Novel-novel oleh Azrael

Napagod na si Linda, kaya’t iniangat ang isa sa mga sapatos at tinutok ito sa hangin. Bigla siyang umiwas at nagulat nang makita na ang taong huminto sa kanya ay si Caleb, ang pinakabatang lalaking empleyado sa opisina. Si Caleb ay kakagraduate lang mula sa kolehiyo at nasa 22 taong gulang na ngayong taon. Isa siyang intern.Tahimik si Caleb sa mga nakaraang pagkakataon, nang tumayo ang ilang mga lalaki, mga disenador, para kay Irina. Pero sa pagkakataong ito, nagsalita siya. Bago pa makapagsalita si Linda, sinipa siya ni Caleb at ibinagsak sa lupa.Hindi madali para sa isang batang lalaki sa kanyang twenties na patumbahin ang isang babae, ngunit sa sandaling bumagsak si Linda sa lupa, bago pa niya maiproseso kung ano ang nangyari, si Caleb ay mabilis na kinuha si Irina at pinatakbo palabas, parang isang leon na nangangaso.Wala ni isang salita ang lumabas mula kay Irina. Lubos siyang naguluhan.Ang batang ito...Nakausap ni Irina si Caleb sa ilang linggo niyang pagtatrabaho dito. Si

Nanatiling nakapako si Mari sa kinatatayuan niya, tulalang nakatitig kay Irina.“Irina… Irina, totoo ba? Yung sinabi ni Miss Yngrid… totoo ba ‘yon? Ikaw… ikaw ba ‘yung bilanggo na pinag-uusapan ng lahat nitong nakaraang dalawang buwan? ‘Yung babaeng dinala ni Alec?”Ramdam ni Irina ang pagkirot ng puso niya habang umaalingawngaw ang mga salita sa buong silid. Ang lihim niya—ibinuyangyang sa lahat sa pinaka nakakahiya at masakit na paraan.Parang hinubaran siya sa harap ng lahat, walang natira kahit isang hibla ng dangal. Hindi niya kayang magsalita. Dapat ba siyang ang mismong bumuka ng lumang sugat, para lang patunayan na sapat na ang paghihirap niya?Tumayo lang si Irina, parang isang rebulto—hindi gumagalaw, walang buhay sa mga mata, parang lumubog na lang sa loob ng sarili para makaligtas sa sakit ng sandaling iyon.At doon na tuluyang sumabog ang opisina.“Oh my God, siya nga talaga!” “Naalala ko na—no’ng unang araw niya, katabi pa natin siya sa elevator habang tsinitsismis nati

Napasinghap si Irina sa gulat at hindi makapaniwala. Hindi niya akalaing pahihiyain siya ni Yngrid sa ganitong paraan.Pareho rin ang pagkabigla ni Queenie, na may hawak-hawak na pares ng malalaking, gusgusing sapatos.Bagaman madalas ipakita ni Queenie na isa siyang maayos at kagalang-galang na dalaga, isa lamang itong palabas—isang paraan para palakasin ang kanyang marupok na kumpiyansa sa sarili sa harap ng mga karaniwang taong nagpapakapagod para lang mabuhay. Kung ikukumpara sa mga tunay na anak-mayaman, ni hindi siya karapat-dapat magdala ng sapatos nila. Ang tanging dahilan kung bakit siya ipinatawag ni Yngrid ngayon ay para maging utusan.Kanina, nang sumakay si Queenie sa kotse ni Yngrid, ni hindi man lang siya nilingon nito. Habang binabaybay nila ang daan sa ilalim ng overpass, kumuha si Yngrid ng isang libong yuan mula sa kanyang handbag at iniabot ito kay Queenie."Umakyat ka ro'n," aniya, "bilhin mo 'yung pares ng malalaking sirang sapatos sa sapatero sa ilalim ng tulay.

