Napasinghap si Irina sa gulat at hindi makapaniwala. Hindi niya akalaing pahihiyain siya ni Yngrid sa ganitong paraan.Pareho rin ang pagkabigla ni Queenie, na may hawak-hawak na pares ng malalaking, gusgusing sapatos.Bagaman madalas ipakita ni Queenie na isa siyang maayos at kagalang-galang na dalaga, isa lamang itong palabas—isang paraan para palakasin ang kanyang marupok na kumpiyansa sa sarili sa harap ng mga karaniwang taong nagpapakapagod para lang mabuhay. Kung ikukumpara sa mga tunay na anak-mayaman, ni hindi siya karapat-dapat magdala ng sapatos nila. Ang tanging dahilan kung bakit siya ipinatawag ni Yngrid ngayon ay para maging utusan.Kanina, nang sumakay si Queenie sa kotse ni Yngrid, ni hindi man lang siya nilingon nito. Habang binabaybay nila ang daan sa ilalim ng overpass, kumuha si Yngrid ng isang libong yuan mula sa kanyang handbag at iniabot ito kay Queenie."Umakyat ka ro'n," aniya, "bilhin mo 'yung pares ng malalaking sirang sapatos sa sapatero sa ilalim ng tulay.
Nanatiling nakapako si Mari sa kinatatayuan niya, tulalang nakatitig kay Irina.“Irina… Irina, totoo ba? Yung sinabi ni Miss Yngrid… totoo ba ‘yon? Ikaw… ikaw ba ‘yung bilanggo na pinag-uusapan ng lahat nitong nakaraang dalawang buwan? ‘Yung babaeng dinala ni Alec?”Ramdam ni Irina ang pagkirot ng puso niya habang umaalingawngaw ang mga salita sa buong silid. Ang lihim niya—ibinuyangyang sa lahat sa pinaka nakakahiya at masakit na paraan.Parang hinubaran siya sa harap ng lahat, walang natira kahit isang hibla ng dangal. Hindi niya kayang magsalita. Dapat ba siyang ang mismong bumuka ng lumang sugat, para lang patunayan na sapat na ang paghihirap niya?Tumayo lang si Irina, parang isang rebulto—hindi gumagalaw, walang buhay sa mga mata, parang lumubog na lang sa loob ng sarili para makaligtas sa sakit ng sandaling iyon.At doon na tuluyang sumabog ang opisina.“Oh my God, siya nga talaga!” “Naalala ko na—no’ng unang araw niya, katabi pa natin siya sa elevator habang tsinitsismis nati
Napagod na si Linda, kaya’t iniangat ang isa sa mga sapatos at tinutok ito sa hangin. Bigla siyang umiwas at nagulat nang makita na ang taong huminto sa kanya ay si Caleb, ang pinakabatang lalaking empleyado sa opisina. Si Caleb ay kakagraduate lang mula sa kolehiyo at nasa 22 taong gulang na ngayong taon. Isa siyang intern.Tahimik si Caleb sa mga nakaraang pagkakataon, nang tumayo ang ilang mga lalaki, mga disenador, para kay Irina. Pero sa pagkakataong ito, nagsalita siya. Bago pa makapagsalita si Linda, sinipa siya ni Caleb at ibinagsak sa lupa.Hindi madali para sa isang batang lalaki sa kanyang twenties na patumbahin ang isang babae, ngunit sa sandaling bumagsak si Linda sa lupa, bago pa niya maiproseso kung ano ang nangyari, si Caleb ay mabilis na kinuha si Irina at pinatakbo palabas, parang isang leon na nangangaso.Wala ni isang salita ang lumabas mula kay Irina. Lubos siyang naguluhan.Ang batang ito...Nakausap ni Irina si Caleb sa ilang linggo niyang pagtatrabaho dito. Si
