Kita sa mukha ni Karylle ang pag-aalinlangan—ayaw niyang sumakay sa kotse. Ngunit tiningnan siya ni Alexander at kalmadong nagsalita,“Karylle, may mga bagay na hindi ko pa nasasabi sa'yo. Okay lang bang sumakay ka muna?”Napangiwi si Karylle, ngunit nagdesisyon siya na gamitin ang pagkakataong ito para tuluyang magkalinawan. Kaya, pumasok siya sa kotse.Bahagyang ngumiti si Alexander, isinara ang pinto para sa kanya, at dumiretso sa driver's seat.Hindi muna niya pinaandar ang kotse. Sa halip, hinarap niya si Karylle. Nang makita niyang nakatingin din ito sa kanya, bahagyang ngumiti si Alexander.“Yung nangyari kahapon, iniisip siguro ng iba na sinadya kong magpakita para lang makaganti. Pero, Karylle, bawat salitang sinabi ko kahapon ay galing sa puso ko.”Napangiti si Karylle, ngunit halatang hindi siya naniniwala. “Mr. Handel, ex-wife ako ni Harold. Kasal na ako noon, at hindi na ako katulad ng dati.”“Alam ko,” seryosong sagot ni Alexander. Sa pagkakataong ito, wala nang bakas ng
Tumingin si Layrin kay Karylle na puno ng pag-aalala."Kung hindi naman totoo ang mga bagay na sinasabi nila, hayaan mo na lang sila. Lahat ng sumisikat ay nagiging target ng pambabatikos."Bahagyang kumislap ang mga mata ni Karylle, bigla niyang naalala ang nangyari kahapon. Napangiti siya nang bahagya."Hindi ko na iniintindi iyon.""Kung gano’n, bakit parang hindi tama ang mood mo?" tanong ni Layrin, kitang-kita ang pagkabahala niya habang tinitigan si Karylle, hindi niya gustong may makalampas na emosyon mula rito.Bahagyang napakunot ang noo ni Karylle. "Kanina, naghintay na naman si Alexander sa bahay ko. Ayoko sanang palalain ang sitwasyon, pero hindi ko rin siya maaaring ma-offend. Sa kagustuhan niyang talunin ang pamilya Sanbuelgo, iniisip niyang pakikinabangan ako kaya sinusundan niya ako."Hindi napigilan ni Layrin ang mapatawa. "Ah, kaya pala."Tiningnan siya ni Karylle ng madiin, pero ngumiti lang si Layrin."Alam mo ba? May naisip ako," sabi nito, may bahid ng misteryo a
Halatang nagulat si Bobbie."Mr. Sanbuelgo..."Kanina lang, ayaw ni Harold na ipatanggal ang balita—akala niya’y gusto niyang makita si Karylle na malungkot.Pero nang matapos niyang basahin ang post ng lolo niya sa Weibo, biglang bumilis ang tibok ng puso niya, at parang hindi niya maintindihan ang sarili. Lahat ng nasabi niya kanina ay parang kusa lang lumabas sa bibig niya!Napakagat siya ng labi, hindi alam kung ano ang sasabihin. Napansin ni Bobbie ang magulong ekspresyon ni Harold kaya nagpatuloy ito, "Isa pa pong balita, Mr. Handel sinundo si Miss Granle papunta sa law firm kaninang umaga, pero walang nag-post tungkol dito sa Weibo."Biglang tumalim ang tingin ni Harold kay Bobbie.Napalunok si Bobbie, inayos ang salamin niya at parang sinubukang mag-relax.Ilang saglit lang, huminga nang malalim si Harold at hinagod ang kanyang kilay. Bumalik na ang kanyang kalma at seryoso niyang sinabi, "Wala kayong kailangang gawin tungkol diyan."Kahit hindi masyadong sigurado si Bobbie, a
