Novels by เด็กน้อยคว้าฝัน

เผยตั้นเยี่ยนไม่คิดรอให้เว่ยเหวินเซียนเอ่ยบทลงโทษสตรีทั้งสอง เพราะนางรู้ว่าหากมีรับสั่งออกมาแล้ว การกลับคำต่อหน้าผู้ใต้บัญชาการจะทำให้บุรุษที่ปกครองเหล่าแม่ทัพอย่างเขาขาดความน่าเชื่อถือได้ จึงรีบกล่าวช่วยสตรีทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับก้าวเท้าลงมาจากเตียง“ท่านอ๋องเพคะ หากจะลงโทษพวกนางก็ลงโทษหม่อมฉันก่อนเถอะเพคะ เพราะหม่อมฉันเป็นคนสั่งให้พวกนางไปซื้อของเอง พวกนางมิได้ละเลยหน้าที่เลยแม้แต่น้อย” เผยตั้นเยี่ยนเอ่ยเสียงหนักแน่นเมื่อเห็นว่าบุรุษสูงศักดิ์นิ่งเงียบ หญิงสาวจึงได้หันไปหาสตรีสองคนที่คุกเข่าอยู่ “พวกเจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ”ลี่มี่กับเหมิงเหมิงไม่รอช้ารีบลุกขึ้นยอบกายออกจากห้องไปทันที พวกนางรีบกลับไปยังเรือนพักของตนเอง เนื่องจากคืนนี้พวกนางไม่จำเป็นจะต้องเป็นห่วงพระชายาชินอ๋องแล้ว ที่พวกนางมาถึงห้องนอนของเผยตั้นเยี่ยนได้อย่างรวดเร็ว เพราะพวกนางกลัวว่าจะทำหน้าที่พลาดอีก จึงได้เดินสำรวจรอบบริเวณไม่ยอมกลับห้องนอนของตนเองเมื่อสาวรับใช้ทั้งสองเดินมาถึงเรือนนอน ก็พบกับฉุยฉุยที่เพิ่งเดินมาถึงห้องนอนเช่นกัน “เจ้าไปไหนมาอย่างน

“เพราะข้ารู้ถึงได้วางแผนเหล่านี้ให้พวกท่านอย่างไรล่ะเจ้าค่ะ ข้าเคยใช้แซ่เผยต่อให้แต่งออกไปหากตระกูลเผยมีปัญหาข้าเองก็ต้องเดือดร้อน หรือแม้แต่วันหน้าข้าเดือดร้อนตระกูลเผยก็ไม่อาจอยู่เป็นสุขได้ ท่านแม่ว่าจริงหรือไม่” เผยตั้นเยี่ยนไม่รอช้าที่จะตอบกลับ เพื่อจะเอ่ยให้เผยฮูหยินรู้ว่าหากนางมีภัยคนตระกูลเผยก็ต้องช่วยนางเช่นกัน“ในเมื่อไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกเราก็ต้องรับผิดชอบร่วมกัน ข้าจึงอยากจัดการเรื่องทุกอย่างให้เสร็จสิ้นก่อนที่จะแต่งเข้าจวนอ๋อง เมื่อข้าไปอยู่ที่จวนอ๋องแล้วจะได้ไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลัง และอีกอย่างหากข้าออกเรือนไปแล้วท่านแม่คิดจะให้ข้านำเงินมาจุนเจือในจวนอีกอย่างนั้นหรือ หากเป็นเช่นนั้นท่านอ๋องจะมองพวกท่านเช่นไร เช่นนั้นยามที่ข้ายังอยู่ที่จวนมิสู้พวกท่านรีบปูทางให้ตนเองไม่ดีหรือ อย่างไรเสียหากข้าต้องการสิ่งใดเพื่อตระกูลตนเองในยามนี้จะเอ่ยปากกับท่านอ๋องก็ยังมิดูน่าเกลียด ท่านแม่ว่าจริงหรือไม่”ใบหน้าของหลินเยว่ฉีทำให้เผยตั้นเยี่ยนรู้ว่านางสามารถโน้มน้าวได้สำเร็จเป็นแน่ ถึงเผยฮูหยินจะยังไม่พูดออกมาแต่ในใจของสตรีวัยกลางคนก็น่าจะคล้อยตามนา

