Huminga nang malalim si Adeliya. "Sige, naiintindihan ko."Pagkatapos nito, ibinaba na ng mag-ina ang tawag. Agad namang inayos ni Andrea ang plano, habang si Adeliya ay nanatili sa kanyang kwarto, labis na nag-aalala.Sa isang iglap, dumating na ang dalawampung minuto.Mahigpit na hinawakan ni Adeliya ang kanyang telepono at sa wakas ay tinawagan si Lauren.Napakadali para kay Adeliya ang makapasok sa pamilya Sabuelgo, at utang niya ito kay Lauren, na ngayon ay hinihintay din ang mga mangyayari sa gabing ito.Nang biglang tumunog ang telepono ni Lauren, inakala nitong naging matagumpay na ang plano, kaya agad niya itong sinagot na may ngiti sa labi. "Adeliya, bakit ka tumatawag sa ganitong oras? Hindi ka pa ba nagpapahinga?"Huminga nang bahagya si Adeliya, ngunit halata ang nasal na tono sa kanyang boses—tila umiiyak siya.Napakunot ang noo ni Lauren at nagmadaling tanungin, "Adeliya, anong nangyari sa'yo?"Huminga muli si Adeliya, pilit pinipigilan ang kanyang nararamdaman, at mahi
“Ahh!” sigaw ni Adeliya sa gulat. “Bitawan mo ako! Baliw ka ba?!”“Hayop ka!!”Sa sandaling iyon, biglang may lalaking mabilis na tumakbo papunta sa kanila at sinuntok ang mukha ng isa sa mga manyakis!“Sino ka?! Sino’ng lakas ng loob na sumuntok sa akin?!”Nagulat si Adeliya nang makita ang lalaki. Hindi niya ito kilala.Kahit gabi, kitang-kita pa rin niya ang matalim na anggulo ng mukha nito. Gwapo siya, pero sino siya? ... Taong in-arrange ba siya ni Mama?Napaatras si Adeliya sa takot, pero biglang hinila ulit siya ng isa sa mga lalaki. “Akala mo ba may makakapagligtas sa’yo? Akin ka na ngayon!”Pagkasabi nito, sinimulan siyang kaladkarin ng lalaki.Halos maiyak si Adeliya habang nagpupumiglas. “Bitawan mo ako!”Pero nagsalita ang lalaki, “Makinig ka, kapag sinaktan kita mamaya, magkunwari kang masakit para mukhang totoo. Pagkatapos nito, diretso ka na sa ospital.”Halos hindi makapaniwala si Adeliya sa narinig niya, pero mabilis siyang tumango bilang sagot. Tila galit na galit pa
"Mrs. Sanbuelgoo?" Medyo inaantok pa ang boses ni Andrea. "Anong nangyari? Bakit late na, may problema ba?""Mother-in-law..." Huminga nang malalim si Lauren habang may halong kaba at komplikadong ekspresyon. "Patawarin mo ako!"Napahinto si Andrea, tila nagising na siya nang tuluyan. Pero bago pa siya makapagsalita, mabilis nang nagsalita si Lauren. "Kanina ko pa tinatawagan si Adeliya, pero hindi siya sumasagot. At nang may sumagot na, hindi siya – isang lalaki ang kausap ko. Sinabi niya na hinarang daw siya ng mga goons at may taong nagligtas sa kanya. Ngayon, papunta na raw sila sa Third Hospital. Ako... ako...""May nangyari kay Adeliya?!" Sobrang nag-aalala at halatang nataranta si Andrea."Sa loob ng sampung minuto, darating na sila sa Third Hospital. Mother, mauna na tayong pumunta doon!""Sige!" Agad na binaba ni Andrea ang tawag at hinarap si Lucio na nasa tabi niya. Pero imbes na magmukhang nag-panic, kalmado siyang nagsalita, "Halika, umalis na tayo."Bahagyang napakunot a