Mabilis na pumwesto si Irina sa harap ni Mari, na para bang siya ang panangga. Malungkot ang ngiti niya habang nagsalita.“Kung makakagaan 'yan ng loob mo, sige—saktan mo na ako,” mahina niyang sabi. “Kahit sino pa ang dumating para tulungan ako, hindi ako tatakbo. Sige na—suntukin mo.”Pumikit siya, handang tanggapin ang anumang gagawin ni Linda.Nang marinig ng mga tao sa opisina ang sinabi ni Irina, napabuntong-hininga sila.Sa kahit anong trabaho, hindi nawawala ang alitan at inggitan—parte na 'yan ng pulitikang opisina. Pero hindi dapat umaabot sa puntong may nasasaktan, lalo na’t baka masira pa ang mukha ng isang tao.Marami sa kanila ang hindi talaga gusto si Linda. Yung iba, tahimik na lang na lumabas ng silid—ayaw nang masaksihan ang ganoong kabastusan at kahihiyan.Pero imbes na matauhan, lalo pang tumindi ang galit sa puso ni Linda.Galit siya kay Irina—dahil sa sandaling dumating ito, tila siya agad ang paborito ni Juancho. Dahil kayang-kaya nitong punahin ang mga kamali
Tulad ng inaasahan, narinig ni Irina ang malamig at malinaw na boses ni Yngrid sa kabilang linya.“Irina, sana hindi ko na kailangan pang turuan ka kung anong sasabihin mo, ‘di ba?”Nanatiling kalmado ang boses ni Irina. “Paano mo nakuha ang number ko?”Tumawa ng pabiro si Yngrid, at ramdam na ramdam ang kanyang kayabangan sa tono ng boses niya.“Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo. Nasa personnel file mo ang contact details mo. Syempre, alam ko ‘yan. Alam ko rin na nandiyan ka ngayon sa police station, nagbibigay ng pahayag. Kung makakalabas si Linda o hindi… nakasalalay lang yan kung magpapakatao ka.”Kalmado pa rin, tinanong ni Irina, “So, pinoprotektahan mo ba si Linda—o ang sarili mo?”May ilang saglit ng katahimikan bago sumagot si Yngrid, “Anong ibig mong sabihin?”“Ibig sabihin, parehong kayo puwedeng mapahamak.”“Hindi mo gagawin ‘yan!”“Hindi ko gagawin,” sagot ni Irina, may bahid ng mapait na pang-aasar sa boses. “Hindi ko gagawin, lalo na’t ang kaligtasan ng anak k
Si Irina ay lumingon at nakita ang isang mukha na tila pamilyar. Ang babae sa harap niya ay elegante ang ayos, at ang kilos ay puno ng yabang at pagdama ng pang-iinsulto. Hinamon ni Irina ang titig ng babae ng tahimik, hindi nagmamagaling o nagpapakumbaba."Pardon, kilala ba kita?" tanong niya, nagsusumikap na alalahanin kung sino ang babae, ngunit wala siyang naaalalang pangalan o koneksyon.Tumawa ng pang-iinsulto ang babae. "Huwag mong gawing biro! Hindi mo ba ako kilala? Madalas tayong nagusap noong kindergarten pa tayo. Tuwing inaagaw ng anak mong si Anri ang mga laruan ng anak ko, ikaw ang nagbabalik ng mga ito. At ngayon, parang hindi mo ako kilala?"Doon, pumasok ang alaala.Ang babae pala ay ina ni Casey—kaklase ni Anri. Si Casey kasi, may ugali na ipinapahiram ang mga laruan niya kay Anri kahit hindi ito humihingi. Sa unang tingin, parang walang masama ito, ngunit laging inuungkat ng ina ni Casey na ninanakaw ni Anri ang mga laruan at gustong agawin. Dalawang beses na siyang
Walang kasing marangya ang hotel.Mula nang pumasok si Irina sa malaking pintuan, agad niyang naramdaman—hindi ito ang klase ng lugar na kayang maabot ng mga karaniwang pamilya na nagtatrabaho lang. At ang tinatawag nilang “maliit na pagtitipon”? Maaaring ang 50,000 na kanilang binayaran ay simula pa lang. Marami pang nakatagong bayarin na maaaring lumitaw.Buti na lang at ibinigay sa kanya ni Alec ang limang milyong yuan bilang kabayaran. Kung may mangyaring gastos, kaya niyang punan ito ng walang pag-aalala.Sa kumpiyansang iyon, hinawakan ni Irina ang kamay ni Anri at maingat na naglakad patungo sa malaking pribadong kwarto na nakareserba para sa pagtitipon ng mga ina.Ang kwarto ay puno ng mga kwento at malalakas na tawa.“Martha, yung handbag mo ba ay limited edition? Ang mahal tignan!” sigaw ni Cristy, sadyang malakas para marinig ng lahat.“Oh, ito?” ngumiti si Martha nang may kunwaring pagpapakumbaba, halatang nasisiyahan sa atensyon.“Wala naman. Binili ito ng asawa ko sa Hon
