ตอนที่ 13 ความเชื่อใจ

ตอนที่ 13 ความเชื่อใจ

หรงผิงและลูกทั้งสองตื่นแต่เช้า เพื่อทำกิจวัตรประจำวัน

เด็ก ๆ จะมีหน้าที่ช่วยงานบ้านเท่าที่จะช่วยได้ และยังต้องหัดเขียนหนังสือที่ลานหน้าบ้านในตอนเช้าของทุกวันอีกด้วย

เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าในมิติฟาร์มยังมีสมุดหนังสือและดินสอที่สามารถนำออกมาใช้งานได้ เลยปล่อยให้ลูกทั้งสองคนเขียนหนังสืออยู่ที่ลานหน้าบ้านก่อน ส่วนตัวเธออ้างว่าต้องการไปเข้าห้องน้ำ แต่ความจริงแล้วเธอเข้ามาในมิติฟาร์ม

หรงผิงเคยได้รับบทเรียนมาจากโลกเดิมแล้วว่า... ความลับบางอย่างก็ไม่ควรที่จะเปิดเผยให้ใครได้รับรู้ เธอยอมรับว่าตอนนี้ยังไม่เชื่อใจใครเลยสักคน ชาติที่แล้วตายเพราะญาติที่คิดว่าดีแสนดี ชาตินี้จะไม่มีทางทำเหมือนเดิมอีกเป็นอันขาด!!

"คิดถึงกลิ่นนี้มากกก... " หรงผิงลากเสียงยาวทันทีที่เข้ามาในห้องหนังสือ ก่อนจะค่อย ๆ หาดินสอและหยิบสมุดเล่มเล็กตามที่ตัวเองตั้งใจมาเอาตั้งแต่แรก

"ในนี้ทุกอย่างจะคงสภาพไม่เน่าไม่เสีย... ในครัวเรามีตู้ใส่อาหาร!! " เมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนที่ตัวเองจะตายมีเสบียงหลงเหลืออยู่ในครัว จึงรีบเข้าไปตรวจสอบ เพราะในมิติฟาร์มทุกอย่างจะคงสภาพไม่เน่าไม่เสีย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม

"อ่าา... หายหมด... แต่ไม่เป็นไร แค่ตามมาก็ดีแล้ว" เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรหลงเหลือเลย จึงได้แต่ปลอบใจตัวเอง

เมื่อเห็นว่ายังพอมีเวลา หรงผิงจึงเดินไปที่ลานเกษตร เพื่อตรวจสอบดูว่าต้นกล้าโตขึ้นบ้างไหม พอมาถึงก็ทำให้เจ้าตัวถึงกับยิ้มกว้างออกมา เพราะจากที่ดูแล้วทุกอย่างยังคงทำงานเหมือนเดิม เธอจะเข้ามาเก็บเกี่ยวผลผลิตได้ก็ต่อเมื่อครบหนึ่งวันหรือ 24 ชั่วโมงนั่นเอง

หลังจากที่ตรวจดูผลผลิตแล้ว เธอตัดสินใจเดินไปที่โกดังจอดรถ เพื่อที่จะดูให้แน่ใจว่ารถเกี่ยวข้าวยังอยู่ดีหรือไม่ ด้วยเวลาที่มีน้อย ทำให้เมื่อคืนเธอสำรวจคร่าว ๆ เพียงเท่านั้น และในตอนนั้นเธออยากทดลองปลูกพืชที่ลานเกษตรก่อนเป็นอันดับแรก

"คงต้องให้รอเจ้าแฝดหลับก่อนแล้วค่อยเข้ามาทำงานทีหลัง" ตอนนี้เวลามีน้อยเกินไป เธอไม่ต้องการให้คนอื่นสงสัย จึงต้องออกมาอยู่กับลูกเสียก่อน เธอคิดว่าคงต้องใช้เวลาในตอนกลางคืนทำงานในมิติฟาร์ม ส่วนตอนกลางวันก็ใช้ชีวิตแบบปกติอย่างที่เคยทำ

"แม่ครับ... ย่ามาหา" จือหมิงเดินมาเรียกแม่สองรอบแล้ว แต่แม่กลับเงียบ เขาจึงตัดสินใจนั่งรออยู่หน้าห้องส้วมจนกว่าแม่จะออกมา