โชคดีที่เผยตั้นเหม่ยเป็นคนอ่านง่าย เมื่อสนทนากันจึงรู้ว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไร ทั้งคู่ราวไม่รู้จักกันมาก่อนเผยตั้นเยี่ยนจึงเริ่มจากการถามถึงความชอบและสิ่งที่อยากทำ คำตอบของน้องสาวต่างมารดาช่างสมกับเป็นสตรีในยุคนี้ เพราะความต้องการของนางมีเพียงแต่งงานกับบุรุษตระกูลใหญ่ที่รักและให้เกียรตินางเมื่อรับรู้เช่นนั้นหญิงยุคใหม่ก็มิอาจจะทนอยู่เฉยได้ เพราะไม่ว่าจะยุคไหนหากเป็นที่รักก็ไม่จำเป็นต้องพูดว่าผู้ชายจะปรนนิบัติดีเพียงใด แต่เมื่อใดไร้รักการที่สตรีต้องพึ่งพาแต่บุรุษย่อมต้องอดทนกล้ำกลืนเท่านั้น เพราะมิว่าพวกเขาจะทำสิ่งใดให้เจ็บช้ำใจมากเท่าใดก็ตาม หญิงสาวที่ไม่มีหนทางให้ไปก็ทำได้เพียงทนอยู่ เผยตั้นเยี่ยนจึงต้องเอ่ยเตือนสติหญิงสาวอายุน้อยกว่า“น้องสาม ถึงข้าจะยังมิได้ออกเรือนและไม่รู้ว่าบุรุษที่เจ้าจะแต่งงานด้วยนั้นเป็นคนดีมากเพียงใด แต่ในฐานะที่เป็นพี่หญิงของเจ้าข้าก็อยากให้เจ้าพึ่งพาตนเองได้ มิใช่ยังมิแต่งงานก็อาศัยบิดามารดาแต่งออกไปก็อาศัยสามี หากวันหน้าเกิดอันใดขึ้นอย่างน้อยเจ้าก็สามารถช่วยตนเองหรือสามีของเจ้าได้ หรือไม่หากสามีของเจ้าทำให้เจ้าคับข้องใจ เจ้าก็ยังมิต้องอด

เผยจือคุนและเผยจือชิ่นออกไปทำงานตามปกติ แต่เพียงทั้งสองทราบข่าวเรื่องจวนตระกูลหยางในหัวก็คิดถึงความปลอดภัยของคนในจวนวนซ้ำ ๆ ไม่รู้จบ เพราะเมื่อวานนี้เผยตั้นเหม่ยเล่าเรื่องราวทั้งหมดในวังให้พวกเขาฟังหมดแล้ว จึงรู้ว่าผู้ตายในจวนตระกูลหยางเป็นใคร สองพ่อลูกรู้ดีว่าผู้นำตระกูลหยางมิยอมจบง่าย ๆ เป็นแน่ และจะให้ไปทวงหนี้ชีวิตนี้กับเว่ยชินอ๋องก็คงไม่ได้ เช่นนั้นบัญชีแค้นนี้ก็คงหนีไม่พ้นเผยตั้นเยี่ยนที่จะต้องเป็นผู้ชดใช้ และเพราะยังไม่ได้แต่งตั้งอย่างเป็นทางการ จึงยังไม่มีอำนาจใด ๆ จะสั่งเหล่าทหารหรือองครักษ์มาคอยคุ้มกัน ทำให้บุรุษสกุลเผยทั้งสองอดที่จะร้อนรนพะวงใจไม่ได้วันนี้นอกจากความว้าวุ่นที่อยู่ในใจ ทั้งสองพ่อลูกยังจะต้องหนักใจเมื่อต้องรับมือกับคนรอบข้างในที่ทำงานอีกด้วย ถึงแม้ทั้งสองจะทำงานต่างที่กันแต่ก็มีความรู้สึกไม่ต่างกันเมื่อรับรู้ได้ว่าคนที่ทำงานต่างมองพวกเขาต่างออกไปจากเดิม คนที่มักทักทายแปรเปลี่ยนไปราวกับมีท่าทีจะหลบเลี่ยงไม่อยากพบหน้า หรือไม่ก็ทำเมินเฉยราวกับไม่รู้จัก คำพูดยามสนทนาก็ห้วน ๆ สั้น ๆ เหมือนไม่อยากพูดคุยด้วย บุรุษแซ่เผยทั้งสองจึงคิดทบทวนเรื่องที่เผยตั้นเยี่

