เกิดใหม่

มือสไนเปอร์แห่งศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเกิดใหม่ในปี 1958 กลายเป็นชาวเขาธรรมดา ที่ตายจากความหนาวเหน็บในแถบเทือกเขาต้าซิ่งอันหลิ่งแห่งตงเป่ย ในครอบครัวประกอบไปด้วยมารดาที่ถูกขับไล่ออกจากครอบครัว กับน้องสาวตัวน้อยวัยสี่ห้าขวบ บ้านคุ้มหัวทรุดโทรม ขาดแคลนเสื้อผ้าและอาหาร แต่ผังเป่ยกลับไม่หวั่นเลยสักนิด เขามองเทือกเขาต้าซิ่งอันหลิ่ง บนผืนดินแถบเขาฉางไป๋และแม่น้ำเฮยหลงเจียงนี้ มีทั้งหมีดำ หมูป่า เสือโคร่งไซบีเรีย ไก่ฟ้าเฮเซล กวางโร ไก่ป่า และสัตว์ป่าให้ล่ามากมายทั่วทุกพื้นที่! ต้นอ่อนโสม เห็ดน้ำผึ้ง วอลนัทป่า... มีของล้ำค่าแห่งขุนเขาเต็มไปหมด! มีทรัพยากรอยู่มากมายขนาดนี้ ยังจะต้องกลัวไม่มีอะไรกิน? ไม่มีเสื้อผ้าสวมใส่อีกหรือ? แบกปืนล่าสัตว์ เสียบมีดเข้ากับตัว จูงสุนัขล่าเนื้อ ผังเป่ยเริ่มใช้ชีวิตอันแสนสบายอุราด้วยการออกล่าสัตว์ในป่าเขาหาเลี้ยงครอบครัว!

เมื่อดาราสาวผู้ที่เคยรับแต่บทนางเอกต้องมาสวมร่างเป็นนางร้ายที่ถูกเกลียดชังและไม่ตายดี เช่นนั้นนางก็จะทำให้ชีวิตของนางร้ายผู้นี้รุ่งโรจน์ดั่งนางเอก! แผนการที่จะเปลี่ยนโชคชะตาของนางร้ายจึงได้เริ่มขึ้น!

เมื่อนางแบบชื่อดัง ต้องมาอยู่ในร่างของท่านหญิงผู้อ่อนโยน ที่ถูกสามีมองข้าม เมื่อเขาว่านางร้าจกาจ เช่นนั้นนางจะแสดงให้เขาได้เห็นว่าสตรีร้ายกาจที่แท้จริงเป็นเช่นไร

สาวน้อยเย่วเย่วเกินจากครอบครัวสายรองที่ยากจนที่มีย่าที่น่ารังเกียจคอยกดขี่ข่มเห่งรักลูกไม่เท่ากันพอบิดาของเธอทำงานไม่ได้ก็โดนขับไล่ออกจากครอบครัวใหญ่และไม่ให้อะไรติดตัวสักอย่างและตัวบุตรสาวที่ป่วยหนัก

สามีฉันตายไปแล้ว ในวันครบรอบแต่งงานของเรา เขาไปซื้อเค้กให้ฉันท่ามกลางสายฝน แล้วถูกรถบรรทุกชนตาย ศพเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ ประกบเป็นร่างเดิมของเขาไม่ได้ น้องสาวของสามีบอกว่าฉันทำร้ายให้พี่ชายของเธอตาย ไม่คู่ควรได้รับทรัพย์สินที่สามีทิ้งไว้ แม่สามีร้องไห้และด่าว่าฉันเป็นตัวซวย และไล่ฉันออกจากบ้านไป ฉันทนทุกข์ทรมานในใจวันๆ และจินตนาการอย่างต่อเนื่องว่าถ้าฉันหยุดเขาในวันนั้น เขาจะไม่ตายใช่ไหม ในที่สุดฉันก็เป็นมะเร็ง เมื่อชีวิตมาถึงจุดสิ้นสุด แม่สามีมาเยี่ยมฉัน "ช่างโง่จริง ๆ จะพูดอะไรก็เชื่อ" เธอทิ้งรูปถ่ายครอบครัวที่มีสามคนในนั้นให้ฉัน พอฉันดูแล้วก็หายใจไม่ออกชั่วครู่ แล้วก็โกรธจนตายโดยตรง ที่แท้ สามีของฉันไม่เพียงแต่ไม่ตายเท่านั้น เขายังมีลูกกับคนรักในใจด้วย เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ฉันได้ย้อนกลับไปในวันที่เพิ่งได้รับข่าวการเสียชีวิตของสามี

