All Chapters of เมียที่ไม่มีวันได้เป็น: Chapter 21 - Chapter 30

@ ณ ห้องชมรม มหาวิทยาลัยโลกันต์นั่งนิ่งอยู่ที่มุมหนึ่งของโต๊ะ กลางห้องชมรมที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเพื่อนๆ แต่สำหรับเขา ทุกอย่างดูเหมือนจะเงียบลงอย่างน่าประหลาด ความคิดวุ่นวายของเขาไม่ได้หยุดเลยตั้งแต่เช้า สายตาของเขาจ้องไปยังโต๊ะตรงหน้า แต่กลับไม่มีสมาธิพอจะทำอะไร กรุงโรมหันไปมองเพื่อนสนิท ก่อนจะกระทุ้งศอกใส่โลกันต์เบาๆ“ไอ้กันต์ มึงเป็นอะไรวะ ดูซึมๆ” กรุงโรมถามพลางขมวดคิ้ว ยูโรที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัย “เออใช่ เมื่อเช้าอาจารย์สุ่มถามคำถาม มึงก็ดันเหม่อ มึงไม่เคยเป็นแบบนี้นี่หว่า เกิดอะไรขึ้น?”โลกันต์ถอนหายใจยาวก่อนจะเงียบไปอีกครั้ง ไม่ตอบคำถามเพื่อนสักคำ กรุงโรมมองหน้ากับยูโรด้วยความงุนงง ก่อนที่เสียงเปิดประตูห้องชมรมดังขึ้น ใบม่อนเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าบึ้งตึง“กันต์!” เธอเรียกเสียงดังจนทุกคนในห้องชมรมหันไปมอง โลกันต์เงยหน้าขึ้นช้าๆ“มีอะไร?”“เรา... มีเรื่องต้องคุยกัน!” ใบม่อนเท้าเอว พลางเดินตรงเข้ามาหาเขาโลกันต์พิงเก้าอี้ ถอนหายใจอีกครั้งก่อนตอบเสียงเรียบ“มึงมาก็ดี จะได้เคลียร์ให้มันจบๆ ไป”“หมายความว่าไง! มึงจะถอนหมั้นอย่างที่คุณแม่บอกจริงๆใช่ไหม?” ใบม่อน

ในห้องมืดมิด มีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา โลกันต์นั่งอยู่ปลายเตียงในห้องที่เคยเป็นของป่านตะวัน เขานั่งอยู่ตรงนั้นมาหลายชั่วโมง มือข้างหนึ่งกำขวดเหล้าแน่น อีกข้างหนึ่งวางพาดบนหน้าผาก ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยความทุกข์ เขามองไปรอบห้องที่ยังคงมีกลิ่นและสิ่งของของเธออยู่ เสียงเปิดประตูดังขึ้นเบาๆ พร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครบางคน โลกันต์เงยหน้าขึ้นช้าๆ เห็นคุณย่าของเขายืนอยู่ตรงนั้นในชุดนอน ท่าทางสงบนิ่ง"เจ้ากันต์ ดึกขนาดนี้แล้วมาทำอะไรที่ห้องของแม่ป่าน?" คุณย่าถามด้วยน้ำเสียงเข้มโลกันต์เงียบไปสักพักก่อนจะตอบ "คุณย่า...""ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของแก กลับห้องของแกไปซะ คนอื่นมาเห็นจะคิดเป็นอย่างอื่น !" คุณย่าออกคำสั่ง แต่โลกันต์ไม่ขยับ เขายังคงนั่งนิ่งราวกับไม่ได้ยินคำสั่งนั้น"คุณย่า... ผมมีเรื่องจะสารภาพ" น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความทุกข์ หัวใจที่หนักอื้อ ทนแบกรับความเจ็บปวดต่อไปไม่ไหวแล้ว"สารภาพเรื่องอะไร? ท่าทางของแกดูจริงจังไม่น้อย อย่าบอกนะว่าแกไปทำผู้หญิงท้อง" คุณย่าเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ก่อนจะเดินมานั่งบนเก้าอี้ใกล้เตียงโลกันต์กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาไม่กล้ามองหน้าคุณย่าโ

หลายเดือนผ่านไป แต่โลกันต์ยังคงไม่พบ ปานตะวัน ไม่ว่าจะตามหาในสถานที่ธรรมชาติที่เธอชอบหรือในพื้นที่เล็กๆ แถบเขาใหญ่ ความหวังที่เคยมีเริ่มเลือนรางลงทุกที แต่สิ่งเดียวที่ยังคงอยู่คือสองเพื่อนสนิท กรุงโรมและยูโร ที่ยังคงเดินเคียงข้างเขาในทุกเส้นทาง@กลางคืนที่หนาวเหน็บในโซนเขาใหญ่คืนหนึ่ง ทั้งสามคนพักอยู่ในกระท่อมไม้เล็กๆ ที่ตั้งอยู่กลางทุ่งหญ้าบริเวณเชิงเขา พวกเขาเช่ากระท่อมนี้จากชาวบ้านเพื่อพักผ่อนหลังจากใช้เวลาทั้งวันตามหาปานตะวันในหมู่บ้านและอุทยานแห่งชาติโดยรอบ โลกันต์นั่งเงียบอยู่หน้ากองไฟ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและความทุกข์ กรุงโรมกับยูโรนั่งอยู่ไม่ไกลนัก ทั้งสองมองเพื่อนด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง"พวกมึงกลับไปเรียนกันได้แล้ว ลามานานเป็นเดือนแบบนี้ ไม่ใช่อาจารย์เขารีไทร์มึงออกไปแล้วเหรอ" โลกันต์พูดเสียงแผ่ว พลางก้มมองไฟที่ลุกโชติช่วงกรุงโรมที่กำลังคาบไม้เสียบเนื้อย่างอยู่เงยหน้าขึ้นตอบทันที "ถึงไม่เรียน บ้านกูก็มีกินมีใช้ อยู่ได้แบบสบายๆ มึงไม่ต้องห่วงหรอก พวกกูรอเรียนซ้ำพร้อมมึงก็ได้"ยูโรพยักหน้าเห็นด้วย "เออ ใช่ เรียนตอนไหนก็ได้ ช้าไปปีหนึ่งจะเป็นไรไป พวกกูมีไม่