"Andrea!" Mabilis na inalalayan ni Lucio ang asawa.Gulo-gulo ang paghinga ni Andrea, at namumula ang kanyang mga mata. Pero kahit ganoon, hindi siya nagsabi ng anumang salita para sisihin si Lauren."Pasensya na... Pasensya na, hindi ko naalagaan ang anak ko. Hindi ko rin dapat naisip ang ganitong plano. Kasalanan ko..." May luha na sa mga mata ni Lauren.Noong nakaraan, matinding napinsala ang kaliwang binti ni Adeliya at ang natitirang bahagi ng katawan niya ay naging coma. Ngayon, muli siyang sinaktan sa kaliwang binti ng mga goons. Paano hindi matatakot si Lauren?Lungkot ang nakapinta sa mukha ni Andrea. Huminga siya nang malalim at agad na hinawakan ang kamay ni Lauren. "Mrs. Sanbuelgo, may isa akong pakiusap!"Naguguluhan si Lauren, kaya't mabilis siyang umiling nang may guilt. "Kasalanan ko lahat ng ‘to! Mother-in-law, paano ka pa makahihingi ng pabor sa akin?""Pwede bang papuntahin mo si Mr. Sanbuelgo dito?" Namumula ang mga mata ni Andrea at halatang nag-aalala. "Mrs. Sanb
Galit na galit si Lauren kaya nanginginig ang katawan niya. Tinitigan niya si Harold nang may namumulang mga mata. "Ikaw mismo ang nagsabi na papakasalan mo si Adeliya! Ang dami nang isinakripisyo ni Adeliya para sa'yo, bulag ka ba?! Kahit tumira siya sa bahay mo habambuhay, nararapat lang yun sa kanya! May utang ka sa kanya! Pero anong ginawa mo, Harold?! Ano ang ginawa mo?!"Pikit-labi lang si Harold at nanatiling tahimik.Agad namang umiling si Andrea, "Hindi... Mrs. Sanbuelgo, kalma lang po kayo, walang kinalaman si Mr. Sanbuelgo sa nangyari, ang anak ko ang...""Walang kinalaman si Adeliya dito!" Galit na galit si Lauren at kahit nasa ospital, hindi niya napigilan ang galit niya. Itinaas niya ang kamay niya at sinampal ulit si Harold!Ngayon, pareho nang namamaga ang magkabilang pisngi ni Harold.Hindi umiwas si Harold kahit isang segundo. Nanatili siyang kalmado at tahimik.Gigil na gigil si Lauren, at muli niyang sinermunan si Harold. "Ako ang may ideya nito! Ako ang pumilit sa
Biglang kumunot nang mahigpit ang noo ni Harold, pero sa pagkakataong ito, wala siyang masabi.Samantala, tinawagan na ni Lauren ang matandang pinuno ng pamilya Sanbuelgo.Sinagot ni Joseph ang tawag at nagtanong nang may pagtataka, "Iho? Tumatawag ka sa ganitong oras?"Maganda ang pakikitungo nina Joseph at Lady Jessa kay Lauren, kaya sanay na itong tawagin siya nang ganoon. Nagmadali si Lauren at sinabing, "Dad, may gusto sana akong talakayin sa inyo. Hindi ko masabi nang detalyado ngayon, pero baka puwedeng ipalabas na ang matagal nang inihandang anunsyo?"Medyo nagulat si Joseph. "Ngayon? Pumayag na ba si Harold?""Eh, wala siyang karapatang tumanggi! Hindi pa ba sapat ang mga pagkakamali niya?! Dad, nasa ospital ako ngayon. Kakaalis lang ni Adeliya sa kritikal na kondisyon, at lahat ng ito ay dahil kay Harold, ang batang iyon! Kailangan niyang pakasalan si Adeliya!"Halatang naguluhan si Joseph. "Ano'ng nangyari?!"Napabuntong-hininga si Lauren, pero mabilis siyang nagsalita, "Da
