“I see.”Nang makita ni Bobbie na walang utos si Harold, tumango siya at lumabas ng opisina.…Sa patuloy na pagsusumikap ni Karylle, nakakita talaga siya ng isang bote ng gamot.Walang label ang bote; ang tanging nakikita niya ay mga puting diamond-shaped na pills.Anong klaseng gamot ito?Ano bang sakit ang mayroon si Papa noon na hindi niya sinabi para hindi siya mag-alala?Pinipigil ang emosyon, kumuha si Karylle ng dalawang pills mula sa bote at ibinalik ang iba sa dating pwesto.At dahil wala na siyang makita pang iba, sumuko rin siya sa huli.Nag-shower siya at natulog sa kwarto ng kanyang ama.Ngunit gabing iyon, hindi siya nakatulog nang maayos. Nang kalahating gising siya, parang nakita niya ang kanyang ama.Bigla siyang napabangon, at nang akmang tatawagin ang kanyang ama, naglaho ang imahe nito.Napakatahimik ng kwarto kaya’t napabuntong-hininga siya; alam niyang imahinasyon lang iyon.Umupo si Karylle, niyayakap ang kumot, talagang miss na miss na niya ang kanyang ama.Hi
Tumango si Karylle at hindi nagsalita, pero mukhang kalmado pa rin ang kanyang ekspresyon.Dinala ni Andrea ang inihandang almusal sa mesa, at nagsabay-sabay silang kumain.Panaka-nakang tinitignan ni Adeliya si Karylle, tila nagdadalawang-isip, pero sa huli ay nagsalita rin, "Karylle, galit ka pa rin ba sa akin dahil sa nangyari noong birthday ni lola?"Tumingin si Karylle sa kanya, "Bakit naman? Kung galit ako, bakit pa ako babalik dito para kumain kasama niyo?"Bakit parang medyo matigas at matapang magsalita si Karylle ngayon? Hindi tuloy alam ni Adeliya kung paano itutuloy ang pag-uusap.Bahagyang huminga siya at kunwari ay walang magawa. “Yung nangyari noon, hindi yun tulad ng iniisip mo. At yung regalo ko, hindi ko ginawa ‘yun para talunin ka. Magkapatid tayo, walang mas nakatataas sa isa't isa, sinulsulan lang tayo ng iba kaya naging gulo. Karylle, yung regalo ko noon, hindi jade bracelet talaga, naipalit lang iyon.”Naging malamig ang tingin ni Karylle. Matapos nilang mag-awa
Napatingin si Adeliya, pati na rin sina Lucio at Andrea, nag-angat ng tingin isa-isa. Kanina pa gusto nina Andrea at Lucio na makialam, pero hindi sila makakuha ng pagkakataon.Ngayon, hindi sinasadyang nagsalita si Andrea, "Ano ang sinabi mo, Karylle?"Tumingin si Karylle kay Adeliya at bahagyang ngumiti, "Sabi ni Lola, sa totoo lang gusto ka pa rin naman niya, pero sobrang dami mong plano. Ang dami mong kalkuladong ginagawa. Kung pwede lang daw, gusto ka niyang maging apo sa tuhod, pero ang problema, nagagawa mong maghugas-kamay sa mga kalokohan mo. Kahit patunayan mo pa na wala kang kinalaman, hindi ibig sabihin na lahat ng tao ay bulag, di ba?"Biglang nag-iba ang mukha ni Adeliya.Itong si Karylle!Lumalaban ng paandar!Alam niyang nagre-record siya, kaya sinasadyang gamitin si Lola para takutin siya. Akala ba niya matatakot siya?!Nang malapit na niyang palabasin ang recording, biglang muling nagsalita si Karylle, "Si Harold ang nag-drive sa amin kahapon, kaya yung dashcam ng sa