เมื่อถึงเวลาประชุมเช้า ขุนนางทุกคนก็เข้ายืนประจำที่ของตน วันนี้ไม่เพียงเสนาบดีสำนักราชเลขานุการหยางกับรองเสนาบดีสำนักราชเลขานุการหยางที่ไม่มาร่วมประชุม แต่เว่ยเหวินเซียนก็ไม่มาเช่นกันเพราะปกติเขาจะเข้ามายังท้องพระโรงก็ต่อเมื่อมีเรื่องสำคัญจริง ๆ หรือไม่ก็เหวินหลิงฮ่องเต้เรียกให้เข้าประชุมด้วย ขุนนางที่อยู่ฝ่ายอำนาจของตระกูลหยางจึงได้ทีเอ่ยเรื่องคุณหนูตระกูลหยางขึ้นมาหลังจากที่ทูลเรื่องอื่น ๆ ของราชสำนักเสร็จแล้ว“ฝ่าบาทพวกกระหม่อมขอบังอาจทูลทวงความเป็นธรรมให้คุณหนูตระกูลหยางพ่ะย่ะค่ะ ถึงนางจะตายไปแล้วแต่เรื่องที่ไม่ได้ทำก็ไม่ควรให้คนตายต้องแบกรับ และยิ่งไม่ควรให้ใครมากล่าวถึงตระกูลหยางแบบเสีย ๆ หาย ๆ ด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางวัยกลางคนเอ่ยขึ้น“กระหม่อมก็เห็นด้วยพ่ะย่ะค่ะ อย่างไรเสียคุณหนูตระกูลเผยก็กล่าวโดยไม่มีหลักฐาน จึงควรจะสอบสวนเรื่องนี้เพื่อมิให้ชื่อเสียงของตระกูลขุนนางใหญ่ต้องเสียหายเพียงเพราะถูกคุณหนูผู้หนึ่งกล่าวหานะพ่ะย่ะค่ะ” ขุนนางอีกคนรีบกล่าวเสริมเหวินหลิงฮ่องเต้นิ่งเงียบไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ใช้เพียงสายตากวาดมองขุนนางคนอื่น ๆ ที่ยื

หยางฮูหยินผู้เฒ่าถึงกับเป็นลมล้มพับไปทันที หยางหวังหย่งจึงต้องเรียกคนที่อยู่ด้านนอกมาพามารดาออกไป ส่วนหยางฮูหยินถึงจะหน้ามืดยืนเซไร้เรี่ยวแรงราวกับจะเป็นลมไปอีกคน กลับพยายามทนฝืนเพราะอยากอยู่ข้าง ๆ บุตรสาว สาวรับใช้ที่เข้ามาพยุงจึงประคองพาไปนั่งที่เก้าอี้ข้าง ๆ เตียงนอนบุรุษทั้งสองต่างเอ่ยวิงวอนขอร้องไห้หมอหลวงที่ตามมายื้อชีวิตคุณหนูสายตรงของจวนที่นอนอยู่ ทว่าหมอหลวงกลับทำได้เพียงส่ายหน้าไปมาอย่างละอายใจที่ไร้ความสามารถไม่อาจช่วยคุณหนูตระกูลหยางให้พ้นเงื้อมมือมัจจุราชได้เมื่อไม่อาจช่วยเหลือได้หมอหลวงจึงขอตัวออกมาจากห้องนอนของหญิงสาว เพื่อไปตรวจหยางฮูหยินผู้เฒ่า และเพื่อปล่อยให้ผู้ที่กำลังหายใจอ่อนแรงได้มีโอกาสร่ำลาคนในครอบครัวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินทางไปยังแม่น้ำลืมเลือน ผู้เป็นปู่เป็นพ่อถึงจะเศร้าเสียใจแต่ก็ยังพอรักษาท่าทีขุนนางใหญ่เอาไว้ได้ มีเพียงน้ำตาที่ไม่อาจกลั้นเอาไว้อยู่ที่หลั่งไหลออกมาแทนความรู้สึกที่มีอยู่ในใจทว่าหยางฮูหยินผู้เป็นมารดาไม่อาจยับยั้งอารมณ์ของตนได้ นางร่ำไห้ออกมาเมื่อเห็นสตรีร่างบางที่นางเลี้ยงมาอย่างถนอมมีสภาพบอบช้ำมากถึงเพียงนี้ ห