Bahagyang nagbago ang ekspresyon ni Adeliya, at sa marahas na pananalita ng kanyang ina, hindi niya napigilan ang panginginig ng kanyang katawan."Mom..." mahina niyang sambit.Malalim na napabuntong-hininga si Andrea. "Adeliya, alam mo naman dapat ito sa puso mo. Ayaw ka talaga ni Harold kaya ginamit natin ang paraang ito—ang magpanggap bilang tagapagligtas niya—at sinira ang lugar ni Karylle sa puso niya."Mariing hinigpitan ni Adeliya ang pagkakakapit sa kumot ngunit nanatiling tahimik.Napansin iyon ni Andrea at alam niyang hindi maganda ang nararamdaman ng anak, kaya't nagsalita ito nang mas mahinahon, "Adeliya, darating ang araw na mararamdaman mo rin ang nararamdaman ko ngayon. Hindi laging mas mahalaga ang pagmamahal kaysa sa kapangyarihan, estado, at pera. Kaya ng isang tao na mabuhay kahit walang pagmamahal, pero kapag wala kang pera o estado, hindi ka mabubuhay ng maayos.""Tandaan mo, anak, walang taong hindi kayang mabuhay nang wala ang isa't isa. Kaya ginagawa ito ng nan
"Dumating ba ako sa maling oras?"Pagdating ni Karylle, bukas ang pinto kaya ang bumungad sa kanya ay ang tila malapit na usapan ng dalawa sa loob ng kwarto.Ang ngiti sa labi ni Adeliya ay biglang nanigas, ngunit sa sumunod na sandali ay ngumiti rin siya, “Karylle, andito ka! Pasok ka!”Tinitigan niya si Karylle nang may bahagyang kaba sa mga mata. Gaano karami kaya ang narinig nito? Noong araw ng salu-salo, hindi siya nakapagpaliwanag nang maayos, at kung narito ulit si Karylle para magtanong o maghamon, baka masira ang magandang imahe na kanina lang niya nabuo!Biglang tumingin si Harold kay Karylle, at bakas sa kanyang mga mata ang matalim na tingin na may halong kung ano pang emosyon.Ngumiti si Karylle nang bahagya at sinabing, “Narinig ko kasing mag-o-overtime si Ginoong Sanbuelgo ngayong gabi, kaya naisipan kong dalawin ang pinsan ko. Pero hindi ko inasahan na si Ginoong Sanbuelgo mismo ang maglalaan ng oras para kay pinsan. Pasensya na kung naistorbo ko kayo.” Pagkasabi nito,
Habang pinagmamasdan ang papalayong anyo ni Karylle, nagmamadali at nag-aalalang nagsalita si Adeliya, "Karylle!"Sinubukan niyang bumangon mula sa kama, pero biglang pinigilan siya ni Harold. "Huwag mo na siyang alalahanin!"Maputla ang mukha ni Adeliya at agad siyang umiling. "Harold, hindi pa magaling si Karylle. Ang nangyari kahapon ay tiyak na malaki ang naging epekto sa kanya. Pinilit ko siyang aliwin, pero hindi niya matanggap. Natatakot ako... baka may gawin siyang masama sa sarili niya!"Biglang nanlaki ang mga mata ni Harold.Ngayon, tila walang kakampi si Karylle, at wala na rin siyang pamilyang maaaring bumalik-balikan. Kung sakaling magdesisyon siyang tapusin na ang lahat...Ngunit kasunod nito, ngumisi si Harold nang malamig. "Mapagkunwari si Karylle. Gagawin niya ang lahat para makuha ang gusto niya. Anong magagawa niya sa sarili niya? Hindi niya kayang gawin ang ganyang bagay."Pumilas ng ngiti sa mata ni Adeliya, ngunit nanatili siyang kunwari’y nag-aalala. "Harold...
