Tulad ng inaasahan, narinig ni Irina ang malamig at malinaw na boses ni Yngrid sa kabilang linya.“Irina, sana hindi ko na kailangan pang turuan ka kung anong sasabihin mo, ‘di ba?”Nanatiling kalmado ang boses ni Irina. “Paano mo nakuha ang number ko?”Tumawa ng pabiro si Yngrid, at ramdam na ramdam ang kanyang kayabangan sa tono ng boses niya.“Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo. Nasa personnel file mo ang contact details mo. Syempre, alam ko ‘yan. Alam ko rin na nandiyan ka ngayon sa police station, nagbibigay ng pahayag. Kung makakalabas si Linda o hindi… nakasalalay lang yan kung magpapakatao ka.”Kalmado pa rin, tinanong ni Irina, “So, pinoprotektahan mo ba si Linda—o ang sarili mo?”May ilang saglit ng katahimikan bago sumagot si Yngrid, “Anong ibig mong sabihin?”“Ibig sabihin, parehong kayo puwedeng mapahamak.”“Hindi mo gagawin ‘yan!”“Hindi ko gagawin,” sagot ni Irina, may bahid ng mapait na pang-aasar sa boses. “Hindi ko gagawin, lalo na’t ang kaligtasan ng anak k
Si Irina ay lumingon at nakita ang isang mukha na tila pamilyar. Ang babae sa harap niya ay elegante ang ayos, at ang kilos ay puno ng yabang at pagdama ng pang-iinsulto. Hinamon ni Irina ang titig ng babae ng tahimik, hindi nagmamagaling o nagpapakumbaba."Pardon, kilala ba kita?" tanong niya, nagsusumikap na alalahanin kung sino ang babae, ngunit wala siyang naaalalang pangalan o koneksyon.Tumawa ng pang-iinsulto ang babae. "Huwag mong gawing biro! Hindi mo ba ako kilala? Madalas tayong nagusap noong kindergarten pa tayo. Tuwing inaagaw ng anak mong si Anri ang mga laruan ng anak ko, ikaw ang nagbabalik ng mga ito. At ngayon, parang hindi mo ako kilala?"Doon, pumasok ang alaala.Ang babae pala ay ina ni Casey—kaklase ni Anri. Si Casey kasi, may ugali na ipinapahiram ang mga laruan niya kay Anri kahit hindi ito humihingi. Sa unang tingin, parang walang masama ito, ngunit laging inuungkat ng ina ni Casey na ninanakaw ni Anri ang mga laruan at gustong agawin. Dalawang beses na siyang
Walang kasing marangya ang hotel.Mula nang pumasok si Irina sa malaking pintuan, agad niyang naramdaman—hindi ito ang klase ng lugar na kayang maabot ng mga karaniwang pamilya na nagtatrabaho lang. At ang tinatawag nilang “maliit na pagtitipon”? Maaaring ang 50,000 na kanilang binayaran ay simula pa lang. Marami pang nakatagong bayarin na maaaring lumitaw.Buti na lang at ibinigay sa kanya ni Alec ang limang milyong yuan bilang kabayaran. Kung may mangyaring gastos, kaya niyang punan ito ng walang pag-aalala.Sa kumpiyansang iyon, hinawakan ni Irina ang kamay ni Anri at maingat na naglakad patungo sa malaking pribadong kwarto na nakareserba para sa pagtitipon ng mga ina.Ang kwarto ay puno ng mga kwento at malalakas na tawa.“Martha, yung handbag mo ba ay limited edition? Ang mahal tignan!” sigaw ni Cristy, sadyang malakas para marinig ng lahat.“Oh, ito?” ngumiti si Martha nang may kunwaring pagpapakumbaba, halatang nasisiyahan sa atensyon.“Wala naman. Binili ito ng asawa ko sa Hon
