A NIGHT TO REMEMBER WITH THE CEO Chapter 6

Sa mga sumunod na araw, naging mas mabigat ang pakiramdam ni Roland. Ang bawat sandali na nagkakaroon sila ng pagkakataong magkasama ni Rowena ay nagiging mas mapang-akit. Ramdam na ramdam niya ang paghila ng tukso, habang si Rowena naman ay tila walang balak tigilan ang ginagawang paglalapit sa kanya. Isang mali—isang hakbang lamang—at posibleng magiba ang lahat ng itinayo niyang relasyon kay Maria.

Nasa harap siya ng isang mahirap na desisyon. Mahal niya si Maria, matagal na silang magkasama, at sa bawat oras na tinitingnan niya ito, hindi niya maisip na saktan siya. Ngunit sa bawat pagkakataon na magkasama sila ni Rowena, nararamdaman niyang ang kanyang mga katawan at isip ay sinisilaban ng tukso. Tila binubuhay ni Rowena ang isang damdaming matagal nang patay sa kanya—isang bagay na hindi niya kailanman naramdaman kay Maria.

Isang araw, nagkaroon muli sila ng pagkakataong magkasama ni Rowena. Pagkatapos ng klase, naiwang mag-isa si Roland sa silid-aralan, abala sa paggawa ng report. Nang biglang bumukas ang pinto, nakita niyang si Rowena ang pumasok. Iba ang mga mata ni Rowena sa araw na iyon. May kakaibang determinasyon sa kanyang mga mata—tulad ng isang lobo na handang habulin ang biktima nito.

"Roland," tawag ni Rowena habang dahan-dahang lumalapit. Ang bawat hakbang ay tila may kabuntot na pang-akit, at naramdaman ni Roland ang kabog ng kanyang dibdib. “Mag-isa ka pala.”

Napalunok si Roland, hindi alam kung paano sasagutin si Rowena. Napansin niyang huminto ito sa tabi niya, masyadong malapit. Huminga siya ng malalim, pilit kinakalma ang sarili. Ito na naman.

Ngumiti si Rowena ng may bahid ng pilya. “Alam mo, Roland, ang tahimik mo nitong mga nakaraang araw. Tila may iniisip ka palagi.” Hinawakan ni Rowena ang braso ni Roland, marahan, ngunit ramdam niya ang init ng kamay nito. Isang simpleng haplos, ngunit sapat na upang gisingin ang mga damdaming pilit niyang itinatanggi.

Pinilit ni Roland na hindi tumingin kay Rowena. "Rowena, alam mo naman ang sitwasyon, 'di ba? May nobya ako—si Maria."

Ngunit tila hindi nakinig si Rowena. Lalong humigpit ang pagkakahawak niya kay Roland, at ngayon ay nilalaro na niya ang laylayan ng kanyang manggas, habang ang kanyang mga daliri ay tila dumudulas papunta sa kanyang balikat. May malisya sa bawat galaw ni Rowena. Hindi ito basta lambing na gaya ng ginagawa nito sa harap ng iba. Sa bawat galaw ni Rowena, ramdam ni Roland ang intensyon—ang pagnanasa.

“Alam ko, Roland. Pero hindi mo maitatanggi na may nararamdaman ka rin para sa akin. Huwag mo nang pilitin itanggi pa. Nandito ako, at nararamdaman ko 'yun,” bulong ni Rowena, habang dahan-dahan nitong inilapit ang kanyang mukha kay Roland. Mula sa gilid ng kanyang mga mata, nakita ni Roland ang ngiti sa mga labi ni Rowena, tila isang tusong pang-aakit.

Bumilis ang tibok ng puso ni Roland. Ramdam niya ang pag-init ng kanyang katawan, at hindi niya mapigilan ang panginginig ng kanyang mga kamay. Sa isang bahagi ng kanyang isipan, alam niyang dapat siyang lumayo. Dapat niyang itulak si Rowena, tumayo, at iwanan ito. Pero bakit hindi niya magawa? Ang isang bahagi ng kanyang sarili ay tila sabik na yakapin ang tukso.

