“Ahh!” Napabalikwas si Mia ng upo nang makitang nakaharap sa kanya si Blue eyes.
Nakaupo ito sa couch, malapit kung nasaan ang mahabang sofa na hinihigaan niya.
“Nasaan ang niluto mo?” Bungad nito sa kanya.
Huminga siya ng malalim at hinanap ng mga mata niya ang wall clock upang malaman niya kung anong oras na.
7:00 pm
“Luh! Sorry. Hindi ako nakapag luto...”
Yumuko na lang siya sa kahihiyan. Ito na nga lang ang gagawin niya tinulugan niya pa!
Natahimik ito, bago tumayo at umalis. Sinundan niya ng tingin ang lalaki at nakita niyang kinuha nito ang cellphone mula sa jacket na suot.
“Hey, woman. Are you deaf?”
Yumuko siyang muli ng humarap na ito sa kanya.
“Hu- huh?”
“Pag may nag-doorbell buksan mo at kunin ang dala, okay?” Paalala nito sa kanya dahil mukhang aakyat na ito sa kwarto na naka-lock rin. Isa pa pala iyon na gusto niyang i-kompronta sa binata, paano naman kasi niya lilinisin ang silid nito at iba pang mga silid kung naka-lock at wala siyang susi?
Tumango-tango siya bago sumagot. “O-okay.”
Hanggang ngayon nanatili siyang nakayuko, mag-aangat lang siya ng ulo pag hindi ito nakatingin sa kanya.
“Don’t entertain someone else, just be quiet. Do you understand?” He added.
“Noted, blue eyes!” Masigla niyang tugon sabay labas para doon hintayin kung sino man ang magdo-doorbell na sinasabi nito.
Ilang minuto pa ay narinig niya na ang pag-doorbell at dali-dali niyang sinilip sa peephole kung sino iyon. Kaagad na sumama ang timpla ng mukha niya nang makita kung sino iyon. At ano na naman kaya ang ginagawa niya rito? Napipilitan na binuksan niya ang gate ng mag-ingay ulit ang doorbell.
“Ano na naman ginagawa mo rito?” Mataray niyang tanong sa lalaking nakatayo sa tapat ng gate habang may malawak na ngisi sa mga labi.
“Ehem, may nakalimutan lang ako, babae.” Anito, at saka dire-diretso sa loob.
Susunod sana siya sa lalaking ito nang biglang tumunog muli ang doorbell kaya’t mabilis niyang binuksan ang gate.
Pagbukas niya ng gate, bumungad ang nakasumbrelong lalaki sabay abot ng paper bag sa kanya at walang niho-niha na umalis ito. Grabe naman wala man lang pagbati? Ibang-iba 'yata ang service ng mga tao rito, ah! Makapag-rate nga sa restaurant nila 1 star kasi hindi magalang ang delivery man! Samantalang sa Club, pinagsisilbihan nila kahit mga manyak, tsk!
Sinilip niya ang laman at nanubig ang kanyang panga ng makitang iba’t-ibang klase ng pagkain ang nasa loob nito.
“Blue eyes, ito na ang pagkain mo.”
“Uy, sakto lang pala ang dating ko.” Sabat nitong pinsan ni Blue eyes.
“Luh, epal...” Bulong niya sabay lapag ng paper bag sa mini table. Nagkatinginan sila at parehong inasar ang isa’t-isa na parang mga batang kulang sa aruga.
“Eat up.” Sabi na naman nitong si Blue eyes, o-order tapos sa kanya naman pala ipapakain! Parang siya pa ‘yata ang pinagsisilbihan nito, ah! Nakakainis!
“Hi… hindi ka kakain?” She asked.
“No, I have an important business meeting to attend.”
“Pero gabi na po?” Pakikialam niya sa buhay nito.
Kakauwi niya lang may trabaho ulit siya? Ano ba kasi ang trabaho na meron siya? Hindi naman ako bobo sa lagay na ‘to, kasi walang taong nagtatrabaho 24 hours. Kaninang umaga pa siya wala at kung uuwi man siya wala pang thirty minutes umaalis ulit.
“So, what?” He said rudely. “Mind your own business.” His tone offended her, but she decided not to say anything. She didn't want to start an argument with him.
Tuluyan na itong umalis at ang mokong na pinsan nito ay kumuha muna ng isang burger na nasa loob ng paper bag at saka sumunod sa binata.
“Thank you!” Mapang-asar nitong pahabol bago tuluyang mawala ang presensya ng mga ito sa paningin niya.
She's alone again. She's spent 2 days repeating her same-old routine at the young man's house. She believes she will only gain weight because her duties in his house are so easy; she just enjoys watching movies and eating alone.
“Hey, lady.” Napatingin siya sa nagsalita at nandito na naman ang damuho. Akala niya ba kasama ito ni Blue eyes?
