A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO Chapter 7

Si Roland ay tila nasa gitna ng isang nag-uumpugang bato. Alam niyang mahal niya si Maria—ang babaeng minahal niya ng matagal, ngunit nitong mga nakaraang linggo, unti-unting bumibigat ang distansya sa pagitan nila. Hindi iyon dahil sa paglamlam ng pagmamahal niya sa kanya, kundi dahil sa mga pangyayaring hindi niya kontrolado. Si Maria, ang kanyang matagal nang nobya, ay abala sa pangangalaga sa kanyang ina-inahan, si Sister Teresa, na nagkasakit.

Dahil sa pagkakasakit ni Sister Teresa, halos lahat ng oras ni Maria ay nauubos sa ospital. Kailangan niya ang suporta ni Maria, ngunit tila unti-unting nawawala ang kanilang koneksyon. Mas madalas nilang kanselahin ang kanilang mga date at hindi na rin sila madalas magkita. Sa bawat pagkakataong magkita sila, may hinanakit sa pagitan nila, bagama't walang direktang salita na binibitiwan. Mahal pa rin siya ni Maria—iyan ang alam ni Roland—ngunit ramdam niyang may kulang na, may nawawala.

At doon nagsimulang pumasok si Rowena—ang mapang-akit, malambing, at laging naroroon si Rowena. Hindi maikakaila ni Roland na mula nang maging malapit si Rowena sa kanila ni Maria, unti-unting nagbago ang pakikitungo nito sa kanya. Kung dati'y turing kaibigan lamang, ngayon ay may kakaibang lambing at init sa bawat haplos at ngiti ni Rowena. Ramdam ni Roland ang atraksiyon, kahit pa pilit niyang ipinapako ang kanyang isipan kay Maria.

Ngunit hindi ganoon kadali.

Isang gabi, matapos ang mahabang araw ng klase, inabutan ni Roland si Rowena sa school gym. Kakarating lang niya mula sa pagtuturo ng kanilang mga klase sa camping site, at balak niya sanang mag-ehersisyo ng konti bago umuwi. Pero nang makita niya si Rowena na naka-jogging pants at tank top, hindi niya maiwasang mapansin ang bawat kurba ng katawan nito.

“Hi, Roland,” bati ni Rowena, sabay kaway sa kanya. Lumapit si Roland na tila wala sa sarili, pero pilit niyang binabalik ang isip niya sa tamang direksyon. Si Maria. Si Maria ang mahal ko.

“Hi, Rowena,” sagot ni Roland, pero hindi maiwasan ang kabang nararamdaman. Lagi na lang siyang kinakabahan tuwing magkasama sila ni Rowena. Alam niyang may mali—na may kapangyarihang hawak si Rowena sa kanya, at iyon ang pinakatatakot niyang maramdaman.

Habang tumatakbo ang oras, hindi maiwasang maging malapit sila ni Rowena. Nagkuwentuhan sila tungkol sa mga simpleng bagay—mga asignatura, mga balita sa campus, ngunit habang tumatagal, ang bawat galaw ni Rowena ay tila sadyang may kahulugan.

Bigla, hinawakan ni Rowena ang braso ni Roland, tila walang malisya ngunit may bahid ng pang-akit. Napansin ni Roland ang pamumula ng kanyang balat sa ilalim ng kamay ni Rowena. Ang init ng haplos nito ay tila apoy na dumadaloy sa kanyang buong katawan.

“Roland, napansin kong medyo malungkot ka nitong mga araw,” sabi ni Rowena, ang boses ay malumanay ngunit puno ng pahiwatig. “Si Maria ba?”

Napalunok si Roland. Hindi niya gustong pag-usapan si Maria, lalo na sa harap ni Rowena. Pero hindi niya maiwasang sumagot. "Oo... Medyo abala siya sa pangangalaga kay Sister Teresa. Alam mo naman, di ba? Kaya halos hindi na kami nagkikita."

Nagmungkahi ng isang munting ngiti si Rowena, tila alam na alam niya kung ano ang nararamdaman ni Roland. At doon nagsimula ang panunuksong hindi niya inasahan.

“Alam mo, Roland,” bulong ni Rowena, ang kanyang mga daliri ay dahan-dahang humaplos sa balikat ni Roland, pababa sa kanyang braso. “Hindi mo naman kailangang laging maghintay. Andito lang naman ako...”

Ramdam ni Roland ang kilabot na dulot ng mga salitang iyon. Hindi ito tama. Alam niyang mali ito, ngunit bakit tila napakahirap lumayo kay Rowena?