Di nagtagal, binuhat ni Harold si Karylle papunta sa sasakyan. Maingat ang bawat kilos niya, kaya hindi nakaramdam ng anumang kakaiba si Karylle. Sa dami ng taong nakatingin, imposibleng basta-basta na lang siya ibabagsak nito sa sasakyan.Bukod pa rito, maaaring nanonood ng live broadcast si Lola anumang oras. Kapag nalaman nitong nahulog siya sa tubig at hindi siya sinagip ni Harold, masasayang lang ang lahat ng pagpapanggap niya.Ang totoo, kaya naman ni Karylle na umahon mag-isa kanina, pero pinili niyang itago ang kakayahan niyang iyon. Kung mananatiling sikreto ito, maaaring ulitin ng iba ang ganoong taktika, at para kay Karylle, isa itong paraan upang maprotektahan ang sarili.Pagkatapos isara ang pinto ng sasakyan, malamig na tumingin si Harold kay Karylle. "Huwag ka nang magpakatanga sa harap ko sa susunod."Bahagyang kumurap si Karylle at binuksan ang bag. Napansin niyang hindi na gumagana ang cellphone niya dahil nabasa ito.Hinila niya ang braso ni Harold. "Pwede bang pahi
"Pwede kang magmakaawa sa akin."Tiningnan siya ni Karylle nang walang kibo. "Harold, may tama ba ang utak mo?"Biglang bumagsak ang ekspresyon ni Harold. "Kung hindi dahil sa akin, baka nasa tubig ka pa rin ngayon. At dahil sa'yo, nabasa ang telepono ko. Hindi ba dapat lang?"Ngumiti si Karylle. "Kung ganoon, huwag mong sabihing wala akong utang na loob. Alam ko naman na hindi mo ginawa 'yon para sa akin. Ginawa mo 'yon dahil takot kang mag-alala si Lola. Kahit wala ka doon, may mabuting taong tutulong sa akin."Pero kung tutuusin, kahit sinong tao ang tumulong sa kanya ngayon, kahit alam niyang may ibang dahilan ang pagtulong nila, magpapasalamat pa rin siya. Dahil, sa totoo lang, iniligtas siya nito.Pero kay Harold? Hindi niya magawa.Sabihin na lang nating siya ang tipo ng taong hindi kayang maging mabait sa tulad nito.At tulad ng inaasahan, lalong dumilim ang mukha ni Harold. Pero hindi natinag si Karylle. Tiningnan niya ito nang diretso. "Kailangan ko pang magmakaawa bago mo a
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-
Nagsimulang ilapag ng mga waiter ang mga pagkain sa mesa. Dahil naka-reserve na ito ni Bobbie bago pa man sila dumating, puwede na agad silang kumain pagkaupo.Pagbalik ni Bobbie matapos i-park ang sasakyan, agad niyang napansin ang seating arrangement nila. Napahinto siya at saglit na natigilan.Bigla niyang naisip, Aba, parang ayoko nang lumapit.Kabisado na niya ang mood ni Mr. Sanbuelgo. Sa tingin pa lang niya, alam niyang ayaw na ayaw ng boss niya na makisalo siya sa upuan ngayon. Ramdam niyang pinipigilan pa nito ang sarili.Pero bago pa siya makapagdesisyon kung babalik na lang siya sa sasakyan o tuluyan nang lalapit, nagsalita agad si Roy—na para bang palaging sabik sa gulo at hindi natatakot sa drama.“Bobbie, halika na! Umupo ka na, mabilis lang 'to. Kain lang tapos alis agad, time is tight and the task is heavy!” nakangising sabi nito.Napabuntong-hininga si Bobbie. Aba, kung hindi ba naman ako iniipit nito...Malinaw na si Roy ay nagpapasaya lang at sadyang ginagatungan an
