Semua Bab บำเรอหัวใจจอมโจรพยัคฆ์: Bab 11 - Bab 20

พยัคฆ์ที่ตอนนี้อุ้มคนตัวเล็กตรงหน้าไว้แน่นและพร้อมกันนั้นก็บดจูบเธออย่างเร่าร้อนกลางลำธารยามพลบค่ำ อัญชันสมองเริ่มขาวโพลนจากแรงจูบและบรรยากาศที่แสนจะเป็นใจ คนพึ่งเคยทำอะไรแบบนี้เลยอ่อนไหวง่ายยินยอมโดยไม่รู้สึกตัว พยัคฆ์เดินมาเรื่อยๆจนถึงฝั่งในขณะที่ปากหยักก็ยังทำหน้าที่บดจูบไว้อย่างดี เขาวางเธอนั่งบนรากของต้นไม้ใหญ่พร้อมกับตัวเขาที่รีบถอดปราการที่กางกั้นเอาไว้จนหมด และถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ซิกแพคแน่นๆของเขาทำเอาเธอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อะไรจะแน่นขนาดนั้น ไหนจะยังส่วนนั้นอีกแก้มเธอแดงปลั่งลามไปยันใบหูทำเอาพยัคฆ์ยิ้มพอใจ“ ต้องการจริงๆหรือเปล่า คราวนี้กูจะไม่บังคับ ” พยัคฆ์เอ่ยถามอีกครั้งด้วยต้องการความมั่นใจ และคำตอบที่ได้รับก็ทำเขาต้องยิ้มร้าย“ อือ ” อัญชันครางเบาๆในลำคอให้ได้ยินกันแค่สองคน ความเขินอายหมดสิ้นแล้วบัดนี้มันถูกแทนที่ด้วยความต้องการที่มากล้น พยัคฆ์ยิ้มมุมปากพอใจในสิ่งที่ได้ยิน“ สัมผัสมันหน่อยสิ มันต้องการมึงปวดหนึบไปหมดแล้ว ” พยัคฆ์เอ่ยบอกพร้อมกับมือหนาที่จับมือเรียวมาสัมผัสกับท่อนเอ็นตัวเองแล้วสอนให้เธอสัมผัสมันแบบที่เขาต้องการเพียงไม่นานคนหัวไวก็ทำเองได

ชัยเอ่ยทักผู้เป็นเจ้านายเมื่อเห็นว่าแบกเชลยสาวกลับมาสภาพเหนื่อยล้าเต็มทีส่วนอีกคนไม่ต้องพูดถึงสลบไปแล้ว ปกติแล้วทั้งสองคนนี้แทบจะคุยกันดีดีไม่ได้เลยสักครั้ง ครั้งนี้ไหนแบกกันมาอย่างกับคนสนิทกันเสียเต็มประดาอีกทั้งพยัคฆ์ไม่เคยแบกใครแบบนี้มาก่อน ส่วนมากจะใช้บอดี้การ์ดตลอด แล้วไปตามกลับมายังไงถึงได้มาสภาพอย่างกับคนไปออกรบกันทั้งคู่ " มึงไม่ต้องพูดมากบอกคนของเราไปเอาน้ำที่ลำธารกลับมาด้วย ใส่ตุ่มให้เต็ม " พยัคฆ์บอกด้วยสายตาหงุดหงิดไม่ใช่ว่าเหนื่อยเพราะแบกเธอมาหรอกนะ แต่เพราะอายลูกน้องมากกว่าที่ทำตัวโหดกับเธอไปก่อนหน้านี้เสียเยอะ ดูเหมือนลูกน้องของเขาจะไม่เชื่อแล้วหากมองด้วยสายตาของพวกมัน เขาไม่ได้อยากใจดีกับเธอหรอกนะเหตุการณ์มันบังคับให้ต้องทำต่างหาก" อ้าว? ไหนบอกว่า... " ชัยกำลังจะเอ่ยขัด ก่อนหน้านี้ให้ทรมานเธอแทบเป็นแทบตาย ไหนกลับคำซะได้ ไอ้ชัยคนนี้งงกับนายใหญ่อยู่นะ" กูสั่ง " ยังไม่ทันที่ลูกน้องคนสนิทก็พูดจบเสียงกัมปนาทของพยัคฆ์ก็เอ่ยปรามก่อนพร้อมกับทำหน้าตึงออกคำสั่งกลบเกลื่อนทันทีจากนั้นก็เดินเข้าไปในกระท่อมแล้ววางเธอลงอย่างเบามือห่มผ้าให้อย่างดี เขาสำรวจดูรอบๆกระท่

