Harold ay medyo natigilan, at ang mga emosyon sa kanyang mga mata ay mga damdaming hindi kayang unawain ni Atty. Lee.Hindi naman napansin ni Atty. Lee iyon, pero muli siyang nagsalita, "Actually, okay lang makipaglaro sa mga babae, pero hindi ka dapat masyadong maging emosyonal sa isang babae, kasi kung hindi..."Nang mabanggit niya ito, medyo napangisi siya, naisip ang kanyang ama bilang halimbawa, ngunit halatang ayaw na niyang balikan iyon.Bahagyang kumunot ang noo ni Harold, "Hindi lahat ng tao ay katulad ng tatay mo.""Pag nakikita ko ang tatay kong mag-isa, parang ayoko ring mahulog sa mga babae. O siya, bababa na ako sa kanto, kita na lang ulit tayo sa susunod."Mukhang astig si Atty. Lee, pero may bakas ng lungkot sa kanyang mga mata. At si Harold naman, hindi alam kung ano ang sasabihin tungkol dito.Nang makababa si Atty. Lee ng kotse, umupo si Harold nang maayos at pumikit para magpahinga. Medyo madilim na, at bumalik siya sa bahay nang tuluy-tuloy.Pagpasok niya sa bahay
Pero... hindi niya alam na habang papalapit siya, lalong lumalakas ang amoy ng pabango. Lalong sumama ang tingin ni Harold. Tumayo siya sa may pinto, hindi man lang nagpalit ng sapatos.Nang makitang palapit na si Adeliya, agad na nagsalita si Harold sa mababang boses, "Huwag kang lumapit!"Ano bang amoy ang meron siya at sobrang sama!Kung maririnig lang ni Adeliya ang sinabi niya, baka magalit siya nang sobra at manginig pa.Pero ngayon, kitang-kita ang pagkalito at kaba niya. Tumayo siya doon at tila hindi makapaniwala, "Harold, noon, ayoko sanang sirain ang kasal ninyo ni Karylle. Gusto ko pang pagsikapan na magkabalikan kayo, pero ngayon... kayong dalawa ay parang magkaaway na, at alam kong hindi na posible iyon para sa inyo.""Pero alam mo, una kitang nakilala kaysa kay Karylle, at mas matagal na kitang gusto kaysa sa kanya. Sinabi mo rin noon na handa kang pakasalan ako, pero... nagbago na ba ang lahat ng iyon?"Hindi napigilan ni Adeliya ang isang mapait na ngiti, "Mukhang ako
Pero bakit, bakit ganito ang nangyari!Bakit!Sinusubukan ni Adeliya na kalmahin ang sarili, pero narinig niya ang tunog ng kotse na papalayo sa labas."Harold..."Di niya mapigilan ang pagpatak ng luha, bakit ganito ang nangyari?Nakipag-divorce na si Karylle sa kanya, pinalayas na niya si Karylle mula kay Harold, pero bakit parang lalo pang sumama ang sitwasyon ngayon?Sa plano niya, pagkatapos ng divorce nila ay dapat ikakasal na sila ni Harold kaagad, pero ngayon...?!Sa sandaling ito.Nakapagmaneho na palayo si Harold, malamig ang ekspresyon at puno ng mga eksena kanina ang isip niya.Eksena ni Karylle na nagmamaneho nang hindi man lang siya tinitingnan.At mga salitang binitiwan nito sa ama niya at sa kanya nung nagkita sila sa sementeryo noong huli, parang nag-iba na nang husto ang babaeng ito at hindi na siya kailangan gaya ng dati.Dapat ay masaya siya dahil hindi na siya inaaligaga nito, pero ang babaeng ito!Nilalabanan siya nang paulit-ulit! Hindi lang siya sinira sa harap
Galit na galit si Karylle na nanginginig na ang kanyang katawan. Iniisip pa rin ni Harold na isa siyang taong gahaman at vain?Nang mag-divorce sila, maaari naman sana niyang gamitin ang pagkakataon para makipag-usap ng terms sa kanya. Pero iniwan niya ang villa, at iniisip pa rin nitong gahaman siya?Ngumisi siya nang malamig, "Nanalo ako sa kaso ni Alexander, binayaran mo ng dagdag na 10 bilyon, at lahat ng iyon, ipinasa ni Alexander sa account ko. Sa tingin mo ba, kailangan ko pa ng pera?"Ginawa iyon ni Alexander, pero balak niyang ibalik ang pera sa kanya kapag nagkaroon siya ng tamang pagkakataon.Biglang lumabas ang mga ugat sa likod ng kamay ni Harold. Parang may kapital si Karylle, at bawat salitang binibitawan niya ay matagumpay na napupukaw ang galit niya.Huminto ang elevator muli, ngayon sa floor ng bahay ni Karylle.Hinila niya si Karylle palabas, mabilis ang kilos nito, habang napakadilim ng ekspresyon ng mukha ng babae. Halatang wala siyang balak buksan ang pinto.Pero
