ตอนที่ 12 ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน

ตอนที่ 12 ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน

ผ่านมาสามวันแล้วที่หรงผิงกลับมาจากบ้านของพ่อและแม่

ทุกคนในครอบครัวเข้าใจเธอเป็นอย่างดี และยังยอมรับฟังเหตุผลของเธออีกด้วย เธอรู้ว่าโลกนี้ ยุคนี้ ค่อนข้างใจร้ายกับผู้หญิงที่หย่าจากสามี แต่พอมีครอบครัวที่พร้อมจะเคียงข้าง มันเลยทำให้เธอสบายใจมากขึ้น ตอนนี้เธอไม่ได้สนใจว่าคนอื่นจะคิดเห็นอย่างไร เธอสนใจแค่เจ้าแฝดและครอบครัวของพ่อแม่เพียงเท่านั้น

"ใกล้แล้ว... ใกล้ที่ฉันจะเป็นอิสระแล้ว... " หรงผิงพึมพำคนเดียวเบา ๆ

หลังจากที่พาเจ้าแฝดเข้านอนแล้ว สถานที่ที่เธอชอบมานอนเวลาต้องการใช้ความคิดมากที่สุดคือบริเวณหน้าบ้าน อาจเพราะเธอชอบบรรยากาศและอากาศที่เย็นสบาย เธอรู้สึกว่าสมองแล่นได้ดีและคิดอะไรออกง่ายกว่าเวลาที่เจออากาศร้อน

หรงผิงนอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนเผลอหลับไปเช่นทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป... เพราะเธอนอนดิ้นจนหล่นจากโต๊ะ!! ความรู้สึกที่กำลังจะร่วงหล่นลงพื้นทำให้เธอลืมตาตื่นทันที

ตุ๊บ!!

"อ่า... อยู่แบบคนธรรมดาเพียงไม่กี่เดือน... หลงลืมสัญชาตญาณที่เคยมีไปจนหมดสิ้น ไม่ดี ไม่ดี แบบนี้ไม่ดีเลย" หรงผิงสะบัดหัวเพื่อทำให้ตื่นตัวได้เต็มที่ ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้น พร้อมกับเริ่มขมวดคิ้วอย่างสงสัย เพราะเธอรู้สึกว่ามันมีบางอย่างเปลี่ยนไป!!

"โอ้ มาย ก็อด!! วอท เดอะ...!! " พอได้เห็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวก็ทำให้หรงผิงถึงกลับหลุดคำพูดที่ชอบพูดติดปากตอนที่ยังเคยอาศัยอยู่บนโลกเดิม

"ขอบคุณ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งกัน!! " ไม่มีอะไรที่จะทำให้คนอย่างหรงผิงหลุดจากการเป็นคนนิ่ง ๆ เหมือนที่เป็นอยู่ประจำได้ นอกจากสิ่งที่เคยเป็นของเธอได้กลับมาอยู่กับเธออีกครั้ง!! มิติฟาร์ม ตามเธอมาด้วย!! และตอนนี้เธอก็อยู่ในมิติฟาร์มของตัวเอง!!

"ขอให้ทุกอย่างเหมือนเดิม!! ต่อไปจะได้ไม่ต้องหาที่อยู่ให้ยุ่งยากอีกแล้ว ไม่ต้องกลัวที่จะอดอีกด้วย!! " หรงผิงตะโกนเสียงดัง กล้าที่จะทำตัวบ้า ๆ บอ ๆ ในนี้ เพราะรู้ดีว่าเธออยู่ในนี้เพียงคนเดียว

เมื่อแสดงความดีใจกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาสำรวจมิติฟาร์ม ไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร ทำไมมิติฟาร์มถึงมาช้าเป็นเดือน ๆ แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร ก็ขอให้อยู่ด้วยกันต่อไปเรื่อย ๆ อย่าได้ทิ้งกันไปไหนอีกเลย มาช้าไม่เป็นไร... หรงผิงคนนี้ไม่เรื่องมากอยู่แล้ว ขอแค่ให้มาอยู่ด้วยกันเท่านั้นก็พอแล้ว

ในมิติฟาร์มมีบ้านหลังหนึ่งอยู่แล้ว บ้านหลังนี้มีเครื่องใช้ทุกอย่างที่ทันสมัย ทุกอย่างใช้พลังงานจากแสงอาทิตย์ทั้งหมด ภายในบ้านมีห้องนอนจำนวน 4 ห้อง มีห้องน้ำจำนวน 3ฟ้อง  มีห้องอาบน้ำจำนวน 3 ห้อง มีห้องรับแขกจำนวน 1 ห้อง มีห้องทำงานจำนวน 1 ห้อง มีห้องโถงจำนวน 1 ห้อง และยังมีห้องหนังสืออีก 1 ห้อง ในแต่ละห้องจะถูกตกแต่งไว้พร้อมสำหรับใช้งานอีกด้วย