“Ano na naman ginagawa mo dito?” Palagi niya itong tinatarayan at deserved nito iyon. Palagi rin naman siya nitong inaasar lalo na pagsinusungitan siya ni Blue eyes. Parang tuwang-tuwa pa ito. Bwisit!
“Let’s go shopping.” Pag-aaya nito na may ngiti.
“Hoy! Bawal daw akong lumabas sabi ni Blue eyes!” Ungos niya sa lalaki.
“Actually, kaka-tawag niya lang.”
Mia rolled her eyes. “Ano naman ngayon?”
The man smiled again. “He said you'd go crazy alone here, so I'll go shopping with you.”
Mukha namang nagsasabi ng totoo ang lalaki.
“Seryoso ba?” She asked in disbelief.
“Don't you want to go shopping with me?”
“Gusto ko syempre!”
Mabilis pa sa alas-kwatro na nagtungo si Mia sa guestroom kung saan namamalagi siya bilang kwarto niya. Sa totoo lang kwarto niya lang ‘yata ang nililinis niya dahil kwarto lang naman niya ang nabubuksan sa lahat ng mga silid na nandito. Pag-akyat niya, agad na nagpalit siya ng damit. Pinili niya ang simpleng damit lamang. Short na jeans at t-shirt na black. Parang bibili lang siya ng kape sa tindahan, ganoon ang suot niya ngayon.
Nang matapos siyang magpalit at mag-ayos kahit pa paano, dumiretso na siya sa labas kung saan naghihintay ang lalaki.
“Ang tagal mo naman.” Pagrereklamo ni dumuho.
“Arat na!” Eksahera niyang tugon.
Sumakay na siya sa kotse at hindi mapagsidlan ang masayang-masaya niyang aura. Tamang-tama, ihahatid siya ni Blue eyes sa bahay nila mamaya pag-uwi nito, kaya mamimili siya ng mga regalo sa kapatid niya at sa kanyang Ina’y. Alam niyang matutuwa ang mga ito sa surpresa niya.
Pagkaparada nila sa parking lot, mabilis siyang bumaba subalit hinila siya ni dumuho.
“Bakit?” Naiirita niyang tanong. Hadlang talaga sa kaligayahan niya ang lalaking ‘to kahit kailan, palagi na nga siya nitong inaasar na parang may katawa-tawa sa kanya, e.
“Careful, hindi ka pwedeng mawala sa paningin ko, kundi lagot ako.” Bulong nito sa kanya kaya naman napakunot-noo siya sa mga tinuran nito.
“Bakit naman? Hindi naman ako bata para bantayan.”
“Hays, basta! Mag-ingat ka na lang.”
“Okay!” Sabi niya bago naunang maglakad papasok ng Mall.
Kung saan-saan siyang pumasok na store at pinagbibili ang mga pangangailangan sa bahay nila para pag-uwi niya marami siyang pasalubong sa pamilya niya. Hindi niya alam kung magkano ang laman ng card na ibinigay sa kanya ni Blue eyes, pero walang humpay siyang namili tulad ng sabi nito. Bilhin niya kung anong gusto niya.
Tapos ay dinala niya ang kasama niyang dumuho sa street foods. Mas gusto kasi niyang kumain ng calamaris, kwek-kwek at uminom ngbuko shakes kaysa kumain sa mamahaling restaurant na alam niyang hindi siya masisiyahan.
“Are you for real?” Hindi makapaniwala nitong tanong sa kanya.
“Bakit? Huwag mo sabihing hindi ka kumakain ng mga ganitong pagkain?”
“Bilisan mo diyan.”
“Hindi ka kakain?”
“Ayoko.” Mariin nitong pagtanggi. .
Umiling-iling siya. “Mayaman nga naman, ayaw kumain ng mga mahihirap na pagkain. Samantalang mas masarap naman ang pagkain namin kaysa sa pagkain nila. Hays.”
Tiningnan lang siya nito na parang hindi naapektuhan sa sinabi niya, at saka bumalik ang tingin nito sa paligid na parang nagbabantay, kaya naman hinayaan niya lang ito. Basta kumain siya nang kumain na walang iniisip at ninanamnam ang pagkain sa food court.
Isusubo na sana ni Mia ang pang-huling fishball ng hilahin siya ng lalaki sa braso dahilan kaya natapon ang sauce ng kinakain niya sa damit niyang suot. Hindi niya alam kung bakit parang natataranta ito habang nananakbo sila.
“Hoy! Ano bang nangyayari?!”
“Dapa!” Sigaw nito ng makarating sila sa elevator at sinunod niya naman ang sinabi nito, bago niya narinig ang sunod-sunod na pagputok ng mga baril.
