เป็นของเธอมาตั้งแต่แรก

@ ณ ห้องชมรม มหาวิทยาลัย

โลกันต์นั่งนิ่งอยู่ที่มุมหนึ่งของโต๊ะ กลางห้องชมรมที่เต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเพื่อนๆ แต่สำหรับเขา ทุกอย่างดูเหมือนจะเงียบลงอย่างน่าประหลาด ความคิดวุ่นวายของเขาไม่ได้หยุดเลยตั้งแต่เช้า สายตาของเขาจ้องไปยังโต๊ะตรงหน้า แต่กลับไม่มีสมาธิพอจะทำอะไร กรุงโรมหันไปมองเพื่อนสนิท ก่อนจะกระทุ้งศอกใส่โลกันต์เบาๆ

“ไอ้กันต์ มึงเป็นอะไรวะ ดูซึมๆ” กรุงโรมถามพลางขมวดคิ้ว ยูโรที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงสงสัย

“เออใช่ เมื่อเช้าอาจารย์สุ่มถามคำถาม มึงก็ดันเหม่อ มึงไม่เคยเป็นแบบนี้นี่หว่า เกิดอะไรขึ้น?”

โลกันต์ถอนหายใจยาวก่อนจะเงียบไปอีกครั้ง ไม่ตอบคำถามเพื่อนสักคำ กรุงโรมมองหน้ากับยูโรด้วยความงุนงง ก่อนที่เสียงเปิดประตูห้องชมรมดังขึ้น ใบม่อนเดินเข้ามาพร้อมสีหน้าบึ้งตึง

“กันต์!” เธอเรียกเสียงดังจนทุกคนในห้องชมรมหันไปมอง โลกันต์เงยหน้าขึ้นช้าๆ

“มีอะไร?”

“เรา... มีเรื่องต้องคุยกัน!” ใบม่อนเท้าเอว พลางเดินตรงเข้ามาหาเขา

โลกันต์พิงเก้าอี้ ถอนหายใจอีกครั้งก่อนตอบเสียงเรียบ

“มึงมาก็ดี จะได้เคลียร์ให้มันจบๆ ไป”

“หมายความว่าไง! มึงจะถอนหมั้นอย่างที่คุณแม่บอกจริงๆใช่ไหม?” ใบม่อน