Semua Bab อุ้มรักร้ายฉบับยัยตัวแสบ: Bab 1 - Bab 10

“ปล่อยฉันนะ นี่คุณจะทำอะไรน่ะ ปล่อยนะ!”อะไรของเขา เมื่อคืนเขายังไม่พออีกเหรอ ทำไมจะต้องมาทำอีกนะ ร่างกายของเธอเมื่อยล้าไปหมด กว่าภารกิจของเธอและเขาจะจบลง ก็ใช้เวลาจนเกือบเช้าของอีกวัน ทิชาเหนื่อยล้าจนพล็อยหลับไป ตื่นขึ้นมา นายบ้ากามก็ยังจะ...“ฉันก็แค่ทำให้มันเสร็จๆ ไปก็แค่นั้นเอง”มือใหญ่เคล้นคลึงไปที่อกอวบคู่งามอย่างหนักหน่วง โดยไม่สนอาการดิ้นรนของอีกฝ่าย “แต่คุณทำมันไปแล้วนะ ฉันไม่ต้องการแล้ว! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”ทำไม ‘ทิชา’ จะต้องเชื่อนายแทนคุณนี่ด้วยล่ะ ในเมื่อหน้าที่ของเธอจบลงไปแล้ว ค่ำคืนที่ผ่านมาก็แสนสาหัสพอทนแล้ว ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงความสุขที่เธอได้รับ ‘น่าอายจริง’ “เธอนี่มันเรื่องมากจริงๆ ฉันเองก็ไม่ได้พิสวาสอะไรเธอหรอกนะทิชา ฉันก็แค่ทำตามหน้าที่ก็แค่นั้นเอง เธอท้องเมื่อไหร่ ฉันจะไม่สนใจเธอเลย เพราะงั้น ตอนนี้ให้ความร่วมมือกับฉันด้วย อย่าให้ฉันต้องเหนื่อย! และถ้าฉันเหนื่อย เธอรู้ใช่มั้ย ว่าอะไรจะตามมา”หน้าที่ของแทนคุณคือการปั๊มทายาทให้กับคุณย่าของเขาตามเงื่อนไขของการรับมรดก ซึ่งกว่าเขาจะทำใจยอมรับเอาเด็กในบ้านมาเป็นแม่พันธุ์นั้นมันก็หนักหนาพอค

คฤหาสน์ภัทรจุฑาธานันท์... “จริงๆ คุณแม่น่าจะถามยายวรรณาก่อนนะคะ ภารวีว่าเรื่องนี้แม่กานดาจะต้องโกหกอีกแน่ๆ ค่ะ” “อืม...ฉันรู้...ว่าลูกสาวของวรรณาพูดไม่จริงหรอก” “ทำไมคุณแม่ถึงยังให้เงินไปอีกคะ เงินตั้งหนึ่งล้านนะคะ” “ไม่เป็นไรหรอก...” “คุณแม่คิดจะทำอะไรหรือเปล่าคะ”ภารวีแอบสงสัยมานาน แม่สามีของเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ให้เงินกานดาไปถึงสองครั้งแล้ว “ไม่มีอะไร...ว่าแต่กำหนดกลับของตาแทนวันไหนนะ แล้วใครจะไปรับตาแทนที่สนามบินกันล่ะ”คุณหญิงเจิมจันทร์เอ่ยถามลูกสะใภ้ถึงหลานคนกลางของเธอ ที่บินไปเรียนต่อต่างประเทศนานเกือบสามปีแล้ว กลับมาคราวนี้ เจิมจันทร์คงได้สมหวังกับหลานชายคนโปรดคนนี้เป็นแน่... “เอ่อ...คือว่า...เรื่องนี้ภารวีก็กำลังจะเรียนให้คุณแม่ทราบพอดีค่ะ แต่ว่าเห็นคุณแม่ยุ่งๆ อยู่ ก็เลยยังไม่ได้บอกค่ะ” “หล่อนไม่ต้องอ้อมค้อมหรอก มีอะไรบอกฉันมา และอย่าบอกนะว่าตาแทนจะยังไม่กลับอีก ความจริงตาแทนเรียนจบแล้ว แทนที่จะรีบกลับบ้าน กลับเที่ยวต่ออีก ตาแทนนี่จริงๆ เลย เจ้าหลานคนนี้ ลูกของเธอแต่ละคนไม่ได้เรื่องเลยสักคนนะภารว