Kaagad na pinaandar nito ang elevator. “Tama ang hinala namin hinahabol ka pa rin niya hanggang ngayon, pero bakit?”
“Sino ba ang tinutukoy mo?” Nawiwindang niyang tanong.
“Si Mr. Wong, do you know him?”
Kinabahan siya nang marinig ang pangalan ni Mr. Wong.
“Hindi ko siya lubusang kilala, pero ibinenta ako ni Mama Cole sa kanya. Siguro nga, kaya hinahanap niya ako dahil malaking halaga ang ibinigay niya kay Cole.”
“Hindi ka niya hahabulin sa ganoong kababaw na dahilan. Depende na lang kung may iba pa siyang pakay sa’yo.”
Kumapit siya kay damuho dahil na rin sa takot niya. Hindi niya alam kung saan ba siya tatakbo pag nagkataon na mapahiwalay siya rito. “Sa palagay mo, anong dahilan? Pero hindi ko naman siya kilala, e.”
“I don’t know, isa lang ang hinala ko. He needs to know something important from you.”
She gave him a questioning look. “Hindi ko maintindihan.”
“Sa tingin ko meron siyang mas malalim na dahilan.” Anang ng binata.
Nang bumukas ang elevator mabilis siya nitong hinila palabas at sinalubong sila nang sunod-sunod na pagputok, mabuti na lamang at marunong makipagbarilan ang kasama niya. Mukhang inaabangan sila ng mga ito.
Makakalabas pa ba kami dito? Jusko, lord ayoko pa mamatay sa ganitong sitwasyon, kailangan pa ako ng pamilya ko. May mga pangarap pa ako...
“Pindutin muna ang bracelet mo!” Sigaw ni dumuho habang nakikipagbarilan sa mga tauhan ni Mr. Wong.
Mia followed his instructions and activated her bracelet. Alam niyang darating si Blue eyes para iligtas sila.
Blue eyes...
“Magtago ka!” Sigaw nitong muli, pero hindi niya ito maiwan.
“Pa-paano ka?”
“Nakakasagabal ka lang sa akin! Magtago ka na!” Anito, habang nakikipagbarilan pa rin.
Mabilis siyang tumakbo habang kinocover siya nito mula sa mga kalaban na alam niyang susundan siya.
Paano ba siya napadpad sa ganitong sitwasyon?
Nagtungo siya sa stock room na walang katao-tao habang nanginginig sa takot ang kanyang buong katawan. Panay ang dasal niya na sana okay lang si dumuho at sana dumating si Blue eyes para iligtas sila.
Hanggang sa wala na siyang marinig na putukan mula sa labas, kaya’t naisipan niyang lumabas sa pinagtataguan niya upang balikan ang lalaki, o dumuhu kung tawagin niya.
“Nandito ang target!”
Biglang sumigaw ang isang armadong lalaki na alam niyang tauhan ni Mr. Wong.
“A-anong kailangan ninyo sa akin?! Kahit patayin ninyo ako hindi ako sasama sa inyo!” Matapang niyang saad sa mga ito.
Inihagis niya lahat ng mga bitbit niya sa mga ito at saka kumaripas ng takbo, subalit nabaril ng isang lalaki ang balikat niya kaya bumagsak siya sa sahig.
Ito na ba ang katapusan ko? Pero paano ang mga maiiwan ko? Paano ang Ina’y, hindi pwede...
“Blue eyes!” Malakas niyang sigaw, kahit alam ni Mia na imposibleng sisipot ito.
Baka nga pinabayaan na siya nito.
Baka nga hindi na darating ito.
Pumikit siya habang nagsisimulang tumulo ang mga luha mula sa kanyang mga mata pababa sa kanyang dalawang pisngi. Hihintayin na lang niyang humandusay siya sa sahig kaysa sumama at makaharap ang manyak na si Mr. Wong.
Ngunit, may humigit sa kanyang braso patayo at nang imulat niya ang mga mata, parang nabunutan siya ng tinik sa dibdib nang bumungad ang gwapong mukha ni Blue eyes. Hindi ito nag-iisa. Nilingon niya ang mga kasamahan nito na may takip ang mga mukha. At ng tumingin siya sa paligid, nakita niyang nakahandusay na ang mga armadong lalaki. Bumalik ang tingin niya kay Blue eyes na nakahawak pa rin sa braso niya.
They saved her life...
Buong akala ni Mia, hahayaan na lang siya nito dahil wala naman siyang silbi sa binata kung tutuusin.
Bakit niya ba ako pinoprotektahan?
Matapos ang kaguluhan sa loob ng Mall, dumaan sila sa isang exit na walang mga taong dumadaan. Tatlo ang hindi niya kilala na mga kasama nito, bakit parang mga sanay ang mga ito na makipaglaban?