Napalingon si Irina, bahagyang nanlaki ang mga mata nang makita ang malambot na berdeng bagay na may mga itim na batik sa kamay ni Cristy.Ah. Ahas. Laruang ahas.“KYAAAH!” Isang matinis na sigaw ang pumailanlang sa buong silid habang hinagis ni Cristy ang ahas sa sahig. Bumagsak ito sa paanan niya, nakapulupot na parang totoong gumagapang.“AAAH!” Napaatras siya, nanginginig ang mga tuhod na parang matutumba sa takot.“Hehe, hahaha! Tita, ang talas ng gulat mo!” Tawang-tawa si Anri habang yumuko at dinampot ulit ang ahas na parang walang anuman. Ikinaway-kaway pa niya ito sa ere. “O, tingnan n’yo ako! Wala naman dapat ikatakot!”Sa likod niya, nagtawanan ang mga bata, sabay-sabay ang halakhak.Pati si Casey ay di napigilan. “Mommy! Bakit ikaw pa ang natakot? Wala nga sa amin ang natakot eh! Toy lang naman ’yan! Hahaha! Ang ganda ng mukha mo kanina, Mommy, parang cartoon!”Nanatiling tulala si Cristy, hindi makapagsalita.Tahimik rin ang iba pang ina sa paligid. Namutla, halos nanging
Parang sinadya pa ng lalaki na nandoon siya sa daraanan ni Irina—tila ba hinihintay siyang mabangga. Matipuno ang katawan nito, at sa lakas ng impact, napaatras ng ilang hakbang si Anri. Mabuti na lang at magaan at mabilis si Anri, kaya hindi siya natumba.Si Irina naman, na lampas 1.7 metro ang taas, hindi gano’n kapalad—nawala siya sa balanse at napaupo sa likod."Ma’am, ayos lang po ba kayo?" tanong ng lalaki habang mabilis na lumapit, nakaabang ang mga braso. Nasalo niya si Irina nang maayos at buong sanay na yumuko para buhatin siya.Hindi kalayuan, may isang litratistang patuloy sa pag-click ng kamera, na halos pabulong na nagsasabing may tuwa, "Ang ganda ng kuha ko! Saktong-sakto sa anggulo!"Ngayon na nasa bisig na siya ng estranghero, doon lang tuluyang nasilayan ni Irina ang mukha nito.May malakas na amoy na tila pulbos na halatang pabango—masyadong matapang, parang para sa entablado. Kumirot ang pakiramdam ni Irina sa amoy pa lang. Agad siyang bumangon at itinulak palayo a
Bahagyang naningkit ang mga mata ni Ruby, at ang tono niya’y naging maingat.“Miss Yngrid, paano mo naman nakuha ang mga malaswang larawan ng ina ni Anri?”Mabilis na sumagot si Yngrid, tila ba paulit-ulit na niya itong nasabi noon.“Nagkaroon siya ng relasyon sa boyfriend ko. Doon nagsimula. Pero hindi doon nagtapos—lumalabas na may isa pa siyang lalaki. Nahuli ko siyang aktong-aktong nandaraya. Kaya nakuha ko ang ebidensyang ito laban sa kanya. Simula noon, hindi na siya naglakas-loob na lumapit sa boyfriend ko. Kaya umatras siya at nagsimulang lumapit sa mga babaeng tulad ninyo—yung mas madaling biktimahin.”Nabaling sa galit ang mukha ni Ruby.“Si Irina! Hindi man ganun kayaman ang asawa ko, pero hindi ko hahayaan na siya ang pag-interesan ng babaeng ‘yan. Miss Yngrid, pakiusap—tulungan mo akong paalisin siya!”Yumuko siya ng bahagya, binaba ang boses, ngunit puno ng galit at paninira ang mga salita.“Kapag binigay mo sa akin ang mga larawan na ‘yan, sisiguraduhin kong masisira an
“Nasa bahay ka ba ng mga Yamamoto?” tanong ni Irina sa kalmadong tinig.Hindi niya sinagot ang tanong. Sa halip, si Alec ang nagtanong, “Nasaan si Anri?”“Kakatulog lang niya,” sagot ni Irina.Muling nagsalita si Alec,“Alagaan mo siyang mabuti. Babalik ako agad. Sabihin mo kay Anri—magdadala si Daddy ng trak-trak na laruan para sa kanya!”“Sige,” sagot ni Irina, maikli pero tapat.“Ikaw… may nangyari ba?” muling tanong ni Alec.Gabi na. Kaya siya biglang tumawag?Mas maaga, sinilip ni Alec ang lagay ng mag-ina sa pamamagitan ng home surveillance cameras. Kahit wala siya roon, si Anri ay tahimik at masunurin—minsan ay tinitingnan ang kanyang ina, parang isang munting matanda na may sariling pag-aalaga. Napangiti si Alec habang pinapanood ang eksena.Napakakulit ng pagkakahawig nila ng ugali—nakakagulat.Katatapos lang ni Irina na himbingin si Anri nang patayin ni Alec ang surveillance feed.Hinintay pa niya kung magpapahinga na rin si Irina. Kung magpupuyat na naman ito sa pagguhit, p
