ตอนที่ 11 ครอบครัวเซียว

ตอนที่ 11 ครอบครัวเซียว

วันต่อมา หรงผิงก็พาลูกมาที่บ้านพ่อกับแม่ซึ่งอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่งไม่ห่างกันมากนัก เธอทำตามที่ได้รับปากแม่ตั้งแต่เมื่อวาน และก่อนจะออกจากบ้าน เธอก็ให้ลูกไปบอกย่าว่าจะพากันไปนอนที่บ้านของยาย เพื่อที่พวกเขาจะได้ไม่กังวลว่าหลานหายไปไหนหลายวัน

ในตอนแรกเธอคิดว่าบอกให้รับรู้แล้ว... ทุกคนจะได้วางใจ แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด พวกเขากลัวว่าเธอจะพาลูกหนี!! จนต้องเดือดร้อนพ่อสามีเอารถแทรกเตอร์ของฝ่ายผลิตมาส่งพวกเธอถึงบ้านและนัดวันมารับกลับอีกด้วย

หรงผิงไหนเลยจะไม่รู้ว่าพวกเขากลัวอะไร แต่เพราะเธอบริสุทธิ์ใจเลยยอมตกลงง่าย ๆ ดีเสียอีก ไม่ต้องพาลูกเดินให้เหนื่อย และไม่ต้องเสียเวลาอีกด้วย

เป็นใครก็ต้องระแวง เพราะคำว่าแม่ตัวร้ายนั้นไม่ใช่แค่คำเรียก การกระทำที่กล้าลงมือกับทุกคน ลงมือกับลูกต่างหากที่ทำให้คนเรียกแม่ของเจ้าแฝดว่าเป็นมารดาตัวร้าย!!

หรงผิงเข้าใจดีเลยแหละ เธอไม่โกรธคนพวกนั้นเลย บ่งบอกว่าพวกเขาเป็นห่วงเจ้าแฝด แบบนี้ยิ่งดี หากเธอหย่ากับพ่อของเด็ก ๆ แล้วก็สบายใจได้เลยว่า พวกเขาจะรักและดูแลเจ้าแฝดเป็นอย่างดี

"ไม่ได้ไปทำงานกันเหรอคะ" หรงผิงมองหน้าพ่อ แม่ พี่ชาย พี่สะใภ้ และหลาน ๆ ที่อยู่กันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

"ไม่เจอหน้านานแล้วเลยอยากอยู่ดูว่าน้องสาวยังสวยเหมือนเดิมไหม" เซียวฉวน พี่ชายคนรองยิ้มกว้างส่งให้น้องสาว และยังลูบศีรษะของหลานทั้งสองคนอย่างรักใคร่

"กินข้าวหรือยัง เข้าบ้านกันก่อนเร็ว" เซียวหยวน พี่ชายคนโตรีบบอกทุกคนให้เข้าบ้าน ไม่อยากให้อยู่หน้าบ้านกันนาน เพราะคนอยากรู้อยากเห็นมีเยอะเหลือเกิน

หรงผิงพาลูกเดินเข้าบ้าน จากความทรงจำนั้นเธอมีพี่ชายสองคน เธอคือลูกสาวคนเล็ก เป็นครอบครัวที่รักกันดี พี่สะใภ้ก็ดี ไม่ค่อยมีปากมีเสียงสักเท่าไร

จากที่หรงผิงรับรู้ ทุกคนที่อยู่รอบ ๆ ตัวมีแต่คนดีทั้งนั้น มีเพียงร่างเดิมเท่านั้นแหละที่ร้ายกาจกับคนรอบตัว แต่ที่น่าเศร้าใจกว่านั่นคือ เธอรับรู้ได้ว่าร่างเดิมคิดแบบไหน ร่างเดิมไม่ได้สำนึกและไม่เคยคิดว่าตัวเองทำผิด

ต้องบอกว่าเป็นคนที่แยกแยะไม่ออกว่าสิ่งไหนผิดหรือถูก แยกได้แค่ตัวเองอยากทำหรือไม่อยากทำ และคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำคือถูกทั้งหมด นี่แหละถึงได้น่ากลัว

หากคนเราเลยจุดที่คนอื่นเตือนไม่ได้ ว่าไม่ได้เมื่อไร... หายนะได้เข้ามาในชีวิตตัวเองและคนรอบตัวแล้วล่ะ เธอถึงบอกว่าตาย ๆ ไปเถอะ อย่าอยู่สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นอีกเลย