Lumipas ang ilang araw at tila mas naging madalas ang kanilang mga sandali na sila lang dalawa. Bawat oras na kasama niya si Rowena ay tila unti-unting nawawala ang mga inhibisyon ni Roland. Kapag magkalapit sila, may mga oras na tila nakakaligtaan niyang si Maria ang kanyang mahal.

Isang araw, matapos ang isang group activity, tumungo sila ni Rowena sa isang tagong bahagi ng gym. Tahimik ang paligid, ang mga huni ng ibon lamang ang naririnig. Ito na ang sandaling kinatatakutan ni Roland—at inaasam ni Rowena.

Huminga nang malalim si Rowena, tumingin ng diretso kay Roland, at walang sabi-sabing lumapit sa kanya. Walang nakatingin. Walang makakaalam.

Rowena: "Roland, napansin kong lately, parang malayo ka na. Si Maria ba ulit?"

Roland: "Alam mo naman kung bakit. Busy siya sa ospital, kay Sister Teresa. Lahat ng oras niya, doon na lang nauubos."

Rowena: "Pero, Roland, hindi ka ba napapagod? Hindi mo ba nararamdaman na... parang nawawala na kayo? Lalo na sa sitwasyon niyo ngayon?"

Roland: "Mahal ko si Maria, Rowena. Alam ko kung gaano kahirap ang pinagdadaanan niya ngayon."

Rowena: [huminga nang malalim at lumapit kay Roland, hawak ang kanyang braso] "Oo nga, mahal mo siya. Pero hindi ka ba nagtatanong minsan... sino ang nariyan para sa’yo? Sino ang nagbibigay sa’yo ng oras?"

Roland: "Hindi gano’n iyon—"

Rowena: [mas lumapit, halos magkadikit na ang kanilang mga mukha] "Roland, hindi mo kailangang magpanggap. Ramdam ko na pagod ka na. Hindi ka ba naghahanap ng isang tao na nandito lang para sa’yo? Na handang makinig at hindi abala sa kung ano mang iba?"

Roland: [umiwas ng tingin, pero hindi makakilos] "Rowena, huwag..."

Rowena: [hinalikan siya bigla, mapusok, malalim, puno ng pang-aakit] "Huwag mo na akong pigilan, Roland... alam ko naman na gusto mo rin ito."

Roland: [hindi agad gumalaw, ngunit ramdam ang init ng halik ni Rowena] "Rowena... tama na."

Rowena: [ngumiti at muling humaplos sa kanyang pisngi] "Bakit? Ayaw mo ba? O baka naman natatakot ka lang na aminin sa sarili mo na may nararamdaman ka rin para sa akin?"

Roland: [lumayo ng bahagya, tila nalilito sa sarili] "Hindi ito tama. Maria... si Maria ang mahal ko."

Rowena: "Talaga bang mahal mo siya, Roland? O baka naman nasanay ka lang? Dahil sa totoo lang, hindi na siya ang babaeng kasama mo ngayon, hindi ba? Ako... ako ang nandito."

Roland: [sumagot, ngunit tila walang lakas ang boses] "Mahal ko siya."

Rowena: [tinaas ang kilay at bahagyang ngumiti] "Mahal mo nga siya, pero nasaan siya ngayon? Nasaan siya nung kailangan mo ng kasama? Roland, wala siya rito. Ako ang nandito. Ako ang laging kasama mo."

Roland: [halos bumigay, pero pilit na pinipigilan ang sarili] "Rowena, please... tama na."

Rowena: [tumitig sa mga mata ni Roland, malalim at puno ng intensyon] "Tama na? Kung talagang gusto mong itigil ito, bakit hindi mo ako tinutulak palayo? Roland, aminin mo na, may nararamdaman ka rin para sa akin. Hindi ba’t matagal mo nang iniisip ito?"

Roland: [natahimik, hindi makahanap ng mga salita para sagutin siya] "Hindi... hindi ganoon kadali."

Rowena: [muling lumapit at niyakap si Roland, inilapit ang kanyang labi sa tainga nito] "Alam kong ayaw mong aminin, pero nandiyan. Nararamdaman mo rin. Kaya huwag mo nang pigilan ang sarili mo. Bigyan mo ako ng pagkakataon... bigyan mo tayo ng pagkakataon."

Roland: [naririnig ang boses ni Maria sa likod ng isipan niya, ngunit mas malakas ang init ng bawat haplos ni Rowena.] "Maria... hindi ko pwedeng saktan si Maria."

