Kabanata 0003

Itinapat ko ang sugat ko sa kamay sa umaagos na gripo para matigil hugasan at matigil ang pagdurugo non, ngunit habang tumatagal ay magkasabay nang umaagos ang dugo ko at ang tubig. Kagat-kagat ko ang labi ko habang unti-unting bumabalik sa alaala ko ang lahat ng nangyari.

Bukod kay Flyn at sa magulang niya ay sinisisi ko rin ang sarili ko sa pagkamatay ng anak namin, ngunit hindi ko iyon ginusto. Hindi ko alam na buntis ako nang mahulog ako sa hagdan at hindi alam ni Flyn na kagagawan iyon ng mismong ina niya nang itulak ako nito.

Tatlong araw akong walang malay non at nang magising ako ay ang galit at poot ni Flyn ang sumalubong sa akin. Sinubukan kong ipaliwanag sa kanya ang totoong nangyari, ngunit binantaan ako ni Mama Amora at binugbog nang gabing makauwi ako mula sa ospital.

Lahat ng ito, ang sitwasyong ito ay kaparusahan dahil naniwala si Flyn sa sulsol ng kanyang ina na ginusto kong malaglagan ako dahil ayoko ng responsibilidad—gaya ng alam nila tungkol sa mga magulang ko. Kaya nga nila ako pinaampon.

“The bleeding won’t stop with that. Come here.”

Nabalik ako sa realidad nang kunin ni Uncle Lucien ang kamay ko at agad na tinalian iyon ng isang puting tela. Natulala ako sa kanya. Nakatingala at nagtatanong kung bakit ganito siya sa akin.

Sa silid na iyon, ramdam kong siya lang ang may nais na pigilan ang lahat na saktan ako. Marahil ay dahil tiyuhin siya ni Flyn.

“You need to see a doctor for that,” aniya at tuluyan na akong tiningnan. “And you need to report what’s happening here.”

“S-salamat, Uncle—”

“Don’t call me that. Is it true?” Tanong niya na ang tinutukoy ay ang sinabi ni Flyn kanina.

Nag iwas ako ng tingin sa kanya at tiningnan ang benda sa kamay ko.

“O-oo…” Bulong ko.

“Can you be more specific with your answers? Hindi ka ba pinapayagang magsalita sa loob ng bahay na ito gaya ng hindi pagreklamo sa ginagawa sayo ng asawa mo?” Matigas niyang tanong.

Huwag kang umiyak, Aeris. Mas lalo kang magiging kaawa-awa sa paningin niya. 

“You killed your child?” tanong niyang muli.

Mariin kong kinagat ang ibabang labi ko at yumuko.

“H-hindi ko alam…” Nauutal kong sagot. “Hindi ko alam na buntis ako nang malaglag ako sa hagdan. Aksidente ang nangyari,” depensa ko sa sarili ko na para bang kinukumbinsi ko siyang maniwala sa akin.

Tandangtanda ko pa ang lahat ng nangyari nang araw na iyon. Nagmamop ako ng hagdan nang bigla na lamang akong itulak ni mama Amora at gumulong ako pababa mula sa ikalawang-palapag.

At tandang tanda ko pa ang guilt na lumamon sa akin nang sabihin sa akin ng doktor na wala na ang dinadala ko.

“Accident? How?”

“N-nadulas ako…” Pagsisinungaling ko.

“And Flyn’s blaming you? Hindi ba niya alam na aksidente?” Tanong niya pa.

Gusto kong mapikon dahil sa mga tanong niyang ito gayong ayokong pag usapan ang bagay na ito noon pa man. Ngunit imbes na ganon ang maramdaman ko, para bang kailangan kong sagutin ang lahat ng katanungan niya dahil… gusto ko.

Dahil kailangan niya ng sagot.

“Hindi siya naniniwala,” pag amin ko.

“Aeris!”

Halos mapatalon ako sa labis na gulat nang marinig ko ang galit na boses ni Flyn nang tawagin niya ako. Mabilis siyang nakalapit sa amin ng tiyuhin niya at marahas na hinawakan ako sa braso kaya napangiwi ako.

Mabilis na tumutok ang matalim na tingin ni Uncle Lucien… o Lucien kay Flyn.

“Hindi ba’t sinabi kong manatili ka na lang sa kwarto? Ano na namang kasinungalingan ang mga sinasabi mo?” Bulyaw niya sa akin at bahagya akong hinila patungo sa gilid. “Kapag hindi ko nasecure ang deal na ito kay uncle ay ikaw ang malalagot sa akin. Leave!” Sigaw niya.

Nang sandaling isara ko ang pintuan ng silid namin ni Flyn ay agad na nag unahan ang mga luha ko sa pagkawala. Hindi ko na napigilan ang sarili kong impit na mapahagulgol. Pakiramdam ko ay nawawasak na naman ako ng konsensya dahil sa nangyari.