Sa kabila ng lahat, nanatiling mabigat ang loob ni Karylle.Ang Rosen Bridge ay hindi ganoon kalapit. Bagama’t nasa loob pa rin ito ng Lungsod B, matatagpuan ito sa isang maliit na lalawigan na kailangan pang tawirin mula sa isang urban area papunta sa isa pa.Ibig sabihin, kung aalis sila sa hapon, malamang ay gabi na bago matapos ang inspeksyon, at posibleng kailanganin pa nilang mag-overnight doon.Dahil dito, naramdaman ni Karylle ang isang hindi maipaliwanag na inis.Pero dahil ito ay tungkol sa trabaho at bahagi ng kanyang tungkulin, wala siyang magawa kundi lunukin ang nararamdaman. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon o ihalo ang personal sa propesyonal. Kapag ginawa niya iyon, tiyak na iisipin ng iba na isa siyang maliit at pihikang tao. Sa kasalukuyang kalagayan niya—na pilit bumabangon muli para makuha muli ang kontrol sa Granle—hindi siya puwedeng magkaroon ng kahit kaunting kapintasan.Lalo na ngayong ang proyektong ito kasama si Harold ay isa sa pinakamahalaga sa kany
Itinutok ni Harold ang kanyang mata kay Karylle, kahit hindi siya nagsalita, ramdam pa rin ni Karylle ang matinding ironiya sa mga mata nito.Hindi pinansin ni Karylle si Harold at sa halip ay tumingin siya sa namumuno ng planning department na nagsalita."Ba't ninyo gustong magpalit ng trabaho?" tanong ni Karylle.Agad na sumagot ang head ng planning department, "Ganito po kasi, magkaibang mga kalakasan ng bawat isa, at ang cooperation plan po ay nagbago, kaya't pinili namin ang mga posisyon na akma sa amin."Isang matalim na tingin mula kay Harold ang tumama sa manager ng planning department, at malamig niyang tanong, "Ano ang resulta?"Dali-daling tumingin ang manager kay Karylle, hindi niya kayang tumingin kay Harold. Nang makita niyang nakasimangot si Karylle, agad siyang kinabahan.Naku!Pumait ang kanyang pakiramdam. Akala niya na ang mga pagbabago ay makakatulong para magustuhan siya ni Karylle at Harold, pero ngayon, parang napaglaruan lang siya ng sarili niyang kakulangan at
Napakunot ang noo ni Adeliya. “Alam ko,” maikli niyang sagot.Ayaw na sana niyang magtiwala sa taong iyon, pero hindi na rin niya kayang maghintay pa.Nang makita ni Andrea na naging mas mahinahon na si Adeliya, tumango ito. “Sige, hintayin na lang muna natin ang balita. Pag naayos na ang lahat, makakalabas na tayo agad ng ospital.”Tumango si Adeliya. “Hmm.”Mabilis lumipas ang araw, pero hindi alam kung ilang tao ang hindi nakatulog nang maayos.Si Karylle, ilang ulit nagising sa kalagitnaan ng gabi. Halatang hindi maganda ang lagay niya, at kung wala siyang alarm kinabukasan, siguradong malalate siya.Nang lumabas si Nicole sa kwarto, nadatnan niya si Karylle na kakatapos lang sa banyo. Ngumiti siya at kinawayan ito, “Morning, baby~”Pinilit ngumiti ni Karylle. “Morning. Mauna ka na maghilamos, ako na maghahanda ng breakfast.”Umiling si Nicole habang pinapakita ang hawak niyang cellphone. “No need, I already ordered. Papadeliver ko na lang.”Tumango si Karylle. “Okay, sige, mag-ay
"Mukhang gano'n na nga." Walang pag-aalinlangang sabi ni Jerianne, habang ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pag-unawa. "Kung may ganitong tensyon sa lumang mansyon ng Sabuelgo family, malamang maraming hindi pagkakaunawaan at tampuhan sina Harold at Karylle."Napakagat-labi si Reyna, hindi alam kung ano ang sasabihin.Hinila siya ni Jerianne palapit at niyakap. "Anak, huwag mong pilitin ang sarili mong mag-isip ng kung anu-ano. Kung kaya mong ipaglaban, ipaglaban