Pumikit nang bahagya si Harold at sinabi, "Naipalabas na nina Lolo at Mama ang anunsyo."Nanginig ang katawan ni Adeliya, napatingin siya kay Harold, ngunit hindi niya alam kung ano ang sasabihin.Kalma lang na nagsalita si Harold, "Ito ang utang ko sa’yo. Ang nangyari ngayon, hindi ko rin inaasahan. Bigyan mo ako ng dalawang buwan para ayusin ang ilang bagay."Bahagyang nanginig ang mga pilikmata ni Adeliya, "Harold, ikaw…"Parang hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Sa wakas, nagsalita si Harold nang mahina, habang tinitingnan ang binti ni Adeliya na muling binendahan, "Masakit pa ba?"Umiling si Adeliya, "Wala naman akong major surgery, minimally invasive lang ito. Medyo masakit lang ang pagkakabendahan, pero okay lang ako. Hindi mo ako kailangang alalahanin."Habang sinasabi niya ito, bigla niyang itinaas ang kaliwang binti para ipakita kay Harold. Ngunit napasinghap siya sa sakit!"’Wag kang padalos-dalos!"Hindi gumalaw si Harold, natatakot siyang matamaan ang sugat ni Adeliy
Napatigil ang assistant sa gulat at hindi sinasadyang napatingin kay Alexander. "Mr. Handel...?" Halos hindi niya maituloy ang tanong. "Talaga bang gusto n’yo... siya?"Hindi niya magawang sabihin ang natitirang bahagi ng tanong.Bahagyang ngumiti si Alexander. "Lahat iniisip na romantic ako, bakit hindi ko pwedeng piliin siya? Sino ang mag-aakalang nakakatawa ako?""Pero hindi kayo gano’ng klaseng tao, at saka, kasal na si Miss Granle, Mr. Handel. Napakabuti niyo po para gawin ‘yan..."Ngumiti lang si Alexander. "Hindi ko naman iniintindi ‘yon. Besides, Karylle is worth it.""Pero...!" Puno ng gulat ang mata ng assistant.Naaalala niya na noong lumapit si Mr. Handel kay Karylle, ito’y dahil si Karylle mismo ang naghanap sa kanya. Ibinunyag ni Karylle ang kanyang pagkakakilanlan bilang iris at nag-alok na makipagtulungan sa kanya.Ginamit ni Mr. Handel ang pagkakataong ito para harapin si Harold.Pero habang tumatagal ang mga pag-uusap nila, parang nagbago ang pakikitungo ni Mr. Hande
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-
Nagsimulang ilapag ng mga waiter ang mga pagkain sa mesa. Dahil naka-reserve na ito ni Bobbie bago pa man sila dumating, puwede na agad silang kumain pagkaupo.Pagbalik ni Bobbie matapos i-park ang sasakyan, agad niyang napansin ang seating arrangement nila. Napahinto siya at saglit na natigilan.Bigla niyang naisip, Aba, parang ayoko nang lumapit.Kabisado na niya ang mood ni Mr. Sanbuelgo. Sa tingin pa lang niya, alam niyang ayaw na ayaw ng boss niya na makisalo siya sa upuan ngayon. Ramdam niyang pinipigilan pa nito ang sarili.Pero bago pa siya makapagdesisyon kung babalik na lang siya sa sasakyan o tuluyan nang lalapit, nagsalita agad si Roy—na para bang palaging sabik sa gulo at hindi natatakot sa drama.“Bobbie, halika na! Umupo ka na, mabilis lang 'to. Kain lang tapos alis agad, time is tight and the task is heavy!” nakangising sabi nito.Napabuntong-hininga si Bobbie. Aba, kung hindi ba naman ako iniipit nito...Malinaw na si Roy ay nagpapasaya lang at sadyang ginagatungan an