Bahagyang nag-iba ang ekspresyon ni Harold. Ang mga sinabi ni Karylle ay nag-iwan sa kanya ng kawalan ng sagot. Hindi niya alam kung ano ang isasagot.May halong pangungutya sa mga mata ni Karylle. Gusto sana niyang sabihin ang lahat sa kanya—na hindi siya pabigat, na kaya niyang sabayan si Harold, na kaya niyang maglaan ng sarili niya para sa Sanbuelgo.Pero napigilan niya ang lahat ng iyon. Wala namang saysay dahil ni hindi siya nito matignan ng diretso. Kaya ano pa ang silbi ng mga sasabihin niya?Habang nakikita niyang nag-isip ang lalaki, halatang abala ang utak nito sa malalim na pag-iisip, bahagyang ngumiti si Karylle. "Mr. Sanbuelgo, siguro dapat ka nang umalis. Lagi kang nagpa-pasok-labas dito, hindi yata patas para sa pinsan ko. Ikakasal ka na, hindi ba? Para kay lola na lang, pupunta ako para uminom ng wine sa kasal mo."Sinabi ni Karylle iyon nang parang walang bigat, pero hindi niya alam na tuluyan nitong napukaw ang galit ni Harold!"’Wag kang mag-alala," malamig na tugo
Nang maisara ang pinto nang malakas, bigla na lang napaupo si Karylle sa sahig. Ang mukha niya ay sobrang putla.Akala niya kaya na niyang kalimutan ang lahat, pero nang marinig niya ang mga masasakit na salitang binitawan ng lalaking iyon, parang isang matalim na kutsilyo ang tumarak sa puso niya!Mariing kinagat ni Karylle ang kanyang labi, at hindi na napigilan ang pagbagsak ng mga luha.Ibinaluktot niya ang kanyang mga tuhod, niyakap ito, at isinubsob ang mukha sa pagitan ng kanyang mga braso. Ang buong katawan niya ay nanginginig.Sa mga sandaling iyon, nasa elevator na si Harold. Ang ekspresyon niya ay hindi mas mabuti kaysa kay Karylle—halos magalit na nga pati ang mga ugat sa kanyang noo, na parang sasabog na.Habang naririnig ang nakakairitang mga sinabi ni Karylle kanina, Diyos lang ang nakakaalam kung gaano niya gustong batikusin ang babaeng iyon sa mga oras na iyon!Mabilis na bumaba ang elevator, pero ang isipan ni Harold ay puno pa rin ng imahe ni Karylle habang galit na
"Hindi... Hindi totoo 'yan." Namumula ang mga mata ni Adeliya, at hindi niya alam ang gagawin.Ang ngiti sa gilid ng labi ni Andrea ay biglang nawala, at kahit si Lucio ay diretso nang tumingin sa cellphone ng asawa. Parang may mali siyang nararamdaman.Nanginginig ang katawan ni Adeliya, at hindi mapigilan ang panginginig ng kanyang labi. "Kung totoo ang iniisip niyo, bakit ganito ang nararamdaman ko? Bakit ako takot na takot? Bumalik siya, pero pagkatapos niya akong makita, umalis siya agad—galit na galit at parang nasusuka sa akin! Ayaw na niya sa akin! Mom, wala na siyang balak na pakasalan ako!"Biglang nagbago ang mga mukha nina Andrea at Lucio.Hindi na nakapagpigil si Lucio at agad na inagaw ang telepono. "Ano ba talaga ang nangyari?!" tanong niya, puno ng pag-aalinlangan.Nanginginig si Adeliya, pero mariin niyang kinagat ang labi at sinagot ang tanong. "Sabi niya, 'Umalis ka na dito!' Ayaw niya talaga sa akin! Wala na siyang balak na pakasalan ako! Pero dati, ang lakas ng lo
Saglit na natigilan si Harold. Hindi niya inakalang seryoso pala si Karylle sa sinabi nitong naliligo siya.Nabalutan lamang ito ng isang manipis na bath towel, na bahagyang lampas lang sa kanyang mga hita. Ang makinis na balat sa kanyang leeg at ang basang buhok na nakadikit dito ay lalong nagbigay ng mapanuksong tanawin. Sa bawat paggalaw ni Karylle, bahagyang lumilitaw ang mas marami pa, na agad namang kinuha ang pansin ni Harold.Napasingkit ang mga mata ni Harold, at napansin ni Karylle na pinipigil nito ang sarili—nanikip ang kanyang mga labi at hindi nakapagsalita.Hawak-hawak ni Karylle ang bath towel gamit ang dalawang kamay, halatang nag-aalala na baka biglang bumagsak ito. Napakunot ang noo niya, at galit na galit na tinanong si Harold, “Ano ba talagang kailangan mo?!”
