All Chapters of เมียที่ไม่มีวันได้เป็น: Chapter 11 - Chapter 20

หลายสัปดาห์ต่อมา ความสัมพันธ์ระหว่างโลกันต์และปานตะวันยังคงดำเนินไปในเงามืด ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทุกคืนเขายังคงเข้าหาเธอในความเงียบงัน ราวกับว่านี่คือเรื่องปกติธรรมดาที่ควรจะเป็น แต่ในขณะเดียวกัน โลกันต์กลับแสดงท่าทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมากขึ้นเรื่อยๆเขาสั่งห้ามใบม่อนไม่ให้เข้าใกล้หรือยุ่งกับปานตะวัน “เธอเป็นคนของฉัน” โลกันต์พูดกับใบม่อนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา “อย่าลืมว่าสถานะของเธอคือว่าที่คู่หมั้นฉัน ไม่ใช่คนที่จะมีสิทธิ์มายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของฉัน”ในตอนนั้นใบม่อนเม้มปากแน่น น้ำเสียงของโลกันต์ไม่ได้ดังหรือโกรธเกรี้ยว แต่มันกลับกรีดลึกลงไปในความรู้สึกของเธออย่างเจ็บปวด เธอพยายามแสดงสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความน้อยเนื้อต่ำใจในด้านของปานตะวัน เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดกับความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกนี้ โลกันต์ทำเหมือนเธอเป็นของเขา แต่กลับไม่เคยแสดงออกถึงความรู้สึกที่แท้จริง ทุกครั้งที่เขาเข้าหาเธอ มันเหมือนเป็นเพียงความต้องการที่เกิดขึ้นในชั่วขณะ ไม่ใช่ความรักหรือความใส่ใจใดๆในบางวัน เธอแอบเห็นเขาเดินอยู่กับใบม่อนในมหาวิทยาลัย ท่ามกลางเพื่อน

ณ บ้านกฤษณะโยธินบรรยากาศในห้องอาหารเย็นวันนั้นดูเงียบผิดปกติ ปานตะวันไม่ได้อยู่ร่วมโต๊ะอาหารด้วยเหมือนทุกครั้ง คุณย่าที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเงยหน้าขึ้นมองห้องอาหารรอบๆ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล"น้อย ปานไปไหน ทำไมไม่ลงมากินข้าว?""กลับมาตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ แต่ดูเหมือนจะไม่สบาย เห็นบ่นปวดหัวแล้วก็ขอตัวขึ้นไปพัก" แม่น้อยตอบด้วยท่าทางเรียบร้อยคำตอบนั้นทำให้โลกันต์ที่นั่งฟังอยู่ขยับตัวเล็กน้อย แม้สีหน้าจะยังคงเรียบเฉย แต่หัวใจกลับรู้สึกกระตุกอย่างไม่รู้ตัว ภาพสายตาของปานตะวันที่มองเขาในโรงอาหารยังคงวนเวียนอยู่ในความคิด มันเป็นสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดเขาพยายามไม่แสดงอะไรออกมา หยิบส้อมขึ้นมาแล้วตักอาหารเข้าปากอย่างใจเย็น แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาไม่อาจอธิบายได้เช้าวันต่อมาในห้องอาหาร ทุกคนลงมาทานข้าวพร้อมกัน โลกันต์นั่งอยู่ในที่ประจำของเขา ปานตะวันที่ยังดูอิดโรยเล็กน้อยด้วยเมื่อคืนร้องไห้อย่างหนัก เธอเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร ปานตะวันตักข้าวใส่จานให้คุณย่าและโลกันต์อย่างเงียบๆ ทุกการกระทำยังคงเรียบร้อยเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือท่าที

หลังคืนที่เขาทำเรื่องร้ายแรงกับปานตะวัน โลกันต์พยายามทำเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของเธอ แต่ลึกลงไปในใจกลับเต็มไปด้วยความสับสนและความโกรธตัวเองคำพูดของปานตะวันที่ว่าเธอ "เกลียดผู้ชายแบบเขามากที่สุด" ยังคงดังก้องในหัว“ดูถูก เหยียดหยาม และเห็นผู้หญิงเป็นแค่ที่ระบาย…”แม้เขาจะไม่แสดงออก แต่ในใจกลับมีความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายได้เหมือนกำลังถูกตอกย้ำด้วยความจริงบางอย่างที่เขาไม่อยากยอมรับโลกันต์ไม่กลับบ้านหลายวัน เขาบอกคุณย่าว่าจะย้ายไปอยู่คอนโดเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว เขาใช้เวลาในผับเกือบทุกคืน ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า หวังจะลืมความรู้สึกบางอย่างที่รบกวนจิตใจในผับที่เสียงดนตรีดังตลอดทั้งคืน โลกันต์นั่งอยู่ที่บาร์ หน้าตาหมองคล้ำ ตาลึกจากการอดหลับอดนอนหลายวัน ดื่มเหล้าในแก้วอย่างไม่หยุด เขามองแก้วเหล้าเหมือนมันจะช่วยลบล้างความรู้สึกบางอย่างในใจให้หายไป แต่ทุกครั้งที่แก้วของเขาเต็ม มือของเขาก็ยกมันขึ้นมาแล้วก็เทลงไปจนหมด ขณะที่เพื่อนสนิทอย่างกรุงโรมและยูโรนั่งอยู่ข้างๆ กับใบม่อนที่อยู่ใกล้เคียง ต่างคนต่างสังเกตเห็นท่าทีที่ผิดปกติของเขากรุงโรมหันไปมองแล้วพูดออกมาอย่างกังวล "เอ้าๆ แดกเป็นน้