Rowena: "Si Maria? O ang sarili mo ang pinoprotektahan mo? Roland, hindi ko sinasabi na iiwanan mo siya... pero ako, nandito ako. Hindi mo ba ako gustong subukan?"

Roland: [napayuko, tila bumibigat ang dibdib] "Hindi ko alam, Rowena. Hindi ko alam."

Rowena: [hinaplos ang buhok ni Roland at hinila ito papalapit sa kanya] "Hindi mo kailangan malaman lahat ngayon. Pero ito... ito ang alam ko." [at muli, hinalikan niya si Roland, mas mapusok kaysa sa una.]

Roland: [napapikit, hindi na kayang labanan ang sariling damdamin. Bumigay siya sa halik, sinuklian ito ng parehong init, ng parehong pagnanasa.] "Rowena..."

Rowena: [nagmumura ang halakhak sa kanyang isip, nagtagumpay siya] "Ramdam mo ba, Roland? Ganito ba ang nararamdaman mo kay Maria? Ganito ba ang init?"

Roland: [pilit bumabalik sa katinuan ngunit tuluyan nang nadadala sa alon ng tukso] "Rowena, mali ito..."

Rowena: [mahigpit na niyakap si Roland at bumulong sa kanyang tainga] "Hindi mali kung pareho nating gusto, Roland. Hindi mali kung ito ang totoo sa nararamdaman mo."

Roland: [hinihingal, tila nawawala na sa sarili] "Pero si Maria..."

Rowena: [ngumiti nang malambing, ngunit may halong tukso] "Maria? Asan siya ngayon, Roland? Asan siya nung kailangan mo siya? Hindi ko sinasabing iwanan mo siya, pero alam mo sa sarili mo na masaya ka rin sa akin. Aminin mo na lang. Pareho tayong may nararamdaman para sa isa't isa."

Roland: [sumuko sa tukso, tuluyang niyakap si Rowena at tinanggap ang katotohanang hindi niya kayang pigilan ang nararamdaman. Muli niyang hinalikan si Rowena, mas mapusok, mas malalim.]

Rowena: [puno ng kasiyahan, ramdam ang tagumpay sa bawat halik ni Roland. Alam niyang siya ang panalo.] "Ayan... ito na ang matagal ko nang hinihintay, Roland. Ang init ng mga labi mo... ramdam ko ang pagnanasa mo. Hindi mo ito maitatanggi."

Roland: [hiningal, tuluyan nang nakalimutan ang lahat maliban kay Rowena.] "Rowena... hindi ko na alam. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko."

Rowena: [ngumiti at hinalikan siyang muli, hawak ang kanyang mukha ng dalawang kamay.] "Hindi mo na kailangang mag-isip pa. Ako ang nandito. Ako ang kasama mo ngayon."

Roland: [sumuko sa tukso, piniling magpatangay sa damdamin kaysa sa kanyang konsensya.] "Rowena..."

Rowena: [puno ng determinasyon, halos pabulong ang mga salita habang hawak ang kamay ni Roland] "Walang makakaalam. Walang ibang makakaalam ng meron tayo. Ito lang ang atin, Roland."

Roland: [tuluyan nang bumigay, dinama ang init ng katawan ni Rowena at kinalimutan ang kanyang mga obligasyon kay Maria.] "Hindi ko alam kung paano ito nangyari, pero nandito na tayo..."

Rowena: [ngumiti ng mapanuksong ngiti, hawak pa rin ang kamay ni Roland] "Hindi mo kailangang magsisi. Wala tayong sinasaktan... Wala tayong iniwan."

Roland: [tahimik, naguguluhan pa rin, pero tinanggap na ang sitwasyon] "Pero paano si Maria? Paano kung malaman niya?"

Rowena: [tumitig sa mga mata ni Roland, puno ng kumpiyansa] "Wala siyang malalaman, Roland. Walang dapat magbago. Tayo lang ito. Walang sinuman ang dapat masaktan."

Roland: [sumuko na sa sarili niyang damdamin, piniling magpatuloy sa kasalanang nagsisimula.] "Rowena, hindi ko na alam. Basta... nandito na tayo."

Sa araw na iyon, sa gitna ng tukso at pagnanasa, tuluyan nang bumigay si Roland kay Rowena. Sa kabila ng kanyang konsensya, sa kabila ng pagmamahal kay Maria, hindi niya napigilan ang init ng damdamin. Si Roland ay nagtaksil—at si Rowena ang naging dahilan.