Chapter 6

"Gregory, bitawan mo ako!" sigaw ko habang pilit kong pinipigilan ang marahas niyang paghila sa akin papasok ng mansyon. Pero hindi siya nakinig. Parang wala siyang naririnig kundi ang sariling galit na pumupuno sa kanyang sistema.

Bawat hakbang namin ay may kasamang sakit. Mahigpit ang pagkakapit niya sa aking braso—parang bakal ang pagkakahawak niya. Pakiramdam ko'y mamumula ito o baka nga bukas ay mag-iwan ng marka.

Pagkapasok namin sa living room, ibinalibag niya ako sa malambot na sofa. Napasinghap ako, ramdam ang sakit sa likod ko ngunit wala akong oras para makabawi dahil ilang segundo pa lamang ay sinundan niya na ako.

Mabigat ang kanyang katawan na pumatong sa akin, isinakdal ang sarili niya sa ibabaw ko.

"Gregory, please..." bulong ko, nanginginig ang tinig. Hindi ko alam kung ano ang mas nangingibabaw—ang takot o ang galit.

Ngunit hindi siya nakinig. Sa halip, marahas niyang sinapo ang aking mukha gamit ang dalawang palad, saka idinuldol ang kanyang mga labi sa akin.

Ang halik niya ay hindi tulad ng dati. Hindi ito mahinahon. Hindi ito naglalaman ng pagmamahal. Ang halik niya ay mapusok, marahas, puno ng galit at pag-angkin.

Pilit niyang binuka ang aking labi, sinasakop ang bawat bahagi na kaya niyang angkinin. Ang bigat ng kanyang bisig sa magkabilang gilid ng aking ulo ay parang mga posas na hindi ko matakasan.

Gusto kong kumawala. Gusto kong itulak siya. Pero ang katawan ko, traydor, hindi gumagalaw.

Parang nakalutang ako habang nararamdaman ko ang kanyang bibig na gumagala, bumababa sa aking panga, sa leeg ko, nag-iiwan ng mga bakas ng kanyang galit.

"Hindi ka pwedeng pagmamay-arian ng iba," bulong niya sa gitna ng kanyang mga halik. Malalim at mapanganib. Parang bawat salita niya ay itinataga niya sa balat ko.

"Gregory, tama na," impit kong bulong habang sinubukan kong itulak ang kanyang dibdib, ngunit lalo lamang humigpit ang kanyang yakap.

"Sinabi ko na sa 'yo... ikaw ay akin," mariin niyang sabi bago muling ibinaon ang kanyang mukha sa aking leeg, para bang gusto niyang burahin ang lahat ng marka ng mundo sa katawan ko at palitan ng kanya.

Hindi ko alam kung ilang segundo o minuto kaming nanatili sa ganoong posisyon—ako, pilit na nilalabanan ang pagnanakaw niya sa aking kalayaan, habang siya, hindi bumibitaw sa pag-angkin.

Sa bawat halik niya, sa bawat madiin niyang haplos, mas lalo kong naramdaman kung gaano ako kaliit sa harap ng galit at obsesyon niyang hindi ko maintindihan.

"Fuck. You're so boring," sabi niya at iniwan ako.

***

Matagal akong nanatiling nakaupo sa sofa matapos siyang umalis—nanghihina, naguguluhan, at basang-basa ng pait ang buong kaluluwa ko. Hindi ko alam kung ilang oras akong tulala roon, tinititigan ang kawalan, habang ang lamig ng gabi ay unti-unting sumisingit sa pagitan ng mga basag kong paghinga.

Nang marinig ko ang pagdating ng sasakyan sa driveway, bahagyang kumabog ang dibdib ko. Akala ko, kahit paano, kahit sa kabila ng galit, ay may konsensya pa rin siyang matitirang maawa sa akin.

