โหดเหี้ยม

ในวันเกิดของฉัน ลูกพี่ลูกน้องที่เรียนบัลเล่ต์ได้รับบาดเจ็บที่ขา พ่อใช้ไม้ตีขาฉันอย่างแรงด้วยความโกรธ ฉันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่เขากลับประชดประชันอย่างรําคาญใจ “แกรู้จักเจ็บแล้วเหรอ? ตอนแกผลักพี่สาวแกตกบันได ทำไมไม่รู้ว่าเขาก็เจ็บเหมือนกัน?” เขาตีฉันแรงขึ้นจนฉันร้องไม่ออกอีกแล้ว เพื่อให้ฉันจําได้ เขาโยนฉันที่กําลังจะตายเข้าไปในห้องใต้ดินอีกครั้ง “หลินเหยาเหยา แกตัดความคิดสกปรกของแกทิ้งได้เมื่อไหร่ ฉันก็ปล่อยแกออกมาเมื่อนั้น!” แต่เมื่อเขาเปิดห้องใต้ดินอีกครั้ง สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงศพที่เน่าเปื่อยของฉันเท่านั้น *

เขายื่นคำขาดให้ส่งหญิงสาวคนหนึ่งในตระกูลคอทลินไปแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ ใครบ้างจะไม่รู้ว่านี่เป็นกับดัก ไม่มีทางที่ตระกูลคอทลินจะส่งลูกสาวสุดที่รักไปเด็ดขาด ดังนั้นใครจะเหมาะสมไปมากกว่าลูกนอกกฏหมายกัน

สามปีที่แล้ว ข้าเป็นน้องสาวที่รักที่สุดของซูเฉิงหมิง เสนาบดีกระทรวงยุติธรรม สามปีต่อมา ข้ากลายเป็นหญิงผู้ทรยศที่ต้องหลบหนีจากความผิด และยังเป็นคนที่เขาเกลียดที่สุด ไม่มีใครกล้าเอ่ยชื่อข้าต่อหน้าเขา แต่ไม่มีใครรู้ ว่าก่อนหน้านี้สามปี ข้าได้ตายไปแล้ว ร่างของข้าถูกยิงด้วยลูกธนูหลายร้อยดอก เลือดถูกดูดออกจนแห้งเหือด แม้กระทั่งศพยังถูกสุนัขป่ากัดและทิ้งลงจากหน้าผาสูง จนกระทั่งเดือนก่อนพิธีบรรลุนิติภาวะของน้องสาวต่างสายเลือดที่พี่ชายได้เลี้ยงดู ข้าจึงถูกค้นพบว่าเหลือแต่กระดูก ……

"คุณอัน คุณแน่ใจหรือว่าต้องการยกเลิกข้อมูลประจำตัวทั้งหมดของคุณงั้นเหรอ หลังจากที่คุณยกเลิกแล้ว บุคคลนี้จะไม่มีตัวตนในโลกนี้อีก และทุกคนจะไม่สามารถตามหาคุณเจอเลยนะ" อันยีเซี่ยเงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างแน่วแน่ "ค่ะ สิ่งที่ฉันต้องการก็คือไม่ให้ใครตามหาฉันเจอ" ทางปลายสายนั้นรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ตอบกลับทันทีว่า "ได้ค่ะ คุณอัน คาดว่าขั้นตอนการยกเลิกจะเสร็จสิ้นภายในครึ่งเดือน กรุณาอดทนรอหน่อยนะคะ"

มีนัดกับเพื่อนสนิทไปเทศกาลดนตรี แต่กลับถูกรักแรกของพี่ชายขังไว้ในห้องน้ำ "เด็กสาวสมัยนี้ช่างไร้ยางอายจริงๆ กล้าดียังไงมายั่วยวนแฟนประธานบริษัทของฉัน!" "วันนี้ฉันจะต้องสั่งสอนเธอให้หลาบจำ! พ่อแม่เธอไม่สอน ฉันจะสอนเอง!" เธอไม่ฟังคำอธิบายของฉัน ใช้น้ำจากไม้ถูพื้นห้องน้ำราดใส่ตัวฉันจนทั่ว แล้วตบหน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ถอดเสื้อผ้าฉัน ใช้เหล็กร้อนๆ พิมพ์คำว่า "มือที่สามน่าละอาย" ลงบนตัวฉัน เมื่อพี่ชายฉันมาถึง ฉันก็ถูกทรมานจนเสียโฉมแล้ว "กู้เฉิง ฟังฉันอธิบายก่อน ฉันคิดจริงๆ ว่าเธอเป็นน้อง 'แบบนั้น' ของคุณนะ!"

เมื่อเพื่อนสนิทในวัยเด็กของสามีติดอยู่ในช่องลิฟต์นานกว่าครึ่งชั่วโมง เขาจึงระเบิดโทสะอย่างรุนแรง แล้วจับฉันยัดใส่กระเป๋าเดินทาง ก่อนจะรูดซิปล็อกอย่างแน่นหนา “ความทรมานที่เอินเอินต้องเผชิญ เธอจะต้องชดใช้เป็นสองเท่า” ฉันนั่งขดตัว หายใจลำบาก น้ำตาไหลพรากพลางยอมรับผิด แต่สิ่งที่ได้รับกลับมามีเพียงคำตำหนิที่เย็นชาจากสามี “รับโทษเสียให้สาสม พอเรียนรู้บทเรียนนี้แล้ว เธอจะได้รู้จักเชื่อฟัง” เขาเอากระเป๋าเดินทางที่มีฉันอยู่ข้างในไปล็อกเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ฉันกรีดร้องอย่างสิ้นหวัง ดิ้นรนอย่างหนัก เลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกจากกระเป๋า จนเปียกชุ่มทั่วพื้น ห้าวันต่อมา เขาเกิดใจอ่อนขึ้นมาชั่วครู่ จึงตัดสินใจยุติการลงโทษ “ลงโทษเล็กน้อยเพื่อเตือนใจ ครั้งนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อน” แต่เขาไม่รู้เลยว่า ร่างของฉันได้เน่าเปื่อยจนแทบไม่เหลือเค้าเดิมแล้ว