Sumakay sila sa malaking Van na kulay itim. Medyo naiilang siya sa mga kasama nito at nangingibabaw pa rin ang takot na nararamdaman niya. Hindi siya makapagsalita dahil wala rin naman siyang sasabihin. Ang mga mata ng tatlong estrangherong lalaki ay nakatingin sa kanya na para bang sinusuri siyang mabuti.
“Aray!” Napasigaw siya sa sakit ng hilahin ni Blue eyes ang braso niya.
Hindi siya nito pinansin, bagkus kumuha ito ng isang malinis na tela at saka tinapal sa kanyang sugat. Nanatiling tahimik ang lahat kaya hindi siya makakibo. Lumibot pa ang mga mata niya at tumigil iyon sa gawi ni dumuho na nakangiwi dahil marami itong tama ng baril. Masaya siyang maayos ang lagay nito matapos makipagsagupaan sa mga tauhan ni Mr. Wong. Akala niya kung ano na ang nangyari rito.
Hanggang sa makarating sa bahay ni Blue eyes, tahimik silang lahat.
NIYAYA ni Jondray ang apat na kasamahan sa garden kung saan malayo ang dalaga upang hindi marinig ang kanilang mga pag-uusapan. Isinara rin niya ang pinto, since may sound proof ang loob ng bahay niya.
“Are you okay, Cyrus?” Jondray asked his cousin, who was with Mia earlier at the Mall.
Cyrus nodded, but he was still looking a bit shaken up. “Yeah, I'm fine,” he said, in a small voice. Cyrus Ford. The youngest among their buddies. Jondray’s cousin. A lot of playfulness and craziness, but he is reliable when it comes to collecting and investigating information on someone he knows they can use. He can protect you but he is a dangerous man as well.
Jondray reached out and put a hand on his shoulder. “Are you sure? You don't have to pretend to be okay with us.”
It blinked and then turned to him. “Do I look okay? I had a hit on my left arm but it was far from the gut so don't mind me.”
“I'm just glad that you're okay.”
“I know. Me too,” Cyrus said. “I don't know what I would have done if anything had happened to her.” Dagdag pa ng kanyang pinsan na ang tinutukoy ay si Mia.
“What's up? New plan?” Mirko entered the conversation. Mirko Gonzales. Someone who knows Jondray well. He epitomizes the word “womanizer.” He is an expert with weapons and the supplier of weapons and equipment to the entire Philippines. He is a dangerous man as well.
“I think so. There is a woman protecting our friend.” Segunda ni Alvan. His friend who was the first to get married, among the five of them. Alvan Cordova. A friend of Jondray. He fights for what is right, especially for the people who are important to him. He takes everything seriously, but another thing he despises the most is lying. He is skilled at hacking and breaking into security systems using only his strong technological intellect. He is a dangerous man as well.
“I'm not sure yet. Kailangan muna natin pag-aralan ang bawat kilos na gagawin natin.”
“Akala ko kailangan mo muna si Mia para magpa-init.” Singit na naman ni Mirko.
“Not interested.” Jondray flatly refused. “I think we can use her, that's why I protected her.”
“That's the only reason?” Cooper asked him reassuringly. Cooper Perez. Just like Mirko, Cooper enjoys women, so he owns and runs a lot of Bars and Coffee shops. He is willing to pay a lot to have a woman every night. He is skilled in martial arts and can sneak inside anyone's citadel without being detected. He is a dangerous man as well
Jondray met Cooper's eyes and said quietly, “Yes.” Mariin ang pagkakasabi niya. “Rachelle is the only love of my life.” Sagot niya na may paninindigan.
“Kung iniisip ninyo ang naging asal ko nang mawala si Rachelle. Sex is just a sex, alam naman siguro ninyo ang bagay na ‘yan. Mas malala pa nga kayo.” Dagdag pa niya na ikinatawa ng apat.