เหล่านางกำนัลที่อยู่ด้านนอกพยายามห้ามเฟยห้าวซุนแล้วแต่ก็ห้ามไม่ได้ เพราะทุกคนต่างรู้ว่าหากเฟยห้าวซุนได้ร้องไห้แล้วจะไม่หยุดง่ายๆ พวกเขาจึงไม่กล้าขัดใจมากนัก เฟยห้าวซุนเมื่อเห็นบิดาเปิดประตูให้ก็รีบวิ่งเข้าไปด้านในทันที เยว่ลี่อิงเห็นบุตรชายวิ่งมาด้วยน้ำตาก็รีบเข้าโอบกอดบุตรชายไว้แน่น แต่นางกลับต้องแปลกใจเพราะครั้งนี้บุตรชายของนางกลับไม่ร้องไห้โวยวายนานเท่ากับครั้งที่ผ่านๆมาเฟยห้าวซุนลูบท้องมารดาเบาๆอยู่หลายครั้ง พร้อมทั้งทำหน้าทำตาราวกับมีความสงสัยอยากถามแต่ไม่ยอมเอ่ย นางจึงเป็นคนเอ่ยถามบุตรชายก่อน“เจ้าลูบท้องแม่เพราะอะไรอย่างนั้นหรือ”“ท่านอาฟางซินให้ลูกลูบท้องตอนน้องดิ้น ลูกเลยมาลองลูบท้องเสด็จแม่บ้าง เพื่อน้องจะดิ้น”เยว่ลี่อิงอดเอ็นดูในความใสซื่อของบุตรชายไม่ได้ จึงส่งยิ้มหวานให้เขา“ในท้องของแม่ไม่มีน้องอยู่ แล้วน้องจะดิ้นได้อย่างไร” นางเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม แต่บุตรชายกลับร้องไห้เสียงดังขึ้นมา ทำเอานางถึงกับตกใจเฟยห้าวเทียนรีบเข้ามาหาบุตรชายของตนเมื่อได้ยินคำสนทนาของแม่ลูก เขาใช้มือลูบหัวลูกชายเบาๆ แต่เขาก็ไม่ยอมหยุดร้อง“เจ้าอยากมีน้องอย่างนั้นหรือ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ค

4 ปีต่อมาเขานั่งมองบุตรชายที่วิ่งเล่นไปมากับเฟยห้าวเทียนก่อนที่จะหันมาหาภรรยาเพื่อจะชวนนางให้ออกไปจากอุทยานด้วยกันสองคน เพราะตั้งแต่เจ้าก้อนแป้งตัวน้อยลืมตาดูโลกเขากับนางก็แทบจะไม่ได้ร่วมหอกันเลยช่วงแรกๆเป็นเพราะนางอยากให้นมบุตรด้วยตนเองจึงเอาลูกเข้านอนด้วย ช่วงนั้นเขาก็มัวแต่ยุ่งกับการจัดการตระกูลฉินจึงไม่มีเวลามาคอยดูแลนางมากนัก เมื่อกลับมาเห็นนางอ่อนเพลียเขาจึงไม่กล้ารบกวนนาง ต่อมาเมื่อลูกชายโตขึ้นก็เริ่มติดแม่จนไม่ยอมออกห่างแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังพอมีเวลาที่บุตรชายหลับในการออดอ้อนนางบ้าง แต่ปีกว่าๆมานี้ลูกชายของเขาไม่ยอมให้เขาได้เข้าใกล้นางเลย แม้แต่เขาจะโดนเนื้อต้องตัวนางก็ยังยากต้องรอให้บุตรชายของเขาไม่เห็นเท่านั้นจึงจะสามารถทำได้ไม่ว่าเขาจะปะเหลาะบุตรชายอย่างไร เขาก็ไม่สามารถแตะต้องตัวภรรยาของเขาได้เสียที หากบุตรของเขาเห็นว่าเขาโดนเนื้อตัวมารดาก็มักจะร้องไห้ไม่หยุดไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ต้องหาวิธีปลอบใจอยู่นานถึงจะยอมเงียบได้“เสด็จแม่ ท่านจะไปไหน” เสียงเด็กน้อยดังขึ้น เมื่อเห็นเยว่ลี่อิงกำลังจะลุกจากตั่งนั่งเฟยห้าวเทียนได้แต่ถอนหายใจยาว เมื่อได้ยินเสียงบุตรชายเอ่ยเรียกภรรย

