"You're right mom. Sa tingin siguro ng babaeng ito ay magagawa niya tayong paniwalain sa kanyang kasinungalingan." saad ni Minerva habang may mapaglarong ekspresyon ng mukha. "Maniniwala pa siguro ako kung sinabi ng babaeng ito na malayong kamag-anak siya ni Mr. Arthur.""Kung ako anak ni Mr. Arthur, papayag ba akong magpaalila sa ibang pamilya? That doesn't make sense. Baliw lang ang gagawa n'on." sambit naman ni Michael na sinundan ng pag-irap.Napayuko si Airith. Tama, baliw nga siya nang panahong pinili niyang maging martir sa piling ni Sebastian sa loob ng isang taon. Sa sobra niyang pagkabaliw noon sa pag-ibig niya rito ay hindi na niya inisip na isa siyang anak ng isang makapangyarihang negosyante. Ibinigay niya lahat sa puntong hindi na siya nagtira para sa sarili niya. Maging ang kanyang sariling estado sa buhay ay kinalimutan niya rin para lang pagsilbihan si Sebastian dahil sa labis na pagmamahal niya rito, hindi sa yamang meron ito.Kailangan ba talaga ang estado pagdating
"Nagustuhan mo ba rito?" tanong ni Stephen.Binigyan lang ito ni Airith ng blangkong tingin, hindi nag-abalang sumagot. Umupo ito sa tabi niya at nagsalin ng whiskey sa babasaging kopang dala nito. Diretso nitong nilagok iyon.Nagpakawala si Airith ng mababaw na buntong hininga pagkatapos ay tumanaw sa napakagandang tanawing nililikha ng tila abalang syudad, pero wala siya sa mood upang i-appreciate iyon. Kasalukuyan silang nasa tuktok na palapag ng isang gusali na pinagdalhan sa kanya ni Stephen. Ang gusaling iyon ang pinakamataas na gusali sa buong syudad.Ang mga gusaling kanilang natatanaw ay lumilikha ng iba't-ibang ilaw sa ilalim ng nag-aagaw dilim na kalangitan. Ang mga sasakyang kalmadong binabagtas ang tila maliit na highway ay parang mga langgam sa kanilang paningin.Nilaro ni Airith ang straw sa baso ng juice sa kanyang harapan. Nagpapawis pa ang bawat gilid ng baso dahil sa lamig. Nangalumbaba siya. "Sinabi ko sa'yong idiretso mo na ako sa'min. Sa tingin ko ay hindi ko na
Mula sa butil-butil, biglang lumakas ang buhos ng ulan. Lumabo ang salaming bintana at hindi na nila malinaw na nakikita ang labas. Maya't-mayang nagliliwanag ang syudad dahil sa pagkidlat.Nakaawang lang ang bibig na nakatingin si Stephen kay Airith. Tumikhim ito. "Well, tulad nga ng sinabi ko ay nauunawaan ko kung bakit mo ginawa 'yon kanina." wika nito na sinundan ng mahinang pagtawa. Kinalaunan ay lumakas iyon.Nakataas ang kilay na pinagmasdan ito ni Airith. Anong nakakatawa?"Kung nakita mo lang ang reaksyon nila nang sinabi mo 'yon, lalo na si Sebastian. Muntik mo na silang mapaniwala." Mas lalo pang lumakas ang tawa ni Stephen.Ang tawa nito ay nakakahawa na para bang gusto ring matawa ni Airith. Nakita niya rin naman ang kanilang naging reaksyon nang marinig nila ang kanyang pagbubunyag. Ang saglit na pagkatahimik nila at pagtataka sa kanilang mata. Sa likod niyon ay napuna ni Airith ang takot. Talaga bang makapangyarihan ang kanyang ama upang masindak sila nang ganoon?Nag-u
"Saka ko nalang sa'yo ipapaliwanag ang tungkol doon." sambit ni Stephen nang makita ang tila naguguluhang mukha ni Airith. "For now, magpahinga nalang muna tayo. Bukas ng umaga ay kailangan nating paghandaan ang pakikipagkita natin kina mom and dad." Ilang saglit na napakurap-kurap si Airith. "Y-You mean—" "Yes." agad na putol ni Stephen na sinundan ng mapaglarong ngiti. Napalunok si Airith. Sa loob ng isang taong pagsasama nila ni Sebastian ay ni minsan hindi niya pa nakikita nang personal ang mga magulang nito. Tanging sa litrato lang niya sila nakita noon. Malamang ay hindi nga siya kilala ng mga ito. "Kailangan pa ba 'yon? Bakit hindi mo agad sinabi sa'kin noon?" tanong niya. Tumayo si Stephen upang ayusin ang pinag-inuman nito. Ibinalik nito sa estante na lagayan ng alak ang bote ng whiskey na kaunti lang ang bawas. "Why is there a problem with meeting them?" nakakunot noo nitong tanong habang hinuhugasan ang kopa sa maliit na lababo. "Wala naman," kibit balikat na tugon ni