Hindi na kailangang lumingon ni Irina para malaman na si Yngrid iyon. Kaya't hindi na siya tumingin pabalik.Sandali siyang nag-isip.Bagamat wala siyang maraming talento, may isang bagay na bihasa si Irina—ang magkunwaring patay. Kahit gaano pa siya pagsabihan o saktan ni Yngrid, natutunan na niyang mag-shutdown, emosyonal man o pisikal. Hindi na tungkol sa panalo o pagbalik ng laban; ang tanging layunin niya ngayon ay mabuhay, para lang makita niyang lumaki si Anri."Parang patay na baboy ka na hindi natatakot sa kumukulong tubig," pang-aasar ni Yngrid. Nang magsalita siya, nandoon na siya sa harap ng mesa ni Irina. Sumunod sa kanya ang manager, ang head ng human resources, at ang direktor ng design department. Lahat sila ay nakatingin kay Irina ng may hindi magandang expression, malinaw na hindi natuwa.Naging tense ang atmospera sa design department. Pati ang mga babaeng kasamahan ni Irina na dati’y nang-aasar sa kanya, ngayon ay naramdaman na may malamig na hangin na dumaan, na p

Sa kabilang linya, ang tono ni Yngrid ay mabangis at puno ng pang-uuyam.“Aba, aba, Irina. Mukhang kilala mo ako ng mabuti, ha. Isang tawag lang, at nahulaan mo na kung sino ako? Siyempre, hindi nakakagulat, diba? Saan ka ba naman maghahanap ng mga lalaki sa South City kundi sa mga heir na mayaman—pati na rin ang pag-asang maging brother-in-law mo. Kaya ano ‘yan? Nagpakitang mayabang ka pa kay Ivy, parang isang peacock na ipinagmamalaki ang kanyang mga balahibo?”Ang mga pang-aasar niya ay matalim, maayos—parang inarte na ang pagbabasak ng parusa. Pero nanatiling kalmado at malamig ang boses ni Irina.“Papasok ako ng on time. Kung may sasabihin ka, sabihin mo na lang pagkatapos ng office hours.”At doon, tinapos niya ang tawag. Tumingin siya sa anak na nasa tabi niya. Ayaw niyang marinig ni Anri ang mga salitang puno ng hinanakit mula sa pag-uusap na iyon.Yumuko siya at nginitian ang bata. “Sige, Mommy. Saan nga ba pumunta si Daddy?”Pumuno ng pride ang dibdib ni Anri habang sumagot.

“An important call?”Dapat ko bang akyatin at tanungin siya tungkol sa pera?Nagdalawang-isip si Irina, at nagpasya na lang na maghintay sa ibaba. Dahil umakyat siya sa taas para tumanggap ng mahalagang tawag, tiyak na may kinalaman ito sa isang bagay na lihim—isang bagay na hindi nararapat marinig ng iba.At tama ang kutob ni Irina. Ayaw ni Alec na malaman niya ang tungkol sa tawag na iyon.Sampung taon na ang nakalipas, noong si Alec ay namumuhay pa sa banyaga, nagsimula si Yngrid—ang pangalawang anak na babae ng pamilya nila, na bagong labing-walo—na maghabol sa kanya.Ngunit noong panahong iyon, wala talagang interes si Alec sa mga relasyon. Exiled siya, at ang pag-ibig ay wala sa kanyang isipan. Bukod pa rito, hindi niya gusto si Yngrid. Palasak, matigas ang ulo, at tuso siya, at wala siyang pasensya sa ganitong klase ng tao. Paulit-ulit niyang tinanggihan ang mga alok nito. Hanggang sa isang punto, para lang tuluyang makawala sa kanya, nagalit siya at mariing itinaboy si Yngrid.

"Anong oras ka uuwi? Puwede ba tayong mag usap, Flyn?”Ni hindi man lang nabaling ang atensyon niya sa akin kahit saglit at patuloy ang pag-aayos ng kanyang tie. Tila nahihirapan siya roon kaya agad na tumayo ako't lalapitan na sana siya upang tulungan siya roon ngunit agad siyang umiwas sa akin.Napaawang ang bibig ko ngunit hindi ko na iyon masyadong pinansin pa. Baka pagod lang siya. Gaya nitong mga nakaraang gabi ay late na rin siyang nakauwi kagabi. Palagi siyang over time. Naiintindihan ko naman dahil CEO siya at marami talagang ginagawa ang mga katulad niya."Huwag na. Late ako makakauwi mamaya," malamig niyang sagot sa akin at naglakad patungo sa aming walk-in closet kaya sinundan ko siya."Overtime ka ulit? Hindi ba masyado ka nang lunod sa trabaho? Kailangan mo rin ng pahinga, Flyn," untag ko sa kanya at sinilip ang kanyang mukha.He's pissed, I can tell. Kunot na kunot ang kanyang noo."Just you do you, Aeris. Mas makakapagpahinga ako kapag hindi mo ako pinapakialaman," ani