"มานานหรือยัง" หรงผิงเห็นเจ้าตัวเล็กนั่งเฝ้าหน้าห้องน้ำเลยอดถามไม่ได้ เพราะหากเธออยู่ในมิติแล้วจะไม่ได้ยินหรือรับรู้เกี่ยวกับเรื่องราวด้านนอกเลยแม้แต่นิดเดียว

"ผมเรียกแม่สองรอบ แต่แม่ไม่ตอบ" จือหมิงไม่แน่ใจว่ารอแม่นานไหม แต่รู้ว่าเรียกสองรอบแล้วแม่ไม่ตอบ

"แม่ไม่ได้ยิน" หรงผิงแก้ตัวแบบน้ำขุ่น ๆ ก่อนจะดันลูกชายให้เดินนำหน้า

"แม่ ๆ ย่ามาทำไมก็ไม่รู้" ซือหงมาดักรอแม่นานแล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าแม่กับพี่ชายจะออกมาสักที

"พี่บอกให้เอาน้ำไปให้ย่า จำที่แม่สอนเวลาแขกมาบ้านไม่ได้เหรอน้องเล็ก" จือหมิงมองน้องสาวอย่างสงสัย เพราะทั้งสองแบ่งงานกันทำ เขารับหน้าที่มาตามแม่ ส่วนน้องสาวมีหน้าที่เอาน้ำไปต้อนรับย่า แต่ทำไมน้องสาวถึงมาดักรออยู่ตรงนี้!!!

"หนูเอาไปให้แล้ว ก็รีบมาตามแม่กับพี่ใหญ่อย่างไรล่ะ" ซือหงหันมาบอกพี่ชาย เธอทำหน้าที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เป็นพี่ใหญ่นั่นแหละที่หายมานานเอง!!

"แม่จะไปคุยกับย่าเอง... พวกลูกเอาสมุดนี่ไปหัดเขียนตัวเลขและตัวอักษรที่แม่เคยสอน แม่คุยกับย่าเสร็จแล้วจะมาตรวจว่าเขียนได้ถูกต้องไหม" หรงผิงส่งสมุดให้ทั้งสองที่ยืนทำตาโตกับสิ่งที่เห็น แต่ก่อนลานหน้าบ้านคือสมุดและหนังสือเรียน ตอนนี้มีสมุดจริง ๆ แล้ว!!

เมื่อสองพี่น้องได้สมุดก็รีบพากันไปเขียนหนังสือตามที่แม่บอก ตั้งแต่ที่แม่ใจดีมาอยู่ด้วยก็ทำให้ทั้งสองคนมีความสุขมาก ๆ ก่อนหน้านั้นซือหงจะหักนิ้วนับจำนวนวันที่แม่ใจดีมาอยู่ด้วย แต่พอมันเลยจำนวนนิ้วมือแล้วก็นับต่อไม่ถูก นับผิดนับถูกจนไม่นับต่อแล้ว รู้แต่ว่าแม่มาอยู่ด้วยนานแล้ว และแม่จะอยู่ด้วยกันตลอดไป!!

"แม่มีอะไรเหรอคะ" หรงผิงถามแม่สามีทันทีที่ออกมาเจอ เพราะจากที่จำได้ ปกติแล้วแม่สามีไม่เคยมาหาเธอโดยตรง ส่วนมากจะแอบมาหาหลานมากกว่า

หากความทรงจำที่ได้รับไม่มีอะไรผิดพลาด หรงผิงคิดว่านี่คือครั้งแรกที่แม่สามีมาหา และยังมาหาเธอโดยตรง ไม่ได้มาหาหลานอีกด้วย

"พรุ่งนี้มีงานในเมือง ฉันจะพาเจ้าแฝดไปเดินเที่ยวงาน เลยมาบอกไว้ก่อน" รุ่ยจิวไม่เคยได้พาหลานแฝดไปเที่ยวงานเลยสักครั้ง ทั้งที่ลูกหลานบ้านเฉินนั้นได้ไปเดินเที่ยวในเมืองทุกครั้งที่มีงานเทศกาล