Tumango si Karylle, "Natural lang ito, hindi ko kayang hayaan na mapunta sa alanganin ang pamilya Granle. Pero, Uncle, hindi tayo dapat kumita ng hindi tama."Tumawa si Lucio, "Oo naman!" Makakasiguro kang malinis ang negosyo natin!"Tumango si Karylle; naniniwala siya rito dahil wala talagang lakas ng loob si Lucio na gawin ang taliwas. Nagkasala na siya sa mga ganitong bagay dati kaya takot na rin siya ngayon."Sige, hintayin ka namin," sabi ni Lucio na biglang napaisip na tama nga ang naging desisyon niya na papasukin si Karylle sa kompanya. Ipinakita nito na may pag-asa pa para sa Granle family at magsisilbi siyang tulay para sa kanilang tagumpay.Sa pamumuno ni Iris, malamang wala nang sino mang magkakaso laban sa Granle family.Kahit si Adeliya ay tila napaisip at naging mas magaan ang tingin kay Karylle ngayon. Matapos ang lahat, ang pagdating ni Karylle ay may dalang pag-asa at maaaring magbigay ng kayamanan sa kanilang pamilya.Pero!Naalala niya ang nangyari sa birthday banq
Nakakunot nang bahagya ang kanyang noo, may halong komplikasyon ang ekspresyon niya. Kahit may distansya sa pagitan nila, naririnig ni Harold ang bawat salitang sinasabi ni Karylle habang nakaupo ito sa harap ng lapida. Hindi siya makita ni Karylle, pero malinaw ang bawat salita niya sa pandinig ni Harold.Marahan niyang inangat ang kamay at hinaplos ang mukha ng lalaki sa larawan. Hindi mapigilan ni Karylle ang malakas na tibok ng kanyang puso. “Papa, sa totoo lang, dapat nakinig ako sa’yo. Hindi ko dapat... pinakasalan siya.”Ang mukha ng lalaking nasa di kalayuan ay agad na sumimangot at kumislap ang mga mata sa galit, pero pinilit niyang magpigil. Ayaw niyang ipaalam na nandiyan siya, gusto niyang marinig kung ano pa ang sasabihin ni Karylle.Mabigat na bumuntong-hininga si Karylle. “Noon, sabi mo sa akin na kapag magpapakasal ako, siguraduhin kong siya na ang tama, kung hindi, mas mabuting huwag na lang. Pero mahal ko siya, Papa. Alam mo ba, hindi ko maalala kung ilang taon na an
Pagkatapos ng isang hakbang, bigla siyang huminto. Halata ang komplikadong ekspresyon sa mukha niya. Paano siya basta-basta maglalakad papunta kay Karylle nang ganoon na lang?Baka ito ang plano ni Karylle!Alam niyang darating si Harold dito kaya siya sinadyang pumunta sa puntod ng kanyang ama. Para bang gusto niyang marinig ito ni Harold at maantig ang puso nito, hindi ba?Napangisi si Harold, ang galing talaga ni Karylle!“Papa, kahit mag-isa na lang akong mabuhay ngayon, huwag kang mag-alala, kasi naisip ko na hindi ko kailangang umasa sa mga lalaki para mabuhay. Ngayon na ganito na ang sitwasyon, mabuti na rin. Sa nakaraang tatlong taon, para maging karapat-dapat na Mrs. Sanbuelgo, iniwan ko ang sarili kong career at mga hilig. Akala ko tama lang na magsakripisyo bilang Mrs. Sanbuelgo. Pero ngayon, hindi ko na kailangang gawin iyon, Papa. Susundin ko ang sinabi mo dati: maging sarili ko. Ang pagiging sarili ko ang pinakamasayang bagay.”“Kahit nasayang ang tatlong taon sa kanya,
Tinitigan ni Jayme ang kumpiyansadong itsura ni Christian, at biglang napuno ng pagtataka ang kanyang mga mata, "Ikaw, sino ang inimbita mo?"Diretso ang tingin niya kay Christian, ayaw niyang palampasin ang anumang emosyon sa mukha nito.Pero ngumiti lang si Christian, hindi nagpakita ng kahit anong senyales. Tinitigan niya ang inaasahang tingin ng ama na may halong komplikasyon at ngumiti, "Dad, hindi pa ako sigurado kung talagang magagawa ang proyekto kasama ang kabilang panig, pero sa racing, sigurado akong hindi tayo matatalo."Biglang napangisi si Jayme, "Hindi matatalo? Anong klase ng master ang inimbita mo at ang taas ng kumpiyansa mo? Alam mo ba na ngayon, ang malaking grupo gaya ng Sanbuelgo ay gumagawa ng paraan para kunin ang Wisteria, at ang presyo na inaalok nila ay napakataas. Kung bigla silang mag-alok sa Wisteria, anong tsansa pa natin?"Ngumiti lang si Christian, "Wala tayong pakialam sa anumang presyong i-offer nila, basta panoorin mo, Dad, at nangangako akong bibig