ผ่านไปหลายวันในเช้าวันใหม่อลิสาลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น วันนี้อาการไข้ของเธอหายแทบจะเป็นปลิดทิ้งแล้วด้วยได้ยามากินเมื่อคืน คงเหลือไว้แต่ความเศร้าหมองจากการโดนจับตัวมาเป็นนักโทษในครั้งนี้ ดวงตาของเธอเศร้าหมองจนน่าสงสารริมฝีปากเม้นแน่นด้วยความเหนื่อยล้าราวกับแบกโลกทั้งใบเอาไว้ก็ไม่ปาน" เช้าแล้วสินะ ทำไมรู้สึกเหมือนไม่อยากตื่นแบบนี้ล่ะ " ร่างเล็กที่มองซ้ายมองขวาด้วยสายตาสิ้นหวังใบหน้าดูหม่นหมองราวกับคนคิดไม่ตก" กี่โมงกี่ยามแล้วนะเนี่ย บ้าชะมัดโดนจับมาแบบเห็นเดือนเห็นตะวันแต่ไม่แม้จะรู้ว่าวันนี้คือวันอะไรวันที่เท่าไหร่หรือแม้กระทั่งตอนนี้กี่โมงก็ไม่รู้ นี่แกย้อนมาอยู่ยุคหินหรือไงนะยัยอัญชันเอ้ย " คนตัวเล็กบ่นพึมพำกับตัวเองลำพังในกระท่อมหลังเล็กจะเรียกว่าหลังเล็กก็คงไม่ถูกเรียกกระท่อมร้างก็ยังได้เพราะในนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากเสื่อผืนหมอนใบกับพื้นหญ้าที่ไกล้ตายแล้ว แกร๊ก!!! เสียงเปิดประตูกระท่อมโทรมๆที่ไม่รู้จะพังลงเมื่อไหร่ดังเข้ามาในโสตประสาททำให้อัญชันต้องหันไปมองก็พบกับผู้ชายคนเดิมที่ตามเฝ้าเธอตั้งแต่วันแรก วันนี้เธอหายไข้แล้วต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ " คุณอลิน

อลิสานั่งแกะเปลือกหอยมุกหลังขดหลังแข็งตั้งแต่บ่ายโมงจนตอนนี้เกือบจะ 4 ทุ่มเข้าไปแล้ว เธอยังไม่ได้พักเลยสักนาที เปลือกหอยก็บาดมือจนเธอไม่ได้รู้สึกเจ็บแล้วเพราะมันชาไปหมด เลือดเลอะถุงมือจนเธอร้องไห้แต่ไม่รู้กี่รอบแล้วทั้งเจ็บทั้งแสบแต่ก็หยุดไม่ได้ ถ้าทำไม่เสร็จไม่รู้คนใจร้ายคนนั้นจะทำอะไรกับเธออีก บวกกับความกลัวเพราะไม่เคยอยู่สถานที่แห่งนี้คนเดียว ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วยที่นี่มีแค่เธอนั่งทำงาน ไม่มีแม้แต่ชัยที่คอยเฝ้าเธอตลอดเวลาเหมือนเช่นเคย ตอนนี้ก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ อัญชันมองซ้ายขวาหวังจะเจอใครสักคนที่เธอพอจะขอความช่วยเหลือได้ หิวน้ำเหลือเกิน ไอ้คนใจดำไม่แม้แต่จะทิ้งน้ำสักขวดไว้ให้เธอดื่ม" ฮึก.....ฮึก...ให้มันได้แบบนี้สิ พี่อลินนะพี่อลินไปทำอะไรให้เขาขนาดนี้เนี่ยอย่าให้เจอนะ อัญจะบ่นชุดใหญ่ให้เลย " อลิสาคาดโทษพี่สาวพร้อมกับร้องไห้ไปด้วยอย่างไม่อายใครเพราะในตอนนี้ตรงนี้มีแค่เธอคนเดียว เธอรักพี่สาวเธอมากเกินกว่าที่ใครจะรู้ แม้ว่าทุกๆอย่างผู้เป็นพ่อจะมอบให้แต่พี่อลินเธอก็ไม่เคยคิดอิจฉาริษยาพี่สาวฝาแฝดเลย ตรงกันข้ามกลับดีใจด้วยตลอด และพี่อลินเองก็คงไม่เกลียดเธอหรอกแม้จะไม่ได้รั

หลังจากที่ทำแผลให้เธอเสร็จเรียบร้อยแล้วพยัคฆ์ปล่อยให้เธอได้พักผ่อนและตัวเขาเองก็ออกมาข้างนอกเพื่อพูดกับบอดี้การ์ดที่คอยเฝ้าเธออยู่ทุกวัน " พวกมึงมานี่ " " ครับนาย " บอดี้การ์ดเกือบสิบคนเดินเข้ามาหาผู้เป็นเจ้านายด้วยอาการกลัวๆ ด้วยว่าช่วงหลังๆมานี้ชอบสั่งอะไรแปลกๆ แล้วก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อเจ้านายพวกเขาถามอะไรเล็กๆน้อยๆเหมือนผู้หญิงอีกแล้ว " พวกมึงมีใครที่ดูดบุหรี่บ้าง " บอดี้การ์ดมองหน้ากันเลิ่กลั่ก " กูถามก็ตอบ "" ครับๆ นายใหญ่ พวกเราดูดกันหมดทุกคนเลยครับ " บอดี้การ์ดบอกกันไปตามตรงเพราะไม่รู้ว่าเจ้านายจะให้ทำอะไรอีก และงานที่ทำไม่เห็นจะเกี่ยวกับการดูดบุหรี่ของพวกเขาสักนิด" ต่อไปนี้พวกมึงไม่ต้องดูดแล้ว หรือถ้าจะดูดก็ออกไปให้ห่างๆจากเธอที่อยู่ข้างใน เธอแพ้ควันเป็นโรคหอบหืด " บอดี้การ์ดต่างมองหน้ากันเพราะก่อนหน้านี้เจ้านายเขาพาเธอมาทรมานไม่ใช่หรอ แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่รู้สึกถึงการที่เธอถูกทรมานเลยล่ะ ตรงกันข้ามเหมือนตอนนี้จะดูแลเธออย่างกับไข่ในหิน" ครับนายใหญ่ " " อืม แยกย้ายกันไปทำงานเถอะ " พยัคฆ์สั่งแค่นั้นก็กลับบ้าน กะว่าคืนนี้จะมากินเนื้อกวางน้อยนุ่มๆเสีย