Mula sa butil-butil, biglang lumakas ang buhos ng ulan. Lumabo ang salaming bintana at hindi na nila malinaw na nakikita ang labas. Maya't-mayang nagliliwanag ang syudad dahil sa pagkidlat.Nakaawang lang ang bibig na nakatingin si Stephen kay Airith. Tumikhim ito. "Well, tulad nga ng sinabi ko ay nauunawaan ko kung bakit mo ginawa 'yon kanina." wika nito na sinundan ng mahinang pagtawa. Kinalaunan ay lumakas iyon.Nakataas ang kilay na pinagmasdan ito ni Airith. Anong nakakatawa?"Kung nakita mo lang ang reaksyon nila nang sinabi mo 'yon, lalo na si Sebastian. Muntik mo na silang mapaniwala." Mas lalo pang lumakas ang tawa ni Stephen.Ang tawa nito ay nakakahawa na para bang gusto ring matawa ni Airith. Nakita niya rin naman ang kanilang naging reaksyon nang marinig nila ang kanyang pagbubunyag. Ang saglit na pagkatahimik nila at pagtataka sa kanilang mata. Sa likod niyon ay napuna ni Airith ang takot. Talaga bang makapangyarihan ang kanyang ama upang masindak sila nang ganoon?Nag-u
"Saka ko nalang sa'yo ipapaliwanag ang tungkol doon." sambit ni Stephen nang makita ang tila naguguluhang mukha ni Airith. "For now, magpahinga nalang muna tayo. Bukas ng umaga ay kailangan nating paghandaan ang pakikipagkita natin kina mom and dad." Ilang saglit na napakurap-kurap si Airith. "Y-You mean—" "Yes." agad na putol ni Stephen na sinundan ng mapaglarong ngiti. Napalunok si Airith. Sa loob ng isang taong pagsasama nila ni Sebastian ay ni minsan hindi niya pa nakikita nang personal ang mga magulang nito. Tanging sa litrato lang niya sila nakita noon. Malamang ay hindi nga siya kilala ng mga ito. "Kailangan pa ba 'yon? Bakit hindi mo agad sinabi sa'kin noon?" tanong niya. Tumayo si Stephen upang ayusin ang pinag-inuman nito. Ibinalik nito sa estante na lagayan ng alak ang bote ng whiskey na kaunti lang ang bawas. "Why is there a problem with meeting them?" nakakunot noo nitong tanong habang hinuhugasan ang kopa sa maliit na lababo. "Wala naman," kibit balikat na tugon ni
Mabilis na lumuhod ang waitress sa harapan ni Airith. "N-naku ma'am, I-I'm really sorry. Hindi ko po alam na kayo pala ang asawa ni Sir Stephen!" nauutal na paghingi ng paumanhin nito.Ngumiti si Airith. "It's alright. But next time, don't jump to conclusions too quickly. Hindi lahat ng tao ay gaya ng inaakala mo." mahinahon niyang sambit. Tinulungan niya itong makatayo."I will, I will. Thank you po ma'am." nakahinga nang maluwag ang waitress. Mabuti nalang talaga at mabait si Airith.Marahang itinulak ng waitress ang food cart papasok ng kwarto nila. Pagkalipat ng pagkain sa mesa ay nagulat si Airith sa dami ng putaheng inihatid nito roon. Mauubos niya ba lahat iyon?"Si Stephen ba ang nag-utos sa'yong iakyat 'yan dito lahat?" tanong niya."Yes ma'am," agad na tugon ng waitress. May awkward lang itong ngiti sa mukha. "Oh? Kung gano'n pupunta na ba siya rito? Hindi ko mauubos lahat ng 'to."Ilang saglit bago nakatugon ang waitress. Nagtaka ito sa naging tanong ni Airith. "Hindi po a
Makalipas ng ilang saglit ay naging kampante na rin si Coleen sa harap ni Airith. Naging makwento ito kasabay rin ng pagkikwento ni Airith dito. Nalaman niyang may sakit ang ina nito at salitan sila ng nakababatang kapatid nito sa pagbabantay sa kanilang ina sa ospital kung saan ito naka-confine. Si Coleen ang nagbabantay simula pag-uwi nito galing trabaho at doon na rin ito natutulog. Iyon ang rason kung bakit minsan ay late itong pumasok sa trabaho. Iyon din ang rason kung bakit nahinto ang kapatid nito sa pag-aaral.Nakaramdam ng awa si Airith para kay Coleen dahil sa sitwasyon nito. Kung nagkataong ibang tao ang napagmalditahan nito kanina at nasisante ito sa trabaho dahil doon, paniguradong malaki ang apekto niyon dito. Sa panahon ngayon ay mahirap pa namang makapaghanap ng matinong trabahong may matinong pasahod."Don't worry. Sabihin mo sa'kin kung saang ospital naka-confine ang mama mo, I'll pay her a visit. Baka makatulong ako sa mga bayarin niyo sa ospital." nakangiting wika
