แต่งงานสายฟ้าแลบ

ครั้งที่แต่งงานกัน ท่านก็ไม่ยอมร่วมหอ ยั่วยวนเท่าใด ก็ไม่เคยได้ผล เผยโฉมต่อหน้า ท่านก็ไม่เคยยล ข้าอดทนเนิ่นนาน ให้ท่านเหลียวแล แล้วเหตุใดจู่ๆ ท่านจึงกลายเป็นปีศาจราคะ จับข้ากดไม่ยอมปล่อยเล่า!

เดิมทีเซียวอี้เซียนต้องแต่งงานกับจ้าวเฉิง แต่ใครจะรู้ว่าวันแต่งงานเขากลับยกขบวนไปรับหลิวเย่วคุณหนูตระกูลหลิวแทน ทำให้เรื่องนี้เป็นที่ขบขันของทั้งเมือง เซียวอี้เซียนตัดสินใจจบชีวิตตนเองทั้งๆที่สวมชุดเจ้าสาว จนกระทั่งวิญญาณอีกดวง ได้มาสิงสถิตแทน เซียวอี้หลานป่วยด้วยมะเร็งลำไส้ระยะสุดท้ายเธอต้องจากครอบครัวไปในวัยเพียง27ปี หยางเทียนหลงอมยิ้มทันที ชินอ๋องและพระชายาถึงกับมองหน้ากัน ปกติบุตรชายเย็นชายิ่งนัก ตั้งแต่ได้พบกับดรุณีน้อยตรงหน้า รอยยิ้มของเขาก็ได้เห็นง่ายขึ้น หยางเทียนหลงทักทายคนที่ยืนหน้างอตรงหน้า "เจ้ารอพี่นานหรือไม่ เซี่ยนเซี่ยนคนดีของพี่" คนตัวเล็กทักทายเขาตามมารยาท "อี้เซียนถวายพระพรหนิงอ๋องเพคะ เราเพิ่งเจอกันเมื่อวานที่ตลาดมิใช่หรือเพคะ" ("ตาแก่...แอบมาบ้านเจ๊ทุกวันแหม่ทำมาเป็นพี่อย่างนั้นพี่อย่างนี้ เดี๋ยวแม่ก็โบกด้วยพัดในมือเลยนี่") ("คนงาม..เจ้ามองข้าแบบนี้เสน่หาในตัวข้ามากหรือ ก็รู้ว่าข้านั้นหน้าตาหล่อเหลา แต่ไม่คิดว่าจะทำเจ้าเสียอาการเช่นนี้") คนหนึ่งกำลังคิดในใจอยากจับเขาทุ่มลงพื้นแล้วขึ้นคร่อมข่วนหน้าตายั่วยวนชวนอวัยวะเบื้องล่างนั้นให้เป็นรอย ส่วนอีกคนก็หลงคิดว่าดรุณีน้อยตรงหน้าหลงเสน่ห์อันหล่อเหลาตนเองจนตะลึง

"เอาออกเลยนะคุณทำบ้าอะไร!" ถึงแม้ว่าจะมีใจให้เขาแต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะมีลูก "ก็ฉันถามเธอแล้วไงว่าชอบแบบไหนทำไมเธอไม่ตอบล่ะ ฉันก็เลยเลือกให้แบบสดแตกใน" จริงๆ แล้วไม่ใช่หรอกเพราะดึงออกมาปล่อยข้างนอกไม่ทัน ก็เลยพูดให้ตัวเองดูดีหน่อย "ไอ้บ้าราม!!" พอเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปล้างคราบออก "ฉันจะคิดค่าปรับจากนาย!!" "ค่าปรับอะไรอีก" "ที่นายปล่อยใส่ข้างในนี่ไง!" เธอพูดกับเขาเหมือนกล้านโลกมาก เพราะถึงยังไงเขาก็คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่าแล้ว "มีค่าปรับด้วย?" "ได้บ้านได้รถแล้วใช่ไหม เหลือเครื่องเพชร!!" ขณะที่กำลังล้างอยู่จ๊ะเอ๋ได้ตะโกนออกมาเสียงดังแบบโมโหสุดขีด เขาได้ยินที่เธอพูดเต็มสองหูแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจ เพราะตอนนี้สิ่งที่พระรามสนใจคือคาบเลือดสีจางๆ ที่ติดอยู่กับน้องชาย ..แล้วไอ้เสี่ยบ้านั่นมันเอาอะไรมาพูด โอ๊ย.. เธอพยายามกัดฟันล้างมันออกให้หมด ยิ่งล้วงเข้าไปลึกก็ยิ่งเจ็บ อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก นี่เธอต้องได้หายาคุมมากินใช่ไหมเนี่ย