KASALUKUYANG nananatili si Mia sa guestroom habang nasa living room ang limang lalaki na sina Blue eyes at Damuho, pero ang tatlong lalaking kasama ng magpinsan ay hindi niya kilala dahil nakatakip ang mga mukha. Palagay niya ay mga kasamahan ng mag-pinsan ang mga iyon, pero ang nakakapagtaka, paano nakilala ng mga ito si Mr. Wong? Hindi lang basta kilala kundi para bang alam ng mga ito ang buong background ng pagkatao ng matandang manyakis na iyon. Dapat pa ba siyang magtiwala sa mga ito? Ilang sandali pa ay bumukas ang pintuan ng inuukupa niyang guest room at iniluwa niyon ang gwapong si Blue eyes. “Woman, come out and follow me.” “Nandiyan pa ba ‘yung mga kalalakihan na-” “Just follow me.” Hindi na niya nagawang tapusin ang nais sabihin dahil pinutol kaagad iyon ng binata, kaya imbis na magsalita pa ay sumunod na lamang siya ng tahimik sa likuran nito. Nang mabungaran niya ang mga kasama ni Blue eyes na nasa living room, tumalon ang puso niya. Mia felt her mouth water because
BUMUGA ng marahas na hangin si Jondray at kinuha ang mga papeles na itinapon niya sa sahig at pinag-aapakan niya ang mga iyon. Natigilan siya ng may kumatok sa pintuan ng kuwarto na inuukupa niya. Kung saan ang sekretong silid na silang limang magkakaibigan lamang ang puwedeng pumasok. “Come in.” Kaswal niyang tugon. Umupo ito sa couch. “Bro. What are you planning now? Ngayong binabasura ng korte ang mga ipinapasa nating ebidensya laban sa organization ni Mr. Wong.” Pukaw ni Cyrus sa kanya. “He has so many connections in the Philippines. At hindi siya lumalabas ng lungga niya. Huling labas niya hindi natin naabutan sa Cole club.” “Dapat na tayong masanay sa mga bulok na hustisya sa bansa natin. I don't have much hope for justice from them, but we can still get that without anyone else knowing.” Nagkatinginan sila ng pinsan niyang si Cyrus at sabay na bumuntong-hininga. Halos tatlong taon rin siyang nagpakatanga sa hustisyang ninanais niya sa mga kapulisan hanggang ngayon magpapa
“Blu-blue eyes? Kailangan mo na lumipat sa kuwarto mo-” Jondray tenderly cupped her face and kissed her gently on the lips. Para siyang tuod na nakayuko habang ang kanyang dalawang braso ay nakatuon sa dining table, wala siyang reaksyon o kahit na pagtutol basta pinabayaan niyang gumalaw sa labi niya ang labi nito. No.. Bakit ako nagpapadala, bakit ko siya hinahayaan.. Nababaliw na ba ako? Akmang lalayo na siya nang hapitin nito ang bewang niya at mapaupo muli siya sa kandungan ng binata, but this time nakaharap na siya sa binata habang patuloy gumagalaw ang labi nito sa labi niya. His lips were warm and inviting, and she smelled of the alcohol on his breath. She felt safe and secure in his embrace, and the warmth of his body was comforting. She felt like she was in the arms of someone who truly cared for her, and she allowed herself to be lost in the moment. With a gentle touch, he slowly and carefully moved her body to the dining table. He took extra care not to move her too qui
Kitang-kita ni Mia kung paano ito umiwas nang tingin sa kanya matapos itanong iyon. Bigla rin naman siyang napalunok at pakiramdam niya ay nagbabara ang laway sa lalamunan niya sa ala-alang iyon na pinagsaluhan ng mga labi nila kagabi. Gusto niyang manakbo upang makaiwas rin, pero kung gagawin niya iyon baka isipin ng binata na apektado siya. “O- Oo, pero alam ko naman na lasing ka lang kagabi. Naiintindihan ko iyon.” Pinilit ni Mia na huwag mautal. “Hi- hindi naman big deal iyon, kaya ayos lang. Huwag mo rin isipin na nag-cheat ka sa jowa mo kasi hindi naman ‘yon sinasadya.” Mia! Bakit ba ang dami mong paliwanag, huh? Nagpahahalataan ka, e! He looked at her with a serious expression on his face. “Get dressed and get ready. I know a cafeteria nearby that's open during the day.” Pag-iiba nang topic nito at saka nilampasan siya papasok sa loob ng bahay at mabilis na sinundan ng mga mata niya ang binata na ngayon ay paakyat na sa hagdan. Nang mawala na ito sa paningin niya kinasti