Itinapat ko ang sugat ko sa kamay sa umaagos na gripo para matigil hugasan at matigil ang pagdurugo non, ngunit habang tumatagal ay magkasabay nang umaagos ang dugo ko at ang tubig. Kagat-kagat ko ang labi ko habang unti-unting bumabalik sa alaala ko ang lahat ng nangyari.Bukod kay Flyn at sa magulang niya ay sinisisi ko rin ang sarili ko sa pagkamatay ng anak namin, ngunit hindi ko iyon ginusto. Hindi ko alam na buntis ako nang mahulog ako sa hagdan at hindi alam ni Flyn na kagagawan iyon ng mismong ina niya nang itulak ako nito.Tatlong araw akong walang malay non at nang magising ako ay ang galit at poot ni Flyn ang sumalubong sa akin. Sinubukan kong ipaliwanag sa kanya ang totoong nangyari, ngunit binantaan ako ni Mama Amora at binugbog nang gabing makauwi ako mula sa ospital.Lahat ng ito, ang sitwasyong ito ay kaparusahan dahil naniwala si Flyn sa sulsol ng kanyang ina na ginusto kong malaglagan ako dahil ayoko ng responsibilidad—gaya ng alam nila tungkol sa mga magulang ko. Ka

Napayuko ako’t nag iwas ng tingin sa lalaking ito. Mabilis kong pinunasan ng kamay ko ang noo ko at napanganga ako nang makita nga ang dugo roon.“Uh… P-pasensya na. Akala ko ay wala pang tao rito…” Nauutal kong sabi at hindi pinansin ang sinabi niya kanina.Hindi ako sigurado sa kung sino siya dahil ito ang unang beses na nakita ko siya, pero sa tingin ko ay ito ang importanteng bisita ni Flyn—at malaki itong tao. Ibig sabihin ay mas makapangyarihan ito kaysa kay Flyn pagdating sa estado ng buhay. Ramdam na ramdam ko iyon.“Come here,” utos niya bigla kaya muli akong napapitlag. “Let me see you clearly.”Sa halip na tumanggi ay tila may sariling buhay ang mga paa ko at nilapitan siya. Ramdam ko ang pamumuong bara sa lalamunan ko at mariing pumikit.“What happened to your forehead?” tanong niya na tila ba dapat kong sagutin iyon nang totoo.Umiling na lamang ako at nanatiling nakatingin sa mga paa ko. Ang mga kamay ko ay itinago ko sa likuran ko.Sigurado akong malalagot ako kapag naa

Aeris“Aeris! Nasaan ka ba?! Kanina pa kita tinatawag ah!”Lakad-takbo ang ginawa ko makapunta lang nang mabilis sa sala nang marinig ko ang galit na boses ng byenan ko. Muntik pa akong bumangga sa dulo ng kitchen island dahil nanggaling ako sa dirty kitchen sa likod ng bahay.“Bakit po, ‘ma? May problema po ba?” Tanong ko nang madatnan ko siya roon habang prenteng nakaupo.Agad na tumutok ang matalim niyang tingin sa akin. “Hindi ba’t sabi ko ay maghanda ka ng hapunan dahil darating ang mga amiga ko? Bakit hanggang ngayon ay wala pa ring pagkain?”“Uh… Wala naman po kayong sinabi na—”“At gagawin mo pa kong sinungaling ngayon? Ano ngayon ang kakainin namin ng mga amiga ko? Ilang minuto na lang ay darating na sila! Wala ka talagang kwentang babae ka!” Galit na galit na sigaw niya.Hindi pa man ako nakakasagot ay bigla na lang siyang tumayo at agad na lumipad ang palad niya sa pisngi ko.“Halika rito. Tuturuan kita ng leksyon para magtanda ka!” Sigaw niya at bigla na lang hinablot ang