"Kung ang ibig mong sabihin sa tanong mong 'yan ay ginamit ko lang siya, my answer is no." tugon ni Stephen saka muling nagtuloy sa paglakad. "Siya ang babaeng naikwento ko sa inyo noon."Bahagyang napataas ang dalawang kilay ni Sarah. "Oh, siya ba 'yong dating asawa ng kapatid mo?"Marahang tumango si Stephen. "Tulad ng sinabi ko dati ay may gusto nga ako sa kanya. Hindi ko siya gagamitin lang sa mga plano ko. Desidido akong mapangasawa siya kung magagawa ko siyang mapaibig."Saglit na natihimik si Sarah na para bang may inaalala. Pinaghawak nito ang mga kamay nito sa likuran. "Parte pa rin siya ng plano mo kung gano'n. Kung talagang mahal mo siya, isinaalang-alang mo muna dapat ang kaligtasan niya.""You really are something. Akala ko ba hindi ka interesado sa mga plano ko?" natatawang tanong ni Stephen. "Hindi ko akalain na may pakialam ka rin pala. Napagdesisyunan mo na bang sumali sa'min?""Nope. Nag-aalala lang ako sa babaeng 'yon. You said it yourself na mabuti siyang babae. Ba
Dinaluhan sila ng dalawang receptionist."Ms. Airith, are you alright?" alalang tanong ng receptionist na may kulot na buhok. Nakangiting tumango-tango lang si Airith."Wait, Airith?" patanong na saad ng babaeng kasama ng lalaking nakabanggaan niya. "Ikaw nga! Akalain mo nga naman." nakangising sambit nito nang makumpirmang si Airith nga ang nasa harapan nito ngayon."J-Jessie?" Bahagyang namilog pa ang mata ni Airith nang makilala ang babae.Hindi niya inaasahang makikita niya ito ngayon sa hotel na iyon. Parehas sila ng paaralang pinasukan noong kolehiyo pa sila. Hindi siya nasabik nang makita ito sa halip ay nakaramdam siya ng takot dito."Kilala mo ba ang babaeng 'to?" magkasalubong ang kilay na usisa ng lalaki kay Jessie."Syempre naman! Paano ko makakalimutan ang paborito naming laruan noong kolehiyo kami?"Natigilan ang dalawang receptionist nang marinig ang sinabi ni Jessie. Nakataas pa ang kilay ng mga itong sabay na napatingin kay Airith. Samantalang nanatili namang tahimik
"Kung hindi ka nagsumbong noon sa pakialamera mong kaibigan, e 'di sana okay tayo ngayon, hindi ba?"Pumailanlang sa kabuuan ng reception area ang galit at gigil na boses ni Jessie. Nahinto ang ilang taong paroon at parito. Maging ang dalawang receptionist ay todo pang-aalo kay Jessie."Ms. Jessie, sa tingin ko po ay hindi magandang ideya na gawin niyo 'yan kay Ms. Airith. Hindi niyo po ba alam—""Manahimik ka!" sigaw ng lalaking kasama ni Jessie sa receptionist. "Anong karapatan mong pagsabihan ang girlfriend ko? She has the freedom to do whatever she wants in this hotel. Nakalimutan niyo na ba kung sino ako?"Napalunok ang dalawang receptionist at nagkatinginan sa isa't-isa. Maging ang tatlong guwardyang dumalo upang pahintuin sana ang anumang komosyong meron doon ay wala ring nagawa nang makita at makilala ang lalaki.Ang lalaking kasama ni Jessie ay nagngangalang Paul Gonzales, anak ni Jonathan Gonzales, isang kilalang negosyante sa kanilang syudad. Ilang araw na silang naka-check
"H-he's Mr. Paul Gonzales, Sir." Ang receptionist na may kulot na buhok ang sumagot sa tanong ni Stephen. "Isa po siyang VIP guest rito sa Starry Abode along with his girlfriend, Ms. Jessie Bernardino."Ilang segundo pa bago nakilala ni Stephen si Paul. "Ah, now I remember. Ikaw ang anak ni Mr. Jonathan Gonzales, tama ba ako?"Hindi tumugon si Paul sa halip ay sumilay sa labi nito ang pag-ismid. Kumpara sa pamilya Vergara ay hindi nalalayo ang yamang meron ang pamilya Gonzales sa kanila. Hindi man gustong kalabanin ni Paul si Stephen ay nabalitaan niyang malapit nang bumagsak ang kumpanya ng pamilya Vergara. Salamat sa sinumang umaatake sa kanila.Sigurado si Paul na wala nang sapat na kakayahan si Stephen upang tapatan ang kanilang pamilya. Bukod pa roon ay miyembro din ang kanyang ama ng isang sekretong mafia sa kanilang lungsod. Kapag pinakiusapan niya si Jonathan na tulungan siya nito laban kay Stephen ay hindi ito magdadalawang-isip. Kaya kung tutuusin ay wala namang kalaban-laba