Sa kabila ng lahat, nanatiling mabigat ang loob ni Karylle.Ang Rosen Bridge ay hindi ganoon kalapit. Bagama’t nasa loob pa rin ito ng Lungsod B, matatagpuan ito sa isang maliit na lalawigan na kailangan pang tawirin mula sa isang urban area papunta sa isa pa.Ibig sabihin, kung aalis sila sa hapon, malamang ay gabi na bago matapos ang inspeksyon, at posibleng kailanganin pa nilang mag-overnight doon.Dahil dito, naramdaman ni Karylle ang isang hindi maipaliwanag na inis.Pero dahil ito ay tungkol sa trabaho at bahagi ng kanyang tungkulin, wala siyang magawa kundi lunukin ang nararamdaman. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon o ihalo ang personal sa propesyonal. Kapag ginawa niya iyon, tiyak na iisipin ng iba na isa siyang maliit at pihikang tao. Sa kasalukuyang kalagayan niya—na pilit bumabangon muli para makuha muli ang kontrol sa Granle—hindi siya puwedeng magkaroon ng kahit kaunting kapintasan.Lalo na ngayong ang proyektong ito kasama si Harold ay isa sa pinakamahalaga sa kany
Itinutok ni Harold ang kanyang mata kay Karylle, kahit hindi siya nagsalita, ramdam pa rin ni Karylle ang matinding ironiya sa mga mata nito.Hindi pinansin ni Karylle si Harold at sa halip ay tumingin siya sa namumuno ng planning department na nagsalita."Ba't ninyo gustong magpalit ng trabaho?" tanong ni Karylle.Agad na sumagot ang head ng planning department, "Ganito po kasi, magkaibang mga kalakasan ng bawat isa, at ang cooperation plan po ay nagbago, kaya't pinili namin ang mga posisyon na akma sa amin."Isang matalim na tingin mula kay Harold ang tumama sa manager ng planning department, at malamig niyang tanong, "Ano ang resulta?"Dali-daling tumingin ang manager kay Karylle, hindi niya kayang tumingin kay Harold. Nang makita niyang nakasimangot si Karylle, agad siyang kinabahan.Naku!Pumait ang kanyang pakiramdam. Akala niya na ang mga pagbabago ay makakatulong para magustuhan siya ni Karylle at Harold, pero ngayon, parang napaglaruan lang siya ng sarili niyang kakulangan at
Napakunot ang noo ni Adeliya. “Alam ko,” maikli niyang sagot.Ayaw na sana niyang magtiwala sa taong iyon, pero hindi na rin niya kayang maghintay pa.Nang makita ni Andrea na naging mas mahinahon na si Adeliya, tumango ito. “Sige, hintayin na lang muna natin ang balita. Pag naayos na ang lahat, makakalabas na tayo agad ng ospital.”Tumango si Adeliya. “Hmm.”Mabilis lumipas ang araw, pero hindi alam kung ilang tao ang hindi nakatulog nang maayos.Si Karylle, ilang ulit nagising sa kalagitnaan ng gabi. Halatang hindi maganda ang lagay niya, at kung wala siyang alarm kinabukasan, siguradong malalate siya.Nang lumabas si Nicole sa kwarto, nadatnan niya si Karylle na kakatapos lang sa banyo. Ngumiti siya at kinawayan ito, “Morning, baby~”Pinilit ngumiti ni Karylle. “Morning. Mauna ka na maghilamos, ako na maghahanda ng breakfast.”Umiling si Nicole habang pinapakita ang hawak niyang cellphone. “No need, I already ordered. Papadeliver ko na lang.”Tumango si Karylle. “Okay, sige, mag-ay
"Mukhang gano'n na nga." Walang pag-aalinlangang sabi ni Jerianne, habang ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pag-unawa. "Kung may ganitong tensyon sa lumang mansyon ng Sabuelgo family, malamang maraming hindi pagkakaunawaan at tampuhan sina Harold at Karylle."Napakagat-labi si Reyna, hindi alam kung ano ang sasabihin.Hinila siya ni Jerianne palapit at niyakap. "Anak, huwag mong pilitin ang sarili mong mag-isip ng kung anu-ano. Kung kaya mong ipaglaban, ipaglaban mo. Pero kung hindi na talaga kaya, matutong bumitaw. Yung paulit-ulit kang nasasaktan pero ayaw mong pakawalan—hindi ikaw 'yon. At ayokong mas lalo ka pang masaktan."Nanginginig ang mga labi ni Reyna, at dama niyang pati ang ina niya ay gusto na siyang sumuko.Pero hindi niya kaya.Napakabuting lalaki ni Harold...Sa isip niya, si Harold pa rin ang laman—ang pagiging maayos nitong tingnan, ang diretsong kilos, ang tapang, at ang matikas nitong tindig.Hindi niya matanggal sa isipan ang lalaki. Ang bigat ng pa
