Nobela ni Extra_Rice1999

I can believe I have to be at this stupid show. Ngayong araw din na ito kasi ipapakilala ang iba pang mga special na kalahok. Akala ko pa naman napakilala na nila lahat kahapon. Bigla tuloy akong kinabahan dahil baka mamaya ay mga fans na nong actress ang ipasok nila sa Isla at kuyugin ako.Jusko! Paawat naman sana sila. Araw-araw ko na ngang kaharap itong boss ko na kung makatitig sa akin parang gusto na niya akong pababain sa sinasakyan namin na private plain. Hindi kasi sa Pilipinas gaganapin ang show. It will be held somewhere on Meldives' Island. Hindi lang iyon, dahil sa oras na makalapag na kami ay hindi na kami pwede na gumamit ng cellphone. Kaya naman nag-aalala ako para sa kapatid ko. Although I sent enough bodyguard and cash, para bantayan siya at tustusan ang kailangan niya habang wala ako, pero iba pa rin iyong nakakausap mo ang kapatid mo, lalo na at wala silang ibang kasangga kundi ako lang. Sana lang talaga at hindi na siya guluhin ni Mommy. "Pang-ilang buntong hini

Every day was like fireworks that exploded inside out. It wasn't easy to accommodate his length, to be honest. I had my head spin, and my candy soared every time I tried to move and even breathing was like I had to pay for my life. I also got a fever the next day and almost ended up in the hospital the night I woke up, but with the help of lubricates and his long slim fingers made him the remedy to stop all these complaints that my body requested.I bathed myself because I still had work to do and to clean from Gabriel's spring. Nakakaloka, wala ata sa bokabularyo niya ang salitang pahinga. Matindi ba ang pangangailangan ng tao na ito kaya ganoon na lamang kung kumayod? Napatingin ako sa lalaking hanggang ngayon ay mahimbing pa rin ang natutulog. I went to Gabriel's closet to look for something to wear. Napangiwi ako nang mapansin lahat ng damit niya ay tatlo lamang ang kulay. Kung hindi gray, black ay white. Napailing na lang ako't dinukot ang puting polo sa nakahilirang damit niya.

Even the backseat feels the tension between our kiss. He pinned my hands and stated to kiss me like tomorrow would never come."This is wrong," he said under my skin. "Yet so fucking hot."I snaked my legs around him to get him close and to feel the one that had been growing for the past two minutes. Napapikita ako nang maramdaman ang mainit at mapusok niyang halik sa leeg ko pababa sa dibdib."We should stop now, little lamp, before we rhyme the night-""Stop?" Marahan kong hinawakan ang bukol na unti-unting lumalaki sa gitna ng hita niya. "Will you handle this?" I whispered in his ears.He licked his lips and closed his eyes. I never knew how gorgeous my view above me. Kahit na madilim ay kumikinang pa rin ang perpekto niyang mukha. Even his sweat looks delicious to taste. I wonder why GOd made this guy so perfect, yet he's not using it to diffuse his genes to be able to used by others. Kung hindi ko lang talaga kilala ang tao na ito baka matagal na 'kong nagpabuntis. But he's Gabr

Hindi ko alam kung ano ang umiikot sa utak ng mga magulang ko’t nag-imbeta pa siya ng mga pari sa loob ng venue. Iyong iba ay nakasuot pa talaga ng cassock na akala mo'y idadaraos na misa. Ngayon ang ika-29th anniversary wedding ng mga magulang ko. As I expected ay maraming dumayo sa venue na pinagkaabalahan pa nila.Nasa harden idinadaos ang party nila mommy. Hindi ko alam kung paano nila napapayag ang may-ari ng building na gamitin ang harden nila. Sa pagkakaalam ko'y kahit kailan ay hindi nila ito ginalaw kahit marami ng tycoon ang nagpumilit na gamitin ang venue para sa gagawin nilang commercial. Napakaganda naman kasi ng lugar na ito at napupuno pa ng mga bulaklak at iba pang klaseng landscapes sa gilid ng daan.Napatitig ako sa pinuslit ko na wine sa kusina kanina. Napaka-walang taste naman kasi ng mga beverages nila rito’t puro lemon lang ata ang nalalasahan ko. Hindi ko tuloy alam kong nagtitipid ba sila o ano.“I’m glad you came.” Ngumiti sa akin ang ama ko na kay tagal ko ng