Sa kabilang linya, narinig ni Irina ang pamilyar na boses ni Yngrid—palaging mayabang at walang pagmamadali."Irina, kumain ka na ba?"Tumingin si Irina sa kanyang anak na babae sa kabila ng mesa, na katatapos lang mag-inom ng gatas. Maingat niyang tinanong ang anak."Anri, kailangan lang ni Mommy ng tawag. Bakit hindi ka na lang pumunta sa cloakroom at pumili ng damit na gusto mo? Pakita mo kay Mommy kung bagay sa'yo, okay lang, mahal?""Oo! Ako na ang magpapamatch ng lahat, Mommy!"Tuwing wala si Daddy sa bahay, laging mature si Anri—parang isang maliit na matanda na hindi nagbibigay ng problema sa kanyang Mommy.Habang pinapanood ang anak na masayang tumakbo patungo sa cloakroom, binalikan ni Irina ang tawag."Kaya, Yngrid, nakaisip ka na ba ng mas magandang paraan para kontrolin ako?"Tumawa si Yngrid."Alam ko, matalino ka."Nagpatuloy si Irina, ang tono niya matalim."May nararamdaman ka ba kay Alec?""Ano'ng kalokohan 'yan?!" sumagot si Yngrid, naguguluhan at defensive."Hindi
Ang Hangin sa loob ng bulwagan ay naging malamig, parang yelo. Bawat pares ng mata ay tumingin sa magarbong dalawang pintuan. Ang dagat ng mga reporter ay tahimik na umatras, nagbigay daan ng walang salitang paggalang, nag-iwan ng malinaw na landas na napapalibutan ng mga nanginginig na balikat at nakayukong ulo.At narito na siya.Si Alec.Naka-suot ng isang navy blue na suit na tama lang sa kanyang mataas at payat na katawan, siya’y naglakad nang hindi nagmamadali, ang isang kamay ay walang pakialam na nakatago sa bulsa. Ang kanyang mata ay matalim pero malayo ang tingin, parang wala ni isa sa mga nangyayari sa silid ang karapat-dapat ng kanyang pansin—hindi ang kaguluhan, hindi ang galit. Walang nakasulat sa kanyang mukha. Walang galit. Walang awa.Hindi kailangang magalit ni Alec para maging nakakatakot.Ang katahimikan ay bumalot sa buong bulwagan. Maririnig ang pintig ng puso. Isang hininga. Isang patak ng pawis na dumaloy sa leeg ng isang tao.Maliban kay Irina.Nakatayo siyang
“Get lost!” Marco snarled as he kicked the man.Halos sabay-sabay, sumunod si Duke at pinakawalan ang pangalawang suntok—tumilapon ang lalake palabas ng bulwagan.Sa isang iglap, ang dalawang elegante at hinahangaang ginoo ng South City—na karaniwang mahinahon at maginoo—ay parang kulog na sabay sumabog. Sa lakas ng kanilang galit, napatigil sa pagkabigla ang buong hanay ng mga nakabihis na ginang at bisita.Pati si Yngrid, na kanina pa nagmamagaling, hindi na napigilan ang pilit na ngiting puno ng kaba.Samantala, si Claire ay nakaluhod na, gumagapang papalapit kay Marco habang patuloy ang pag-agos ng luha sa kanyang mukha.“Cousin… sinipa ako ni Duke—dahil sa kanya! Sinaktan niya ako dahil kay Irina… sinipa niya talaga ako, cousin…”Tinapunan siya ni Marco ng malamig na tingin at walang-awang sumagot, “Sayang, hindi ka na lang niya sinipa hanggang mamatay.”Tumigil si Claire sa pag-iyak, nanigas.Isang mabilis na galaw—hinila ni Marco palayo ang mga braso ni Claire na nakakapit sa k