เฟยห้าวเทียนได้ยินคำพูดของนางก็แทบจะอดกลั้นอารมณ์ของตนเองไว้ไม่ไหว เขาพยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกอย่างช้าๆ เพื่อระงับความตื่นตัวของแก่นกายที่ตอนนี้ไม่รับฟังคำสั่งของเขาเสียเลยแต่เขากลับต้องสะดุ้งจนขนตามตัวลุกชันเมื่อมีมือน้อยๆสัมผัสโดนสิ่งที่พองโตอยู่ด้านล่าง เขารีบคว้ามือน้อยนั้นไว้ทันทีเพราะหากลูบคลำไปมากกว่านี้เขาเองคงต้านความปรารถนาไว้ไม่ไหว“ไม่ใช่ว่าข้าไม่ต้องการเจ้า แต่เพราะข้ากลัวจะทำรุนแรงเกินไปจนเป็นอันตรายต่อเจ้าและลูกได้”เยว่ลี่อิงกลับไม่สนใจฟังคำที่เขาเอ่ย เพราะนางรู้ดีว่าที่ผ่านมาเขาอดกลั้นมาตลอดเวลาที่นอนอยู่เคียงข้างนาง และวันนี้นางก็ได้ศึกษาและได้คำแนะนำจากผู้มีประสบการณ์บวกกับนางได้ตรวจร่างกายมาเป็นอย่างดีแล้ว จึงไม่ได้คิดเป็นกังวลเรื่องอันใดอีก“พระองค์รู้หรือไม่เพคะ ว่าสตรีที่ตั้งครรภ์ในบางช่วงจะมีความต้องการในเรื่องแบบนี้สูง และหากไม่ได้ปลดปล่อยจะทำให้หงุดหงิดซึ่งไม่เป็นผลดีนัก”เฟยห้าวเทียนถึงกับอึ้งนิ่งไป และปล่อยมือออกจากมือของนางเมื่อได้ยินในสิ่งที่นางเอ่ย“เจ้าแน่ใจแน่แล้วใช่หรือไม่”“เพคะ หม่อมฉันแน่ใจ พระองค์เพียงปล่อยให้หม่อมฉันเป็นคนจัดการเองก็พอ”“เช่นนั้

“พวกท่านนี้ก็แปลกเสียจริง หากพระชายาของเราไม่ตั้งครรภ์พวกท่านก็จะให้เราแต่งชายารอง ตอนนี้นางตั้งครรภ์พวกท่านก็ยังจะให้เราแต่งชายารองอีก ตกลงพวกท่านต้องการอย่างไรกันแน่ หรือเพราะพวกท่านเพียงอยากส่งบุตรสาวของพวกท่านมาแต่งกับข้าจึงได้หาข้ออ้างให้ข้าแต่งชายารองใช่หรือไม่”ทุกคนต่างนิ่งเงียบไปชั่วหนึ่งจนอัครเสนาบดีฉินกระแอมดังขึ้นมา ขุนนางชราที่ยืนอยู่ข้างอัครเสนาบดีฉินก็รีบเอ่ยขึ้น“ทูลฝ่าบาท พวกกระหม่อมหาได้คิดดังเช่นองค์รัชทายาทตรัสไม่ เพียงแต่ข่าวลือหนาหูยิ่งนักว่าองค์รัชทายาททรงยอมปิดหน้าปิดตาสวมใส่หน้ากากเพื่อจะได้อยู่ใกล้กับพระชายา พวกกระหม่อมเลยคิดจะหาคนมาปรนนิบัติองค์รัชทายาท เพื่อไม่ให้องค์รัชทายาททรงต้องลำบากเพื่อไปหาพระชายาให้คอยปรนนิบัติ”“ขอบคุณเหล่าขุนนางทุกท่านที่เป็นห่วงเราจากใจ แต่เราไม่ได้มีความลำบากอย่างที่พวกท่านคิด เราไม่รู้ว่าภรรยาของพวกท่านไร้ความสามารถที่จะคอยดูแลปรนนิบัติพวกท่าน หรือเป็นที่พวกท่านมักมากกันแน่ แต่เพราะพระชายาเราดูแลเราดีมากพอ และเราก็หาใช่บุรุษที่มักมากแค่เพียงภรรยาตั้งครรภ์ก็ต้องหาสตรีอื่นมาปรนนิบัติ เช่นนั้นเราจึงไม่จำเป็นที่จะต้องมีชายาเพิ่มเช่น

