แก้แค้น

ชาติก่อน บิดาส่งผีเสื้อมายาให้ข้าและน้องสาวคนละตัว เขาบอกว่าหากใครสามารถฝึกสอนจนกลายเป็นสัตว์วิเศษประจำตัวได้ก่อน คนนั้นก็จะได้รับตำแหน่งปุโรหิตหญิงคนถัดไป ข้าอดหลับอดนอนบำเพ็ญเพียรอยู่ตลอดเวลา เพื่อจะฝึกฝนผีเสื้อมายาให้เชื่อง ยอมถึงขั้นใช้เลือดเนื้อของตัวเองผสมลงในยาเพื่อบำรุงเลี้ยงดูมัน ในที่สุด ผีเสื้อมายาก็เกิดดวงจิต กลายเป็นสัตว์วิเศษ ธิดามังกรทั้งเผ่าพันธุ์ร่วมอวยพรให้ข้า แสดงความยินดีที่จะได้กลายเป็นปุโรหิตหญิง ซึ่งนานแสนนานจะปรากฏขึ้นสักคน ใครจะคาดคิด ผีเสื้อมายาตัวนั้นบินวนรอบตัวข้าเพียงครั้งเดียว ก็โบยบินออกไปเกาะไหล่น้องสาวของข้าด้วยท่าทางใกล้ชิดสนิทสนม น้องสาวหันมาหัวเราะเยาะข้า “เจ้าคิดว่าสับเปลี่ยนสัตว์วิเศษได้โดยไม่มีใครล่วงรู้งั้นหรือ คงลืมไปแล้วกระมังว่าพวกมันจดจำผู้เป็นนายได้ตั้งแต่กำเนิด!” ถ้อยคำด่าทอของผู้คนมากมายแทบจับถมข้าในชั่วพริบตา บิดารู้สึกว่าอับอายขายหน้าอย่างยิ่ง จึงสั่งตัดแขนตัดขาข้าต่อหน้าคนทั้งหมด จากนั้นก็โยนข้าลงไปในเพลิงผลาญเก้าสวรรค์ ถูกเผาตายทั้งเป็น น้องสาวกลายเป็นปุโรหิตหญิงของเผ่า ได้รับการกราบไหว้บูชาจากคนนับหมื่น ยามที่ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ข้าย้อนกลับมาในวันที่บิดามอบผีเสื้อมายาให้ ข้าแสยะยิ้มเย็นชาในใจ คราวนี้ข้าจะไม่ฝึกฝนผีเสื้อมายา ดูสิว่าน้องสาวจะยังกลายเป็นปุโรหิตหญิงได้อย่างไร!

“พะ…พี่จันทร์” “น้องช้างต้องการไหม?” “ต้องการครับ ผมอยากให้พี่จับตรงนั้นของผม มุดเข้าตัวพี่” จันทร์ฉายเปิดลิ้นชัก หยิบถุงยางไซส์ใหญ่สุดมาฉีก แล้วสวมเกราะป้องกันให้กับเจ้าส่วนนั้น “พี่จะขย่มน้องช้างให้หนักเลย” เธอจ่อแก่นกายใหญ่ที่ช่องทางรัก จากนั้นก็นั่งลงให้แก่นกายใหญ่สอดแทรกเข้ามา “จัดมาเลยครับ” “อ๊า มันใหญ่จังเลยน้องช้าง” จันทร์ฉายกัดปากตัวเอง พยายามนั่งลง แต่แก่นกายขนาดใหญ่ของคนที่นอนบนเตียง มันช่างใหญ่ยาวหลือเกิน มันเข้าไปได้นิดเดียวจันทร์ฉายก็ต้องหยุดเพราะร่างเล็กสั่นเกร็งอึดอัดปนเสียดเสียว “พี่จันทร์ครับ ตรงนั้นพี่จันทร์รัดผมแน่นมากเลย ผมเสียว…อา”

"ทำไมนายถึงไม่ชอบผู้หญิงเหรอ?" ฉันเอียงคอถามผู้ชายร่างกายกำยำ​ที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ทำไม? ฉันต้องตอบเธอด้วยล่ะ" เขาปรายตามองหน้าฉัน​ ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น​ "ก็นับอยากรู้ค่ะ" "หึ! เพราะผู้หญิง​เป็น​สิ่ง​มีชีวิต​ที่​เชื่อถือ​ไม่​ได้ไงล่ะ"