Nagpatuloy si Rowena. "Hindi ko hinihiling na iwan mo si Maria. Pero Roland… minsan may mga bagay na masarap gawin kahit alam mong bawal." Kasabay ng mga salitang iyon, ipinatong ni Rowena ang kanyang kamay sa dibdib ni Roland, dinama ang mabilis na tibok ng kanyang puso. “Nararamdaman ko 'yan. Hindi mo na kailangang magpanggap.”

Pumikit si Roland, pilit na iniisip si Maria. Si Maria na mahinhin, simple, at walang malisya. Ngunit sa bawat imahe ni Maria na kanyang iniisip, may sumasabay na imahe ni Rowena—ang malambing na mga mata, ang matatamis na labi, at ang mapanuksong mga kilos. Si Maria ay puro at banal, ngunit si Rowena ay apoy at alab.

“Rowena, hindi ko kaya,” bulong ni Roland, kahit pa ramdam niyang nauubusan na siya ng lakas upang labanan ito.

Ngumiti si Rowena, tila alam niyang nagtatagumpay na siya. "Hindi mo kailangang pigilan pa Lan. Hayaan mo na lang na mangyari ito." At sa isang mabilis na kilos, inilapit ni Rowena ang kanyang mga labi sa mga labi ni Roland.

Ang halik ay mapusok, puno ng damdamin, at sa isang iglap, para bang lahat ng paninindigan ni Roland ay natunaw. May bahagi ng kanyang puso na matagal nang nagtago sa ilalim ng kanyang pag-ibig kay Maria, ngunit ngayon, sa harap ni Rowena, bumigay ito.

Sinubukan niyang umatras, subalit may isang bahagi ng kanyang katawan na kusang gumanti ng halik. Bakit hindi niya ito kayang itulak? Sari-sari ang tumatakbo sa kanyang isipan. Nararamdaman niya ang init ng katawan ni Rowena na dumidikit sa kanya, ang mga kamay nito na unti-unting humahaplos sa kanyang likuran. Ang kanyang katawan ay tila sumusuko sa bawat galaw ni Rowena.

Ngunit sa likod ng kanyang isipan, naroon pa rin si Maria—ang babaeng mahal niya. Anong ginagawa ko? tanong ni Roland sa kanyang sarili habang patuloy na nadadala sa halik ni Rowena.

"Roland, wag ka nang magpigil," bulong ni Rowena, habang unti-unting bumitaw mula sa halik. "Wala namang makakaalam. Ito ay para sa ating dalawa lang."

Bumilis ang hininga ni Roland, halos hindi siya makapagsalita. Ang tukso ay tila kumapit na sa kanyang buong pagkatao. Alam niyang kailangan niyang gumawa ng desisyon—isang desisyong magbabago ng kanyang buhay.

Ngunit bago pa siya makapag-isip nang maayos, narinig niya ang tunog ng isang pinto. Mabilis siyang bumitiw kay Rowena, tinignan ang pinto, at nakita niyang pumasok si Marco, ang isa sa kanilang mga kaklase.

"Uy, nandito pala kayo! Saan na ba ang iba?" tanong ni Marco, walang kaalam-alam sa tensiyon sa silid.

Napatigil si Rowena, nagbalik sa kanyang normal na anyo, tila walang nangyari. Ngumiti siya kay Marco, at saglit na tumingin kay Roland bago tumayo. "Ah, nandyan lang sila sa baba. Halika na," sagot ni Rowena bago mabilis na lumabas ng silid.

Naiwan si Roland na nakatulala. Anong ginawa ko?

Nabaling ang atensyon ni Marco kay Roland. "Uy, ayos ka lang ba? Mukha kang tulala."

Napailing si Roland, pilit na binabalik ang sarili sa katinuan. “Oo, ayos lang. Tara na sa baba.”

Habang naglalakad palabas si Roland, ramdam pa rin niya ang bigat ng ginawa niya. Alam niyang hindi tama ang nangyari, at higit pa riyan, alam niyang kailangang magdesisyon siya bago pa tuluyang masira ang lahat. Pero paano niya pipigilan si Rowena? Paano niya lalabanan ang sariling tukso na unti-unti nang sumasakop sa kanyang puso?

Ang isang bagay lang ang malinaw sa kanya: Kailangan niyang mamili, at kailangang mangyari iyon sa lalong madaling panahon.