Napatawa si Karylle sa sinabi ni Nicole. “Grabe ka, hindi naman lahat ng lalaki ay scumbag. Marami pa rin diyan ang matinong tao.”Napabuntong-hininga si Nicole. “Well, sa panahon ngayon? Ilan ba talaga ang kagaya ni Christian? Sabihin mo nga, gaano karami sa kanila ang totoong maaasahan?”Biglang naging kumplikado ang tingin ni Karylle. Tahimik lang siyang napatingin sa malayo, pinipigil ang sarili. Hindi siya sumagot, bagkus ay pinagdikit lang niya ang mga labi at ibinaling ang tingin.Napansin agad ni Nicole ang pagbabago ng mood ng kaibigan. Parang nalamlam na naman si Karylle. Agad siyang natauhan—mukhang hindi niya dapat binanggit si Christian. Alam niyang may matinding guilt si Karylle kay Christian, lalo na’t may utang na loob ito sa lalaki.“Ay, sige na nga, huwag na natin pag-usapan ‘yan. Manood na lang tayo ng TV, gusto mo?” alok ni Nicole, pilit binabago ang tema ng usapan.Tumango si Karylle. “Sige.”Sa totoo lang, wala talaga siyang gana manood, pero dahil kay Nicole na
Hindi nagsalita si Harold, bagkus pinili niyang manahimik habang mariing pinipigil ang anumang emosyon.Ngunit kahit wala siyang sinabi, ramdam pa rin ng lahat ang bumabalot na lamig sa kanyang paligid, lalo na sa mga mata niyang tila nagyeyelong titig. Kitang-kita—masama ang timpla niya.Lalong nataranta si Lady Jessa, “Karylle, ikaw...”Nabitin ang sasabihin niya, tila nag-aalangan kung dapat pa ba siyang magsalita. Wala na siyang nadugtong pa.Sa kabilang banda, si Karylle ay medyo kalmado na rin sa mga sandaling iyon. Pinilit niyang ngumiti, at mahinahong nagsalita, “Grandma, huwag ka nang mag-alala sa akin. I'm really okay.”“Paano naman ako ‘di mag-aalala, Karylle? Kita mo naman ang sarili mo. Kung gusto mo, bumalik ka na dito. Sabihan mo si Roy na ibalik ka muna. Palalabasin ko na yang batang ‘yon—tayo muna ang mag-usap bilang apo’t lola, okay?”Bahagyang tumango si Karylle. “Grandma, okay lang po talaga ako. May mga kailangang asikasuhin sa trabaho. Pupunta na lang po ako sa i
At gaya ng inaasahan, agad na tumigil si Karylle nang marinig ang sinabi ni Roy.Mabilis niyang ipinarada ang sasakyan sa tabi ng kalsada, malapit kay Karylle. Bumaba ng bahagya ang bintana at tumingin siya sa dalaga. “Si lola lang kasi ang nag-aalala talaga,” paliwanag niya. “Ayaw niyang mapabayaan ka, kaya pinakiusapan niya akong sunduin ka. Please, sakay ka na. Kung hindi ka sasama, lalo lang siyang mag-aalala.”Hindi agad nagsalita si Karylle. Kunot ang noo niyang tumingin sa loob ng sasakyan, at nang masigurong si Roy lang talaga ang laman niyon, bahagyang lumuwag ang ekspresyon niya.Pero tumanggi pa rin siya. Maingat at malamig ang boses niya nang magsalita, “Sabihin mo na lang kay lola na sinundo mo ako at nakauwi na ako. Hindi ko na ikukuwento ‘to.”