ในคราวนั้น "เฟยเทียน" เพียงต้องการพลัง เพื่อครอบครองอำนาจ จึงเรียกปีศาจมังกรเพลิงและแลกเปลี่ยนบางสิ่งเพื่อให้ได้ชัยชนะในสงคราม ทรายย้อมโลหิต ทว่าปีศาจมังกรเพลิงตนนั้นใช้แขนซ้ายของเขาเป็นที่หลบซ่อนการตามล่าจากเทพมังกรดิน จึงปรากฏรอยสักสีเพลิงรูปมังกรที่ท่อนแขนซ้าย ทว่าการสู้รบแบบโหดเหี้ยมทำเขาถูดขับออกจากตำแหน่งรัชทายาทซึ่งเขามิใส่ใจ เป็นลูกที่พ่อไม่รัก ซ้ำกำจัดไม่ได้ ต้องเก็บเขาไว้เป็นเสี้ยนหนามตำหัวใจเช่นนี้ เฟยเทียนกลับรู้สึกสุขสำราญใจดี "ว่านหนิงเหมย" ในวัยสิบแปด ไม่มีวี่แววว่าจะมีใครกล้ามาสู่ขอนางไปเป็นภรรยา ไม่ใช่เพราะฐานะที่เป็นลูกอนุของเสนาบดีว่านเท่านั้น แต่เพราะรอยแผลเป็นที่แก้มขวาของนางอีกด้วย เมื่อครั้งที่นางอายุเพียงสิบสอง การพบกันครั้งแรกระหว่างนางกับองค์ชายเฟยเทียน อุบัติเหตุครั้งนั้นทำให้ผู้อื่นเข้าใจเขาผิดคิดว่าเขาใช้กรงเล็บมังกรกรีดใบหน้านางจนเสียโฉม แม้นางจะบอกทุกคนว่าไม่ใช่ความผิดของเขาก็ไม่มีใครเชื่อนาง แต่เพราะแผลเป็นนี้ทำให้นางรอดพ้นการถูกบังคับให้แต่งงานได้ ขอเพียงใช้ชีวิตเรียบง่าย แม้ต้องอยู่เพียงลำพังนางก็ยินดี

เรือนไผ่ริมธารอันเร่าร้อน สู่วังหลวงอันหนาวเย็น อบอวลอุ่นไอรักที่ซ่อนเร้น นางผู้ปรากฏกายให้เห็น พร้อมบุตรสาวของเขา *** นางคืออดีตจอมยุทธ์หญิงฝีมือฉกาจในร่างหญิงสาวอ่อนแอไร้ค่า เขาคือองค์รัชทายาทหนุ่มรูปงาม ในคราบชายอัปลักษณ์ การแต่งงานเกิดขึ้นที่ริมธาร ความเร่าร้อนในค่ำคืนหนึ่งคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง *** มิใช่เพียงเพราะสัญญาหมั้นหมาย หากแต่เป็นเพราะเขากับนางรักกันมาก รักกันมานาน ทว่าภาพที่เห็นคืออันใด น้องสาวแสนดีกับชายคนรักกำลังเดินจูงมือกันอย่างหวานชื่น และหายไปทางเรือนแห่งหนึ่ง หลังจากลอบติดตามและแอบมองเนิ่นนาน เห็นพวกเขาอยู่ด้วยกันในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ก็ยิ่งไม่เข้าใจ พวกเขาทำอะไร? นั่นคือคู่หมั้นอันเป็นที่รักของนางกับน้องสาวผู้แสนดี พวกเขาคงเจอกันโดยบังเอิญ แล้วทักทายกันตามประสา นางมิอาจคิดการไม่บังควรกับพวกเขา... “ช้าก่อน!” ซานซานตวาดก้อง “นี่ข้าต้องเป็นวิญญาณสิงร่างนางโง่งมผู้นี้อย่างนั้นหรือ? คู่หมั้นตัวเองกำลังขย่มกับน้องสาวก็ยังไม่เข้าใจ ข้าจะบ้าตาย ขอลงนรกแทนได้ไหม?” “ไม่ได้!” “...!?”

