Chapter 15 - Stephen's Real Motive

Mula sa butil-butil, biglang lumakas ang buhos ng ulan. Lumabo ang salaming bintana at hindi na nila malinaw na nakikita ang labas. Maya't-mayang nagliliwanag ang syudad dahil sa pagkidlat.

Nakaawang lang ang bibig na nakatingin si Stephen kay Airith. Tumikhim ito. "Well, tulad nga ng sinabi ko ay nauunawaan ko kung bakit mo ginawa 'yon kanina." wika nito na sinundan ng mahinang pagtawa. Kinalaunan ay lumakas iyon.

Nakataas ang kilay na pinagmasdan ito ni Airith. Anong nakakatawa?

"Kung nakita mo lang ang reaksyon nila nang sinabi mo 'yon, lalo na si Sebastian. Muntik mo na silang mapaniwala." Mas lalo pang lumakas ang tawa ni Stephen.

Ang tawa nito ay nakakahawa na para bang gusto ring matawa ni Airith. Nakita niya rin naman ang kanilang naging reaksyon nang marinig nila ang kanyang pagbubunyag. Ang saglit na pagkatahimik nila at pagtataka sa kanilang mata. Sa likod niyon ay napuna ni Airith ang takot. Talaga bang makapangyarihan ang kanyang ama upang masindak sila nang ganoon?

Nag-u