“You're pretty enough.” He said while looking at her. She smiled awkwardly and looked away, her cheeks turning red as she felt the blush creep up her face. “Edi, salamat sa pagpapagaan ng loob ko.” Nasabi niya na lang sa binata. Nang umorder na ang binata, naiwan siya sa table na inuukupa nila. Nang medyo mainip siya, naisip niya lang tumingin ng mga cakes kaya’t lumapit siya sa kabilang counter kung saan may naka-display na mga cakes. “Hi, bago ka lang ba rito? Ngayon lang kasi kita nakita rito sa cafeteria namin at kasama ka pa niya.” Tanong kay Mia ng babaeng nasa counter, hinuha niya ay nasa mid-fourthies na ang edad. Itinuro nito ang gawi ni Jondray na abala sa pag-order sa kabilang counter. “Opo, ngayon lang ako nakapasok sa ganitong mamahaling cafeteria.” Sagot naman niya. Nginitian siya nito. “Alam mo ba, pangalawa ka pa lang sa mga babaeng dinala niya dito? Matagal-tagal na rin siguro mga 3 years ago.” “Seryoso po ba?” Hindi makapaniwala na tanong niya. Bigla tulo
“No, you stay here. I have something very important to do, and I don't want you to come with me.” Pagkasabi niyon ng binata ay mabilis pa sa alas-kwatro na umalis ito na para bang wala siya, without saying goodbye? Iniwan niya ako? Haler! Blue eyes, sumosobra ka na! Humabol siya rito at nang makarating sa parking lot, “Sandali! Gusto ko sana umuwi, pwedeng umuwi na lang ako?” Humarap ito na dapat ay papasok na sa loob ng kotse. “Woman, go back! Wala akong balak mag-aksaya ng panahon.” “Hindi mo naman ako kailangan ihatid-” “No, go back.” Matigas nitong saad. “Pero kasi-” “No, but! Go back!” Napaatras si Mia sa mapanganib nitong boses, kaya hinayaan niyang makaalis ito. Habol tingin na lang ang nagawa ni Mia. Ganoon ba kahalaga ang ginagawa nito? Ganoon ba kahalaga ang hinahabol nitong oras? Wala sa sariling bumalik siya sa loob ng coffee shop. “Are you all right?” Cooper asked as soon as she got back and found him still sitting where she had left him. “Alam kong hin
“DO YOU HAVE her file?” Tanong ni Jondray sa kaibigan niyang si Alvan na kaagad rin naman tumalima at inabot ang folder sa kanya. “Ayan ang mga info niya.” Imporma ni Alvan sa kanya. Mabilis niyang kinuha iyon at binasa ang files kung saan nakabuod ang info tungkol kay Mia Davis. ‘Her full name is Mia Davis. She’s twenty-five years old, single and she’s working in Cole Club for about 1 year. May dalawang kapatid, parehong babae. Ang kanyang Nanay lang ang kasa-kasama nila na nagngangalang Mira Davis. At dahil namatay ang Tatay niya na nagngangalang Joseph Davis, hindi siya nakapagtapos ng pag-aaral. Hindi pa siya satisfied sa nalaman. “That’s all?” Tumango ang kaibigan niya. “That's all, I didn't gather any other information besides what you asked for and the photos. Meron akong larawan ng buong pamilya niya.” Anito at saka inilapag nito ang larawan sa table niya. “Suriin mong maigi. Sa tingin ko, sa larawan na iyan may mapapala ka.” Makahulugan nitong wika. “Fuck,” sa gul
Subalit matigas ang ulo niya dahil ayaw niyang makinig. Imbis na pansinin ang pagsuway nito sa kanya, mas lalo pa siyang gumiling nang gumiling. Kung ano ang mga sayaw na sinasayaw niya sa club ay ganoon ang ginagawa niya. Kagat ang labi at ang mga mata niya ay nang-aakit. Kitang-kita niya ang pagpigil ng binata na maglabas ng emosyon. Panay ang hinga nito nang malalim. Mas lalo siyang nag-iinit pag tumatama ang mga mata niya sa pants nito na basang-basa dahil sa kagagawan niya. Manyak ba ako? No! Hindi, hanggat maaari nga ayokong dumikit sa mga lalaki pero anong nangyayari sa akin. Natutuwa pa siya sa ginagawa niya hanggang sa dumako ang tingin niya sa malaking vase na may malaking picture frame. Automatic na tumigil ang pagsayaw niya at parang napaso na pinatay ang music. Nakukunsensya siya, alam niyang may babae itong mahal at alam niyang posibleng masaktan ito. Hindi siya babaeng kaladkarin, o babaeng walang dignidad para mang-akit ng lalaking may kasintahan. Muli siyang bumali
KASALUKUYANG natutulog si Mia, ngunit bigla siyang nagising nang may marinig siyang bumagsak na nanggagaling sa ibaba, sa may living room. Tiningnan niya ang wall clock.2 am. Kaagad na hinanap ng mga mata ni Mia si Jondray. Pero mukhang wala ang binata, hindi ito bumalik ng kuwarto para tabihan siya. Kagabi lang, inaaway niya pa ito dahil naiinis siya sa hindi niya malamang kadahilanan, basta naiinis lang siya rito, kaya pinalabas niya ito. Ayaw niya makita ang pagmumukha ng binata. Pero ngayong umaga, gustong-gusto na niya makita ang kasintahan, gusto niya makita ang guwapong mukha nito, gusto niyang amoyin ang naturang bango nito.Nasaan na ba ang lalaking ‘yon?Hindi siya nito tinabihan? Akala ko ba sleeping pills niya ako? I found a love, for meDarling, just dive right in and follow my leadWell, I found a girl, beautiful and sweetOh, I never knew you were the someone waiting for me - Perfect Song by Ed Sheeran Kumunot ang noo ni Mia dahil sa tunog ng musika sa baba. Dahan-