Bata pa lang ako ay nakaranas na ako ng pang-aabuso mula sa mga magulang ko kahit na wala naman akong ginagawang masama. Ngunit ngayo, para kay Flyn ay may malaki akong kasalanan sa kanya kaya niya ginagawa ito—dahilan para tanggapin ko ang lahat ng ito nang hindi nagrereklamo.

Isa pa, siya na lang ang natitirang pamilya ko. Malaki ang pasasalamat ko sa kanya nang pakasalan niya ako kahit wala naman akong mabigay na kahit ano noon sa kanya. I love Flyn more than I love myself. Alam kong malaking kawalan sa oras na mawala siya sa akin kaya kahit anong gawin niya ay kaya kong tiisin.

Pero hanggang kailan?

Okay lang ‘yan, Aeris. Magiging okay rin kayo ni Flyn. Babalik din siya sa dati.

Tuluyan na akong nahiga at niyakap ang sarili ko nang mahigpit.

Pero paano kung hindi na?

Kinabukasan ay maaga akong tumungo sa supermarket upang mamili ng ingredients para sa lulutuin kong pagkain para kay Flyn. Saktong malapit nang maglunch nang matapos ako kaya agad akong nag-ayos. Dala ang lunchbox, tumungo ako sa kompanya upang personal na ibigay sana iyon kay Flyn bilang pagbawi sa nangyari kahapon.

Ngunit hindi na iyon nangyari pa.

Nadatnan ko kasi siyang kumakain na kasama ang babae na nanggaling din sa bahay kahapon at mukhang masayang masaya silang dalawa.

“Eat more! I cooked these all for you. Mukhang hindi ka inaalagaan nang maayos ng asawa mo,” sabi ng babae kay Flyn na tumawa lang.

“Thank you for this, Sharon. I can’t believe you’re really here. Is this for good?”

Humigpit ang hawak ko sa lunchbox nang makita ko ang kinakain nila. Mukha iyong masarap at propesyonal ang nagluto. Samantalang ang niluto ko? Dalawang klase lang ng ulam at kanin. Sino ba ang kakain nito?

“Yes. For good na tayong magkakasama ulit.”

Lalo akong nanliit nang makita ko kung paano tingnan at ngitian ni Flyn si Sharon. Hindi ako sigurado kung sino siya, pero sa tingin ko ay siya iyong tinutukoy ni Flyn na childhood friend niyang matagal nang nasa ibang bansa.

Palabas na sana ako ng opisina ni Flyn para umuwi, ngunit natigilan ako’t kinabahan dahil sa sumunod na nangyari.

“Aeris?”

Nilingon ko si Flyn. Wala na ang ngiting iyon sa labi niya at agad na napalitan ng galit. Mabilis siyang tumayo at nagmartsa patungo sa akin. Ramdam ko ang galit niya sa akin sa mabibigat pa lamang niyang mga yabag.

“What are you doing here? Hindi ba’t sinabi ko na sayong huwag na huwag kang pupunta rito?!” Singhal niya at kinaladkad ako palabas ng opisina hanggang sa makarating kami sa fire exit ng palapag na iyon.

“What the fuck are you doing?!” Sigaw niya saka muling humigpit ang hawak niya sa akin.

“F-Flyn, dadalhan lang sana kita ng tanghalian…”

“Hindi ka na dapat nagpunta pa rito! Umuwi ka na! Hindi ko kailangan ng pagkain mo!” Bulalas niya at halos itulak na ako papasok sa fire exit para lang agad akong mawala sa paningin niya.

“Pero—”

“Kapag nakita pa ulit kitang nagpunta rito ay alam mo na ang mangyayari sayo,” mariin niyang banta at tuluyan nang umalis.

Ramdam ko ang pagkadurog ng puso ko nang mga oras na iyon, ngunit wala akong magawa kundi umalis ng building na iyon.

Tahimik akong naupo sa coffee shop at natulala sa lunchbox na nasa harapan ko. Hindi naman ako gutom. Sayang naman ito kung itatapon ko.

“What’s that?”

Inangat ko ang tingin ko sa lalaking biglang umupo sa harapan ko at binuksan ang lunchbox na iyon.

“I haven’t had my lunch yet. You cooked this?” tanong niya.

Sa sobrang gulat ay napatango na lang ako at pinagmasdan siyang lantakan ang pagkaing para sana kay Flyn. Ang lalaking ito… Tiyuhin ni Flyn… Bakit siya narito sa harapan ko’t hinahayaan kong kainin ang pagkaing niluto ko para sa asawa ko?

Sa sobrang gulo ng isip ko ay mabilis akong tumayo at umalis sa coffee shop na iyon. Agad akon sumakay ng taxi at umuwi.