"กี่เดือนแล้วพี่สะใภ้รอง" หรงผิงรู้ว่าสะใภ้บ้านนี้ก็หลีกเลี่ยงที่จะคุยกับเธอมาแต่ไหนแต่ไร เพราะนิสัยของร่างเดิมอีกนั่นแหละ เธอเข้าใจดีเลยเลือกที่จะถามก่อน

"7 เดือนแล้วล่ะ" ชิงอี ตอบคำถามของน้องสามี หรือที่เธอพาลูกเรียกว่าอาเล็กนั่นเอง

"มีน้องกี่คนเหรอคะ" ซือหงเอามือมาลูบ ๆ ท้องที่นูนออกมาอย่างสนใจ

"มีแค่คนเดียว เท่านี้ป้ารองก็จะเดินไม่ไหวแล้ว" ชิงอียิ้มให้สาวน้อยที่ไม่ได้เห็นหน้ากันนานแล้ว

"กินข้าวมาหรือยังน้องเล็ก" หลิงเฟย สะใภ้ใหญ่ถามน้องสามีหลังจากพากันเดินเข้ามาในบ้านแล้ว

"กินมาแล้วค่ะ" หรงผิงยิ้มให้พี่สะใภ้อย่างที่ไม่เคยยิ้มกันมาก่อน

ตอนนี้สะใภ้ทั้งสองต่างแอบมองน้องของสามี เพราะมีความรู้สึกเห็นใจและกังวลใจจากเรื่องราวที่ได้ฟังจากแม่สามี

หรงผิงรู้ว่าสะใภ้ทั้งสองยังหวาดระแวงในตัวเธอ แต่พี่ชายพ่อและแม่นั้นไม่มีความหวาดระแวงในตัวของลูกสาวหรือน้องสาวเลย ไม่ว่าเธอจะเป็นแบบไหน พวกเขาก็รักน้อง รักลูกเหมือนเดิม

เธอจึงปล่อยให้สองสะใภ้มองได้ตามสบาย ส่วนตัวเธอก็เอาของไปวางไว้ก่อนจะมานั่งคุยกับพี่ชายและคุยกับแม่ต่อ ส่วนฝาแฝดก็ไปเล่นกับลูกพี่ชาย และแน่นอนว่าฝาแฝดเข้ากับคนอื่นได้ง่ายมาก จนเธอคิดว่านิสัยแบบนี้น่าจะมาจากทางพ่อของเจ้าแฝดแน่ ๆ เพราะร่างเดิมไม่ชอบผูกมิตร แต่ชอบสร้างศัตรูมากกว่า

"พ่อไปไหนเหรอคะ" ตอนมานั้นเห็นอยู่หน้าบ้าน และแค่ยิ้มให้เท่านั้นยังไม่ได้ทักทายกันเลย

"รีบเข้าไปหาผู้ใหญ่บ้าน อีกไม่นานก็กลับ" เหลียนฟางตอบลูกสาวก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นลูกสาวดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรเลย กลายเป็นตัวเธอเองเสียอีกที่เดือดร้อนแทน

"นั่นไงมาแล้ว" เซียวฉวนหันไปเจอพ่อที่หน้าบ้านพอดีเลยบอกน้องสาวที่นั่งหันหลังอยู่ให้ได้รับรู้

"มีอะไรเหรอ" เซียวเหวิน มองหน้าลูกทั้งสามและมองหน้าภรรยาอย่างสงสัย เพราะทุกคนมองหน้าเขาเป็นตาเดียว

"พ่อกลับมาทัน... หนูจะได้บอกทุกคนทีเดียว" หรงผิงรู้ว่าทุกคนอยากรู้ว่าเธอจะทำอย่างไรต่อ จะหย่าจริงหรือไม่ แล้วลูกจะอยู่กับใคร ทุกอย่างที่พวกเขาสงสัย เธอจะเป็นคนตอบคำถามนั้นเอง

ตอนนี้สะใภ้ทั้งสองแยกออกไปอยู่กับเด็ก ๆ ที่หลังบ้าน เหมือนต้องการปล่อยให้พ่อแม่พี่น้องพูดคุยปรึกษากันเอาเอง ไม่ว่าจะตัดสินใจทำอย่างไร พวกเธอก็เห็นด้วยทั้งหมดอยู่แล้ว เพราะแบบนี้ครอบครัวเลยไม่มีปัญหาในบ้านเลย ทุกคนพูดคุยเข้าใจกัน ช่วยเหลือกันตลอด หากน้องสามีกลับตัวได้เหมือนที่แม่สามีบอก มันจะเป็นเรื่องที่ดีสำหรับครอบครัวเซียวเลยแหละ