"หล่อนอยากไปด้วยก็ได้นะ ฉันอยากให้หลานได้ไปเห็นอะไรบ้าง" เมื่อยังเห็นว่าลูกสะใภ้ยังคงเงียบ รุ่ยจิวเลยเอ่ยออกมาอย่างใจกว้าง

"แม่พาเด็ก ๆ ไปได้เลยค่ะ หากฉันไปด้วยอาจหมดสนุกเอาได้" คนที่หมดสนุกคือคนอื่น ๆ ส่วนสองแฝดนั้นไม่น่าจะมีปัญหา

หรงผิงมาอยู่ที่นี่นานนับเดือน ช่วงแรก ๆ ฝาแฝดยังหวาดกลัวเธออยู่มาก แต่พอผ่านมาได้ไม่นานทั้งสองก็กล้าที่จะเข้าหาเธอมากขึ้น จนตอนนี้เธอรับรู้ได้ว่าเด็กทั้งสองไม่ได้หวาดกลัวเธอเหมือนแต่ก่อนแล้ว การที่ทำให้เด็กเชื่อใจมันง่ายกว่าการทำให้ผู้ใหญ่เชื่อใจ สิ่งนี้เธอเข้าใจดี หากเป็นเธอก็คงไม่เชื่อเช่นเดียวกัน

"หากฉันพาไปนอนค้างด้วยจะได้ไหม" รุ่ยจิวยังคงมองหน้าลูกสะใภ้ที่มีท่าทีนิ่งสงบอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่คิดว่าตัวเองจะมาเห็นอะไรแบบนี้ ทั้งที่แต่ก่อนแค่มองหน้าก็ตาขวางใส่แล้ว ส่วนคำพูดนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย!!

"ได้ค่ะ แต่ฉันมีเรื่องหนึ่งที่อยากให้แม่ช่วยเหลือสักหน่อย" หรงผิงตอบและยังขอความช่วยเหลืออีกด้วย

"หากทำได้ฉันก็พร้อม แต่หากมากเกินไปฉันก็ไม่รับปาก" รุ่ยจิวคิดว่าอาจเป็นเรื่องหย่า ถึงเธอจะเป็นแม่ แต่ทุกอย่างเธอให้ลูกชายจัดการตั้งแต่แรก ที่เห็นด้วยเพราะสะใภ้รองนั่นแหละที่ทำร้ายลูกตัวเอง และยังทำตัวร้ายกาจอีกด้วย เธอเลยไม่ห้ามลูกชาย มีแต่บอกให้รีบจัดการให้เรียบร้อย เพราะสงสารหลานตัวน้อย ๆ

"ฉันยอมหย่า แต่มีเงื่อนไขคือขอมาเจอลูกบ้าง ขอพาลูกไปเที่ยวบ้างบางครั้ง แต่ทุกครั้งฉันจะบอกก่อนล่วงหน้า และเรื่องที่ฉันกังวลใจคือ เรื่องที่เด็ก ๆ ยังไม่รู้เรื่องนี้ ยังเข้าใจว่าการหย่าคือการแยกกันไปทำงาน ฉันอยากให้แม่หรือพ่อของเด็ก ๆ ช่วยพูดและอธิบายให้ทั้งสองคนเข้าใจ แม่พอที่จะช่วยฉันได้ไหม" เธอยอมรับว่าเรื่องนี้คือเรื่องยากสำหรับเธอ

หากเธอเลือกใช้คำพูดที่ตรงเกินไป มันจะทำให้เด็กรู้สึกไม่ดีได้ ยอมรับว่าการที่จะทำให้เด็กเข้าใจโดยที่ไม่ทำร้ายความรู้สึกนั้นมันยากเกินไปสำหรับเธอจริง ๆ

"ฉันจะช่วยพูดก็แล้วกัน" รุ่ยจิวคิดว่าบอกนั้นมันง่าย แต่ทำให้หลานเข้าใจนั้นยากมากกว่า แต่ไม่เป็นไร... เพราะมีคนในหมู่บ้านที่พ่อแม่หย่ากันพอที่จะเอามาเป็นตัวอย่างแล้วบอกให้หลานเข้าใจได้บ้าง

