunabella nang maramdaman niya ang paghawak ng dalawang anak sa magkabilang kamay niya.

Nagpabalik-balik ang tingin niya sa mga anak at kay Benjamin.

Halos tumigil sa pagtibok ang puso niya.

Kailangan na nilang makaalis dito dahil hindi dapat magtagpo ang landas nilang tatlo!

Isang tingin pa lang ay makikilala na ng lalaki ang mga bata dahil carbon copy niya ang mga ito!

Lumunok si Luna at pinalitan ng ngiti ang gulat na muka. “Talaga? Tara na, naghihintay na ang ninang Zarina ninyo sa labas.” Sambit niya at pinahawak sa hila-hila niyang maleta ang mga anak.

Awtomatikong bumaling ang ulo ni Benjamin nang marinig ang pamilyar na boses.

Lunabella?

Siya ba iyon?

Bumalik na ba siya?

Mabilis na humakbang si Benjamin patungo sa kanila ngunit sa dami ng tao sa airport ay hindi na niya ito mahabol. Humalo na ito sa dami ng tao.

Dumilim ang mukha niya at saka unti-unting nadedepina ang galit sa kanyang mga mata.

Ang babaeng iyon ay walang pusong inabandona ang kanilang walang kamuwang-muwang na anak! At ngayon ay babalik ito? Para saan?