"แม่เล่าให้พ่อกับพี่ ๆ ฟังหรือยังคะ" ถึงจะพอเดาได้ว่าคงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังแล้ว แต่ก็ต้องถามเพื่อความมั่นใจ

"เมื่อวานแกบอกมาอย่างไร ฉันก็เล่าให้คนในบ้านฟังแบบนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นพ่อแกจะรีบไปหาผู้ใหญ่บ้านตั้งแต่เช้าทำไม" เหลียนฟางตอบลูกสาว

"พ่อไปทำไมเหรอคะ" หรงผิงนึกว่าพ่อไปเรื่องงาน ไม่เกี่ยวกับเรื่องของเธอ แต่พอแม่บอกมาแบบนี้เลยรู้สึกว่ามันต้องเกี่ยวกับเธอแน่นอน

"ลองไปถามดูว่ามีที่ดินส่วนไหนว่างบ้าง ความจริงแล้วก็อยากให้อยู่ในบ้าน แต่กลัวลูกจะไม่ชอบ" ทุกอย่างนี้เอามาจากนิสัยเดิมของลูกสาว กลัวลูกจะทะเลาะกับพี่สะใภ้ เขาเลยต้องไปดูที่ดินไว้สร้างบ้านให้ลูกสาวใหม่ เพราะลูกสาวชอบอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายด้วยสักเท่าไร

"ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงฉัน แต่ฉันอยู่บ้านได้ ฉันคงมาแค่คนเดียว เพราะพ่อของเด็ก ๆ ต้องการเลี้ยงลูกเอง และอีกอย่าง คิดว่าคงอยู่ไม่นาน ฉันก็คงต้องทำงานหรือหาอาชีพทำเหมือนกัน ตอนนี้รอให้ทำเรื่องหย่าเรียบร้อยก่อนเท่านั้นเอง" ในเมื่อทุกคนรู้รายละเอียดที่เกิดขึ้นแล้ว เธอเลยเลือกที่จะบอกถึงสิ่งที่จะทำในอนาคต

"เราบอกเจ้าหน้าที่ว่าสั่งสอนลูกหลานไม่ได้หรืออย่างไร น้องไม่อยากเอาลูกมาอยู่ด้วยเหรอ หลานกำลังน่ารักเลย" เซียวฉวนช่วยคิดหาทางออกให้น้องสาว คนอื่นเวลาตีลูกหลานก็อ้างสั่งสอนทั้งนั้น 

"อย่างที่พวกพี่รู้ ฉันทำผิดและผิดมากด้วย ให้ลูกอยู่กับพ่อและย่านั่นแหละดีแล้ว ทุกคนรู้ดีว่าเวลาฉันร้ายเป็นแบบไหน" ที่ยอมพ่อเด็ก ๆ เพราะผิดจริง ๆ และรู้ว่าอย่างไรพวกเขาก็ดูแลฝาแฝดได้ดี และที่สำคัญ... ถึงเธอจะรู้สึกเอ็นดูเด็กน้อยทั้งสอง แต่เธอไม่ใช่แม่จริง ๆ ของฝาแฝด เธอคือคนอื่นที่มาอาศัยอยู่ในร่างนี้เท่านั้น

"แต่ไม่ต้องกลัว ฉันจะไปเยี่ยมลูกบ่อย ๆ ไม่ทิ้งแน่นอน ฉันบอกจะปรับปรุงตัว ก็คือปรับปรุง ให้โอกาสฉันพิสูจน์ตัวเองหน่อยนะคะ" หรงผิงยังคงพูดต่อ

"พ่ออยากให้ลูกรู้ไว้ว่า... คนเราไม่ได้มีโอกาสบ่อย ๆ หากได้รับจงพิสูจน์ให้คนอื่นเห็น แต่สำหรับครอบครัวเรา ลูกมีโอกาสเสมอ เราจะพยายามไปด้วยกัน" เซียวเหวินบอกลูกสาวให้เข้าใจ 

"หนูขอแค่กับคนครอบครัวเท่านั้นค่ะ กับคนอื่นช่างมัน และหวังว่าพ่อจะไม่ทำแบบที่กำลังคิดอยู่นะคะ" คำพูดแปลก ๆ นั้นทำให้หรงผิงเข้าใจได้ทันทีว่าครอบครัวของเธอจะไปขอร้องครอบครัวของสามี เพื่อขอโอกาสให้เธอปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นแน่ ๆ

"น้องจะทนที่คนอื่นมองได้ไหม หย่ากันไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ " เซียวหยวนรู้ว่าน้องทนอะไรได้ไม่นาน หากเจอชาวบ้านพูดไม่ดีใส่ น้องสาวจะต้องเล่นงานคนพวกนั้นแน่ ๆ และจากที่บอกว่าจะปรับปรุงตัวเอง ก็จะไม่ได้ทำอย่างที่ตั้งใจ!!