ในวันเกิดของข้า สามีของข้ากรีดผ่าอกและเอาจินตานของข้าไป เพื่อช่วยชีวิตคนรักสมัยเด็กของเขา เขาโอบข้าไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ใช้มีดโค้งกรีดผ่าเปิดหน้าอกของข้า “ชิงอู๋ ขอแค่ได้กินจินตานของเจ้า โรคเก่าของชิงเหยาก็จะรักษาหาย ข้าจะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป” เขาไม่สนใจเสียงร้องอันโศกเศร้าทุกข์ตรมของข้า คว้านจินตานพร้อมกับกระดูกและเส้นเอ็นของข้าออกมา ข้าใช้แรงเฮือกสุดท้ายจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้ ขอร้องอย่างน่าสงสารว่า “ถ้าไม่มีจินตานเม็ดนี้ ข้าจะต้องตายนะ....” เขาจรดจูบบนหน้าผากของข้า กล่าวปลอบเสียงแผ่วเบา “อย่าพูดจาเหลวไหล เผ่าหงส์เพลิงของพวกเจ้ามีจินตานสองเม็ด ขาดไปเม็ดเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” เขาประคองจินตานของข้าเอาไว้ แล้วรีบร้อนจากไป แต่เขาไม่รู้หรอกว่า จินตานเม็ดแรกของข้า ถูกเอาไปช่วยชีวิตเขาตั้งแต่เมื่อหมื่นปีก่อนแล้ว สิ่งที่เขาช่วงชิงไป เป็นจินตานเม็ดสุดท้ายของข้าแล้ว ข้ากำลังจะตาย

เพลิงแค้นครั้งนี้เขาจะเผาเธอให้หลอมละลายไปด้วยไฟราคะ "ไหนบอกว่าคุณเกลียดฉันไง..เกลียดแล้วมา เxา ทำไมบ่อยๆ ใช่..ฉันเกลียดเธอฉัตรตะวัน..เกลียด..แต่ก็ไม่รู้ทำไม พอเห็นหน้าทีไรแล้ว มี อารมณ์ ทุกที "

เธอรู้ดีว่าสิ่งกำลังทำมันช่างโง่เง้า เรียกร้องไปก็ไร้ค่า แต่เธอก็ยังหวังว่าท่านจะสนใจ แสดงความรักความห่วงใยใส่ใจต่อเธอ เหมือนที่ท่านแสดงกับภรรยาใหม่ของท่านบ้าง พนิดาเช็ดน้ำตาลวก ๆ เมื่อมันไหลมาประจานความอ่อนแอในหัวใจ ไม่ว่าจะทำตัวดีหรือไม่ดี ท่านก็ไม่เคยมองเธอดีเลย ในเมื่อเป็นคนชั่ว ไม่เคยดีอะไรในสายตาของท่านอยู่แล้ว เธอก็จะชั่วให้สุดไปเลย ดวงตากลมโตกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปสะดุดกับคนร่างกำยำ ที่นั่งดื่มกับผู้ชายหกคน ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคาย เขาโดดเด่นกว่าใครในสายตาของเธอ เขาเป็นคนหน้าตาดี มีผู้หญิงนั่งอยู่ข้าง ๆ อีกสองคน ดื่มกันหัวเราะกันอย่างมีความสุข ทุกคนบนโลกนี้กำลังมีความสุข ยกเว้นเธอที่ไม่เคยมีความสุขเลย ตั้งแต่แม่จากไป เธอหยัดกายลุกขึ้นเดินตรงไปหาเขา เเม้ร่างเล็กจะเซถลา แต่เธอก็เดินไปจนถึงเป้าหมายจนสำเร็จ มือบางยันกับพื้นโต๊ะแล้วโน้มตัวมองคนตรงหน้า ท่ามกลางสายตาชายฉกรรจ์ที่นั่งร่วมโต๊ะกับคนที่เธอสนใจ "นอนกับฉันไหม ฉันให้นายห้าพัน!"

