Nobela ni SonOfLincoln

Tahimik ang naging biyahe mula sa pantalan ng Sta. Fe papuntang Banayan. Walang kibo ang lalaking katabi ni Haze. Buong biyahe ay nakapikit lamang ang mga mata nito habang nakasandal sa headrest ng upuan, hanggang sa makarating sila sa bus terminal. Mula roon ay sinundo sila ng isang itim na sasakyan. Ilang minuto lang ang tinagal bago niya natanaw ang pigura ng mansyon, na habang papalit sila ay unti-unting lumalaki sa kaniyang paningin. Hindi moderno ang desinyo ng mansyon, kundi katulad ito ng isang kastilyo na ilang siglo nang nakatindig doon. Halata sa itsura nito ang ilang beses nang pagrenovate upang magmukha itong bago. Nahaharangan ito ng eskrima na gawa sa bakal, at hindi kalayuan sa likuran nito ay matatanaw ang malawak na dagat. “Nandito na tayo.” Narinig niyang sabi ni Mr. Hao. Nasa unahang upuan ito kaya hindi nito makitang kanina pa alam ni Haze ang bagay na iyon. Maya-maya pa ay huminto ang kanilang sinasakyan. Mula sa kinauupuan ay napansin niya ang dahan-dahang p

“You’re kidding me.” Tumayo si Hector mula sa couch at hinarap siya. Bakas sa mukha nito ang pagkabahala. “Alam mong hindi mo kakayanin ang ganyang klase ng trabaho, Haze.”She knew he would say that. “Hindi ko pa nasusubukan, Hector,” tugon niya. “Sinabi mo na sa akin kung anong klaseng trabaho ang papasukin mo. Kahit hindi mo pa nasusubukan, alam ko—”“Alam mo nang hindi ko kaya. Yeah. Alam ko rin naman ang bagay na ’yan. Pero kailangan ko pa ring subukan. Malay mo naman.”Haze battled with herself whether she would tell Hector about it or just keep it a secret. But then again, she realized that the man had the right to know what was happening. Hindi rin naman pwede na ilihim niya sa lalaki ang proposal ng boss niya at umalis na lang nang walang paalam. Hector would lose his sanity if she would do that. “But Haze—”“Hindi ko rin gustong umalis!” She looked at him. “Pero mas ayoko namang manatali rito at dumepende na lang sa’yo habambuhay. Kailangan kong matutong tumayo sa sarili

Isang umiiyak na batang babae ang pumukaw sa kanyang atensyon. Nakatayo ito sa isang bakuran at nakatitig sa lumang bahay sa kanyang harapan. Marumi ang suot nitong puting bestida. Kapansin-pansin din ang may kalakihang mga butas sa ibabang parte nito. “Takbo! Tumakbo ka na! Lumayo ka na rito!” namutawi ang malakas na sigaw mula sa bahay na iyon. Bahagya itong natinag sa sigaw na iyon. Bakas sa mukha ng batang babae ang labis na takot at pagod. Nanginginig din ang katawan nito. Pero tila ba gusto pa nitong gumalaw at tumakbo papunta sa bahay na iyon. Binalingan ni Haze iyon. Mula sa nakabukas na pinto ay natanawan niya ang dalawang anino ng tao. Naramdaman niya ang paggalaw ng bata mula sa gilid ng kanyang mata kaya napatingin siya pabalik dito. “Takbo na!” umalingawngaw muli ang boses. The girl looks hesitant. It’s like she’s tied in a difficult decision of choosing between obeying the voice and wanting to save whoever is the owner of that voice. But with another scream, unti-un

“Kumain ka na muna bago ka lumakad.” Nilingon ni Haze si Manong Jomar matapos isarado ang locker. Pasado ala una na ng hapon nang natapos sila sa trabaho. Mahaba ang hallway ng palapag na iyon. Kaya paniguradong aabutin siya ng alas dos kung hindi nagbuluntaryong tumulong ang matanda.“Oo nga. Sumabay ka na sa’min,” saad ni Aling Wena, ang ale kanina na kasama ni Manong Jomar. “Lagpas alas dose na, o. Hindi ka pa naman nakapagtanghalian,” dugtong nito habang sinusulyapan ang wall clock. “Baka bigla ka na lang himatayin d’yan sa kalsada. Ma-issue pang pinagkakaitan ng kumpanya ang mga empleyado ng pagkain.” Tinapunan niya ito ng tingin. “May kainan dito?” tanong niya. “May canteen sa likod nitong kumpanya,” si Manong Jomar ang sumagot. Napatango siya. “Kayo na lang ho. Hindi sapat itong dala kong pera, e.” Bente pesos lang naman ang dala niyang pera. Barya pa. Hindi ito kakasya kung sa canteen siya ng kumpanya kakain dahil siguradong mahal doon ang mga paninda. Uuwi na lang siguro

“You again? The other day you made me your target, and now, it's Miss Gomez. Are you doing this because of what happened between the two us?” Silang dalawa lang ang naroon sa loob ng opisina ni Mr. Loepz. Ang babae kanina ay hindi na niya nakita pa matapos ang nangyaring iyon sa CR. Ang dinig niya ay umalis na raw para makapagpalit. Kasali siya roon sa meeting; at dahil sa insidenteng iyon ay hindi na ito natuloy. That woman was one of the company's biggest client. Bigatin. And she just called the meeting off dahil hindi raw nito kayang ganoon ang ayos habang kaharap ang iba pang kasosyo. Siguro nga ay hindi kayang maintindihan ni Haze ang nararamdaman ng babae gayong hindi naman siya nito kagaya. Delicate fashion was never included in her line of taste. Hindi siya mahilig sa damit na halos makita na ang kaluluwa sa sobrang ikli. Pati ang pagsuot ng heels na kapag natapilok ay siguradong bali ang mga buto. Kontento na siya sa simpleng ayos lang. She liked herself better whenever she

“Wala kang gagawin ngayon?”“Meron.” Nag-angat ng tingin sa kanya si Hector. “Why? May iuutos ka na naman?”“Wala naman.” Nagsandok si Haze ng kanin. Naupo siya at pinagmasdan ang lalaki na ilagay ang sinigang na baboy sa mangkok. “Anong gagawin mo ngayon?”Sinauli nito ang pinaglutuan bago umupo sa kaharap na silya. “Pupunta ako ng ospital.”Natigil siya sa pag-ihip ng mainit na sabaw. Lumipad ang paningin niya pabalik dito. “Anong gagawin mo sa ospital?” pagtataka niya. “Tinablan ka na ba ng sakit?”Naiiling na natawa si Hector. “Hindi. May babantayan ako ro'n.”Kasabay ng agarang pagtigil niya sa pagkain ay ang pagkunot ng kanyang noo. “Babantayan? Sino?”“Iyong kapitbahay natin. Reymundo yata ang pangalan no'n.”“Bakit mo babantayan ang lalaking ‘yon eh mas gurang pa ‘yon sa’yo?”“Nasaksak ng kapatid.”“Hm.” Napatango si Haze. “Bastos ang bibig ng lalaking ‘yon, eh. Kung makapagsalita akala mo kung sino. Masasaksak talaga.”“You hate him that much?”“Lahat naman ng mga taga-rito g