ตอนที่ 5 ชดเชยให้

ตอนที่ 5 ชดเชยให้

หรงผิงพาฝาแฝดเดินดูรอบ ๆ หมู่บ้าน ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่แม่น้ำที่ร่างเดิมตกลงไป หากเป็นโลกเดิม ปลาแทบไม่มีแล้ว เพราะมีสารพิษในแม่น้ำ แต่ที่เห็นในตอนนี้สายน้ำยังใส ถึงจะรับรู้จากความทรงจำว่าหากุ้งหอยปูปลาได้ยาก แต่คิดว่าอย่างไรมันก็ต้องมีสัตว์น้ำอาศัยอยู่อย่างแน่นอน

"แม่ไม่เข้าไปในเมืองเหรอคะ" ซือหงที่ตอนนี้กล้าถามกล้าพูดคุยกับแม่มากขึ้นกว่าเดิมนิดหนึ่ง ก็มองเส้นทางเข้าเมืองที่แม่ชอบไปบ่อย ๆ

"เข้า... แต่ขอทำอะไรไว้สักหน่อย" หรงผิงถกกางเกงขึ้นแล้วเอาเถาวัลย์มัดไว้ ก่อนจะเอาไม้ที่หาได้ค่อย ๆ ขุดหลุมดักปลา ในเมื่อตอนนี้เธอยังไม่ได้เตรียมอุปกรณ์จับปลา สิ่งเดียวที่ทำได้คือหลุมดักปลา!!

"ผมช่วย แม่ต้องทำแบบไหน" จือหมิงไม่เคยเห็นแม่ทำแบบนี้มาก่อน แต่ในเมื่อแม่เปลี่ยนเป็นคนใจดีแล้ว เขาก็พร้อมที่จะช่วยเช่นเดียวกัน

ก่อนหน้านี้เขาก็เห็นใจแม่เหมือนกันที่คนอื่นรุมว่าแม่ เขาทำได้เพียงแค่มองเท่านั้น เพราะไม่รู้ว่าแม่ใจร้ายจะออกมาตอนไหน หากแม่ใจร้ายออกมา เขาต้องพาน้องสาวหนีกลับมาตั้งหลักก่อน แต่พอเห็นแม่ใจดียังอยู่ก็ได้แต่แอบดีใจอยู่เงียบ ๆ

"ก่อนหน้านี้เคยได้ผล ไม่รู้ว่าตอนนี้จะได้ผลไหม" เมื่อช่วยกันขุดหลุมดักปลาหลายจุดแล้วก็พึมพำเบา ๆ เอาตัวรอดในวันสิ้นโลกได้ แต่ใช่ว่าจะจับปลาได้ง่าย ๆ เพราะโลกเดิมแทบหาปลาไม่ได้เลย สิ่งที่ทำนี้เธอเคยทำตอนที่ยังเป็นเด็ก ตอนที่ทุกคนยังใช้ชีวิตปกติดี ตอนที่ยังไม่มีฝูงผีดิบ

"เราเข้าเมืองกันดีกว่า" หรงผิงหันไปมองเด็กน้อยทั้งสองที่เธอมองว่ารู้ความมาก ๆ อาจเพราะเกิดมาก็ต้องดิ้นรน ทำให้เด็กห้าขวบกว่า ๆ เหมือนเด็กอายุแปดเก้าขวบเลยก็ว่าได้

"ให้พวกเราไปด้วยจริง ๆ เหรอครับ" ปกติแล้วแม่ไม่ให้ตามไป เขากำลังจะชวนน้องสาวกลับบ้านแล้วไปบ้านย่าเพื่อเล่าเรื่องแม่ใจดีให้ย่าได้ฟัง

"อือ ไปด้วยกันนี่แหละ แม่จะซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้" หรงผิงมองแล้วก็ได้แต่หดหู่

อยากซื้อรองเท้าใหม่ให้ด้วย แต่กลัวเงินที่มีอยู่ไม่เพียงพอ คงต้องค่อย ๆ ขยับขยาย ค่อย ๆ ปรับตัว หวังว่าเธอจะได้ช่วยเด็กสองคนนี้ ก่อนที่พ่อของเด็กจะกลับมาทำเรื่องหย่าตามที่ได้ยินมา อย่างน้อยก็ถือว่าได้ชดใช้ที่เธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้

"แม่ใจดี... จับมือได้ไหมคะ" ซือหงเรียกแม่ก่อนจะขอจับมือ เธอแทบไม่เคยจับมือแม่เลย เคยถูกแต่มือแม่ฟาด อยากจับมือเหมือนแม่ลูกคนอื่น ๆ บ้าง

"ได้สิ มาเร็ว" หรงผิงยิ้มกว้าง บางครั้งการมีเด็กน้อยอยู่ด้วยก็ทำให้รู้สึกดีเหมือนกัน