"หากไม่มากจนเกินไปก็ไม่มีปัญหา ฉันยอมได้ แต่ใช่ว่าจะยอมทุกอย่าง ตอนนี้ฉันก็หลีกเลี่ยงที่จะเข้าหาคนในหมู่บ้าน ฉันถึงบอกว่ามาอยู่ที่นี่ก่อน หากอยู่ที่นี่แล้วมีปัญหา ฉันจะย้ายไปหางานที่อื่นทำ เรามีญาติพี่น้องอยู่หลายเมือง คงหางานให้ฉันทำได้บ้าง จริงไหมคะพ่อ" หรงผิงบอกและขอความคิดเห็นจากพ่อให้สนับสนุนอีกด้วย

"ลูกไม่คิดจะอยู่ที่นี่เหรอ" เซียวเหวินขมวดคิ้วอย่างสงสัย ลูกสาวมีความคิดที่จะไปทำงานที่อื่นด้วยหรืออย่างไร 

"ฉันแค่คิดเผื่อไว้เท่านั้นเอง ตอนนี้ต้องรอดูก่อนว่าทางนั้นจะกลับมาหย่าเมื่อไร" ความจริงเธอยังไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากนัก เพราะตอนแรกไม่รู้ว่าพ่อของเด็ก ๆ จะแจ้งความเอาผิดเธอเลยไหม เพราะหากเขาทำแบบนั้นจริง ๆ เธอก็ต้องถูกส่งไปใช้แรงงานที่อื่นอยู่ดี

"เมืองข้าง ๆ มีโรงงานหลายแห่ง ฉันพอจะรู้จักคนที่ทำงานในนั้นอยู่บ้าง มันอาจจะดีกว่าแบบที่น้องบอกก็ได้ อย่างไรน้องก็หลีกเลี่ยงคนแถวนี้ไม่ได้อยู่ดี" เซียวหยวนเห็นด้วยกับน้องสาว ลองไปอยู่ที่อื่นก่อนอาจจะดีขึ้น

"เจ้าใหญ่ลองถามไว้ก็ได้ เมืองข้าง ๆ ยังพอที่จะกล้าปล่อยให้ไปอยู่เองได้ แต่หากไปไกล ๆ ก็ไม่อยากให้ไป" เหลียนฟางบอกลูกชายคนโต ก่อนที่ทุกคนจะพยักหน้าเห็นด้วยเพราะไม่ไกลมากนัก หากคิดถึงยังไปหาได้ง่าย ๆ 

"แต่หากน้องเล็กไม่อยากทำ มาอยู่บ้านเราได้เสมอเข้าใจไหม" เซียวเหวินมองหน้าน้องสาวแล้วไม่อยากให้ทำงานหนักเลย งานโรงงานถึงจะสบายกว่าทำไร่ทำนา แต่น้องสาวไม่เคยทำ อาจจะทำไม่ไหวก็ได้

"ให้ฉันลองก่อนแล้วกัน" หรงผิงยิ้มให้ทุกคนในครอบครัวเซียว

นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่าครอบครัวจริง ๆ ทุกคนดูห่วงเธอไปหมดทุกอย่าง ขนาดทำตัวร้ายกาจ ทุกคนยังรักและพร้อมที่จะให้โอกาสเสมอ เธอเคยมีความรู้สึกแบบนี้เมื่อครั้งที่พ่อแม่จริง ๆ ยังอยู่ แต่พอพวกท่านจากไปแล้ว เธอก็ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นเลย

ตอนแรกคิดว่าอยู่กับญาติ ๆ ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันต่างกันมาก และที่สำคัญ ญาติพวกนั้นทำให้เธอต้องตายจนดวงวิญญาณหลุดลอยเข้ามาอยู่ในร่างของมารดาตัวร้ายที่ผู้คนรังเกียจและหวาดกลัว...