Mabilis na lumuhod ang waitress sa harapan ni Airith. "N-naku ma'am, I-I'm really sorry. Hindi ko po alam na kayo pala ang asawa ni Sir Stephen!" nauutal na paghingi ng paumanhin nito.Ngumiti si Airith. "It's alright. But next time, don't jump to conclusions too quickly. Hindi lahat ng tao ay gaya ng inaakala mo." mahinahon niyang sambit. Tinulungan niya itong makatayo."I will, I will. Thank you po ma'am." nakahinga nang maluwag ang waitress. Mabuti nalang talaga at mabait si Airith.Marahang itinulak ng waitress ang food cart papasok ng kwarto nila. Pagkalipat ng pagkain sa mesa ay nagulat si Airith sa dami ng putaheng inihatid nito roon. Mauubos niya ba lahat iyon?"Si Stephen ba ang nag-utos sa'yong iakyat 'yan dito lahat?" tanong niya."Yes ma'am," agad na tugon ng waitress. May awkward lang itong ngiti sa mukha. "Oh? Kung gano'n pupunta na ba siya rito? Hindi ko mauubos lahat ng 'to."Ilang saglit bago nakatugon ang waitress. Nagtaka ito sa naging tanong ni Airith. "Hindi po a
Makalipas ng ilang saglit ay naging kampante na rin si Coleen sa harap ni Airith. Naging makwento ito kasabay rin ng pagkikwento ni Airith dito. Nalaman niyang may sakit ang ina nito at salitan sila ng nakababatang kapatid nito sa pagbabantay sa kanilang ina sa ospital kung saan ito naka-confine. Si Coleen ang nagbabantay simula pag-uwi nito galing trabaho at doon na rin ito natutulog. Iyon ang rason kung bakit minsan ay late itong pumasok sa trabaho. Iyon din ang rason kung bakit nahinto ang kapatid nito sa pag-aaral.Nakaramdam ng awa si Airith para kay Coleen dahil sa sitwasyon nito. Kung nagkataong ibang tao ang napagmalditahan nito kanina at nasisante ito sa trabaho dahil doon, paniguradong malaki ang apekto niyon dito. Sa panahon ngayon ay mahirap pa namang makapaghanap ng matinong trabahong may matinong pasahod."Don't worry. Sabihin mo sa'kin kung saang ospital naka-confine ang mama mo, I'll pay her a visit. Baka makatulong ako sa mga bayarin niyo sa ospital." nakangiting wika
"Kung ang ibig mong sabihin sa tanong mong 'yan ay ginamit ko lang siya, my answer is no." tugon ni Stephen saka muling nagtuloy sa paglakad. "Siya ang babaeng naikwento ko sa inyo noon."Bahagyang napataas ang dalawang kilay ni Sarah. "Oh, siya ba 'yong dating asawa ng kapatid mo?"Marahang tumango si Stephen. "Tulad ng sinabi ko dati ay may gusto nga ako sa kanya. Hindi ko siya gagamitin lang sa mga plano ko. Desidido akong mapangasawa siya kung magagawa ko siyang mapaibig."Saglit na natihimik si Sarah na para bang may inaalala. Pinaghawak nito ang mga kamay nito sa likuran. "Parte pa rin siya ng plano mo kung gano'n. Kung talagang mahal mo siya, isinaalang-alang mo muna dapat ang kaligtasan niya.""You really are something. Akala ko ba hindi ka interesado sa mga plano ko?" natatawang tanong ni Stephen. "Hindi ko akalain na may pakialam ka rin pala. Napagdesisyunan mo na bang sumali sa'min?""Nope. Nag-aalala lang ako sa babaeng 'yon. You said it yourself na mabuti siyang babae. Ba
Dinaluhan sila ng dalawang receptionist."Ms. Airith, are you alright?" alalang tanong ng receptionist na may kulot na buhok. Nakangiting tumango-tango lang si Airith."Wait, Airith?" patanong na saad ng babaeng kasama ng lalaking nakabanggaan niya. "Ikaw nga! Akalain mo nga naman." nakangising sambit nito nang makumpirmang si Airith nga ang nasa harapan nito ngayon."J-Jessie?" Bahagyang namilog pa ang mata ni Airith nang makilala ang babae.Hindi niya inaasahang makikita niya ito ngayon sa hotel na iyon. Parehas sila ng paaralang pinasukan noong kolehiyo pa sila. Hindi siya nasabik nang makita ito sa halip ay nakaramdam siya ng takot dito."Kilala mo ba ang babaeng 'to?" magkasalubong ang kilay na usisa ng lalaki kay Jessie."Syempre naman! Paano ko makakalimutan ang paborito naming laruan noong kolehiyo kami?"Natigilan ang dalawang receptionist nang marinig ang sinabi ni Jessie. Nakataas pa ang kilay ng mga itong sabay na napatingin kay Airith. Samantalang nanatili namang tahimik