Bulag talaga siya! Paano niya nagawang pakasalan ang isang babaeng hindi bagay sa buhay niya!Nakipag-ugnayan pa sa ibang lalaki bago pa ikasal, at sa tatlong taon ng kasal nila, naging tahimik ba talaga siya?!Aba, mabuti nga!Kanina lang ay nakaramdam siya ng kaunting pagkakonsensya!“Hmm... Hindi ngayon, hintayin mo na lang ang araw ng tagumpay, huwag kang mag-alala, hindi ka mawawalan ng handaan. Kailangan ko pang magmaneho, kaya hindi na muna kita kakausapin.”Habang kausap ni Karylle ang nasa kabilang linya, nahulaan na rin ni Harold kung ano ang sinasabi nito. Nang isara na ni Karylle ang tawag, napansin niyang bahagyang ngumisi si Harold at bigla itong naging masakit sa paningin.Napakalakas ng titig nito, kaya napansin siya ni Karylle at napalingon. Nang makita niyang malamig siyang tinitingnan ni Harold, tila nabigla si Karylle.Harold? Paano siya napunta rito?Dahil sa matalim na tingin ng lalaki, ayaw na sanang makipag-usap ni Karylle at plano na lang pumasok sa kotse.Big
Sa pagkakataong ito, hindi na naisipan ni Karylle na umupo sa likod. Diretso siyang umupo sa passenger seat sa unahan.Bahagyang dumilim ang mukha ni Harold, pero wala siyang sinabi.Mahaba ang biyahe ngayon, kaya pagkapasok pa lang ni Karylle sa kotse ay pumikit na siya para subukang matulog.Ngunit ilang saglit lang, nag-vibrate ang kanyang cellphone. Binuksan niya ang Telegram.May group chat iyon nila ni Nicole at ni Roxanne.Nicole: En, kasama mo ba ngayon si Harold?Napakunot ang noo ni Karylle. May nakakita na naman ba sa amin at ipinost online?Karylle: Oo, bakit?Roxanne: Bakit kayo magkasama? Work ba?Karylle: Oo, pupunta kami ngayon sa Rosen Bridge. May kailangan lang asikasuhin.Roxanne: Rosen Bridge? Ang layo niyan ah. Kayo lang dalawa?Nicole: Putik! Totoo nga! Hindi pala ako niloko ng hayop na 'yon!Kasunod nito, nag-send pa si Nicole ng picture na halatang may inis na caption.Roxanne: ???Karylle: ???Karylle: Kasama rin si Bobbie, FYI.Patuloy lang sa pagta-
Nagsimulang ilapag ng mga waiter ang mga pagkain sa mesa. Dahil naka-reserve na ito ni Bobbie bago pa man sila dumating, puwede na agad silang kumain pagkaupo.Pagbalik ni Bobbie matapos i-park ang sasakyan, agad niyang napansin ang seating arrangement nila. Napahinto siya at saglit na natigilan.Bigla niyang naisip, Aba, parang ayoko nang lumapit.Kabisado na niya ang mood ni Mr. Sanbuelgo. Sa tingin pa lang niya, alam niyang ayaw na ayaw ng boss niya na makisalo siya sa upuan ngayon. Ramdam niyang pinipigilan pa nito ang sarili.Pero bago pa siya makapagdesisyon kung babalik na lang siya sa sasakyan o tuluyan nang lalapit, nagsalita agad si Roy—na para bang palaging sabik sa gulo at hindi natatakot sa drama.“Bobbie, halika na! Umupo ka na, mabilis lang 'to. Kain lang tapos alis agad, time is tight and the task is heavy!” nakangising sabi nito.Napabuntong-hininga si Bobbie. Aba, kung hindi ba naman ako iniipit nito...Malinaw na si Roy ay nagpapasaya lang at sadyang ginagatungan an