คฤหาสน์ภัทรจุฑาธานันท์... “ก็ลูกสาวของเธอสิ มาบอกฉันว่าคุยกับเธอเรียบร้อยแล้ว บอกว่าเธอไม่สบายเลยไม่ได้มาคุยกับฉันด้วยตัวเอง แล้วเธอเป็นยังไงบ้างล่ะวรรณา ดีขึ้นแล้วหรือยัง” “กานดามันโกหกคุณท่านน่ะสิเจ้าคะ ตอนนี้เงินที่คุณท่านให้มันไป มันให้ไอ้ก้องผัวใหม่ของมันหมดเลยเจ้าค่ะ อิฉันเครียดมากไม่รู้จะทำยังไงเจ้าค่ะคุณท่าน จะหาเงินจากไหนมาใช้หนี้กันอีกล่ะทีนี้” “อืม...ฉันเองก็ไม่รู้หรอก เห็นบอกว่าคุยกับเธอแล้ว นี่ฉันเห็นแก่เธอหรอกนะวรรณา ฉันเลยให้ไป” “ทั้งหนี้เก่า หนี้ใหม่อิฉันกับหลานคงไม่มีปัญญาใช้หมดแน่เจ้าค่ะคุณท่าน”วรรณาเจ็บช้ำใจอย่างที่สุด ลูกสาวของเธอ นอกจากจะไม่ช่วยแบ่งเบาภาระของเธอแล้ว ยังสร้างปัญหาให้เธอมากมายไม่จบไม่สิ้นสักที สงสารก็แต่หลานของเธอเท่านั้น ถ้าไม่มีทิชา วรรณาก็คงไม่ทุกข์ใจขนาดนี้ “ฉันเองก็ไม่ได้เร่งรัดอะไรหรอกนะ เธอเองก็ไม่ต้องเครียดหรอกวรรณา เดี๋ยวจะล้มป่วยเอา ทำยังไงได้ล่ะ ลูกสาวเธอนี่มันก็จริงๆ เลยนะ พูดซะดิบดีว่าจะเอาไปลงทุน จะรีบเอาเงินมาคืน” “มันจะมีปัญญาเอาเงินที่ไหนมาคืนเจ้าคะคุณท่าน งานการมันก็ไม่ทำ

“อะไรนะคะคุณท่าน!! ท้องเหรอคะ?”ทิชาตกใจกับคำพูดของคุณท่าน คืออะไรกัน ยอมท้องกับหลานชายของคุณท่านงั้นเหรอ บ้าไปแล้ว เขาคิดได้ยังไงกัน “ใช่ ฉันอยากได้เหลนที่เป็นสายเลือดของหลานฉัน นั่นก็คือตาแทนหลานชายคนที่สองของฉัน ท้องกับตาแทนและคลอดลูกออกมาทุกอย่างก็จะหมดสิ้นกัน เธอก็จะมีเงินอีกห้าล้าน สบายๆ” “หนูขอปฏิเสธค่ะคุณท่าน”ทิชาไม่ต้องเสียเวลาคิดมากมาย เรื่องนี้มันไม่เคยอยู่ในหัวของเธอมาก่อนเลย ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มีเงิน ต้องเป็นหนี้ แต่เธอจะไม่ยอมเอาตัวเองเข้าแลกอย่างแน่นอน “งั้น ฉันก็จำเป็นที่จะต้องทวงหนี้สินของฉันคืนล่ะนะ เงินทั้งหมด ฉันขอคืนภายในหนึ่งปีก็แล้วกัน”เจิมจันทร์รู้ว่าทุกอย่างที่เธอพูดไปนั้นมันจะดูโหดร้ายสักหน่อย แต่เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว “แต่หนูไม่มีเงินคืนคุณท่านครบในเวลาหนึ่งปีหรอกนะคะ ถ้าคุณท่านจะกรุณาสักหกปีจะได้มั้ยคะ”ทิชาคิดว่าถึงตอนนั้นเธอคงเรียนจบและทำงานหาเงินมาใช้ได้แน่นอน “ฉันใจดีกับเธอและวรรณามามากแล้ว บ้านที่พวกเธออาศัยอยู่ฉันก็เป็นคนสร้างให้ ทำไมเธอไม่คิดที่จะตอบแทนบุญคุณฉันบ้างล่ะ...ที่ฉันเลือกเธอก็เพราะฉันเห็น

1 สัปดาห์ต่อมา...ณ...สนามบิน (ประเทศไทย) “เฮ้อ...อากาศประเทศไทยนี่มันแสนจะชุ่มปอดเลยจริงๆ”จิณณ์ยืนกางแขนทั้งสองข้างเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า เพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ของถิ่นบ้านเกิดที่เขาจากไปเกือบสามปี “ขึ้นรถได้แล้ว ฉันรอนายอยู่นะจิณณ์” “ขอสูดอากาศให้หายคิดถึงหน่อยก็ไม่ได้ คุณแทนจะรีบไปไหนครับ หรือว่าจะรีบไปรับมรดกหรือไงครับ” “ฉันบอกให้นายรีบขึ้นรถ จะขึ้นหรือไม่ขึ้น...งั้น...ปรีชาออกรถได้เลย!” “เดี๋ยวๆ สิครับ ขึ้นก็ขึ้น อะไรกันเนี่ย โมโหอะไรกันครับ หรือว่าคิดถึงน้องเดียร์น่าอยู่หรือไงครับ ยังล่ำลากันไม่ถึงใจเหรอครับเนี่ย” “จิณณ์! นายนี่มัน!!” “โอเคๆ ครับ...ไปเลยครับน้าปรีชา ออกรถได้เลย คิดถึงกับข้าวคุณยายวรรณาจะแย่อยู่แล้ว อยากกินจริงๆ” “ยายวรรณาก็ทำรอคุณจิณณ์แล้วครับ รู้ว่าคุณจิณณ์จะมา ดีใจใหญ่เลยครับ” “อ่าวเหรอ...ดีเลย...ป่านนี้ยัยทิชาจะเป็นยังไงบ้างนะ แชทก็ไม่เคยตอบ Face ก็ไม่อัพเดท ไอจีก็เงียบ สามปีนี่จะโตขนาดไหนกันนะ” “นายเงียบสักทีจะได้มั้ย อยากเดินกลับบ้านหรือไง” “โอเคครับ