ข้าเป็นลูกสาวของบ่าวล้างเท้าในจวนตระกูลเสิ่น แต่กลับบังเอิญช่วยชีวิตฮ่องเต้ไว้ ฮองเฮาที่ลือกันว่าเป็นเทพธิดากลับชาติมาเกิดได้สวมรอยแย่งความดีความชอบของข้าไป แล้วยังจับข้าไปขังไว้ในคุกใต้ดินล่างตำหนักบรรทม “แกมันก็เหมือนกับแม่ชั้นต่ำของแกนั่นแหละ เป็นนางจิ้งจอกแพศยา! คิดแต่จะยั่วยวนเจ้านายเพื่อปีนป่ายสู่ที่สูง แต่ช่างน่าเสียดาย ไก่ป่าก็เป็นได้แค่ไก่ป่า ชาตินี้ไม่มีวันกลายเป็นหงส์ได้หรอก!” จนกระทั่งวันที่ข้าถูกนางจับยัดลงไปในถังใส่เศษอาหาร จวนเจียนจะลำสักขาดใจตาย สายฟ้าจำนวนหนึ่งผ่าลงมายังวังหลวง เกือบจะฆ่าฮ่องเต้ตาย ในที่สุดข้าก็เข้าใจ ฮองเฮาเป็นเพียงตัวปลอม ข้าต่างหากที่เป็นสตรีแห่งโชคชะตาของแคว้นอย่างแท้จริง หากข้าสิ้นชีพ คนทั้งหมดในแคว้นฉู่จะต้องตายไปพร้อมกัน

หลังจากที่นางร้ายในจอและนอกจออย่างฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ตกสะพาน ตอนแรกนึกว่าตัวเองจะตายแต่กลับรอดและที่น่าตกใจก็คือฉันฟื้นขึ้นมาในร่างของซอลนางเอกผู้แสนดีแทนที่จะเป็นร่างตัวเอง

ทุกวันฉันจะเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีมีซิกแพคเป็นเวลสิบนาที วันนี้เป็นวันที่สามแล้ว พอรู้ว่าตัวเองเข้ามาอยู่ในร่างของคนแปลกหน้า ฉันก็ปรับตัวได้อย่างไม่เลว ตอนนั้นฉันรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อ แต่ตอนนี้ฉันยอมรับได้แล้วจนเหมือนเรื่องธรรมดาทั่วไป ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงเวลาสั้น ๆ แค่สามวัน เช้าวันนี้ฉันเข้ามาอยู่ในร่างของชายหุ่นดีคนนั้นอีกครั้ง ฉันเลยหยิบมือถือของเขามาค้นหาบัญชี Line ของฉัน แตะไปที่โพสต์และบันทึกภาพเซลฟี่สุดสวยบนโพสต์ปักหมุดของฉันพร้อมกับตั้งเป็นภาพพื้นหลัง จากนั้นก็ทิ้งข้อความเอาไว้ 'คนสวยอย่างฉันเข้ามาอยู่ในร่างคุณสิบนาทีทุกวันเลยนะ!' ปล. ภาพพื้นหลังคือฉันเอง ฉันวางอุบายเล็ก ๆ เพื่อจะได้พิชิตใจพ่อหนุ่มคนนี้ ใครใช้ให้เขาทั้งหล่อทั้งสูงทั้งหุ่นดีล่ะ แหนมตุ้มจิ๋วก็สุดยอดไม่แพ้กัน ทั้งหมดราวกับฟ้าลิขิตมา เหมือนกับได้เจอรักแท้ตอนปล้นเข้ามาอยู่ในร่างของคนอื่น หลังจากทำทั้งหมดเสร็จ ฉันก็เดินสำรวจบ้านเขาอย่างสบายใจ วินาทีที่ฉันเปิดตู้เย็นดู ฉันก็ยิ้มแหยในทันที

เธอทิ้งเขาไปไม่ไยดี เมื่อได้เจอกันอีกครั้ง เขาจึงตามเอาคืนให้สาสม...“จำเอาไว้! ชีวิตเธอ ร่างกายเธอ ทุกอย่างของเธอเป็นของฉัน ฉันจะปล่อยเธอเป็นอิสระเมื่อไหร่ ก็ขึ้นอยู่กับฉันเท่านั้น!!"