Marahan akong tumayo, pilit na pinipigilan ang mabilis na pagkabog ng aking puso. Pinunasan ko ang mga luha sa aking pisngi, inayos ang sarili, at humugot ng mahabang buntong-hininga.

Ngunit ang pag-asa ko ay biglang nawasak sa isang iglap.

Mula sa bintanang bahagyang nakabukas, kitang-kita ko kung paano bumaba si Gregory mula sa kanyang sasakyan—at hindi siya nag-iisa.

Kasunod niya ang isang babae—bata, maputi, at halatang bihis na bihis sa mamahaling itim na cocktail dress. Nakatawa ito, nakasampa pa ang isang braso sa leeg ni Gregory na tila ba pagmamay-ari niya ang lalaking iyon.

Hindi pa ako nakakareact nang bumaling si Gregory sa babae, at walang alinlangan na hinawakan ang batok nito para hilahin sa isang halik—isang halik na puno ng alab, ng pagnanasa, ng pagmamalaking hindi man lang niya itinago sa harap ng sarili niyang asawa.

Parang may sumabog sa dibdib ko.

Parang may humila sa kaluluwa ko palabas sa katawan ko, iniwang hungkag ang lahat ng laman ko.

My knees buckled slightly, but I forced myself to stay still. Hindi ako dapat magpakita ng kahinaan. Hindi ko dapat ipakita sa kanya kung gaano ako nasasaktan.

"I can't believe this," bulong ko sa sarili ko, halos walang boses. "You still have the audacity to bring another woman into our home?"

Pinanood ko sila, tila nanigas sa kinatatayuan ko. Wala man lang siyang pakialam. Wala man lang respeto sa pinagsamahan namin—o sa kasal na pinilit niyang itali sa akin.

Nakita ko kung paano siya ngumiti sa babae, kung paano niya hinawakan ang baywang nito, habang patuloy silang naglalakad papasok sa bahay.

Hindi na ako nakatiis.

Tahimik akong umalis sa pwesto ko, umakyat ng hagdan, at nagtago sa anino ng hallway bago pa sila makapasok sa living room.

Mula sa itaas, narinig ko ang pagtatawanan nila. Narinig ko ang mahinang bulungan ng babae, ang pa-cute nitong tawa, at ang malalim na tinig ni Gregory na tila ba tinutukso ito.

"You're too beautiful to resist," anang boses ni Gregory, mababa at puno ng pananabik.

Parang sinaksak ang puso ko.

Hindi ko na napigilan ang pagpatak ng luha ko. Hindi dahil sa ginawa niya—kundi dahil sa katotohanang hindi na niya kailanman itinuring na asawa ang tingin niya sa akin kahit na ikinasal lamang kami sa papel.

Ako na nakatali sa kanya dahil sa pagkautang ng pamilya ko.

Ako na ginamit nilang pambayad, walang halaga, walang karapatan.

Kasabay ng mga hakbang nilang papalapit, marahan akong umatras, pilit na pinipigilan ang bawat hikbi. Pinilit kong maging tahimik, maging hindi nakikita—dahil sa bahay na ito, ako na mismo ang naging multo.

Nagtago ako sa loob ng aking kwarto at isinara ang pinto. Dahan-dahan, marahan, para walang kahit anong tunog ang makatawag ng pansin niya.

Pagkasarado ko, napasandal ako sa likod ng pinto at hinayaan ko na lang ang sarili ko na malaglag sa sahig, yakap-yakap ang sarili.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nanatili roon. Ang mga luha ko ay tila walang katapusan, bumubuo ng mga mapait na marka sa aking balat.

Sa labas, naririnig ko ang mga yabag nila, ang mga tawa ng babae, ang mga mababang ungol na hindi ko kailanman hinangad marinig mula sa kanya—lalo na hindi sa piling ng iba.

Isinubsob ko ang mukha ko sa aking mga palad, pinipigilan ang pag-iyak na baka makalampas sa mga dingding na bumabalot sa aking pighati.