Waranya Rungsasithornの小説

ครืน ตุ๊บ!เสียงลากเก้าอี้ พร้อมมือที่ตบลงบนโต๊ะยาว ดังขึ้นภายในห้องประชุมของศูนย์วิจัย การสนทนาที่ควรจะเป็นการแลกเปลี่ยนความเห็นเชิงวิชาการ กลับกลายเป็นการปะทะอารมณ์กันอย่างดุเดือด"ฉันบอกแล้วว่าทฤษฎีของฉันมันเป็นไปได้! เรามีข้อมูล มีแบบจำลองทางคณิตศาสตร์ที่สนับสนุนเรื่องนี้! แค่เร่งมันตามการคำนวณของฉัน!"ชายผมยาวสีเหลืองอ่อนกล่าวเสียงแข็ง ดวงตาสีม่วงอ่อนของเขาฉายแววดื้อรั้นเมื่อมองไปยังคนในทีมที่กำลังถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย"แต่ความเสี่ยงมันสูงเกินไป เอเลียส เราไม่สามารถเร่งกระบวนการได้โดยไม่มีมาตรการป้องกันที่เพียงพอ"คนหนึ่งในทีมตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สมาชิกคนอื่นในห้องประชุมต่างพยักหน้าเห็นด้วย"ถ้าแกนพลังงานเกิดไม่เสถียร มันอาจทำให้เกิดสภาวะเอกฐานที่เราไม่สามารถควบคุมได้!""แม้ว่าทษฎีที่คุณพูดมามันจะดูสมเหตุสมผล แต่การเร่งกระบวนการมันมากเกินไปอาจเป็นอันตราย"เสียงของคนในทีมต่างพูดขึ้นสมทบกัน พยายามเตือนเอเลียสถึงความอันตรายของทษฎีที่เขาเสนอแต่เอเลียสไม่สนใจ เขาก

"เอเลียส..."เสียงเรียกนั้นดังก้องอยู่ในหัวของเขา ซ้อนทับกับเสียงที่แว่วเข้ามาจากโลกภายนอกเอเลียสเงยหน้าขึ้น หัวใจยังเต้นรัวจากสิ่งที่เพิ่งพบเจอ ความทรงจำบางส่วนเริ่มไหลบ่าเข้ามาเหมือนน้ำหลาก—เครื่องเร่งอนุภาค การทดลองของเขา แสงสีขาวเจิดจ้า และความรู้สึกที่เหมือนร่างกายของเขาถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ'ฉันทำอะไรลงไป...'"เอเลียส!"เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนและใกล้กว่าเดิมเขาหันขวับไปมอง เห็นโครยืนอยู่ตรงประตูทางเข้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นมองตรงมาที่เขา ขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับจับสังเกตได้ถึงความผิดปกติในตัวเขา'ที่นี่... มันไม่ใช่โลกของฉัน''ฉันไม่ควรอยู่ที่นี!'เขาซูดหายใจลึก มือทั้งสองกำเข้าหากันแน่น รวบรวมสติก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงทันที ก่อนจะเดินไปรอบๆเสียงนกร้องจางๆ กับกลิ่นสดชื่นของน้ำค้างยามเช้าทำให้เอเลียสรู้สึกได้ถึงความเป็นจริงอีกครั้ง ว่าเขายังไม่ได้กลับไป เขายังติดอยู่ในโลกใบนี้ โลกที่ล้อมรอบด้วยต้นไม้หนาทึบ และมนุษย์ยุคหินเขา

โครลูบไล้เส้นผมสีทองอ่อนที่พันกันยุ่งเหยิงของเอเลียส นิ้วมือหยาบกร้านแตะลงบนเส้นผลละเอียดเบาๆ ก่อนจะดมอย่างหลงไหล มันเป็นเพียงความอยากรู้อยากลอง สัมผัสถึงสิ่งที่แตกต่างจากสิ่งที่เขาเคยคุ้นชินเอเลียสสัมผัสลมหายใจ ที่รดมายังใบหูของเขาเบาๆ เขาลืมตาขึ้นสายตาที่พร่าเลือนในตอนแรกตอนนี้กลับเด่นชัด ใบหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ของชายตรงหน้ากำลังจ้องมองเขาอยู่“โคร…” เสียงเรียกชื่อแผ่วเบาเต็มไปด้วยความสงสัยชายเจ้าของชื่อรู้ตัวว่าตัวเองเผลอทำอะไรที่ไม่ควรกับคนที่นอนอยู่ เขารีบผละตัวเองออกมาก่อนจะหันหลัง และกำลังเดินตรงไปออกไปทางประตูกระท่อม"เดียว..โคร!" เอเลียสคว้ามือของคนที่กำลังเดินจากไปไว้โครหันมาสบตากับเขา สายตาที่เคยเย็นชา บัดนี้กลับอ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาไม่พูดอะไร เพียงแค่เดินเข้ามาใกล้ๆ ก้มลงแล้วใช้มือลูบมาที่แก้มของคนที่นั่งอยู่บนเตียงโครชะงักไปเพียงเสี้ยววินาที“เจ้าแน่ใจ?” คำถามสั้นๆ นั้นเหมือนเป็นบททดสอบสุดท้ายเอเลียสไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่เขาขยับตัวเข้ามาใ

