เพราะเธอมันสะดวก

หลายสัปดาห์ต่อมา ความสัมพันธ์ระหว่างโลกันต์และปานตะวันยังคงดำเนินไปในเงามืด ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทุกคืนเขายังคงเข้าหาเธอในความเงียบงัน ราวกับว่านี่คือเรื่องปกติธรรมดาที่ควรจะเป็น แต่ในขณะเดียวกัน โลกันต์กลับแสดงท่าทีเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาสั่งห้ามใบม่อนไม่ให้เข้าใกล้หรือยุ่งกับปานตะวัน “เธอเป็นคนของฉัน” โลกันต์พูดกับใบม่อนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่แฝงไปด้วยความเย็นชา “อย่าลืมว่าสถานะของเธอคือว่าที่คู่หมั้นฉัน ไม่ใช่คนที่จะมีสิทธิ์มายุ่งกับเรื่องส่วนตัวของฉัน”

ในตอนนั้นใบม่อนเม้มปากแน่น น้ำเสียงของโลกันต์ไม่ได้ดังหรือโกรธเกรี้ยว แต่มันกลับกรีดลึกลงไปในความรู้สึกของเธออย่างเจ็บปวด เธอพยายามแสดงสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจและความน้อยเนื้อต่ำใจ

ในด้านของปานตะวัน เธอเริ่มรู้สึกอึดอัดกับความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียกนี้ โลกันต์ทำเหมือนเธอเป็นของเขา แต่กลับไม่เคยแสดงออกถึงความรู้สึกที่แท้จริง ทุกครั้งที่เขาเข้าหาเธอ มันเหมือนเป็นเพียงความต้องการที่เกิดขึ้นในชั่วขณะ ไม่ใช่ความรักหรือความใส่ใจใดๆ

ในบางวัน เธอแอบเห็นเขาเดินอยู่กับใบม่อนในมหาวิทยาลัย ท่ามกลางเพื่อน