Sa kabila ng lahat, nanatiling mabigat ang loob ni Karylle.Ang Rosen Bridge ay hindi ganoon kalapit. Bagama’t nasa loob pa rin ito ng Lungsod B, matatagpuan ito sa isang maliit na lalawigan na kailangan pang tawirin mula sa isang urban area papunta sa isa pa.Ibig sabihin, kung aalis sila sa hapon, malamang ay gabi na bago matapos ang inspeksyon, at posibleng kailanganin pa nilang mag-overnight doon.Dahil dito, naramdaman ni Karylle ang isang hindi maipaliwanag na inis.Pero dahil ito ay tungkol sa trabaho at bahagi ng kanyang tungkulin, wala siyang magawa kundi lunukin ang nararamdaman. Hindi siya pwedeng magpadala sa emosyon o ihalo ang personal sa propesyonal. Kapag ginawa niya iyon, tiyak na iisipin ng iba na isa siyang maliit at pihikang tao. Sa kasalukuyang kalagayan niya—na pilit bumabangon muli para makuha muli ang kontrol sa Granle—hindi siya puwedeng magkaroon ng kahit kaunting kapintasan.Lalo na ngayong ang proyektong ito kasama si Harold ay isa sa pinakamahalaga sa kany
Itinutok ni Harold ang kanyang mata kay Karylle, kahit hindi siya nagsalita, ramdam pa rin ni Karylle ang matinding ironiya sa mga mata nito.Hindi pinansin ni Karylle si Harold at sa halip ay tumingin siya sa namumuno ng planning department na nagsalita."Ba't ninyo gustong magpalit ng trabaho?" tanong ni Karylle.Agad na sumagot ang head ng planning department, "Ganito po kasi, magkaibang mga kalakasan ng bawat isa, at ang cooperation plan po ay nagbago, kaya't pinili namin ang mga posisyon na akma sa amin."Isang matalim na tingin mula kay Harold ang tumama sa manager ng planning department, at malamig niyang tanong, "Ano ang resulta?"Dali-daling tumingin ang manager kay Karylle, hindi niya kayang tumingin kay Harold. Nang makita niyang nakasimangot si Karylle, agad siyang kinabahan.Naku!Pumait ang kanyang pakiramdam. Akala niya na ang mga pagbabago ay makakatulong para magustuhan siya ni Karylle at Harold, pero ngayon, parang napaglaruan lang siya ng sarili niyang kakulangan at
Napakunot ang noo ni Adeliya. “Alam ko,” maikli niyang sagot.Ayaw na sana niyang magtiwala sa taong iyon, pero hindi na rin niya kayang maghintay pa.Nang makita ni Andrea na naging mas mahinahon na si Adeliya, tumango ito. “Sige, hintayin na lang muna natin ang balita. Pag naayos na ang lahat, makakalabas na tayo agad ng ospital.”Tumango si Adeliya. “Hmm.”Mabilis lumipas ang araw, pero hindi alam kung ilang tao ang hindi nakatulog nang maayos.Si Karylle, ilang ulit nagising sa kalagitnaan ng gabi. Halatang hindi maganda ang lagay niya, at kung wala siyang alarm kinabukasan, siguradong malalate siya.Nang lumabas si Nicole sa kwarto, nadatnan niya si Karylle na kakatapos lang sa banyo. Ngumiti siya at kinawayan ito, “Morning, baby~”Pinilit ngumiti ni Karylle. “Morning. Mauna ka na maghilamos, ako na maghahanda ng breakfast.”Umiling si Nicole habang pinapakita ang hawak niyang cellphone. “No need, I already ordered. Papadeliver ko na lang.”Tumango si Karylle. “Okay, sige, mag-ay