@บ้านกฤษณะโยธินเช้าวันรุ่งขึ้น บรรยากาศในครัวของบ้านใหญ่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารเช้า แต่สิ่งที่ดูจะเข้มข้นยิ่งกว่าคือบทสนทนาของบรรดาคนใช้ที่กำลังจัดเตรียมอาหาร“เมื่อคืนได้ยินเสียงคุณโลกันต์เคาะประตูห้องคุณปานไหม?” สาวใช้คนหนึ่งกระซิบถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“ได้ยินสิ! เล่นเคาะซะดังลั่นตอนตีสอง ใครจะนอนหลับ” อีกคนรีบตอบพร้อมทำตาโต“แกว่าเขาทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า?”“ไม่รู้สิ แต่ดูเหมือนคุณปานจะร้องไห้อยู่ในห้องนะ น่าสงสารจริงๆ”“ฉันว่าคุณโลกันต์นี่แปลก บอกว่าจะหมั้นกับคุณใบม่อน แต่ดันไปเคาะห้องคุณปานตอนกลางดึก ถ้าคุณย่ารู้เข้าจะว่าไง?”“เออจริง! ยิ่งคุณย่าเข้มงวดเรื่องพวกนี้อยู่ด้วย”เสียงสนทนาของบรรดาคนใช้ค่อยๆ เบาลงเมื่อคุณย่าเดินเข้ามาในครัว ทุกคนรีบก้มหน้าทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่คุณย่าไม่ได้หลุดพ้นจากคำซุบซิบที่แว่วมา@ที่ห้องอาหารขณะรับประทานอาหารเช้าร่วมกัน คุณย่าเหลือบมองโลกันต์อย่างจับสังเกต ก่อนจะเอ่ยถามเสียงนิ่ง“โลกันต์”“ครับคุณย่า” เขาเงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร“เมื่อคืนไปเคาะห้องแม่ปานทำไม?”โลกันต์เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ ก่อนจะยิ้มมุมปากอย่างไม่สะทกสะท้าน“อ๋อ...ไม

“เธอท้องหรือเปล่า”คำถามนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจของปานตะวัน เธอเบิกตากว้างมองเขาอย่างตกใจ ก่อนจะก้มหน้าหลบสายตาอีกครั้ง“คุณพูดอะไร...” เธอพยายามตั้งสติ “ปานไม่...”“อย่ามาโกหก ฉันได้ยินคนใช้คุยกัน เธอดูไม่ปกติมาหลายวันแล้ว”โลกันต์ขัดขึ้นทันที น้ำเสียงของเขาเย็นชาแต่เต็มไปด้วยแรงกดดัน ปานตะวันเม้มริมฝีปากแน่น เธอไม่ได้ตอบอะไรในทันที เพราะในใจของเธอเองก็เต็มไปด้วยความสับสน เธอไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน และไม่เคยสังเกตตัวเองเลยว่าความผิดปกติเหล่านั้นอาจมีความหมายอะไรซ่อนอยู่“ปานไม่รู้...” เธอพูดเบาๆ พลางหลบสายตา“ปานไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้น”คำตอบของเธอทำให้โลกันต์ชะงักไปเล็กน้อย แต่สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่เธอราวกับจะค้นหาความจริงจากสีหน้าและท่าทางของเธอ“ไม่รู้? หรือเธอพยายามปิดบัง?” เขาถามอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเริ่มแฝงไปด้วยความหงุดหงิด“ปานไม่ได้ปิดบังอะไรทั้งนั้น!” ปานตะวันเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาที่เริ่มมีน้ำตาคลอ“ปานไม่รู้จริงๆ และปานก็ไม่เคยคิดที่จะให้เรื่องแบบนั้นมันเกิดขึ้น”ความเงียบปกคลุมระหว่างพวกเขาสองคน โลกันต์จ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจยาว เขายกมือข