แม่ทัพหนุ่มหนิงเฟยอวี้ถึงคราวต้องแต่งภรรยา สะใภ้ที่ท่านแม่ของเขาเลือกมานั้นเห็นว่าเป็นสตรีที่เหมาะสมจะเป็นภรรยาและมารดาที่ดีในอนาคต เป็นคุณหนูในห้องหอผู้เพียบพร้อม แต่ไฉนเมื่อแต่งไป (แค่คืนเข้าหอก็รู้) แล้วกับรู้สึกว่าคำว่าเรียบร้อยอ่อนหวานนั้นช่างห่างไกลจากนางยิ่งนัก ที่เหมาะกับนางควรจะเป็นซุกซนทะเล้นซะมากกว่า คำว่าเรียบร้อยอ่อนหวานนั้นช่างห่างไกลนัก แต่ความขี้อ่อนขี้ประจบกับทำได้ดีทีเดียว

เมรีผู้จัดการสาวในวัย 30 ปีได้ตายแล้วมาเกิดใหม่ในร่างของคุณหนูใหญ่ตระกูลอวี้ ความฝันที่อยากใช้ชีวิตสุขสบายต้องจบลง เมื่อมีราชโองการสมรสพระราชทานให้แต่งงานกับองค์ชายสาม บุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเป็นจอมเสเพล!

"ก็แค่จูบ" "แค่จูบ?" ถ้าอิทธิไม่เกรงใจพ่อแม่ของไต้ฝุ่น ป่านนี้คงได้กินหมัดท่านไปแล้ว ลูกสาวทั้งคนแต่ผู้ชายกลับบอกว่าแค่จูบ "เอาแบบที่ภรรยาของผมได้กล่าวมา ผมจะให้ลูกชายรับผิดชอบหนูมาย แต่ทั้งสองยังเรียนอยู่เลย.." "ใช่ครับผมยังเรียนอยู่" ไต้ฝุ่นพูดขึ้นทันทีที่พ่อเปิดทาง "เรียนอยู่ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่คะ เราไม่ได้เรียนอนุบาลกันสักหน่อย" มายมิ้นท์ไม่มีทางปล่อยเขาไปแน่..มั่นหน้าดีนัก "ตกลงเธอเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่ อยากจะได้ผัวจนตัวสั่น" เขาหันกลับมาที่เธออีกครั้ง "ไต้ฝุ่นหยุดเดี๋ยวนี้นะ!" "ทำไมต้องหยุดด้วยครับแม่ในเมื่อผมพูดถูก" ขณะที่พูดสายตาคมจ้องมองไปที่ฝ่ายหญิง ในเมื่อเธอเป็นคนเสนอตัวมาเองเขาก็สนองให้ แต่ไม่คิดว่าจะติดกับดักของผู้หญิงคนนี้