Life isn’t just like the rainbow after the rain. There’s always the aftermath of what we meant to be failed. Let’s just say that after what happened last night, I have to pay for the aftermath. I didn’t choose it, it just meant to happen because the universe chose to give me the cruelest destiny, like I had been his brave soldier that armor with mental anguish, instead of writing me a happy ending where I could rest and make money.What I’m trying to say here is, I haven't resigned, yet. Who will pay for my bills if I choose to curl up on the mattress and read my untouched limited edition books by the New York bestseller author? No one.Kaya naman kahit ayaw kong makita si Travis ngayon ay wala akong choice. I needed money. At isa pa, it’s my first day as a regular employee. I don’t want to ruin my professionalism did an unintellectual action he had done last night.“Job well done team!”Lahat kami ay nagpalakpakan matapos ang maikling pasalamat ni Travis. Mabuti naman at hindi pa rin

Plakado ang ngiti nang lumapit ako sa mesa ng Prime minister. Lahat ng body guard niya ay nakapalibot sa kaniya. Hindi ko alam na kasama pala ng Prime minister ang buong pamilya niya. Pero ang hindi ko inaasahan ay makita si Travis. He sat on a chair, beside the Prime minister. Nakatitig din siya sa akin. Ako lang ba? Or sadyang may kakaiba sa mga tingin niya? Marahan akong yumuko nang inangat ng Prime minister ang kaniyang ulo upang batiin ako. “You must be the great chef?” “Good evening, Prime minister.” Bati ko sa kaniya. Mahina siyang natawa. Napatingin ako sa kaniya ng kamayin niya ang maliit na natirang falafel at sinubo ito sa kaniyang bibig.Napatingin ako sa pinggan ni Travis. Hindi niya man lang ito ginalaw.“I don’t remember the last time I lost my manners in the table. This food.” Pinakita niya sa akin ang huling falafel. “This feel like home. I remember my mama and the memories when I was a child, craving for this Falafel.” Sinubo niya ang natitirang falafel. Marah

Bumabaha sa daan dahil sa malakas na pagbuhos ng ulan, sinabayan pa ito ng pagkulog at pagkidlat sa kalangitan. Hindi lang iyon dahil napaka kapal din ng traffic sa daan. Napatingin ako sa aking lumang cell phone. Kunti na lang at malapit ng pumasada ang alas syete na aking itinakda. Hindi ako aabot!Malayo-layo pa ang 6th Avenue. Hindi ako aabot!Tinatawag ng taxi driver ang aking pangalan nang binuksan ko ang pinto at lumabas doon. Sinalubong agad ako ng hanggang taga-tuhod na baha. Buong lakas ko na sinuong ang bumabahang kalsada at mabigat na trapiko. Hanggang sa makatawid ako sa kabilang bahagi ng kalsada. Sinubukan kong pumara ng masasakyan pero walang huminto. Napilitan tuloy akong maglakad. Yakap-yakap ko ang aking sarili. Ramdam na ramdam ko ang panginginig ng buo kong katawan dahil sa lamig na nanunuot sa aking kalamnan. Lakad at takbo ang aking ginawa. Hinihingal at pakiramdam ko'y ano mang oras ay mawawalan ako ng malay. Gusto nang sumuko ng aking mga tuhod, maging ang

Lahat kami ay sinundan ang kaniyang paglabas sa store. Walang umimik, na para bang walang gustong sayangin ang ganitong pagkakataon na makakita ng sobrang perpektong mukha.He remembered me?"N-nice to meet you too..." Bulong ko sa hangin. Inabot ko na ang aking bayad nang magsalita ang casher. "Ma'am mukhang gusto ata kayo ni Mr. Ferrer, ah!"Mabilis na nilipat ko ang aking tingin sa kaniya. Kilala niya ang taong iyon?"You know that guy?""Aba, syempre naman ma'am, anak lang naman siya ng CEO sa syudad na ito. Nakakagulat nga at nagsadya siya rito para bumili ng ice cream! Tapos kinausap ka pa po niya."Napaangat ako ng kilay. Napakarami atang alam ang bata na 'to...o ako lang iyong walang alam sa kaniya?Ganoon ba talaga siya kayaman at kasikat?Binalot na niya ng husto ang aking pinamiling grocery sa eco bag. Wala pa rin itong tigil sa pagsasalita."Alam niyo ma'am simula na noong pinakilala ng media ang kaniyang mukha at pangalan. Walang ni isa sa syudad na ito ang hindi natakot