mo. Pero kung hindi na talaga kaya, matutong bumitaw. Yung paulit-ulit kang nasasaktan pero ayaw mong pakawalan—hindi ikaw 'yon. At ayokong mas lalo ka pang masaktan."Nanginginig ang mga labi ni Reyna, at dama niyang pati ang ina niya ay gusto na siyang sumuko.Pero hindi niya kaya.Napakabuting lalaki ni Harold...Sa isip niya, si Harold pa rin ang laman—ang pagiging maayos nitong tingnan, ang diretsong kilos, ang tapang, at ang matikas nitong tindig.Hindi niya matanggal sa isipan ang lalaki. Ang bigat ng pa
Napatawa si Karylle sa sinabi ni Nicole. “Grabe ka, hindi naman lahat ng lalaki ay scumbag. Marami pa rin diyan ang matinong tao.”Napabuntong-hininga si Nicole. “Well, sa panahon ngayon? Ilan ba talaga ang kagaya ni Christian? Sabihin mo nga, gaano karami sa kanila ang totoong maaasahan?”Biglang naging kumplikado ang tingin ni Karylle. Tahimik lang siyang napatingin sa malayo, pinipigil ang sarili. Hindi siya sumagot, bagkus ay pinagdikit lang niya ang mga labi at ibinaling ang tingin.Napansin agad ni Nicole ang pagbabago ng mood ng kaibigan. Parang nalamlam na naman si Karylle. Agad siyang natauhan—mukhang hindi niya dapat binanggit si Christian. Alam niyang may matinding guilt si Karylle kay Christian, lalo na’t may utang na loob ito sa lalaki.“Ay, sige na nga, huwag na natin pag-usapan ‘yan. Manood na lang tayo ng TV, gusto mo?” alok ni Nicole, pilit binabago ang tema ng usapan.Tumango si Karylle. “Sige.”Sa totoo lang, wala talaga siyang gana manood, pero dahil kay Nicole na
Hindi nagsalita si Harold, bagkus pinili niyang manahimik habang mariing pinipigil ang anumang emosyon.Ngunit kahit wala siyang sinabi, ramdam pa rin ng lahat ang bumabalot na lamig sa kanyang paligid, lalo na sa mga mata niyang tila nagyeyelong titig. Kitang-kita—masama ang timpla niya.Lalong nataranta si Lady Jessa, “Karylle, ikaw...”Nabitin ang sasabihin niya, tila nag-aalangan kung dapat pa ba siyang magsalita. Wala na siyang nadugtong pa.Sa kabilang banda, si Karylle ay medyo kalmado na rin sa mga sandaling iyon. Pinilit niyang ngumiti, at mahinahong nagsalita, “Grandma, huwag ka nang mag-alala sa akin. I'm really okay.”“Paano naman ako ‘di mag-aalala, Karylle? Kita mo naman ang sarili mo. Kung gusto mo, bumalik ka na dito. Sabihan mo si Roy na ibalik ka muna. Palalabasin ko na yang batang ‘yon—tayo muna ang mag-usap bilang apo’t lola, okay?”Bahagyang tumango si Karylle. “Grandma, okay lang po talaga ako. May mga kailangang asikasuhin sa trabaho. Pupunta na lang po ako sa i
At gaya ng inaasahan, agad na tumigil si Karylle nang marinig ang sinabi ni Roy.Mabilis niyang ipinarada ang sasakyan sa tabi ng kalsada, malapit kay Karylle. Bumaba ng bahagya ang bintana at tumingin siya sa dalaga. “Si lola lang kasi ang nag-aalala talaga,” paliwanag niya. “Ayaw niyang mapabayaan ka, kaya pinakiusapan niya akong sunduin ka. Please, sakay ka na. Kung hindi ka sasama, lalo lang siyang mag-aalala.”Hindi agad nagsalita si Karylle. Kunot ang noo niyang tumingin sa loob ng sasakyan, at nang masigurong si Roy lang talaga ang laman niyon, bahagyang lumuwag ang ekspresyon niya.Pero tumanggi pa rin siya. Maingat at malamig ang boses niya nang magsalita, “Sabihin mo na lang kay lola na sinundo mo ako at nakauwi na ako. Hindi ko na ikukuwento ‘to.”