ทั้งสามเดินจูงมือกันเข้าเมือง หรงผิงไม่ใช่คนชอบพูดมากนัก จึงเงียบแล้วคอยสังเกตเจ้าตัวเล็กที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นกับการเข้ามาในเมืองครั้งนี้เป็นอย่างมาก อาจเพราะไม่เคยได้เข้าเมืองและไม่เคยได้จับมือแม่แบบนี้ด้วย

"แม่ใจดีอยู่กับเราตลอดไปเลยไหมคะ" ซือหงอยากได้แม่คนนี้ เหมือนแม่จริง ๆ จับมือเข้าเมืองและยังทำกับข้าวให้กินด้วย

"อยากให้อยู่เหรอ" หรงผิงเลิกคิ้วขึ้น พร้อมยิ้มให้สาวน้อยที่มองหน้าเธอ และยังส่งยิ้มหวานมาให้อีกด้วย

"อยากครับ อยู่กับพวกเราได้ไหม" จือหมิงรีบตอบในสิ่งที่ตัวเองคิด

"หากอยู่ได้จะอยู่ด้วย... " แต่หากพ่อของพวกหนูขอหย่า ฉันก็คงอยู่ด้วยไม่ได้

หรงผิงไม่ได้พูดประโยคนั้นออกไป

เธอไม่มั่นใจว่าแม่ใจร้ายจะกลับมาไหม เธอไม่อยากให้เด็กทั้งสองต้องเจอกับแม่แบบนั้นอีกแล้ว แต่หากกลับมา ขอให้เธอมีอำนาจ สามารถลากแม่ใจร้ายคนนั้นตายไปพร้อมกับเธออีกครั้ง เท่านั้นเธอก็พอใจแล้ว...

"ยิ้มอะไร" หรงผิงกระตุ้นแขนเจ้าตัวเล็กที่อมยิ้มเหมือนคนดีใจ

"แม่ใจดีอยู่ได้อยู่แล้ว หนูชอบแม่คนนี้มาก ๆ ยอมไปขโมยไข่ชาวบ้านมาแลกให้แม่อยู่ด้วยโดยที่แม่ไม่ต้องสั่งเลย" ซือหงยิ้มกว้าง ยอมทำเรื่องไม่ดีเพื่อแลกให้แม่ใจดีอยู่ด้วยเลยนะ!! ต้องอยู่จริง ๆ นะ!!

"โอ๊ย... ไม่ต้องเลย บอกอยู่ว่าห้ามทำ ห้ามขโมย" หรงผิงหัวเราะเจ้าตัวเล็กที่ยอมขนาดนี้ 

น่ารักแบบนี้ทำไมแม่ไม่รัก น่าเอ็นดูแบบนี้ทำไมแม่ไม่สนใจ นับว่าบุญของสองแฝดยังดี พวกเขายังเป็นเด็กที่น่ารักสดใส ตอนนี้ก็เริ่มที่จะกล้าเข้ามาพูดคุยสอบถามกับเธอมากกว่าตอนแรก ๆ แล้วนี่ขนาดเพิ่งมาอยู่ด้วยกันแท้ ๆ เด็กยังกล้าเปิดใจ น่ารักขนาดนี้ ยัยแม่ตัวร้ายตาบอดหรืออย่างไรถึงไม่หลงรัก..

เมื่อเข้ามาถึงในเมือง หรงผิงก็ตรงไปที่ห้างก่อน เพราะตัวเองมีคูปองอยู่หลายใบ เธอได้คูปองมาทั้งแบบถูกต้องและไม่ถูกต้อง มีเก็บไว้หลายใบเลยทีเดียว ในเมื่อมีคูปองก็เลือกที่จะซื้อสินค้าที่ห้าง

เธอรู้ว่าที่นี่มีตลาดมืด ตลาดค้าขายของสำหรับคนที่ไม่มีคูปอง บางอย่างถูก แต่บางอย่างในตลาดมืดก็แพงเพราะไม่ต้องใช้คูปอง หรงผิงจำราคาอาหารได้ จึงพอรู้ว่าตัวเองมีเงินซื้อเสื้อผ้าให้ลูกมากน้อยแค่ไหน เลยตัดสินใจมาเลือกซื้อชุดให้เด็กทั้งสองก่อน แล้วค่อยไปซื้ออาหารทีหลัง

ทั้งสามช่วยกันเลือกเสื้อผ้า เพราะหรงผิงบอกจะซื้อให้คนละชุด สองแฝดไม่เคยได้เสื้อผ้าใหม่มานานแล้ว ยิ่งทำให้ตื่นเต้น มองตัวไหนก็สวยทั้งหมด จากที่แม่บอกให้เลือกก็เลือกไม่ถูก ตาลายมองว่าสวยทุกตัว!!