"อนาคตข้างหน้าถ้าเธอมีแฟน ฉันก็จะหย่าให้" นั่นหมายถึงตอนนั้นเขาคงไม่มีปัญหาเรื่องนี้แล้ว "เรื่องของฉันไม่ใช่ปัญหาหรอกค่ะ แต่รุ่นพี่บอกแฟนตัวเองหรือยังว่าจะทำแบบนี้" ไม่มีใครในคณะบริหารธุรกิจไม่รู้ว่าเทวินหนุ่มหล่อประจำคณะบริหารมีแฟนแล้ว "เรื่องนั้นเราจะทำกันแบบเงียบๆ" __________________ "โอ๊ย เจ็บ" เทวินสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงคนข้างๆ บอกว่าเจ็บ "เป็นยังไงบ้าง" "ถอยไปนะ!" "เรื่องเมื่อคืนพี่ขอโทษ" "ขอโทษแล้วมันคืนทุกอย่างกลับมาให้ฉันได้ไหมล่ะ โอ๊ย" ยิ่งใช้อารมณ์เธอก็ยิ่งเจ็บหน่วงที่ท้องน้อย "เราเจ็บท้องยังไม่หายเหรอ" "ฉันบอกให้ถอยออกไปไง!" เขาถอยออกไปแล้วเธอก็ดันตัวลุกขึ้น แต่พอลุกขึ้นแล้วมองดูที่นอนกับผ้าห่มตอนนี้มันเปื้อนไปด้วยเลือด ทั้งสองมองที่นอนและอดไม่ได้ที่จะมองสบตาของอีกฝ่าย เทวินคิดว่ามันคงเป็นเลือดประจำเดือนของเธอ เพราะวันก่อนเพิ่งซื้อผ้าอนามัยมาให้ แต่ที่จริงมันก็คือเลือดประจำเดือนนั่นแหละ อาจจะมีเยื่อพรหมจรรย์ติดออกมาบ้าง แต่คนที่พรากมันจากเธอไปคงดูไม่ออก

“ท่านเจ้าเมืองอย่าเอาแตงกวาข้า ” “ใครบอกข้าจะเอาแตงกวาเจ้า ข้าต่างหากที่จะมอบแตงกวาของข้าให้แก่เจ้า” บทนำ ลี่หยางที่เจ็บจากความรักที่ถูกหักหลังถูกรถขนปลาชนระหว่างที่รู้ความจริงว่าความรักที่เขามอบให้แฟนหนุ่มคือการหลอกใช้เท่านั้น เขาคิดว่าตัวเองจะตายเพราะถูกชนเข้าอย่างจังแถมยังตกลงสู่ท้องทะเลกว้าง แต่ใครจะไปคิดว่าเขากลับได้ทะลุมิติย้อนเวลากลับไปในยุคโบราณ แถมเขายังมีแม่ที่ต้องเลี้ยงดูฐานะครอบครัวยากจนและท่านแม่ยังไปติดหนี้ท่านใต้เท้าอีกด้วยซ้ำ เมื่อเขาทะลุมิติมาเขาจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในโลกนี้เอง เขาจึงคิดหาทางจะหาเงินไปใช้หนี้แต่ทว่าในบ้านของเขามีเพียงเมล็ดแตงกวาที่เหลืออยู่ ดังนั้นเขาจึงลงมือปลูกแตงกว่าเพื่อขายหาเงินใช้หนี้แต่ระหว่างที่แตงกำลังโตเขากลับถูกใต้เท้ากลั่นแกล้งสารพัด ราวกับสวรรค์เมตตาหรือว่าซ้ำเติมเมื่อท่านเจ้าเมืองที่ย้ายมาใหม่กลับถูกตาต้องใจเขาจนได้ จึงได้จ่ายหนี้ให้ทั้งหมดเพื่อให้เขามาอยู่ข้างกายตนในทุกค่ำคืน ชีวิตใหม่ของลี่หยางจะเป็นอย่างไรติดตามต่อกันได้นะคะ นิยายเรื่องนี้แต่งตามจินตนาการของนักเขียนเท่านั้นไม่ได้อ้างอิงตามประวัติศาสตร์ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน อ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น หากขาดตกบกพร่องหรือติดขัดตรงไหนต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