Muling nabalot ng katahimikan ang buong paligid. Ni hindi na naalala ng mga reporter na kumuha ng litrato. Bago pa man sila makabawi sa pagkabigla, biglang dumating sina Marco at Juancho, magkakasunod na pumasok.“Irina! Irina, nasaan ka?”“Nasaan si Irina?”Pagkakita nila kay Irina, sabay na kumunot ang noo ng dalawang lalaki. Kagagaling lang ni Marco sa biyahe.Kaninang umaga lang, habang binibisita niya si Don Pablo sa ospital, nakita niya ang isang still shot mula sa isang video ni Irina. Agad siyang nagtangkang tumawag sa dalaga, pero nang hindi ito sumagot, inutusan niya ang mga tao niya na palayain si Linda mula sa kulungan.Una niyang plano ay tanungin si Linda sa pamamagitan ng telepono, pero bago pa man niya magawa iyon, tinawagan siya ng staff ng hotel para sabihing may maagang flight pabalik sa South City. Pinayuhan siyang magmadali kung ayaw niyang maiwan.Dahil sa pagmamadali, hindi na niya muling natawagan si Linda. Sa dami ng kailangang ayusin—mula sa security check, p
"Hey, maglayo tayo sa babaeng ito. Huwag nating hayaang makahinga siya ng mga dumi at sakit!" sigaw ng isa sa mga babae, ang boses ay puno ng poot.Ang mga babaeng ito, na kadalasang larawan ng kagandahan at pagiging marangal, ay nagpakita ng kanilang tunay na kulay—mas bihasa pa sa pamumusong kaysa sa inaasahan ng sinuman.Ang kanilang mga salita ay mas malupit kaysa sa kahit na ang pinakamahihirap na babaeng kalye, ang lason sa kanilang mga bibig ay walang pag-aalinlangan na tinatadtad si Irina. Bawat isa sa kanila ay nagtatangkang mang-insulto, na parang may takot na baka maagaw ng iba ang pagkakataong sirain siya.Ang ingay ng kanilang mga salitang masama ay parang nagpapabigat sa hangin, at bawat salitang binibitawan nila ay isang dagok kay Irina. Habang pinapanood ni Duke ang lahat ng ito, isang matinding pagsisisi ang sumikip sa kanyang dibdib.Hindi niya ito matanggap. Ang paghihirap ni Irina, sa lahat ng mga taon—siya ang may kasalanan dito.Kung sana hindi niya siya niloko n
Habang papalabas na sana si Duke kasama si Irina, isang matinding boses ang pumutol sa tensyon sa hangin.“Duke! Stop right there!”Si Yngrid iyon, ang boses niya matalim, ang mga mata ay kumikislap sa galit. Mabilis na humarap si Duke, at ang gilid ng kanyang labi ay kurbada ng malamig at may paghamak na ngisi.“Yngrid.”Malamig ang tono ng boses niya.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang matagal nang ugnayan ng mga Jones at ng pinsan kong si Alec. Ang nararamdaman niya para sa pamilya mo ay mas malalim pa kaysa sa nararamdaman niya para sa mga lolo’t lola niya, mas malalim pa kaysa sa mga tiyuhin at tiyahin namin. Kaya't sabihin mo nga—ikaw ba ang nag-organisa ng Banquet na ito para kay Irina?”Hindi kumilos si Yngrid. Bagkus, nagsimula siyang magbiro ng may pang-iinsulto. “Maganda. Masaya akong naisip mo rin 'yan.”Tumingin siya sa mga noblewomen na nakatayo malapit, tapos ay ibinalik ang tingin kay Irina—na nakatayo lang doon, kalmado at maayos, ang katahimikan ay mas makapangy
Pero paano naman si Duke?Sa loob ng anim na taon, ni minsan hindi ipinakita ni Duke kay Claire ang pinakamaliit na senyales ng kabaitan. Isang lalaking palaging surrounded ng mga babae—mga mapang-akit, seduktibong, magagandang babae. Pero hindi siya kailanman humawak ni isang daliri sa kanya.Minsan, iniisip ni Claire baka nga hindi na siya interesado dahil sa dami ng mga babaeng nakapaligid sa kanya, baka naman nasanay siya sa mga alindog ng mga ito. Na baka para sa kanya, ang isang katulad niya—isang tamang babae, maayos magdala sa sarili—ay walang kwenta at hindi kaakit-akit.Pero sa kabila nito, may nakuhang ginhawa si Claire sa mga pangarap na iyon. Kung hindi siya interesado sa kanya, tiyak, hindi siya magiging interesado sa ibang babae.Ngunit ngayon, winasak ang ilusyon na iyon.Nang makita niyang tinitingnan ni Duke si Irina ng ganun, ng may matinding pagmamahal at malasakit—si Claire ay nawala sa sarili. Sumabog siya.Sa galit na tumutulo sa kanyang mga mata at sa pagkakanu