Mabilis na hinanap ng mga mata ko ang doctor na nagbigay sa akin nitong payong. Alam kong bawal akong tumakbo sa hallway pero wala na akong pakialam pa. Ang mahalaga ngayon ay makita ko si Miss Joanna. Alam kong hindi kapani-paniwala na mapunta ako sa isang lugar kung saan ko nakilala si Miss Joanna. Pero it feel so real. Para bang sinadya niyang ipaalala sa akin ang nawawalang alaala sa akin.Habang tumakbo ay narinig ko si Stacy na tinatawag ang aking pangalan. Napalingon ako sa kaniya at nasa likod niya na rin ang iba pang mga nurse na pinapatigil akong tumakbo, kaya naman hindi ko napansin ang lalaking naglalakad at nabangga ito. Mabilis na pinulupot ng lalaki ang kaniyang kamay sa aking braso. He save my life for meeting the floor. Hinihingal na napatitig ako sa lalaking may hawak sa aking braso. Hindi ko maintindihan ang aking sarili. The way he hold me tight is so familiar. Para bang I am forbidden to be connected with him but It feel so right. Bigla na lamang kumalabog ang

"Jas...gumising ka na, anak." It was the sob of my mom."Jasmine. Hindi na kita tatarayan kaya gumising ka na diyan. Babawi pa ako sa iyo."Naramdaman ko ang paghawak ni Stacy sa aking kamay. "Pakiusap..."Pakiramdam ko ay may bumabara sa aking dibdib. Bakit ba sila nag-iiyakan? Nasaan na ba ako?I try to focus to hear the whole place.Mga tunog ng aparatos. Mga nagmamadaling yabag mula sa mga tao ang siyang sumalubong sa aking pandinig. Nasa hospital ba ako? Pero paano?Dahan-dahan kong iminulat ang aking mga mata. Agad na tumambad sa akin ang puting kisame. Ang halimuyak ng bagong pitas na bulaklak na siyang lumilibot sa buong espasyo.Kumurap ulit ako. Sa sandaling naging maayos na ang aking paningin ay napatingin ako sa vase, kung saan nandoon ang bulaklak na siyang pumupuno sa buong kong pang-amoy. "Ma! Si Jasmine gising na!"Napalingon ako kay Stacy habang tinutuyo ang kaniyang luha. Ganoon din ang ginawa ng aking mama at papa na siyang naghihintay sa aking paggising.Bumango

After what I witnessed all the wicked watching us turn into ashes. Nakapasok na rin sila Sebastian, kasama ang iba pa. "You shouldn't be here." I told them. Tinakpan ko ng puting tela ang magkapatid. Bakas ang kanilang takot nang abutan nila si Apollo at ang aking ama na nakahiga at wala ng buhay sa sahig. "We told you, we're on your side. Even it cost our life," Sebastian said. Hindi ako umimik at humarap sa mahiwaganh salamin. I walk into the mirror and horror welcome me. My throne is now empty. Naging tila bundok ang mga ulo ng mga witches at mga halimaw sa harap ng aking trono.We walk into the isle of dead creatures. I can't even recognize my kingdom anymore. "Aris did this?" Tanong ni Vincent. Naramdaman kong humigpit ang pagkakahawak ni Sebastian sa kaniyang sandata. "No. Aris isn't dumb to do all of this.""Kung ganoon, sino?" Tanong ng kambal. "Yvan," I told them.Biglang tumunog ang kampana mula sa aking kaharian. Unti-unti ay naramdaman ko rin ang aking panghihina s

Napadaing ako nang tumama ang sandata ni Achilles sa akin. Napabuga ako ng dugo. Ang labis na masakit doon ay kitang-kita ko kung paano disgusto ni Achilles na kalabanin ako. He indeed help me destroy the kryptonite, pero kalaunan ay inatake niya rin naman ako at ang iba pang nakawala sa underworld."Achilles...What the f*ck do you think you're doing!?""I'm sorry my queen. Kailangan kong sumunod sa utos."Utos? "I am your, Master!""Not anymore." His face fell down. Sinubukan kong tumayo. Naririnig ko ang sigaw ng mga kasama ko. Marami ang nawala sa aking guardian kanina, hindi ko rin alam kung paano na kontrol ni Aris ang mga guardian ko."Paano nangyaring naagaw ka niya?" Inilagan ko ng bawat atake niya. Pansin ko rin na hindi ganoon kalakas ang kaniyang pinapakawalan. "I am forbidden to tell you that, my queen." Paumanhin niya bago tinamaan ako sa sikmura. Tumilapon ako bago napabuga ng dugo. Kinuha ng mga guardian ko ang pagkakataon na iyon upang atakehin ako. Pumalibot sa a