"What the f*ck, Vin. Did you know what you're doing right now!? Alam mo ba kung ano itong pinasok mo!?" I groan when I heard a girl shouting outside. "Hinaan mo ang boses mo, baka magising mo siya!" Naimulat ko ang mga mata ko at tiningnan ang buong paligid. Nagulat ako nang bigla na lang bumukas ang pinto at niluwa doon si Vincent na may bitbit na pagkain. "Hey, you're awake." He smiles. "What's happening?" Napahawak ako sa ulo ko. "You're almost dying in the forest." "Kailangan ko nang u-umalis, Vin," sabi ko bago inalis ang kumot pero pinigilan ako ni Vincent. "H-huwag ka munang umalis, Jas." Nakatingin lang siya sa mga mata ko bago niya ibinaba ang mga tingin niya sa mga labi ko. Suddenly I remember last night, ang pagligtas niya sa akin at ang paghalik niya sa labi ko. Hindi ko mapigilan na mamula sa alaalang iyon. Hindi naman kasi posibling magkaroon ako ng paghanga sa kaniya una pa lang. He is responsible and a life savior. Lumayo ako nang bahagya sa kaniya at ngumiti
Napabuga ako nang makaabot na ako sa mansion. Ito ang kauna-unahang makabalik ako sa mansion na walang nangyari sa akin sa University. Hindi na rin ako nakapanood ng football ni Vincent dahil sa babala at sinabi ni Miss Joanna kanina. Nalaman ko rin mula sa mga kaklase ko na matagal na may gusto si Miss Joanna kay Vincent. And by looking at their eyes earlier, I guess the rumor is true. Napahawak ako sa dibdib ko. Bakit ang sakit? Ginala ko ang tingin ko sa buong mansion. Why does this place look so heavy? Or maybe because I am alone and lonely? F*ck. The whole mansion was back to its sane again when I went to stairs. Though, wala namang bago but I think naka adjust na ako. From waking up early, para mag-prepare ng breakfast ni Mr. Yvan at linisin ang buong mansion, hanggang sa pagpasok ko sa university. Sinuma rin noong binalaan ajo ni Miss Joanna ay iniiwasan ko na rin na mag-cross ang landas namin ni Vincent dahil sa tuwing nasasagi siya sa isip ko o nakikita ay alam kong masas
Naimulat ko ang mga mata ko nang marinig ang malamyos na musika galing sa orchestra. Napakasarap sa pandinig. Hindi ko maiwasan na sundan ang pinagmulan nito. Bumangon ako mula sa aking malambot na kama at pinaradahan ang tingin sa kabuohan ng kwarto. Masyadong malaki ang kama na ito para sa isang tao lang. Marami rin ang palamuti na nakasabit sa kisame na sinabayan pa ng mga nakakamanghang maniobra. Halos masilaw din ang aking mata sa mga kulay ginto na paligid. Mabuti na lang talaga at may mga bulaklak na naka-paso ang siyang umaagaw sa atensyon ng silid. Hindi ko alam kung kaninong silid ito. Pero sa palagay ko'y kasya ang tatlong tao sa loob. Binuksan ko ang pinto at hinanap ang pinanggalingan ng musika. Kahit pala sa labas ay nagkalat din ang mga gintong bagay at bulaklak. I stun when I saw people dancing graceful. They are wearing an elegant medieval dress. Sa gilid nito ay ang orchestra na masayang pinapatugtog ang malamyos na musika. Para akong masa loob mg eleganteng palas
"Jas." Napalingon ako sa lalaking tumawag sa akin. Mariin akong napapikit habang nakakapit ng mahigpit sa trap ng bag ko. Hindi ko alam pero bigla kong na miss ang lalaki na 'to. Hindi na ko na rin siya nakumusta noong huling pagkikita sa amin dahil sabi ni Miss Joanna na mas makakabuti kung hindi muna kami magkikita. Nalaman ko rin nagpapagaling siya noon sa kaniyang mansion, kasama si Miss Joanna. Kaya naman panatag ang loob ko na hindi siya pababayaan ni Miss Joanna. And look at him. Napaka-bibo na naman niya na para bang walang nangyari. Pero kahit na ganoon, I still owe him an apology. Hindi rin ako nagkatoon ng pagkakataon na magpasalamat sa kaniya."Vincent," bati ko sa kaniya. Nahihiyang tumingin ako kay Vincent. "About what happened, pasensya ka na." I bow my head. Marahan naman niyang pinitik ang noo ko. "Ano ka ba, normal lang para sa magkaibigan na mag-away minsan. Kaya huwag mo nang isipin 'yon. At isa pa, magaling na ko oh. You don't need to feel sorry about what happe