เสียงกลองดังกึกก้องไปทั่วลานกลางหมู่บ้าน เปลวไฟจากกองไฟขนาดใหญ่ส่องแสงระยิบไหวไปตามแรงลม บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของผู้คนและเสียงเพลงพื้นเมืองที่ขับขานกันเป็นจังหวะคืนนี้เป็นคืนแห่งการเฉลิมฉลองของเผ่า เป็นคืนที่ทุกคนในหมู่บ้านจะรวมตัวกันเพื่อแสดงความดีใจที่ได้อาหารจากการล่าสัตว์กลับมา มากมายพวกเขานั่งอยู่เงียบๆ ข้างกองไฟ มีเพียงเสียงไฟแตกเปรี๊ยะเป็นจังหวะเท่านั้นที่ดังขึ้นมาเป็นระยะๆ เอเลียสเหลือบมองโครเล็กน้อย เขาเคยคิดว่าโครเป็นคนเย็นชาและดื้อรั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็เริ่มเข้าใจว่าจริงๆ แล้วอีกฝ่ายเป็นแค่คนที่คุ้นเคยกับวิถีชีวิตของตัวเองและไม่ชอบการเปลี่ยนแปลงเท่านั้น“วันนี้ฉันสอนคำใหม่ให้เด็กๆ ด้วยนะ” เอเลียสพูดขึ้นมาลอยๆ เพื่อลดความเงียบงัน“พวกเขาเรียนรู้ไวมาก คำว่า น้ำ ไฟ แล้วก็ ดอกไม้ ”โครพยักหน้าเล็กน้อย แสดงว่าเขากำลังฟังอยู่แม้จะไม่ได้ตอบอะไร เอเลียสหยิบกิ่งไม้ขึ้นมาวาดรูปง่ายๆ ลงบนพื้นดิน วงกลมเล็กๆ แทนดวงอาทิตย์ ลายเส้นหยักๆ แทนกระแสน้ำ โครมองตามสิ่งที่เอเลียสทำ แม้ในตอนแรกเอเลียสแค

เอเลียสรู้สึกได้ว่า นี่คือจุดเริ่มต้นที่สำคัญของเขา หลังจากที่โครเริ่มให้ความร่วมมือกับการเรียนรู้ภาษา เอเลียสก็ไม่ปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปง่าย ๆ ในช่วงเวลาที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน เอเลียสพยายามสอนคำศัพท์พื้นฐานให้โครเพิ่มเติม ไม่ว่าจะเป็นคำง่าย ๆ ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตประจำวัน เขาชี้ไปที่ก้อนหิน แล้วพูดว่า “หิน” จากนั้นก็ให้โครออกเสียงตาม แม้ว่าอีกฝ่ายจะออกเสียงผิดไปบ้าง แต่เอเลียสก็ไม่ได้ขัดอะไร เขาแค่หัวเราะเบา ๆ และพยายามแก้ให้“หิน” เอเลียสออกเสียงให้ชัดเจนขึ้นโครขมวดคิ้วก่อนจะพยายามเลียนเสียง “ฮิน”“ใช่แล้ว! ดีมาก” เอเลียสยิ้มกว้างโครยังคงทำสีหน้าเรียบเฉยตามเดิม แต่เอเลียสรู้ว่าเขาเริ่มให้ความสนใจในวันต่อมา เอเลียสตัดสินใจก้าวไปอีกขั้นในการปรับตัวให้เข้ากับผู้คนในหมู่บ้าน เขาเริ่มสังเกตว่าเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ แม้จะทำให้เขาดูกลมกลืนกับชาวบ้านมากขึ้น แต่ก็ยังแตกต่างจากพวกเขาอยู่ดีในขณะที่เขากำลังคิดหาวิธีแก้ปัญหา โครก็นำเขาไปที่บริเวณลานกลางหมู่บ้าน ที่นั่นมีหญิงชรากำลังนั่งเย็บเสื้อผ้าด้วยมืออย่างประณีต เอเลียสเฝ้าดูด้วยความสนใจ ก่อนจะถูกโครผลักไหล่เบา ๆ เป็นเ

เช้าวันใหม่ในหมู่บ้านมา เอเลียสเริ่มตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายลมเย็นที่พัดผ่านกระท่อมของเขา กลิ่นของดินชื้นหลังฝนตกเมื่อคืนยังคงหลงเหลืออยู่ในอากาศ เสียงนกป่าและเสียงแมลงดังประสานกันเป็นจังหวะของธรรมชาติ เขาพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง สัมผัสได้ถึงความแข็งของกองฟางที่ใช้เป็นที่นอน แม้ร่างกายจะเริ่มปรับตัวได้บ้าง แต่เขายังคงคิดถึงความสบายของเตียงที่เคยนอนอยู่ดีเมื่อวานที่เกิดเรื่อง เขากลับมานอนที่กระท่อมกับชายที่ช่วยเขาไว้ ตอนนี้เจ้าตัวก็หายไปไหนอีกแล้วไม่รู้ หากว่าเขาต้องการจะกลับบ้าน เขาต้องมีที่อยู่อาศัย เขาต้องปรับตัวในเพื่อให้เข้ากับหมู่บ้าน และคนในเผ่านี้ให้ยอมรับเขา จากนั่นจึงคิดว่าควรทำยังไงต่อ ในเมื่อตอนนี้เขายังไม่รู้เลยว่าเขามาที่นี่ได้ยังไงกัน'พวกเขายังไม่ไว้ใจฉันเลยสินะ' เอเลียสคิดพลางถอนหายใจเบาๆแต่วันนี้มีบางอย่างที่แตกต่างออกไป เมื่อเอเลียสกำลังจะเดินออกไป ชายร่างสูงเจ้าของกระท่อมก็ปรากฏขึ้นมาตรงหน้า เอเลียสเงยหน้ามองชายที่อยู่ตรงหน้าที่หายไปแต่เช้า และพึ่งกลับมา แม้สีหน้าของเขาจะยังคงนิ่งเรียบเหมือนเดิม แต่สายตาของเขากลับดูไม่เย็นชาเหมือนวันแรกที่พบกันเขาถืออะไรบางอย่าง