ตำหนักบูรพาเมื่อกลับมาถึงตำหนักเฟยห้าวเทียนก็ให้หมอหลวงตรวจร่างกายของเยว่ลี่อิง เพราะระหว่างทางกลับมานางมีอาการแพ้ท้องมาตลอดทาง ไม่รู้ว่าเหตุใดยิ่งเขาเข้าใกล้นาง นางก็ยิ่งอาการหนักขึ้นจนนางต้องไล่เขาออกไปไกลๆ แต่พอให้คนอื่นมาพยุงนางกลับไม่เป็นอันใดเสียอย่างนั้น ทำให้เขารู้สึกลังเลใจเป็นอย่างมาก ว่าที่นางเป็นอยู่นี้นางเป็นจริงหรืออยากกลั่นแกล้งเอาคืนที่เขาเคยเฉยเมยต่อนาง“กราบทูลองค์รัชทายาทพระชายามีพระวรกายแข็งแรงดีไม่มีอันใดน่าเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ ส่วนอาการคลื่นไส้ อาเจียนก็เป็นเรื่องธรรมดาของสตรีมีครรภ์เท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ”“เช่นนั้นทำไมถึงมีอาการแพ้เพียงตอนเราเข้าใกล้ แต่ทีกับคนอื่นกลับไม่เป็นอันใด” เฟยห้าวเทียนเอ่ยถามอย่างเป็นกังวลและสงสัยหมอหลวงอึ้งไปพักหนึ่งเพราะเขารู้ดีว่าองค์รัชทายาทย่อมรู้สึกหงุดหงิดที่ไม่สามารถเขาใกล้พระชายาของตนได้ แต่ยังโชคดีที่เขาเคยเห็นสตรีที่มีอาการแพ้ท้องสามีของตนเองมาก่อนจึงพอรู้วิธีแก้อยู่บ้าง แต่จะให้บอกสาเหตุเขาเองก็ยังหาคำตอบไม่ได้“กระหม่อมไม่ทราบสาเหตุพ่ะย่ะค่ะ เพราะสตรีที่ตั้งครรภ์แต่ละคนจะแพ้ท้องไม่เหมือนกัน แต่กระหม่อมเคยพบเจอคนแพ้ท้องที่มีอาการแ

เมื่อได้ยินข้อแม้ของบิดาเฟยห้าวหลานหันมามองพี่ชายของตนด้วยสายตาไม่พอใจก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงดังฟังชัด“รอให้เสด็จพี่มีบุตร ลูกว่าเสด็จพ่อให้ลูกแต่งเข้าสกุลกงแล้วให้ลูกมีหลานให้เสด็จพ่อยังจะเร็วเสียกว่า ลูกจะไปถามหรงเอ๋อร์ว่าลูกคนแรกของเรายกให้ตระกูลเฟยได้หรือไม่”เฟยห้าวเทียนถึงกับตบโต๊ะเสียงดัง และชี้นิ้วไปยังน้องชายของเขา เฟยห้าวเทียนเองก็ไม่คาดคิดว่าจะถูกบิดาเล่นงานด้วยเช่นกัน แต่นั่นก็ไม่น่าโมโหเท่ากับคำพูดของน้องชาย“เจ้าช่างกล้าดูถูกข้ายิ่งนัก”สองสามีภรรยาที่นั่งดูบุตรชายทั้งสองอยู่กลับหัวเราะออกมาเสียงดัง เพราะเขารู้ดีว่าที่บุตรชายคนเล็กเอ่ยนั้นไม่ได้คิดจะดูถูกพี่ชายเพียงแต่จะกระตุ้นพี่ชายให้มีบุตรไวๆเท่านั้นเยว่ลี่อิงเห็นสามีกำลังโกรธน้องชายก็เอื้อมมือมาจับมือเขาและลูบหลังมือของเขาเบาๆเพื่อให้เขาใจเย็นลง ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขา เฟยห้าวเทียนเมื่อหันมามองหน้าภรรยาก็ยิ่งนึกโกรธเพราะหลายวันมานี้นางไม่ยินยอมให้เขาค้างที่เรือนนอนด้วยยังไม่พอ ยังคอยหลบหน้าหลบตาเขาอีกด้วย แถมวันนี้น้องชายยังมาดูถูกเขาอีก และที่สำคัญตอนนี้นางทำเหมือนราวกับจะอาเจียนเมื่อมองหน้าเขา เขาจึงทำหน้าไม่พอใจใส่น