ชีวิตครั้งที่แล้วฉันพลาดไปที่อ่อนแอแต่เมื่อได้ย้อนเวลากลับมาครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมเป็นที่รองมือรองเท้าใครอีกแม้กระทั่งแม่สามีที่เกลียดชังฉันกับลูกเข้าไส้ ฉันจะทวงความยุติธรรมและสิ่งที่ลูกสาวสมควรได้คืนมา คำนำ เฟิงมี่ลูกสะใภ้คนรองของตระกูลมู่ ต้องมาจบชีวิตอย่างไร้ความเป็นธรรม จิตสุดท้ายที่เธอเป็นห่วงคือลูกสาวตัวน้อย กลัวว่าจะถูกกลั่นแกล้งรังแกเมื่อไม่มีเธอคอยปกป้องดูแล และคนที่รังแกและรังเกียจไม่ใช่ใครอื่นไกลแต่เป็นย่าของเธอ เพียงเพราะคิดว่าฮว๋าเย่ลูกของเฟิงมี่เป็นลูกของชายชู้ เธออ้อนวอนต่อสวรรค์จนลมหายใจสุดท้ายเธอได้หมดลง แต่ใครจะไปคิดว่าเธอจะได้ยินเสียงลูกสาวเรียกเธออีกครั้ง เธอลืมตาขึ้นดูใบหน้าที่เต็มด้วยหยาดน้ำตาของลูกสาว เธอโอบกอดแนบแน่นคิดว่าชาตินี้ทั้งชาติจะไม่ได้กลับมาหาลูกน้อยอีกแล้ว และเธอก็ได้รับรู้ว่าตอนนี้เธอได้ย้อนเวลากลับ แต่ทว่าครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้มันเป็นเหมือนเดิมอีกต่อ คนอ่อนแอให้แม่สามีกับพี่สะใภ้รังแกจะไม่มีอีกต่อไป ต่อจากนี้จะมีเพียงเฟิงมี่ที่สู้คนและจะทวงความยุติธรรมให้แก่ลูกสาว เรียกร้องในส่วนที่ฮว๋าเย่ลูกสาวไม่เคยได้รับมันเมื่อครั้งที่แล้ว

อ้อมแอ้มนักเขียนสาวโสดดวงดีถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่ เธอจึงให้รางวัลตัวเองบินลัดฟ้าไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์สานฝันวัยเด็ก ใช้จ่ายสนุกสุดเหวี่ยงให้สมกับเป็นนักเขียนไส้แห้งมานานนับปี แต่แล้วเมื่อชีวิตถึงฆาตดันมาลื่นเปลือกกล้วยล้ม จนหัวฟาดขอบถังขยะตายดับอนาถ ตื่นมาอีกทีกลายเป็นว่าตัวเองนอนอยู่ในกระท่อมผุพังท้ายหมู่บ้านในยุคจีนโบราณ ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ เธอดันเข้ามาอยู่ในร่างของคุณแม่ลูกติดนี่สิ โลกเก่าเป็นนักเขียนไส้แห้งไม่พอ สวรรค์ส่งมาเป็นคนแม่ลูกติดไส้แห้งอีก มาตามลุ้นกันว่านักเขียนไส้แห้งจะสู้ชีวิตอย่างไร เมื่อถูกชีวิตสู้กลับ

เจียวเอินจวิ้น ฮองเฮาผู้เลอโฉม การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลังนั้นเป็นมาทุกสมัย และเจียวเอินจวิ้นคือผู้กุมอำนาจนั้น เหนื่อยเหลือเกินกับการแย่งชิง เหนื่อยเหลือเกินกับการยื้ออำนาจเอาไว้ในมือ ชาตินี้นางพอแล้ว เจียวเอินจวิ้น ฮองเฮาผู้เลอโฉม การแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นในวังหลังนั้นเป็นมาทุกสมัย และเจียวเอินจวิ้นคือผู้กุมอำนาจนั้น ฮึก!! กระบี่เรียวยาวบักลงที่กลางอกพระนาง ผู้ที่ถือกระบี่นั้นไม่ใช่ใคร องค์รัชทายาท โอสรพระองค์เดียวของนางอำนาจมันหอมหวานขนาดนั้นเลยเหรอ บุตรถึงลงมือสังหารมารดาได้อย่างเลือดเย็นขนาดนี้ เหนื่อยเหลือเกินกับการแย่งชิง เหนื่อยเหลือเกินกับการยื้ออำนาจเอาไว้ในมือ หาได้มีใครรักนางด้วยความจริงใจขนาดคนที่นางคลอดเลี้ยงดูอุ้มชูมาด้วยสองมือยังทรยศ หักหลัง หากชาติหน้ามีอยู่จริง ขอเกิดเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาที่ไม่ต้องแก่งแย่งชิงกับใคร

ก็ไม่ได้คิดหรอกนะว่าวันหนึ่งจะพบเจอกับเรื่องแปลก ๆ แต่เมื่ออยู่แล้วไร้ความหมายไม่มีคนที่รักและรักเรา เขาจึงเลือกที่จะแลกทั้งที่ไม่ได้มั่นใจเลยว่าจะได้พบกับคนที่รักจริงหรือเปล่า แต่ก็ตัดสินใจเลือกไปแล้ว...

กำลังจะได้เข้าหออยู่ดี ๆ กลับถูกวางยาตายซะนี่ อ๊าก!! ข้าอยากเข้าหอกับสามี! เอ๊ะ! เหตุใดข้าจึงฟื้นขึ้นมาอีกเล่า? ว่าแต่..นี่มันที่ไหนเนี่ย?