สามีของฉันเป็นนักศึกษาแพทย์ปริญญาเอก เขาเป็นคนยุติธรรมไม่ลำเอียง นิสัยจิตใจดี กระทั่งอยู่มาวันหนึ่ง ผู้หญิงที่เขารักเสมอมาขับรถชนคนตาย เพื่อช่วยเหลือผู้หญิงที่เขารักให้พ้นผิด เขาจึงใช้ความรู้ทางการแพทย์ทั้งหมดที่มี นำร่างไร้วิญญาณไปทำเป็นหุ่นจำลอง แล้วตั้งไว้ในห้องทดลอง ขณะที่กำลังจัดการร่างไร้วิญญาณอยู่นั้น เขาก็เห็นว่าภายในท้องนั้นตั้งครรภ์เด็กทารกคนหนึ่งอยู่ เขาที่สุขุมเยือกเย็นมาตลอด ถึงกับใจเต้นไม่เป็นส่ำ ที่เขาไม่รู้ก็คือ เจ้าของร่างไร้วิญญาณนี้ก็คือฉันเอง และทารกในครรภ์ก็คือลูกของเขา...

ภรรยาของเศรษฐีอันดับหนึ่งแห่งเมืองเป่ย ชอบทรมานสาวสวยวัยรุ่นเป็นที่สุด และฉันเกิดมาโดยไม่รู้สึกเจ็บปวด จึงกลายเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งในสายตาของเธอ ดังนั้นเมื่อฉันถูกกระชากผมและผลักเข้าห้องน้ำเพื่อทรมานอีกครั้ง เศรษฐีก็พานักข่าวทั้งเมืองเป่ยมาพบฉัน อ้างว่าฉันคือลูกสาวที่พลัดพรากไปนานของพวกเขา เพื่อชีวิตที่ดีกว่า ฉันจึงกลายเป็นลูกสาวเศรษฐีที่ใครๆ ต่างอิจฉา แต่ภายใต้หน้ากากแห่งความรักของพวกเขา บาดแผลใหม่ของฉันก็ปิดบังบาดแผลเก่า พวกเขาบอกว่านี่คือราคาที่ฉันต้องจ่ายเพื่อได้รับการคุ้มครอง และบอกให้ฉันตอบแทนด้วยความตายจะดีที่สุด พวกเขาพูดถูก ควรจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่คนที่ตายควรเป็นพวกเขา ไม่ใช่ฉัน!

คู่หมั้นเป็นนักบินบอลลูน คนในใจเขาอยากจะเสี่ยงบินขึ้นไปที่ความสูงหนึ่งพันเมตร ทว่าฮีเลียมของบอลลูนกลับรั่ว ในชั่วเวลาวิกฤตินั้นคู่หมั้นคว้าร่มชูชีพสำหรับสองคนขึ้นมา เตรียมกระโดดออกไปพร้อมคนในใจเขา ฉันอ้อนวอนเขาทั้งน้ำตา "ฉันตั้งท้องลูกของคุณนะ พาฉันลงไปก่อนได้ไหม?" เขากลับตำหนิมาว่า "นี่มันเวลาอะไร มาหึงหวงอยู่ได้ โกหกเอาเรื่องท้องมาล้อเล่น? เซียวเซียวกลัวความสูง ไม่เหมือนคุณที่เคยเรียนกระโดดร่มมาแล้ว เราจะลงไปรอคุณข้างล่าง" เขาออกแรงสะบัดแขนฉัน ไม่มีแม้ความเป็นห่วงเป็นใย พาคนในใจกระโดดลงไป แต่เขากลับไม่รู้ว่าร่มชูชีพอันเดียวที่ทิ้งไว้ให้ฉัน ถูกคนในใจเขาเจาะรูเอาไว้ ฉันอุ้มลูกในท้องกระโดดลงไปจากความสูงหนึ่งพันเมตร

“เวยเวย ในครอบครัวช่วยลูกจัดเตรียมเรื่องการแต่งงานมาตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนนี้ลูกก็ใกล้จะหายป่วยแล้วด้วย ลูกเต็มใจจะกลับมาแต่งงานที่เมืองหลวงไหม?” “ถ้าไม่เต็มใจ แม่จะไปคุยกับพ่อของลูก ให้ยกเลิกเรื่องงานแต่งครั้งนี้” ในห้องเงียบสนิท ซ่งสือเวยทำได้เพียงฟังเสียงอีกฝ่ายเงียบ ๆ ขณะที่ปลายสายคิดว่าครั้งนี้ก็คงไม่อาจโน้มน้าวเธอได้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า “หนูเต็มใจจะกลับไปแต่งงานค่ะ” แม่ซ่งที่อยู่ปลายสายถึงกับชะงัก ดูเหมือนจะแปลกใจเล็กน้อย “ลูก ลูกตกลงแล้วเหรอ?” ซ่งสือเวยมีน้ำเสียงราบเรียบ “ตกลงค่ะ แต่หนูยังต้องการเวลาอีกนิดหน่อยเพื่อจัดการเรื่องทางฝั่งไห่เฉิงให้เรียบร้อย หนูจะกลับไปภายในครึ่งเดือน แม่ก็เตรียมงานแต่งให้เรียบร้อยก่อนเถอะค่ะ” หลังพูดจบก็กำชับอีกสองสามประโยค เธอจึงวางสาย