A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO Chapter 3

Parang tumigil ang mundo ni Roland sa narinig. Hindi siya agad nakapagsalita, tila pinoproseso pa ang bigat ng pag-amin ni Rowena.

"Rowena... ano ‘to? Hindi ko ito inaasahan," sabi ni Roland, nag-aalinlangan.

Tumingin si Rowena diretso sa mga mata ni Roland, pilit na hindi magpapakita ng kahinaan. "Oo, alam ko. Alam kong hindi mo ito inasahan. Pero totoo ito, Roland. Mahal kita. At hindi na ako makakapagpanggap na wala akong nararamdaman. Alam kong masakit para kay Maria, pero kailangan kong ipaglaban ang nararamdaman ko."

Umiling si Roland, tila hindi makapaniwala sa naririnig. "Rowena, kaibigan kita. Alam mong mahal ko si Maria. Paano mo nagawa ito?"

"Roland, hindi mo ba ako nakikita?" tanong ni Rowena, ngayon ay may halong poot ang kanyang tono. "Hindi mo ba nararamdaman na palagi akong nandito para sa’yo? Lahat ng ginagawa ko, lahat ng pagpapakita ko ng concern-, lahat ng pagsuporta ko—para sa'yo ‘yon, Roland. Hindi ba sapat na makita mo na mahal kita?"

Nagpatuloy si Roland na umiwas sa tingin ni Rowena, tila hindi sigurado kung paano sasagutin ang biglaang pag-amin na ito. "Rowena... hindi ko alam kung paano kita sasagutin. Kaibigan kita, pero mahal ko si Maria. Ayokong masaktan ka, pero hindi kita kayang mahalin pabalik."

"Roland..Alam ko mahal mo si Maria at alam ko balang araw makakapasok ako diyan sa puso mo, hinding-hindi ako susuko sa iyo"hikbing sambit ni Maria

Ngunit hindi sumuko si Rowena. Determinado siya, kahit na ramdam niyang hindi sang-ayon si Roland sa kanyang nararamdaman.

"Roland," patuloy ni Rowena, "hindi ako humihingi na sagutin mo ako ngayon. Hindi ko naman inaasahan na bigla mo akong mamahalin pabalik. Pero sana lang, bigyan mo ako ng pagkakataon. Bigyan mo ako ng pagkakataong ipakita na kaya kitang mahalin, na kaya kong higit pa sa mga inaakala mo."

Napatingin si Roland kay Rowena, kita sa kanyang mga mata ang pag-aalala. "Rowena, hindi ganoon kadali. Mahal ko si Maria. Mahal ko siya nang buong-buo, at hindi ko magagawa sa kanya ang bagay na ito."

"Mahal mo siya, pero mahal din kita," mariing sagot ni Rowena. "At gagawin ko ang lahat para patunayan iyon."

Ngunit umiling lamang si Roland. "Hindi mo kailangang patunayan sa akin ang kahit ano, Rowena. Kaibigan kita, at nandito ako para sa’yo bilang kaibigan. Pero hindi ko kayang lokohin si Maria, at hindi ko kayang lokohin ang sarili ko."

Bumagsak ang mga balikat ni Rowena, ngunit hindi siya tuluyang sumuko. Alam niyang mali, alam niyang masakit para kay Maria, pero sa isip niya, ang pag-ibig ay laban, at minsan, kailangan ng sakripisyo.

"Kung ganon," sabi ni Rowena, "hihintayin ko na lang. Hihintayin ko ang pagkakataon, Roland. Dahil naniniwala ako na darating ang araw na mamahalin mo rin ako."

Hindi sumagot si Roland, at sa puntong iyon, alam ni Rowena na kailangan niyang tanggapin na ang laban na ito ay malayo sa inaasahan niyang magiging madali. Ngunit hindi siya susuko.

Napaluha na lang si Maria nakatingin sa papalayong hakbang ni Roland papasok sa classroom-. "Balang-araw magiging akin ka rin" sambit sa sarili ni Rowena habang pinapahid ang mga luha sa kanyang pisngi at inayos ang sarili at papasok na rin ng classroom-.

Pagbalik nila sa loob ng paaralan, nagkibit-balikat si Rowena, pilit na pinapakita sa lahat na walang nangyari. Ngunit sa loob-loob niya, alam niyang hindi na siya makakabawi. Nagsimula na ang laro, at kahit na mahirap ang kalagayan, handa siyang ipaglaban ang kanyang damdamin.

Pagdating ng oras na muli silang magkita ni Maria, nakangiti si Rowena, parang walang mabigat na nangyari. "Oh, Maria! Kanina ka pa ba rito? Sorry, may kinausap lang akong kaklase."

Hindi nagduda si Maria, at patuloy na inabutan si Rowena ng notebook para sa kanilang project. "Okay lang, Rowena! Salamat sa tulong, ha?"

Ngiti lang ang isinagot ni Rowena. Walang kamalay-malay si Maria sa lihim ng kanyang kaibigan, at habang patuloy silang magkakasama, alam ni Rowena na hindi niya titigilan ang paghahanap ng tamang pagkakataon.