บ้านหลังนี้มาพร้อมกับมิติฟาร์มตั้งแต่แรก แต่อุปกรณ์เครื่องใช้บางอย่างเธอต้องเสาะหามาเอง ไม่ว่าจะเป็นแผงโซลาเซลล์ เครื่องซักผ้าพลังงานแสงอาทิตย์ อุปกรณ์อำนวยความสะดวกทั้งหลาย เธอเก็บรวบรวมไว้ใช้งานตั้งแต่ตอนที่ยังอาศัยอยู่บนโลกใบเดิม

"ของในบ้านน่าจะยังอยู่ครบ" หรงผิงพึมพำกับตัวเองหลังจากที่สำรวจเพียงคร่าว ๆ เท่านั้น ก่อนจะก้มลงเปลี่ยนเป็นรองเท้าบูตสูง เพื่อความสะดวกเวลาที่ต้องออกสำรวจบริเวณนอกตัวบ้าน

"เสื้อผ้ายังอยู่ครบ แต่บางตัวอาจเอาออกไปใช้ด้านนอกไม่ได้" เธอเปลี่ยนรองเท้าไปด้วย พลางคุยกับตัวเองไปด้วย ตอนนี้ในหัวเริ่มที่จะวางแผนงานต่าง ๆ แล้ว

พื้นที่ในมิติไม่ได้กว้างมาก มีบ้านหนึ่งหลัง มีโกดังเก็บของจำนวนสองหลัง มีบ่อน้ำที่ใช้สำหรับดื่มกินจำนวนหนึ่งบ่อ มีทะเลสาบขนาดเล็ก และมีโรงจอดรถ ภายในมีรถชนิดต่าง ๆ ที่ใช้งานด้วยพลังงานแสงอาทิตย์ และมีลานกว้างไว้สำหรับทำการเพาะปลูก หรือที่เธอชอบเรียกว่า ลานเกษตร และมีต้นไม้ขนาดใหญ่จำนวนห้าต้น ที่เอาไว้อาศัยร่มเงาเท่านั้น

หากต้องการพืชผักหรือผลไม้ชนิดไหน ก็แค่เอาเมล็ดพันธุ์มาปลูกบริเวณลานเกษตร ถึงจะมีพื้นที่ขนาดเล็ก แต่สิ่งที่ปลูกในลานเกษตรนั้นจะได้ผลผลิตในเวลาอันรวดเร็ว เพียง 24 ชั่วโมงก็สามารถเก็บเกี่ยวผลผลิตได้แล้ว และที่สำคัญ ใช้เมล็ดพันธุ์พืชที่ต้องการปลูกเพียงหนึ่งเมล็ดพันธุ์ ก็สามารถทำให้พืชชนิดนั้นขึ้นเต็มพื้นที่บริเวณลานเกษตรแล้ว

แต่การเก็บเกี่ยวจะต้องทำด้วยตัวเอง หากเป็นผลไม้ เธอก็ต้องเดินเก็บจนหมด พอหมดต้นแล้วทุกอย่างจะสลายกลายเป็นดินไปเลย แต่หากเป็นข้าว เธอจะมีรถเกี่ยวข้าวขนาดเล็กซึ่งใช้งานด้วยพลังงานแสงอาทิตย์ ถึงแม้จะเป็นรถขนาดเล็ก แต่มีหลากหลายโปรแกรมให้เลือก เมื่อเกี่ยวข้าวเสร็จสามารถตั้งโปรแกรมสีข้าว แล้วบรรจุปริมาณตามที่เราต้องการได้ด้วย

หรงผิงจำได้ว่ากว่าจะได้รถคันนี้มา เธอต้องออกเดินทางตามหารถเกี่ยวข้าวในระยะทางหลายร้อยกิโลเมตรเลยก็ว่าได้ แต่การออกจากกลุ่มในครั้งนั้น ก็ทำให้เธอได้เครื่องอำนวยความสะดวกและรถชนิดต่าง ๆ กลับไปด้วยเช่นกัน แม้แต่รถขุดพืชตระกูลถั่วหรือพืชที่โตใต้ดินก็ยังได้มาด้วยเหมือนกัน ที่สำคัญสิ่งที่เธอได้มานั้นล้วนใช้งานด้วยพลังงานแสงอาทิตย์ทั้งหมด

หวังว่ามันจะสามารถใช้งานได้เลย เธอไม่อยากซ่อมมันอีกแล้ว เพราะฝีมือการซ่อมของเธอมันไม่ได้เรื่องจริง ๆ ไม่อย่างนั้นต้องเก็บเกี่ยวผลผลิตด้วยสองมือ ซึ่งมันต้องใช้เวลาในการเก็บเกี่ยวนานมากเลยทีเดียว