Napalingon si Irina, bahagyang nanlaki ang mga mata nang makita ang malambot na berdeng bagay na may mga itim na batik sa kamay ni Cristy.Ah. Ahas. Laruang ahas.“KYAAAH!” Isang matinis na sigaw ang pumailanlang sa buong silid habang hinagis ni Cristy ang ahas sa sahig. Bumagsak ito sa paanan niya, nakapulupot na parang totoong gumagapang.“AAAH!” Napaatras siya, nanginginig ang mga tuhod na parang matutumba sa takot.“Hehe, hahaha! Tita, ang talas ng gulat mo!” Tawang-tawa si Anri habang yumuko at dinampot ulit ang ahas na parang walang anuman. Ikinaway-kaway pa niya ito sa ere. “O, tingnan n’yo ako! Wala naman dapat ikatakot!”Sa likod niya, nagtawanan ang mga bata, sabay-sabay ang halakhak.Pati si Casey ay di napigilan. “Mommy! Bakit ikaw pa ang natakot? Wala nga sa amin ang natakot eh! Toy lang naman ’yan! Hahaha! Ang ganda ng mukha mo kanina, Mommy, parang cartoon!”Nanatiling tulala si Cristy, hindi makapagsalita.Tahimik rin ang iba pang ina sa paligid. Namutla, halos nanging
Napalingon si Irina, bahagyang nanlaki ang mga mata nang makita ang malambot na berdeng bagay na may mga itim na batik sa kamay ni Cristy.Ah. Ahas. Laruang ahas.“KYAAAH!” Isang matinis na sigaw ang pumailanlang sa buong silid habang hinagis ni Cristy ang ahas sa sahig. Bumagsak ito sa paanan niya, nakapulupot na parang totoong gumagapang.“AAAH!” Napaatras siya, nanginginig ang mga tuhod na parang matutumba sa takot.“Hehe, hahaha! Tita, ang talas ng gulat mo!” Tawang-tawa si Anri habang yumuko at dinampot ulit ang ahas na parang walang anuman. Ikinaway-kaway pa niya ito sa ere. “O, tingnan n’yo ako! Wala naman dapat ikatakot!”Sa likod niya, nagtawanan ang mga bata, sabay-sabay ang halakhak.Pati si Casey ay di napigilan. “Mommy! Bakit ikaw pa ang natakot? Wala nga sa amin ang natakot eh! Toy lang naman ’yan! Hahaha! Ang ganda ng mukha mo kanina, Mommy, parang cartoon!”Nanatiling tulala si Cristy, hindi makapagsalita.Tahimik rin ang iba pang ina sa paligid. Namutla, halos nanging
Walang kasing marangya ang hotel.Mula nang pumasok si Irina sa malaking pintuan, agad niyang naramdaman—hindi ito ang klase ng lugar na kayang maabot ng mga karaniwang pamilya na nagtatrabaho lang. At ang tinatawag nilang “maliit na pagtitipon”? Maaaring ang 50,000 na kanilang binayaran ay simula pa lang. Marami pang nakatagong bayarin na maaaring lumitaw.Buti na lang at ibinigay sa kanya ni Alec ang limang milyong yuan bilang kabayaran. Kung may mangyaring gastos, kaya niyang punan ito ng walang pag-aalala.Sa kumpiyansang iyon, hinawakan ni Irina ang kamay ni Anri at maingat na naglakad patungo sa malaking pribadong kwarto na nakareserba para sa pagtitipon ng mga ina.Ang kwarto ay puno ng mga kwento at malalakas na tawa.“Martha, yung handbag mo ba ay limited edition? Ang mahal tignan!” sigaw ni Cristy, sadyang malakas para marinig ng lahat.“Oh, ito?” ngumiti si Martha nang may kunwaring pagpapakumbaba, halatang nasisiyahan sa atensyon.“Wala naman. Binili ito ng asawa ko sa Hon