"Mukhang gano'n na nga." Walang pag-aalinlangang sabi ni Jerianne, habang ang kanyang mga mata ay naglalaman ng malalim na pag-unawa. "Kung may ganitong tensyon sa lumang mansyon ng Sabuelgo family, malamang maraming hindi pagkakaunawaan at tampuhan sina Harold at Karylle."Napakagat-labi si Reyna, hindi alam kung ano ang sasabihin.Hinila siya ni Jerianne palapit at niyakap. "Anak, huwag mong pilitin ang sarili mong mag-isip ng kung anu-ano. Kung kaya mong ipaglaban, ipaglaban mo. Pero kung hindi na talaga kaya, matutong bumitaw. Yung paulit-ulit kang nasasaktan pero ayaw mong pakawalan—hindi ikaw 'yon. At ayokong mas lalo ka pang masaktan."Nanginginig ang mga labi ni Reyna, at dama niyang pati ang ina niya ay gusto na siyang sumuko.Pero hindi niya kaya.Napakabuting lalaki ni Harold...Sa isip niya, si Harold pa rin ang laman—ang pagiging maayos nitong tingnan, ang diretsong kilos, ang tapang, at ang matikas nitong tindig.Hindi niya matanggal sa isipan ang lalaki. Ang bigat ng pa
Napatawa si Karylle sa sinabi ni Nicole. “Grabe ka, hindi naman lahat ng lalaki ay scumbag. Marami pa rin diyan ang matinong tao.”Napabuntong-hininga si Nicole. “Well, sa panahon ngayon? Ilan ba talaga ang kagaya ni Christian? Sabihin mo nga, gaano karami sa kanila ang totoong maaasahan?”Biglang naging kumplikado ang tingin ni Karylle. Tahimik lang siyang napatingin sa malayo, pinipigil ang sarili. Hindi siya sumagot, bagkus ay pinagdikit lang niya ang mga labi at ibinaling ang tingin.Napansin agad ni Nicole ang pagbabago ng mood ng kaibigan. Parang nalamlam na naman si Karylle. Agad siyang natauhan—mukhang hindi niya dapat binanggit si Christian. Alam niyang may matinding guilt si Karylle kay Christian, lalo na’t may utang na loob ito sa lalaki.“Ay, sige na nga, huwag na natin pag-usapan ‘yan. Manood na lang tayo ng TV, gusto mo?” alok ni Nicole, pilit binabago ang tema ng usapan.Tumango si Karylle. “Sige.”Sa totoo lang, wala talaga siyang gana manood, pero dahil kay Nicole na
Hindi nagsalita si Harold, bagkus pinili niyang manahimik habang mariing pinipigil ang anumang emosyon.Ngunit kahit wala siyang sinabi, ramdam pa rin ng lahat ang bumabalot na lamig sa kanyang paligid, lalo na sa mga mata niyang tila nagyeyelong titig. Kitang-kita—masama ang timpla niya.Lalong nataranta si Lady Jessa, “Karylle, ikaw...”Nabitin ang sasabihin niya, tila nag-aalangan kung dapat pa ba siyang magsalita. Wala na siyang nadugtong pa.Sa kabilang banda, si Karylle ay medyo kalmado na rin sa mga sandaling iyon. Pinilit niyang ngumiti, at mahinahong nagsalita, “Grandma, huwag ka nang mag-alala sa akin. I'm really okay.”“Paano naman ako ‘di mag-aalala, Karylle? Kita mo naman ang sarili mo. Kung gusto mo, bumalik ka na dito. Sabihan mo si Roy na ibalik ka muna. Palalabasin ko na yang batang ‘yon—tayo muna ang mag-usap bilang apo’t lola, okay?”Bahagyang tumango si Karylle. “Grandma, okay lang po talaga ako. May mga kailangang asikasuhin sa trabaho. Pupunta na lang po ako sa i
At gaya ng inaasahan, agad na tumigil si Karylle nang marinig ang sinabi ni Roy.Mabilis niyang ipinarada ang sasakyan sa tabi ng kalsada, malapit kay Karylle. Bumaba ng bahagya ang bintana at tumingin siya sa dalaga. “Si lola lang kasi ang nag-aalala talaga,” paliwanag niya. “Ayaw niyang mapabayaan ka, kaya pinakiusapan niya akong sunduin ka. Please, sakay ka na. Kung hindi ka sasama, lalo lang siyang mag-aalala.”Hindi agad nagsalita si Karylle. Kunot ang noo niyang tumingin sa loob ng sasakyan, at nang masigurong si Roy lang talaga ang laman niyon, bahagyang lumuwag ang ekspresyon niya.Pero tumanggi pa rin siya. Maingat at malamig ang boses niya nang magsalita, “Sabihin mo na lang kay lola na sinundo mo ako at nakauwi na ako. Hindi ko na ikukuwento ‘to.”