3 MONTHS LATER… NALILIGO sa pawis si Mia habang tumatakbo sa hindi niya malaman na kadahilanan at wala siyang makita, madilim ang paligid at basta lang tumatakbo siya na parang may humahabol sa kanya at pilit niyang tinatakasan iyon. Bitbit niya ang kaba sa kanyang dibdib na baka abutan siya nito at patayin na lamang bigla.“Mia?”“Mia?!”Napabalikwas si Mia nang upo sa narinig niyang boses at bumungad ang nag-aalang mukha ng kanyang Ina’y. “Anak, pawis na pawis ka at sumisigaw kaya ginising kita.” Naupo siya at tumingin sa gawi ng kanyang Ina. “Nanaginip lang po ako, Ina’y.” Ngumiti ang kanyang Ina at hinaplos ang buhok niya. “Anak, sigurado akong namimiss ka na niya. Bakit hindi mo siya dalawin?”Ngumiti rin siya pero hindi umabot iyon sa mga mata niya. “Baka nga po.” Hinaplos niya ang maliit na umbok sa tiyan niya. “Baka namimiss na niya kami ni baby Jonray.” Noong araw na nawala ang lalaking mahal niya. Iyon rin naman ang araw na nalaman niyang buntis siya. She's 3 months pre
MADALING napatumba ni Jondray ang kalaban niya at nang lumingon siya sa mga kaibigan na expert na nakikipaglaban, wala ng malay ang mga kalaban nito. Hindi pa sila lumalaban ng barilan dahil sayang ang bala kung ganito naman kadali ang kalaban nila. Reserba na lang niya iyon kapag alam nilang nagkagipitan na. Jondray's movements were lightning-fast and precise. Every movement he was giving to his opponents was full of strength and energy, making it difficult for them to predict his next move. Nang dumami na ang mga tauhan ni Mr. Wong at Black Master, inilabas na niya ang baril. Sunod-sunod na putok ng baril ang humabol sa kanya. Parami na nang parami ang kalaban, kaya lahat sila ay nakipag-sagupaan na ng barilan. Tumingin siya sa gawi ni Mia. Wala itong malay. Kailangan nilang makuha si Mia at mailagay sa safe na lugar. “Cooper, Alvan! Go! Get Mia! Kami na ni Cyrus at Mirko ang bahala rito!” Jondray shouted. Sumunod si Cooper at Alvan sa gustong mangyari ni Jondray. Habang sina
NAGISING si Mia sa malamig na tubig na bumuhos sa buong katawan niya at narinig niya ang pagtawa ng isang pamilyar na boses. Minulat niya ang mga mata at nakita niya si Jeffry na may satisfying na ngiti sa mga labi. At hindi lamang si Jeffry ang kanyang nakita. Nakaramdam siya ng matinding takot ng makita ang matandang lalaki na may hawak na tabaco. Nakaupo ito sa mahabang sofa. Hindi… Si Mr. Wong. “Mr Wong…” Naibulong niya sa kanyang sarili. “Masarap ba ang naging tulog mo, Mia?” “A-ano pa ba ang kailangan ninyo?!” Nanggagalaiti niyang wika. “Easy ka lang, Mia. Ako, wala. Siguro si Tito Wong, meron.” Nang-aasar na sagot ni Jeffry. “Tito?” “Yes, I'm from the Wong Family. We are a powerful syndicate of criminal organization that operates in the Philippines area. Isa ako sa kanila. We have connections throughout the city and the country, and we are willing to sacrifice anything to succeed.” Pahayag nito at saka tiningnan siya. “Kahit ikaw na kaibigan ko. Kaya kong isakripisyo
“Pero dahil malandi si Mirko at matinik sa babae at mukhang tinamaan sa kaibigan mo, sinusundan pa rin niya si Bea kahit na sinabi naming tapos na ang misyon niya. But at least, naging maganda ang pagsunod niya.” Dagdag pa ni Cooper sa paliwanag ni Cyrus. Masayang ngumiti siya sa mga ito. “Maraming salamat. Lalo na sa’yo, Mirko.” “Sa tingin ko. Sapat na ang alak, Jondray. Jowa mo naman si Mia. Libre mo na lang kami ng alak at pulutan.” Wika ni Mirko sabay kindat. Walang preno talaga ang bibig ng isang ‘to. Tumingin siya sa gawi ni Jondray na hindi maipinta ang mukha, kaya nilapitan niya ito sabay angkla sa braso nito. “Sa tingin ko. Hindi tayo matutuloy ngayon. Bukas na lang…” Pabulong niyang sabi. Ramdam niya ang inis na nararamdaman nito dahil sa naudlot nilang date, pero kaagad na lumambot rin naman ang ekspresyon sa mukha nito ng magpa-cute siya. Epektibo! Tumango-tango ang binata. “I know how much you miss her. Bukas na lang.” Anito sabay lakad patungo sa mga kaibigan