Matalino si Adeliya, at kadalasan, kahit hindi pa nagsasalita ang mga tao, nararamdaman na niya kung may kakaiba. Iyon ang ikinatatakot ni Andrea—ang katalinuhan ng sariling anak.Pinilit ni Andrea na panatilihing kalmado ang itsura habang sumagot, “Nagpapalinis lang tayo. Ayoko na kasi sa layout ng lumang bahay, gusto ko nang baguhin. Pagkatapos ng renovation, kailangan pa nating pabugahan ng hangin ‘yon, para mawala ang amoy ng pintura. Aabutin pa ‘yon ng ilang buwan, kaya dito muna tayo pansamantala.”Napakunot muli ang noo ni Adeliya. “Pero 'di ba bago pa lang ‘yung bahay na ‘yon? At ‘yung design, ikaw mismo ‘yung pumili nun dati. Bakit mo biglang gustong baguhin lahat?”Tinitigan niya si Andrea, pilit inaalam kung may tinatago ito.Hindi alam ni Andrea kung paano siya sasagot. Kaya sa huli, nakaisip siya ng palusot. “Eh kasi naman ‘yung assistant ng daddy mo, siya ‘yung kumuha ng contractor. Ang dami nilang nilokong part ng project—puro mumurahing materyales ang ginamit. Kaya ayo
“Ano 'yang suite na 'yan! Paano mo naisip na gusto kong makasama ka sa iisang kwarto?” inis na sambit ni Nicole habang napapangit ang mukha sa pagkainis. Halatang hindi siya sang-ayon.Sumimangot din si Roy. “Kung suite, bakit parang isang kwarto lang?” Hindi niya maitago ang inis. Si Nicole, tulad ng dati, ay prangkang magsalita. Pero sa harap ng maraming tao, basta na lang niyang binanggit ang gano’n? Nakakahiya. Gusto ba niyang mawalan ako ng dangal?Tahimik na lang ang receptionist. Nahihiya man sa tensyon sa harapan niya, wala siyang nasabi.Hindi na pinansin ni Nicole ang sinabing iyon ni Roy. Sa halip, hinarap niya ang front desk at mahinahong sinabi, “Puwede po bang magbukas ako ng ibang kwarto?”Muli, mahinahong sumagot ang receptionist. “Pasensya na po, ma’am. Fully booked na po kami. Kailangan po talaga ng advance reservation para makakuha ng kwarto.”Biglang lalong dumilim ang mukha ni Nicole. Napalingon siya kay Roy at pinanlakihan ito ng mata. “Alam mo nang pupunta ka ri
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-
Nagsimulang ilapag ng mga waiter ang mga pagkain sa mesa. Dahil naka-reserve na ito ni Bobbie bago pa man sila dumating, puwede na agad silang kumain pagkaupo.Pagbalik ni Bobbie matapos i-park ang sasakyan, agad niyang napansin ang seating arrangement nila. Napahinto siya at saglit na natigilan.Bigla niyang naisip, Aba, parang ayoko nang lumapit.Kabisado na niya ang mood ni Mr. Sanbuelgo. Sa tingin pa lang niya, alam niyang ayaw na ayaw ng boss niya na makisalo siya sa upuan ngayon. Ramdam niyang pinipigilan pa nito ang sarili.Pero bago pa siya makapagdesisyon kung babalik na lang siya sa sasakyan o tuluyan nang lalapit, nagsalita agad si Roy—na para bang palaging sabik sa gulo at hindi natatakot sa drama.“Bobbie, halika na! Umupo ka na, mabilis lang 'to. Kain lang tapos alis agad, time is tight and the task is heavy!” nakangising sabi nito.Napabuntong-hininga si Bobbie. Aba, kung hindi ba naman ako iniipit nito...Malinaw na si Roy ay nagpapasaya lang at sadyang ginagatungan an