"แม่เลือกให้ผมหน่อย" จือหมิงยอมแพ้ก่อนเป็นคนแรก คนไม่เคยมีเสื้อผ้าใหม่ ๆ เลยตัดสินใจเลือกไม่ได้จริง ๆ 

"ชอบสีไหน สดใสหรือทึบ ๆ " หรงผิงถามเด็กชาย ก่อนที่จะหยิบเสื้อเชิ้ตเด็กที่เป็นลายสก็อตสีน้ำเงินมาทาบที่ตัวเด็กชาย

"เอาที่ตรงข้ามจากน้องเล็กเลยครับ" จือหมิงโน้มตัวมากระซิบบอกแม่เสียงเบา ก่อนจะหันไปแอบมองน้องสาวที่กำลังลูบ ๆ คลำ ๆ กระโปรงสีแดง!!

"เข้าใจแล้ว เอาเสื้อตัวนี้ ส่วนกางเกงเป็นขายาวสีดำแล้วกัน" หรงผิงเลือกโทนน้ำเงินกับโทนดำให้ เพราะมันเป็นสีที่ตรงข้ามกับสาวน้อย

"ขอบคุณครับ" จือหมิงกอดชุดไว้แน่น ชุดใหม่เชียวนะ!! ใส่แล้วเดินยืดได้ทั่วทั้งหมู่บ้านเลย เขาเคยเห็นคนทำมาแล้ว!!

"ได้หรือยัง" หรงผิงเดินไปหาสาวน้อยที่หอบชุดไว้แล้วแต่มือลูบ ๆ คลำ ๆ กระโปรงสีแดง

"แบบนี้ได้ไหมคะ" ซือหงส่งชุดที่ตัวเองเลือกให้แม่ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าได้ไหม เธอเห็นสีมันสวย รับรองว่าคนอื่นเห็นเธอแต่ไกลแน่นอน

"ได้มันก็ได้ แต่กางเกงเอาสีทึบดีกว่าไหม เสื้อค่อยเอาสีเขียว" หรงผิงไม่คิดเลยว่าสาวน้อยจะชอบสีสันสดใสขนาดนี้

"ได้ค่ะ" ซือหงนั้นแบบไหนก็ได้ แต่ที่เลือกสี ๆ เพราะมันมองเห็นแต่ไกล คนจะได้รู้ว่าซือหงมาแล้ว!!

แต่หากแม่บอกว่าสีอื่นดีกว่า เธอก็เชื่อ เพราะเสื้อผ้าแม่แต่ละตัวสวย ๆ ทั้งนั้น ที่รู้เพราะได้ยินชาวบ้านชอบพูดว่าแม่สวย แม่ชอบแต่งตัวสวย ๆ แต่นิสัยไม่ดี

ซือหงไม่กล้าบอกแม่เรื่องนิสัยเพราะแม่เปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เป็นแม่ใจดีแล้ว กลัวบอกไปแล้วแม่ใจร้ายจะกลับมา แบบนั้นไม่ดีแน่ ๆ

เมื่อเลือกชุดเรียบร้อยแล้ว หรงผิงก็จ่ายเงินไปทั้งหมด 12 หยวน ฝาแฝดได้เสื้อผ้าคนละชุด และมีหมวกไหมพรมคนละใบ ใจจริงอยากซื้อรองเท้าและถุงเท้าให้ด้วยแต่เงินไม่พอ วันหลังมีเงินพร้อมแล้วค่อยมาซื้อใหม่

"เราซื้อเนื้อไม่ได้ กินไข่ก็พอเนอะ" หรงผิงบอกเด็ก ๆ ที่เดินยิ้มกว้างจนเธอรู้สึกเมื่อยปากแทน คงเพราะดีใจที่ได้ชุดใหม่เลยยิ้มจนปากจะฉีกถึงใบหูแล้ว

"เราอาจได้ปลานะแม่ ทำไว้หลายหลุมเลย" ตอนนี้ไม่ต้องกินข้าวก็อิ่ม เพิ่งรู้ว่ามีเสื้อผ้าใหม่แล้วทำให้อิ่มได้ด้วย!!

"ถ้าอย่างนั้นเรารีบกลับไปดูหลุมดักปลาของเราดีกว่าเนอะ" หรงผิงรีบจ่ายเงินค่านมกับค่าไข่ แล้วรีบพาเด็ก ๆ เดินกลับบ้าน

เธออยากสำรวจมากกว่านี้ แต่ไม่สะดวกเพราะมีเด็ก ๆ มาด้วย วันหลังมีโอกาสค่อยมาสำรวจอีกครั้งก็แล้วกัน...