“Mia..” namamaos nitong tawag sa pangalan niya. Naramdaman niyang unti-unti na nitong tinatanggal ang lahat ng saplot niya, pero bago pa 'yon tuluyang mangyari, sinakop muli ni Jondray ng halik ang mga labi niya hanggang sa hindi na niya namalayang wala na pala siyang saplot ni isa. Mia had no other thoughts in her head but Jondray's kisses, his slow, romantic caress of her body. She was lost in the moment, and she didn't want it to end. Ni hindi na nga niya naisip na baka sa pangalawang pagkakataon ay magbunga ito. Wala na siya sa tamang wisyo para maisip ang mga bagay-bagay na dapat niyang isinasaalang-alang bago siya magpasakop kay Jondray. Subalit tuso ang tinutugon ng katawan niya sa nasa isip niya. Parang napupugto ang hininga ni Mia sa bawat paglapat ng labi nito mula sa leeg, dibdib, pababa sa puson niya. His touch was so intense that it left her skin feeling like it was on fire. His kisses were so breathtaking that they left her breathless and wanting more. Every time J
MAGTATANGHALI na nang magising si Mia. Napuyat kasi siya kagabi sa kakaisip kay Jondray at sa mga sinabi nito. He really cares for her and she's an important person to him. Dapat na ba siyang magpatingin kay Doktora Melly? Baka nasisiraan na siya ng utak. Kagabi pa niya iniisip ang mga iyan. Para siyang butete kagabi sa kakaikot sa kama at muntik pa niyang magising ang batang babae dahil sa maligalig niyang puso. Dapat sinusuway niya ang sarili sa kalandiang naiisip niya, pero hindi niya talaga mapigilan, e. Kapag si Jondray na ang pinag-uusapan, nagpapanic ang puso niya. Kapag malapit ang binata at ramdam niya ang presensya nito, nagwawala ang puso niya. Kapag may sinasabi ito na maganda tungkol sa kanya, lumalabas ang natural na kalandian ng puso niya. Puso ko talaga ‘yung malandi. Hindi ako! Bigla niyang napansin, wala na pala ang bata sa tabi niya. Akmang tatayo siya nang bumukas ang pintuan at iluwa ‘nun ang batang babae na may masayang ngiti sa mga labi. “Good morning, Mo
“Hello Jondray. A.K.A. Kiffer. Kamusta ka naman?” Nakangising wika ng lalaki. Nanlaki ang mga mata niya nang makita ang lalaki. “Walang hiya ka! Ikaw, matagal na akong naghihinala sa’yo. Ikaw si Black Master!” He was about to shoot Jeffry out of rage when the man with blue hair moved. Inatake siya nito ng sunod-sunod na pagbaril kaya nagtago siya. Mabuti na lang at malaki ang VIP room kaya kahit pa paano ay nakakagalaw siya at nakakaiwas sa bawat balang pinapatama nito sa kanya. “Jondray. Jondray. Jondray. Why are you trying to hide from me? What a poor man. Natatakot ka ba?!” Jeffry was shouting and furious. “Harapin mo ‘ko, Jondray!” Nakadapang gumapang si Jondray upang hindi siya makita nito. Kinuha niya ang isang baril na tumatagos sa kahit na anong wall. Kailangan niyang makuha si Mia. Hindi niya kakayanin kapag may nangyaring masama rito. Tumakbo siya at mabilis na ipinutok ang baril sa tauhan ni Jeffry na nasa tabi nito. Bumagsak ang lalaki, kaya kampante siyang humarap
“DITO tayo mamimili? Bakit parang walang namimili?” Sunod-sunod na tanong ni Mia kay Jondray habang nililibot nila ang Mall na pagmamay-ari ng Ama ni Jondray. Ipinasara pansamantala ni Jondray ang mini Mall na ito. Kaya sigurado siyang punong-puno ang mga mamimili sa malaking Mall na pagmamay–ari naman ng kanyang Ina. Siya rin naman ang may hawak ng mga negosyo ng mga magulang niya, kaya puwede niyang gawin ang lahat ng gustuhin niya. Hindi niya sinagot ang mga tanong ng dalaga bagkus nagpatuloy sila sa paglilibot. Hindi alam ni Jondray kung anong meron sa mga mata ng dalaga at parang iba ang dating nito pag nakatitig sa mga mata niya. Niyaya niya si Mia para bumili ng mga damit ng batang babae at damit na rin nito pati body wash at kung anu-anong gamit pang-babae. Matagal na rin nananatili ang dalaga sa bahay niya, pero iisa pa lamang ang nabibili nitong pansariling damit. “Kunin mo kung anong gusto mo at ipili mo na rin 'yung bata ng damit pang-bahay.” Aniya. May kislap ng sa