"หลังมื้อกลางวัน ฉันจะไปส่งเด็ก ๆ นะคะ" หรงผิงสรุปเองจะได้รีบแยกย้าย เพราะรู้สึกว่าการพูดคุยมันไม่ธรรมชาติ อาจเพราะแต่ก่อนไม่เคยได้คุยกัน จึงทำให้แม่สามีค่อนข้างที่จะระแวงเธออย่างเห็นได้ชัด

"ได้ ๆ เดี๋ยวกลับจากในเมืองแล้วจะพามาส่งที่บ้าน" เมื่อคุยเรียบร้อยแล้วเธอก็จะได้กลับบ้าน เอาเรื่องนี้ไปบอกคนที่บ้านให้รับรู้ เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอมาขอให้หลานไปเที่ยวด้วยกัน และเป็นครั้งที่สองที่พูดคุยกันดี ๆ โดยไม่มีสีหน้าท่าทางที่บ่งบอกว่าไม่อยากพูดคุยเลยแม้แต่นิดเดียว

"ฉันจะไปรับเด็ก ๆ ช่วงเย็นเอง ฝากแม่ดูเจ้าแฝดด้วยนะคะ" เธอมีสถานที่ที่ต้องไปเหมือนกัน ในเมื่อคืนนี้มีเวลาที่จะทำงานในมิติฟาร์ม เท่ากับว่าเธอจะมีผลผลิตมากพอที่จะเอาออกมาขายได้ พรุ่งนี้เธอก็ต้องหาแหล่งขายเพื่อหารายได้ให้ตัวเอง

"แบบนั้นก็ได้ ฉันกลับก่อนแล้วกัน อาหมิง อาหง... ย่ากลับก่อนนะ" รุ่ยจิวบอกลูกสะใภ้ ก่อนที่จะตะโกนบอกหลาน ๆ ที่นั่งหัวชนกัน

หากเดาไม่ผิดคงเขียนหนังสือแน่ ๆ เพราะตอนที่เธอมานั้น หลาน ๆ กำลังเอาไม้เขียนพื้นที่ลานหน้าบ้าน แล้วบอกว่ากำลังหัดเขียนหนังสือตามที่แม่สอน ต้องยอมรับว่าแปลกใจมาก!! บอกเลยว่าตอนนี้ลูกสะใภ้รองทำให้เธอนั้นทั้งตกใจและประหลาดใจได้นับครั้งไม่ถ้วน

"ย่า ๆ ดูก่อน หนูเขียนเอง" ซือหงรีบวิ่งหน้าตั้งเอาสมุดที่ตัวเองเขียนเสร็จแล้วมาอวดย่า ตอนนี้เธอเขียนหนังสือได้หลายตัวแล้ว แม่บอกว่าคนเราหากอ่านออกเขียนได้จะมีโอกาสมากกว่าคนอื่น ทั้งที่ไม่รู้ว่าโอกาสคืออะไร แต่แม่บอกดี เธอกับพี่ชายก็ต้องบอกว่าดีไม่ต่างกัน!!

"เขียนได้ด้วยหรือ" รุ่ยจิวรับสมุดมาดู เธอก็พออ่านได้ แต่ไม่ค่อยคล่องสักเท่าไร

"แม่สอนค่ะ" ซือหงเชิดหน้าน้อย ๆ ขึ้นนิดหนึ่ง ยืดตัวรอรับคำชมจากย่า บอกแล้ว ถึงจะเขียนตัวใหญ่ไปหน่อยแต่เขียนถูกแน่นอน!!

"ของผมก็มีครับ" จือหมิงเอาสมุดของตัวเองออกมาให้ย่าดูด้วยเหมือนกัน

ตอนแรกรุ่ยจิวคิดว่าจะกลับบ้านเลย แต่พอหลาน ๆ ต่างชวนพูดคุยเรื่องที่ตัวเองหัดเขียนหนังสือ หัดนับเลขโดยมีแม่เป็นคนคอยบอกคอยสอนให้ทุกวัน จึงทำให้กว่าจะได้กลับบ้านจริง ๆ ก็เป็นเวลาช่วงบ่ายเลยทีเดียว...