Sa kabila ng lahat, nanatiling mabigat ang loob ni Karylle.Ang Rosen Bridge ay hindi ganoon kalapit. Bagama’t nasa loob pa rin ito ng Lungsod B, matatagpuan ito sa isang maliit na lalawigan na kailangan pang tawirin mula sa isang urban area papunta sa isa pa.Ibig sabihin, kung aalis sila sa hapon, malamang ay gabi na bago matapos ang inspeksyon, at posibleng kailanganin pa nilang mag-overnight doon.Dahil dito, naramdaman ni Karylle ang isang hindi maipaliwanag na inis.Pero dahil ito ay tungkol sa trabaho at bahagi ng kanyang tungkulin, wala siyang magawa kundi lunukin ang nararamdaman. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon o ihalo ang personal sa propesyonal. Kapag ginawa niya iyon, tiyak na iisipin ng iba na isa siyang maliit at pihikang tao. Sa kasalukuyang kalagayan niya—na pilit bumabangon muli para makuha muli ang kontrol sa Granle—hindi siya puwedeng magkaroon ng kahit kaunting kapintasan.Lalo na ngayong ang proyektong ito kasama si Harold ay isa sa pinakamahalaga sa kany
Itinutok ni Harold ang kanyang mata kay Karylle, kahit hindi siya nagsalita, ramdam pa rin ni Karylle ang matinding ironiya sa mga mata nito.Hindi pinansin ni Karylle si Harold at sa halip ay tumingin siya sa namumuno ng planning department na nagsalita."Ba't ninyo gustong magpalit ng trabaho?" tanong ni Karylle.Agad na sumagot ang head ng planning department, "Ganito po kasi, magkaibang mga kalakasan ng bawat isa, at ang cooperation plan po ay nagbago, kaya't pinili namin ang mga posisyon na akma sa amin."Isang matalim na tingin mula kay Harold ang tumama sa manager ng planning department, at malamig niyang tanong, "Ano ang resulta?"Dali-daling tumingin ang manager kay Karylle, hindi niya kayang tumingin kay Harold. Nang makita niyang nakasimangot si Karylle, agad siyang kinabahan.Naku!Pumait ang kanyang pakiramdam. Akala niya na ang mga pagbabago ay makakatulong para magustuhan siya ni Karylle at Harold, pero ngayon, parang napaglaruan lang siya ng sarili niyang kakulangan at
Napakunot ang noo ni Adeliya. “Alam ko,” maikli niyang sagot.Ayaw na sana niyang magtiwala sa taong iyon, pero hindi na rin niya kayang maghintay pa.Nang makita ni Andrea na naging mas mahinahon na si Adeliya, tumango ito. “Sige, hintayin na lang muna natin ang balita. Pag naayos na ang lahat, makakalabas na tayo agad ng ospital.”Tumango si Adeliya. “Hmm.”Mabilis lumipas ang araw, pero hindi alam kung ilang tao ang hindi nakatulog nang maayos.Si Karylle, ilang ulit nagising sa kalagitnaan ng gabi. Halatang hindi maganda ang lagay niya, at kung wala siyang alarm kinabukasan, siguradong malalate siya.Nang lumabas si Nicole sa kwarto, nadatnan niya si Karylle na kakatapos lang sa banyo. Ngumiti siya at kinawayan ito, “Morning, baby~”Pinilit ngumiti ni Karylle. “Morning. Mauna ka na maghilamos, ako na maghahanda ng breakfast.”Umiling si Nicole habang pinapakita ang hawak niyang cellphone. “No need, I already ordered. Papadeliver ko na lang.”Tumango si Karylle. “Okay, sige, mag-ay
"Mukhang gano'n na nga." Walang pag-aalinlangang sabi ni Jerianne, habang ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pag-unawa. "Kung may ganitong tensyon sa lumang mansyon ng Sabuelgo family, malamang maraming hindi pagkakaunawaan at tampuhan sina Harold at Karylle."Napakagat-labi si Reyna, hindi alam kung ano ang sasabihin.Hinila siya ni Jerianne palapit at niyakap. "Anak, huwag mong pilitin ang sarili mong mag-isip ng kung anu-ano. Kung kaya mong ipaglaban, ipaglaban mo. Pero kung hindi na talaga kaya, matutong bumitaw. Yung paulit-ulit kang nasasaktan pero ayaw mong pakawalan—hindi ikaw 'yon. At ayokong mas lalo ka pang masaktan."Nanginginig ang mga labi ni Reyna, at dama niyang pati ang ina niya ay gusto na siyang sumuko.Pero hindi niya kaya.Napakabuting lalaki ni Harold...Sa isip niya, si Harold pa rin ang laman—ang pagiging maayos nitong tingnan, ang diretsong kilos, ang tapang, at ang matikas nitong tindig.Hindi niya matanggal sa isipan ang lalaki. Ang bigat ng pa