Nakatayo siya, matamlay at hindi makagalaw. Isang tahimik na bagyong umiikot sa kanyang loob. May ibang darating pa ba? Darating ba si Alec?Ang eksenang ito—sobrang pamilyar. Para itong umuukit ng isang alaala sa kanyang kaluluwa mula anim na taon na ang nakakaraan. Noon, tinawag siya ng nakatatandang miyembro ng pamilya Beaufort papunta sa pugad ng mga leon. Ang buong elite na grupo ay ibinukas ang kanilang mga pangil sa kanya, winasak siya gamit ang paghuhusga at kapangyarihan.Noon, ang nakatatandang henerasyon. Ngayon, ang mga kabataan.Ang kasaysayan ay inuulit ang sarili. Iba ang mukha, ngunit pareho ang kalupitan. Noon, pinaghati-hati nila siya. Pinatahimik siya. Ipinatapon siya. Ngunit ngayon—laban sa lahat ng pagkakataon—dumating si Duke upang hilahin siya mula sa apoy.Ngunit hindi pa rin makapagsalita si Irina. Kaya't lumapit si Duke.“Irina,” sabi ni Duke, ang boses niya mababa ngunit puno ng pagmamadali, “Lahat ng ipinaglaban ng kapatid mo, ipaglalaban ko rin ngayon. Kay
Natulala si Linda at nawalan ng boses.Sa lahat ng oras na ito, patuloy niyang binabatikos si Irina kay Daniel—sinasabi ang pinakamasasakit na bagay tungkol sa kanya. Ngayon, pinagsisisihan niya ang bawat salitang binitiwan. Tuwing binabanggit niya si Irina, hindi niya ito tinatawag sa tunay na pangalan. Imbes, tinatawag niyang "gold digger," "manloloko," at minsan ay "dating kriminal."Hindi niya akalain na posibleng magkaibigan pala sila ni Irina ni Daniel. At heto siya—nagmumukhang walang pag-aalinlangan sa pagtatanggol kay Irina.Parang sinampal si Linda. Walang nakaka-expect nito. Hindi si Linda, hindi ang mga nanonood, wala ni isa. Ngunit nanatiling kalmado si Irina.Hindi siya mukhang natuwa sa pagtatanggol ni Daniel, ni hindi rin siya nagpasaring o lumaban sa mga tao. Nakatayo lang siya, mahinahon ang ekspresyon.Hindi siya masaya. Hindi rin siya galit.Sa kanyang isipan, nakulong na siya—literal man o hindi—kaya’t bakit pa niya huhubarin ang iba? Lalo na hindi ang tulad ni Da
Si Linda, na nakahawak sa kanyang braso, ay tumayo nang walang imik sandali.Pagkalipas ng ilang segundo, bigla siyang sumigaw, ang boses ay matalim at puno ng akusasyon."Daniel, hindi ba’t sinabi mong tutulungan mo akong pabagsakin ang sinungaling at blackmailer na ito? Ano'ng nangyayari ngayon? Hindi mo ba talaga siya pinapaloko, ha?"Lumingon si Daniel kay Linda na may hindi makapaniwalang mata. "Miss Linda, kung ang ‘sinungaling’ na tinutukoy mo ay ang kaibigan ko, ang tagapagligtas ko, at ang guro ko na si Irina, ngayon pa lang ay aayusin ko na ang lahat!"Walang pasabi, itinataas ni Daniel ang kanyang kamao at tinitigan si Linda nang matalim, ang mga ngipin ay nakangiti ng matindi.Napaatras si Linda, humakbang ng ilang hakbang pabalik. Nangangatog ang boses, tinanong niya, "Daniel, anong ibig mong sabihin? Ano'ng sinasabi mo, kaibigan mo, tagapagligtas mo, guro mo? Tinutukoy mo ba itong bilanggo, blackmailer, at sinungaling na ito?""Wala kang karapatang insultuhin si Irina!"