Si Irina ay lumingon at nakita ang isang mukha na tila pamilyar. Ang babae sa harap niya ay elegante ang ayos, at ang kilos ay puno ng yabang at pagdama ng pang-iinsulto. Hinamon ni Irina ang titig ng babae ng tahimik, hindi nagmamagaling o nagpapakumbaba."Pardon, kilala ba kita?" tanong niya, nagsusumikap na alalahanin kung sino ang babae, ngunit wala siyang naaalalang pangalan o koneksyon.Tumawa ng pang-iinsulto ang babae. "Huwag mong gawing biro! Hindi mo ba ako kilala? Madalas tayong nagusap noong kindergarten pa tayo. Tuwing inaagaw ng anak mong si Anri ang mga laruan ng anak ko, ikaw ang nagbabalik ng mga ito. At ngayon, parang hindi mo ako kilala?"Doon, pumasok ang alaala.Ang babae pala ay ina ni Casey—kaklase ni Anri. Si Casey kasi, may ugali na ipinapahiram ang mga laruan niya kay Anri kahit hindi ito humihingi. Sa unang tingin, parang walang masama ito, ngunit laging inuungkat ng ina ni Casey na ninanakaw ni Anri ang mga laruan at gustong agawin. Dalawang beses na siyang
Tulad ng inaasahan, narinig ni Irina ang malamig at malinaw na boses ni Yngrid sa kabilang linya.“Irina, sana hindi ko na kailangan pang turuan ka kung anong sasabihin mo, ‘di ba?”Nanatiling kalmado ang boses ni Irina. “Paano mo nakuha ang number ko?”Tumawa ng pabiro si Yngrid, at ramdam na ramdam ang kanyang kayabangan sa tono ng boses niya.“Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo. Nasa personnel file mo ang contact details mo. Syempre, alam ko ‘yan. Alam ko rin na nandiyan ka ngayon sa police station, nagbibigay ng pahayag. Kung makakalabas si Linda o hindi… nakasalalay lang yan kung magpapakatao ka.”Kalmado pa rin, tinanong ni Irina, “So, pinoprotektahan mo ba si Linda—o ang sarili mo?”May ilang saglit ng katahimikan bago sumagot si Yngrid, “Anong ibig mong sabihin?”“Ibig sabihin, parehong kayo puwedeng mapahamak.”“Hindi mo gagawin ‘yan!”“Hindi ko gagawin,” sagot ni Irina, may bahid ng mapait na pang-aasar sa boses. “Hindi ko gagawin, lalo na’t ang kaligtasan ng anak k
Mabilis na pumwesto si Irina sa harap ni Mari, na para bang siya ang panangga. Malungkot ang ngiti niya habang nagsalita.“Kung makakagaan 'yan ng loob mo, sige—saktan mo na ako,” mahina niyang sabi. “Kahit sino pa ang dumating para tulungan ako, hindi ako tatakbo. Sige na—suntukin mo.”Pumikit siya, handang tanggapin ang anumang gagawin ni Linda.Nang marinig ng mga tao sa opisina ang sinabi ni Irina, napabuntong-hininga sila.Sa kahit anong trabaho, hindi nawawala ang alitan at inggitan—parte na 'yan ng pulitikang opisina. Pero hindi dapat umaabot sa puntong may nasasaktan, lalo na’t baka masira pa ang mukha ng isang tao.Marami sa kanila ang hindi talaga gusto si Linda. Yung iba, tahimik na lang na lumabas ng silid—ayaw nang masaksihan ang ganoong kabastusan at kahihiyan.Pero imbes na matauhan, lalo pang tumindi ang galit sa puso ni Linda.Galit siya kay Irina—dahil sa sandaling dumating ito, tila siya agad ang paborito ni Juancho. Dahil kayang-kaya nitong punahin ang mga kamali
Napagod na si Linda, kaya’t iniangat ang isa sa mga sapatos at tinutok ito sa hangin. Bigla siyang umiwas at nagulat nang makita na ang taong huminto sa kanya ay si Caleb, ang pinakabatang lalaking empleyado sa opisina. Si Caleb ay kakagraduate lang mula sa kolehiyo at nasa 22 taong gulang na ngayong taon. Isa siyang intern.Tahimik si Caleb sa mga nakaraang pagkakataon, nang tumayo ang ilang mga lalaki, mga disenador, para kay Irina. Pero sa pagkakataong ito, nagsalita siya. Bago pa makapagsalita si Linda, sinipa siya ni Caleb at ibinagsak sa lupa.Hindi madali para sa isang batang lalaki sa kanyang twenties na patumbahin ang isang babae, ngunit sa sandaling bumagsak si Linda sa lupa, bago pa niya maiproseso kung ano ang nangyari, si Caleb ay mabilis na kinuha si Irina at pinatakbo palabas, parang isang leon na nangangaso.Wala ni isang salita ang lumabas mula kay Irina. Lubos siyang naguluhan.Ang batang ito...Nakausap ni Irina si Caleb sa ilang linggo niyang pagtatrabaho dito. Si