การเดินทางมุ่งสู่ชายหาดเล็กๆ ที่ชาวบ้านบอกเล่าเป็นความหวังที่โลกันต์ยึดมั่นในใจ แม้ใจลึกๆ เขายังกลัวว่ามันจะเป็นอีกครั้งที่ผิดหวัง เขาเดินอย่างรวดเร็ว ทิ้งกรุงโรมและยูโรไว้ข้างหลัง พวกเขาเองก็ดูเงียบไปผิดปกติ เพราะต่างรู้ว่าเพื่อนของพวกเขาอาจจะแบกรับความเจ็บปวดครั้งใหญ่อีกครั้ง@ที่บ้านไม้หลังเล็กเมื่อมาถึง โลกันต์หยุดอยู่หน้าบ้านไม้หลังเล็กที่ตั้งอยู่ริมทะเล มันดูเรียบง่าย สงบเงียบ แต่มีร่องรอยของการอยู่อาศัย เขาแทบกลั้นใจเมื่อก้าวขึ้นไปเคาะประตู"ขอโทษนะครับ... มีคนอยู่ไหมครับ?" เสียงของโลกันต์ดังขึ้นเบาๆ แต่แฝงความตื่นเต้นประตูถูกเปิดออกโดยหญิงวัยกลางคนที่เขาไม่รู้จัก ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย"พวกคุณคือใครหรือคะ? มีธุระอะไรหรือเปล่า"โลกันต์กลืนน้ำลาย ความหวังในใจพังทลายลงในทันที เขาพยายามถามออกไปเสียงเบา"เอ่อ...ที่นี่มีผู้หญิงที่ชื่อปานตะวันอยู่ไหมครับ?"หญิงคนนั้นส่ายหัวช้าๆ "ไม่มีค่ะ ที่นี่มีแต่ฉันกับสามีที่อยู่กันสองคน"คำตอบนั้นเหมือนเสียงฟ้าผ่ากลางใจโลกันต์ เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวขอโทษเบาๆ แล้วเดินถอยออกมา@ชายหาดโลกันต์เดินไปที่ชายหาดอย่างช้าๆ ทุกย่างก้าวเ

โลกันต์ตื่นขึ้นมาในเช้าตรู่เหมือนทุกวันในช่วงเดือนที่ผ่านมา เขาตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านเล็กๆ ริมทะเลทางภาคใต้ของประเทศไทย เขาได้เช่าบ้านไม้หลังเล็กๆ ใกล้ชายหาด และตั้งใจทำงานทุกอย่างที่ชาวบ้านทำ แม้ร่างกายจะอ่อนล้าเพียงใด แต่ความหวังเพียงเล็กน้อยที่ปานตะวันอาจยอมให้อภัย ก็เป็นพลังที่ผลักดันให้เขาก้าวเดินต่อไปในเช้าวันนี้โลกันต์ได้รับคำชวนจากลุงประจวบ ชาวประมงผู้มีประสบการณ์ยาวนานในหมู่บ้าน ให้ไปช่วยลากอวนจับปลาในทะเล ช่วงนี้เป็นฤดูที่ปลาชุม โลกันต์รู้ดีว่างานนี้ไม่ใช่งานง่าย เพราะเขาต้องออกเรือไปในทะเลลึกพร้อมทีมชาวประมง และต้องใช้แรงกายอย่างมหาศาลในการลากอวนที่หนักอึ้งกลับขึ้นมาบนเรือ แต่เขาไม่ลังเลที่จะตอบรับ"ลุงครับ ผมพร้อมแล้วครับ" โลกันต์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ขณะที่เขายืนรออยู่ที่ท่าเรือในยามฟ้าสาง ลุงประจวบมองชายหนุ่มที่ครั้งหนึ่งเคยดูเหมือนคนเมืองที่ไม่ยอมลำบาก แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นคนที่ทำงานหนักเหมือนชาวบ้าน"ถ้าพร้อมก็ขึ้นเรือเลยพ่อหนุ่ม งานนี้เหนื่อยแน่ แต่ถ้าได้ปลามาเยอะก็คุ้ม" ลุงประจวบตอบพร้อมหัวเราะเบาๆเมื่อเรือแล่นออกไปกลางทะเล โลกันต์ได้เรียนรู้วิธีการใช้ชี