อีโรติก

“เลิกเรียกพี่ว่าวายวอดสักที…โรสรินทร์!!” เขาตะคอกใส่หน้าเธอ เพราะเขารู้สึกหงุดหงิดเต็มทนแล้วกับชื่อนี้ “ทำไมจะเรียกไม่ได้ พี่วายวอด พี่วายวอด ๆ ๆ” “ถ้ายังไม่หยุดเรียกพี่ว่าวายวอดแล้วล่ะก็…พี่จะให้เธอเรียกว่า ‘ผัว’ แทนนะ!!” เขาพูดกดเสียงต่ำ สายตาคมจ้องตาเธอไม่กะพริบ

“ดีใจด้วยนะ…ที่เธอได้ฉันเป็นผัวคนแรกของเธอ!!” “คุณมันเลว!!” “ถ้าเธอด่าฉันอีกครั้ง ฉันจะไม่จบเพียงแค่นี้แน่ ฉันขอเตือน!!”

“ไอ้เทือก” จอมบาปผู้ไร้ใจ ผู้ไร้จิตสำนึกดี อยากได้ต้องได้ และอย่าได้หาความอ่อนโยนจากเขา จอมบาปผู้เสพกายผู้หญิงเป็นอาหารหลัก เซ็กซ์คือสิ่งหอมหวาน “อินทร์” คือผู้หญิงโชคร้ายที่ผีผลัก ใช่ต้องใช้คำว่า ‘ผีผลัก’ เพราะชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าต้องมาเจอกับความต่ำทรามเช่นนี้ ไม่เคยคิดว่าจะมีคนที่เลวแม้แต่นรกยังผลักไสเขาขึ้นมาเกิดบนโลก เธอจะทำยังไงเมื่อสุดท้ายแล้วเธอเองก็เสพติดเซ็กซ์ร้อนที่เขายัดเยียดให้ และมันจะเกิดเป็นความรักได้ไหมระหว่าง จอมบาป กับสาวน้อยผู้ไร้เดียงสา ความไร้เดียงสาเธอจะปลอบประโลมหัวใจที่ด้านชาของเขาได้รึเปล่า ติดตามลุ้นเรื่องราวของทั้งสองไปด้วยกันนะคะ แน่นอนค่ะนิยายเรื่องนี้ดำเนินด้วยเซ็กซ์ คำหยาบ และความรุนแรงค่ะ

ความลับเดียวของพนักงานอย่างฉัน คือฉันเป็นนักเขียนนิยายอีโรติก ฉันสามารถปกปิดความลับนี้มาได้ตลอดจนฉันมารู้ว่าเจ้านายเป็นแฟนตัวยงของนิยายฉัน!!

เมื่อความรักถูกครอบงำด้วยแค้นและไฟแห่งปรารถนา พวกเขาถูกจองจำในอ้อมกอดแห่งความรุนแรงที่ไม่สิ้นสุด... ความสัมพันธ์ที่เต็มไปด้วยความเร่าร้อนและเงาแค้น จะพาพวกเขาไปสู่เส้นทางแห่งความทรยศและการให้อภัย

ในสวนหย่อมมหาวิทยาลัยเวลานี้มีรุ่นพี่หลายคณะมาคอยรับน้องกันอย่างเนืองแน่น เสียงเด็กวิศวะกลุ่มหนึ่งดังขึ้นให้โต๊ะข้าง ๆ ได้ยิน “เฮ้ย มาเล่นเกมทายกัน” “เหมือนเดิมใช่ไหม” หนุ่มหล่อสูงขาวท่าทางไฮโซคนหนึ่งถามขึ้นพลางมองไปที่เส้นแดงบนทางเข้ามหาลัย เกมที่พวกเขากำลังพูดถึงเป็นเกมที่เด็กวิศวะนิยมเล่นกันเป็นประจำ คือการทายว่าน้องที่เดินผ่านเส้นแดงเข้ามาเรียนคณะอะไรบ้าง กฏิกาคือถ้าใครทายผิด ต้องไปจีบน้องคนนั้นให้ติด

เพราะคิดว่าเขาจะดี จึงทุ่มเทกายและใจให้เขาไปทั้งหมด แต่สิ่งที่ได้กลับมามันทำให้ฉันต้องถูกตราหน้าว่า ‘ท้องไม่มีพ่อ’

มุมปากนิรณายกขึ้นด้วยความรังเกียจ แกมเย้ยหยัน บัตรเชิญร่วมงานแต่งของบีบีกับเตชิน เพื่อนสนิทและคนรักของเธอ..ที่พวกมันทั้งสองคนต่างหักหลังและพากันสวมเขาให้นานแรมปี บัดนี้กำลังวางอยู่ตรงหน้า เมื่อครุ่นคิดและนึกย้อน ถึงอดีตที่โดนกระทำ ยิ่งทำให้เจ็บปวดจนแทบคลั่ง นึกอยากจะบุกไปทำลายงานแต่ง ให้ล้มเสียรู้แล้วรู้รอด ทว่า…ขณะที่กำลังจะขยำมันทิ้ง สายตาดันเหลือบเห็นชื่อของใครคนหนึ่ง "บดินทร์งั้นเหรอ?" เสียงพึมพำชื่อใครอีกคน ในการ์ดเชิญ ทำให้สมองโลดแล่น คิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ "ฮึ! คอยดูเถอะ บีบี พ่อของแกน่ะ ฉันขอล่ะกัน" เธอพูดด้วยแววตามาดมั่น ในมือเลื่อนโทรศัพท์ส่องดู ใบหน้าคมคายของบุคคล อันเป็นเครื่องมือแก้แค้น พลางจุดยิ้มตรงมุมปากนิด ๆ

ภาคี จากเธอไปถึงสามปี เพื่อรอวันเอาคืน เหนือฟ้า อยู่รอถึงสามปี เพื่อรอวันทวงเขากลับคืน

“ฉันว่าเราควรแยกกันอยู่สักพักนะ ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินว่าเราจะไปต่อหรือพอแค่นี้...ในเมื่อคุณมีอีกคน” คำพูดนั้นราวกับปล่อยระเบิดลงกลางความสัมพันธ์ เจมส์ชะงัก มองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตกใจ แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ เขารู้ว่าความจริงที่เขาเลือกปิดบังมาตลอดได้เปิดเผยออกมา “อิมิลี่...มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ” เขาพูดออกมาเสียงเบา ราวกับกำลังค้นหาคำแก้ตัวที่น่าเชื่อถือ เธอส่ายหน้า ยิ้มบาง ๆ ที่ไม่ได้เต็มไปด้วยความสุขอีกต่อไป “อย่าพยายามแก้ตัวเลยเจมส์ ฉันเหนื่อย...เหนื่อยกับการพยายามทำให้ทุกอย่างดีขึ้น ในขณะที่คุณไม่ได้พยายามไปกับฉันเลย” เธอก้มลงหยิบกระเป๋าเดินทางใบโต หยุดชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “ฉันอยากให้คุณใช้เวลาคิด ว่าคุณต้องการอะไรจริง ๆ... และฉันก็จะทำแบบเดียวกัน” เจมส์มองดูเธอเดินออกจากห้องไป ความรู้สึกผิดและความกลัวปะทุขึ้นในใจ แต่เขากลับทำอะไรไม่ได้ นอกจากอยู่ในความเงียบที่เธอทิ้งไว้...