Nanatiling nakapako si Mari sa kinatatayuan niya, tulalang nakatitig kay Irina.“Irina… Irina, totoo ba? Yung sinabi ni Miss Yngrid… totoo ba ‘yon? Ikaw… ikaw ba ‘yung bilanggo na pinag-uusapan ng lahat nitong nakaraang dalawang buwan? ‘Yung babaeng dinala ni Alec?”Ramdam ni Irina ang pagkirot ng puso niya habang umaalingawngaw ang mga salita sa buong silid. Ang lihim niya—ibinuyangyang sa lahat sa pinaka nakakahiya at masakit na paraan.Parang hinubaran siya sa harap ng lahat, walang natira kahit isang hibla ng dangal. Hindi niya kayang magsalita. Dapat ba siyang ang mismong bumuka ng lumang sugat, para lang patunayan na sapat na ang paghihirap niya?Tumayo lang si Irina, parang isang rebulto—hindi gumagalaw, walang buhay sa mga mata, parang lumubog na lang sa loob ng sarili para makaligtas sa sakit ng sandaling iyon.At doon na tuluyang sumabog ang opisina.“Oh my God, siya nga talaga!” “Naalala ko na—no’ng unang araw niya, katabi pa natin siya sa elevator habang tsinitsismis nati
Napasinghap si Irina sa gulat at hindi makapaniwala. Hindi niya akalaing pahihiyain siya ni Yngrid sa ganitong paraan.Pareho rin ang pagkabigla ni Queenie, na may hawak-hawak na pares ng malalaking, gusgusing sapatos.Bagaman madalas ipakita ni Queenie na isa siyang maayos at kagalang-galang na dalaga, isa lamang itong palabas—isang paraan para palakasin ang kanyang marupok na kumpiyansa sa sarili sa harap ng mga karaniwang taong nagpapakapagod para lang mabuhay. Kung ikukumpara sa mga tunay na anak-mayaman, ni hindi siya karapat-dapat magdala ng sapatos nila. Ang tanging dahilan kung bakit siya ipinatawag ni Yngrid ngayon ay para maging utusan.Kanina, nang sumakay si Queenie sa kotse ni Yngrid, ni hindi man lang siya nilingon nito. Habang binabaybay nila ang daan sa ilalim ng overpass, kumuha si Yngrid ng isang libong yuan mula sa kanyang handbag at iniabot ito kay Queenie."Umakyat ka ro'n," aniya, "bilhin mo 'yung pares ng malalaking sirang sapatos sa sapatero sa ilalim ng tulay.
Hindi na kailangang lumingon ni Irina para malaman na si Yngrid iyon. Kaya't hindi na siya tumingin pabalik.Sandali siyang nag-isip.Bagamat wala siyang maraming talento, may isang bagay na bihasa si Irina—ang magkunwaring patay. Kahit gaano pa siya pagsabihan o saktan ni Yngrid, natutunan na niyang mag-shutdown, emosyonal man o pisikal. Hindi na tungkol sa panalo o pagbalik ng laban; ang tanging layunin niya ngayon ay mabuhay, para lang makita niyang lumaki si Anri."Parang patay na baboy ka na hindi natatakot sa kumukulong tubig," pang-aasar ni Yngrid. Nang magsalita siya, nandoon na siya sa harap ng mesa ni Irina. Sumunod sa kanya ang manager, ang head ng human resources, at ang direktor ng design department. Lahat sila ay nakatingin kay Irina ng may hindi magandang expression, malinaw na hindi natuwa.Naging tense ang atmospera sa design department. Pati ang mga babaeng kasamahan ni Irina na dati’y nang-aasar sa kanya, ngayon ay naramdaman na may malamig na hangin na dumaan, na p