"ไม่มีอะไรเหลือเลย" หรงผิงมาเปิดโกดังเก็บของที่เคยมีข้าวสารอาหารต่าง ๆ เก็บไว้จำนวนมาก ตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือเลย มีเพียงโกดังที่ว่างเปล่าเพียงเท่านั้น

ถึงจะสงสัยว่าทุกอย่างหายไปไหน แต่เพราะบางอย่างในนี้ไม่สามารถหาคำตอบได้ จึงไม่จำเป็นต้องหาคำตอบให้เสียเวลา ลงมือทำงานปลูกพืชที่ต้องการแบบนั้นดีที่สุด เพราะหากลงมือทำ รับรองเลยว่าได้ผลผลิตตามที่ต้องการแน่นอน พอคิดได้แบบนั้นแล้วก็รีบออกมาข้างนอก เพื่อหยิบเมล็ดพันธุ์พืชที่ตัวเองเก็บไว้ทันที

"ยังดีที่ทำจนติดเป็นนิสัย" หรงผิงหยิบถุงผ้าที่ใส่เมล็ดพันธุ์ออกมาถือไว้ ในนั้นมีเมล็ดพันธุ์พืชอยู่สามชนิด มีข้าวเปลือก ข้าวโพด ถั่วลิสง ที่เธอเก็บเวลาที่เจอตามสถานที่ต่าง ๆ 

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็รีบกลับเข้าไปในมิติฟาร์ม การเข้ามิติฟาร์มเพียงแค่หลับตาแล้วคิดถึงมิติฟาร์มก็สามารถเข้าไปได้แล้ว ส่วนเวลาออกไปก็คิดแค่ว่าต้องการออกเพียงเท่านั้น เข้าบริเวณไหนจะออกบริเวณนั้น ไม่สามารถกำหนดสถานที่จะออกไปได้ ไม่เหมือนตอนที่จะเข้าไปในมิติฟาร์มที่สามารถกำหนดว่าต้องการไปโผล่บริเวณไหนก็สามารถทำได้เลย

"ขอข้าวก่อนแล้วกัน" หรงผิงเอาเมล็ดข้าวเปลือกฝังลงบนพื้นที่ลานเกษตร แล้วปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินการไปเอง

ครั้งแรกที่เธอได้รับมิติฟาร์มนั้น เธอไม่รู้เลยว่ามันสามารถทำฟาร์มหรือทำการเกษตรได้ นึกว่าเป็นเพียงลานนั่งเล่นทั่วไป เพราะมันเหมือนลานหน้าบ้านมากกว่าลานเพาะปลูก แต่เพราะเธอทำเมล็ดถั่วร่วงลงไปแล้วเก็บขึ้นมาไม่หมด พอตื่นเช้ามาก็มีต้นถั่วขึ้นเต็มพื้นที่ จึงทำให้รู้ว่าลานตรงนี้สามารถปลูกพืชได้ผลผลิตในระยะเวลาอันรวดเร็ว แต่กว่าจะรู้และกระจ่างแจ้งก็ลองผิดลองถูกอยู่นานเหมือนกัน

ตอนนี้มีบางอย่างที่เธอไม่เคยลองเลย นั่นคือการปล่อยปลาลงในทะเลสาบ ในเมื่อมีปลาเป็นที่ถูกขังไว้ในถังอยู่แล้ว ก็เลยตัดสินใจทดลองปล่อยปลาจำนวนสองตัวลงในทะเลสาบ ผลผลิตในฟาร์มจะสามารถเก็บเกี่ยวได้ก็ต่อเมื่อครบตามเวลาที่กำหนดเท่านั้น โดยปกติแล้วเวลาที่ใช้คือจำนวนหนึ่งวันหรือ 24 ชั่วโมง ตอนนี้จึงทำได้แค่รอเวลาเท่านั้น

"ข้าวจ๋า... ปลาจ๋า... หวังว่าพรุ่งนี้เราจะได้เจอกัน" หรงผิงยกยิ้มขึ้นหลังจากที่ทดลองปล่อยปลาและปลูกข้าวเรียบร้อยแล้ว

เมื่อทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้วก็เตรียมตัวออกไปข้างนอก ถึงจะอยากนอนในมิติฟาร์ม แต่เธอไม่อยากปล่อยฝาแฝดไว้ข้างนอก เลยตัดสินใจออกไปนอนกับเด็ก ๆ น่าจะดีกว่า และอีกอย่าง เธออยากใช้เวลาอยู่ด้วยกันให้มาก ๆ เพราะไม่รู้ว่าวันไหนที่พวกเธอจะต้องแยกจากกัน เลยอยากมีเวลาร่วมกันให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้...