Habang si Roland ay nananatiling tapat kay Maria, hindi naman titigil si Rowena sa pangarap na balang araw, sila ni Roland ang magkasama—kahit pa masaktan si Maria sa katotohanan.

Patuloy pa rin ang lihim na plano ni Rowena. Sa bawat pagkakataon na magkasama sila ni Roland nang wala si Maria, sinisikap niyang ipahiwatig ang kanyang nararamdaman sa pinakamatimpiing paraan. Hindi siya lantaran—hindi pa, ngunit sa mga maliliit na kilos, alam niyang nararamdaman ni Roland ang kanyang damdamin.

Isang hapon, matapos ang kanilang klase, inabutan ni Rowena si Roland sa library. Tahimik siyang umupo sa tabi nito, dinama ang katahimikan habang nagtatrabaho si Roland sa kanilang group project. Si Maria ay nasa kabilang dako ng paaralan, abala sa isang extracurricular activity, kaya’t alam ni Rowena na ito ang perpektong pagkakataon para maging malapit kay Roland.

"Roland, napagod ka na ba?" malambing na tanong ni Rowena habang marahang nilalagay ang kamay sa braso ni Roland. "Baka kailangan mo na ng pahinga. Kaya ko namang tapusin 'to."

Tumigil si Roland sa pagsusulat at tumingin kay Rowena, nagtataka. "Ayos lang ako, Rowena. Kaya ko pa," sagot niya nang walang malisya. Tila walang pakialam sa malapit na posisyon ng kanilang mga katawan, at ang paghawak ni Rowena ay di niya binigyang kahulugan. Para kay Roland, simpleng lambing iyon ng isang kaibigan.

Ngunit hindi si Rowena. Sa isip niya, unti-unti siyang gumagawa ng hakbang papalapit sa kanya. Hindi siya nawawala ng pag-asa.

"Alam mo, Roland," nagsimula si Rowena, ngayon ay mas banayad ang kanyang boses. "Masaya ako kapag kasama kita. Alam mo ba iyon? Iba ang pakiramdam ko kapag magkasama tayo."

Hindi na ito basta lambing. Hindi na ito simpleng pagkakaibigan lamang. May mga bagay sa tono ng boses ni Rowena na hindi kayang itago.

Tumingin si Roland sa kanya, ngunit ngumiti lang ito ng bahagya. "Rowena, kaibigan mo rin ako. Natural lang na maging komportable ka."

Napayuko si Rowena, pilit na tinatago ang pagkadismaya. Bakit hindi niya ito nakikita? Bakit tila bulag si Roland sa nararamdaman niya?

"Oo, kaibigan kita," sagot ni Rowena, ngunit sa loob-loob niya ay parang lason ang mga salitang iyon. "Pero... alam mo bang minsan may mga kaibigan na nagiging higit pa?"

Tumigil si Roland, ngayon ay tila napansin na ang pagbabago sa tono ni Rowena. Bumalik siya sa pagsusulat, tila iniwasan ang usapang iyon.

"Rowena, alam mo naman na mahal ko si Maria, 'di ba?" malamig niyang sagot, nagiging direkta na upang maiwasan ang anumang kalituhan.

Kibit-balikat lang si Rowena. Tapat si Roland, oo, ngunit hindi siya basta susuko. "Oo nga. Alam ko iyon," sagot niya na may hint ng kalungkutan, ngunit sa loob niya ay patuloy na umaasa. "Pero hindi mo ako masisisi kung minsan, naiisip ko... paano kaya kung tayo na lang?"

Tahimik na binasag ng huling salita ni Rowena ang espasyo sa pagitan nila. Huminga ng malalim si Roland, halatang hindi komportable sa direksyon ng usapan. Tumingin siya kay Rowena, ngunit ngayon ay mas seryoso na ang kanyang tono.

"Rowena, hindi ako maglalaro ng apoy. Mahal ko si Maria, at tapat ako sa kanya. Alam kong magkaibigan tayo, at ayokong masira ang pagkakaibigan natin dahil dito. Alam kong mabuti kang tao, pero hindi ko kayang sagutin ang nararamdaman mo."

May pilit na ngiti si Rowena sa kanyang labi, ngunit sa loob-loob niya ay sumisigaw ang sakit ng rejection-. "Hindi ko naman sinasabi na sagutin mo ako ngayon," mabilis niyang sinabi, pinipilit ang sarili na hindi maiyak. "Gusto ko lang na malaman mo... kung sakaling magbago ang isip mo."

Ngumiti ng bahagya si Roland, tila bumabalik sa pagiging mahinahon. "Huwag na tayong pumunta doon, Rowena. Alam mong hindi ako magbabago ng isip pagdating kay Maria."

Sa bawat salita ni Roland, ramdam ni Rowena ang lalim ng pagmamahal nito kay Maria. Alam niyang hindi siya kailanman magiging Maria sa mga mata ni Roland, ngunit hindi iyon naging sapat para siya'y sumuko.