Nakaupo ako ngayon sa malaking puno malapit sa university habang minamasdan ang bukang-liwayway. Dito kasi ako hinila ni Mr. Yvan hanggang matapos ang pag-anonsyo ng panalo ng beta at sa kaniyang mate. Napabuga ako bago niyakap ang sarili ko. Hindi ko alam kung ilang oras na ako nandito at nakatanaw sa kalawakan. Naramdaman ko ang pag-upo ni Mr. Yvan sa gilid ko. He took off his jacket and give it to me. "Malamig," he said. I breathe and shrugs. Napapikit ako ng mata. Nakakapagtaka lang dahil kanina niya pa ako hinihintay at wala ring nangyaring pag-atake noong magkadikit ang mga balat namin. Siguro naman hindi naging trigger sa kaniya ang presensya ko at nakikisabay siya sa bugso ng damdamin ko. "Hindi ba dapat nandoon ka ngayon upang suportahan ang kaibigan mo?" I ask him. Bakas pa rin ang sakit na nararamdaman ko. I can't believe I'm broken, without even thinking na wala namang kami ni Vincent. That's silly."Kaya na nila 'yon." Napakamot siya sa ulo ko. It's really weird havi
Maaga akong nagising upang ipaghanda ng makakain si Yvan. Balik na ulit sa normal ang lahat at hindi na rin ako ginugulo ni Glenda matapos ang pagbabanta na iyon ni Yvan. Matapos kong ilapag ang paborito ni Yvan sa lamesa ay agad kong inayos ang kandila sa mesa. If you're asking how'd I know about his favorite, well, since I come here and serve at him, hindi niya ginagalaw ang ibang putahe maliban sa steak. Napatingin ako sa relo ko. Oras na para umalis. Aalis na sana ako nang isang malakas na hangin ang biglang dumaan sa harapan ko. "Sabayan mo na ako sa pagkain, Precious." Halos magpigil ako nang hininga nang marinig ang pangalan ko mula sa kaniyang bibig. I still can't get over of what he said, kahit na lumipas na ang mga araw. He calls me Jewel. Tila bigla namang nag-init ang mukha ko habang inaalala iyon. Mr Yvan clears his throat and waiting for me to sit down. Napatango naman ako at agad na umupo sa harap niya. "Sit here next to me," he commanded. Agad naman akong tumayo
Simula na ulit ng klase. Alam kong maraming nangyari sa loob lamang ng ilang buwan na pamamalagi ko sa mundong ito. Marami akong naging kaibigan. Marami rin akong mga alaala na nabuo. Lumuha, tumawa, nainis, naguluhan at higit sa lahat umibig. Dahil dito mas naging malakas ako.Naglakad na 'ko sa hallway. As usual ay marami na namang titingin sa iyo na para bang kilala nila ang buong pagkatao mo. Hindi na rin naman ito bago. Talamak din naman ang bully kahit saang university ka mapunta, dito pa kaya sa lugar na ang sukatan ay pangil at karahasan?"Hey bitch!" Napadaing ako nang hilaan ng kung sino mang babae ang buhok ko papunta sa isang abandonadong building. Halos matanggal ang anit ko sa pwersa na binibigay niya. Hindi ko siya kilala at hindi ko rin naman siya kaklase. Kulay pula ang kaniyang bagsak na buhok na hanggang leeg, may earrings sa ilong at nakangisi na nakatingin sa akin. "Let me go!" Sinubukan kong alisin ang kaniyang kamay. Hindi ko alam kung ano ang kasalanan ko sa m
Walang tigil ang mga luha ko sa pagtulo. Hawak ni Mr. Yvan ang kamay ko habang nakaluhod ako sa kaniyang harapan. Nasa demonyo anyo siya ngayon at kahit si Vincent ay hindi magawang awatin ito. Napatingin ako kay Vincent na ngayon ay sugatan. Nasa anyong lobo na rin ito at nanlilisik ang mga mata, habang paika-ikang naglakad. Halos madurog ang puso ko nang makitang paika-ika itong umatras. Noong una ay hindi gumanti si Vin kahit na pinag-aatake siya ni Yvan, pero noong nakita niya ang malakas na pagsampal ni Mr. Yvan sa akin ay doon lamang niya naglaban. "Tama na, Mr Yvan!" pagmamakaawa ko sa kaniya pero nakangisi lamang siya sa akin bago niya ibinaling ang tingin niya sa kaniyang kaibigan. Napadaing ako nang halos madurog na niya ang pulso ko sa mahigpit niyang pagkakahawak. Mariin niyang hinawakan ang panga ko habang nakatutok sa mga mata ko. "You really like playing around, huh?" he said dangerously. Nakita kong tumilapon si Vincent nang bigla na lang may lumabas na apoy sa ka