Semua Bab พิษมาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

ถ้าแนะนำตัวพร้อมเรื่องเฮงซวยทั้งหมดในชีวิตชีวิตฉันคงเหมือนนางเอกในละครน้ำเน่าแต่ชีวิตฉันมันเป็นแบบนั้นจริงๆนะ และฉันก็อยากจะป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรู้ ถึงความจอมปลอมของคนหน้าใหญ่ใจถึงพวกคุณหญิงคุณนาย ที่ทำตัวเองดูดีตีกระบังออกงานสังคม แต่หนี้ถมแทบจะท่วมหัวถมจนให้นังชมพูพิงค์คนนี้มารับกรรม เห็นชื่อแบบนี้ชีวิตฉันไม่ได้หวานแหววโรยด้วยกลีบกุหลาบ มันมีแต่ขวากหนาม และเรื่องเฮงซวยตั้งแต่ฉันเกิดฉันเป็นลูกคนใช้ในบ้านเอกอัครราชทูตประจำกรุงแคนเซล (ประเทศxx) ที่ถูกคุณหญิงผกาชุบเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เนื่องจากแม่ฉันมีเหตุผลจำเป็นต้องใช้เงินพ่อป่วย ควายที่บ้านนอกตาย ยายเป็นอัมพาต ชนิดที่ว่า..ฉันเกิดมาทุกอย่างแย่ลงปุบปับ เหมือนนรกส่งมาจองล้างจองผลาญแม่จนแม่ฉันขายฉันมาเป็นลูกบุญธรรมคนอื่น อยู่สุขสบายเป็นลูกคุณหนู ซึ่งแรกๆทุกคนก็ดีกับฉัน พาออกงานสังคัง เอ้ย! สังคมเป็นทางการ ว่าฉันคือลูกสาวเอกอัครราชทูตที่แตกสาวพร้อมจะออกเรือนแล้ว!ใช่...การออกงานสังคมที่ว่า คุณหญิงแม่แค่ต้องการให้ฉันไปจับผู้ชายในงาน ลูกไฮโซ ลูกเจ้าของธุรกิจพวกอสังหาริมทรัพย์ ใครก็ได้ที่รวยมหาศาลพอที่จะใช้หนี้สี่สิบล้านให้ท่านได้แต่เร

"เธอคิดว่าฉันโง่รึไง? นี่คือวิธีที่เธอจะเชิดเงินสี่สิบล้าน และหนีไปสินะ!-_-"ฉันเสียดายน้ำตาที่ไหลถึงปลายคางนั่นจริงๆ รางวัลออสการ์ รางวัลเอวี่ติงก็ต้องยกมือไหว้ฉัน แต่ทำไมเขายังไม่เชื่อล่ะ แถมยังหาเรื่องจับผิดฉันอีก!ใจเย็นๆชมพูพิงค์ เขาอาจจะแค่เป็นคนหยาบกระด้าง เธอต้องใช้ความพยายามอีกหน่อย ยังไงผู้ชายทุกคน..ก็มีความโง่งมฝังอยู่ในซีรีบรัม!"ไม่ใช่นะคะคุณอิฐ เรื่องหนี้คุณหญิงแม่ชดใช้อยู่แล้ว แต่สิ่งที่ฉันตั้งใจ คือฉัน..ไม่อยากให้คุณหญิงแม่จับฉันใส่ตระกร้าล้างน้ำแต่งงานกับพ่อของคุณ ตอนนี้ฉันเรียนมหาลัยปีสี่ อีกสามเดือนก็เรียนจบแล้ว จบไปฉันอาจจะทำงานหาเงินจ่ายดอกช่วยคุณหญิงแม่ได้ ""........" เขาเงียบและขมวดคิ้วใส่ฉัน ท่าทางไม่เชื่อ ที่ฉันจะหาเงินจ่ายดอก"เอ่อ..ถ้าพ่อคุณปฏิเสธข้อเสนอคุณหญิงแม่ ฉันเชื่อว่ายังไงๆท่านก็ต้องหาวิธีอื่น ไม่จับฉันแต่งกับใครอีก ท่านก็ต้องยอมเสียบ้านหลังนี้ไป""........."เขาเงียบ..ไม่พูดไม่แสดงความเห็น เอาแต่ใช้สายตาคมกริบนั่นจ้องจับผิด แต่ฉันไม่หลบตาเขาหรอก ฉันพยายามมีสติและคิด ถ้าเราโกหกมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องเดินหน้าต่อให้ถึงที่สุด"เชื่อฉันเถอะค่ะ...มันดีกับค

กระดาษสีขาวในมือเริ่มมัวขึ้น..มันขึ้น ก่อนที่อยู่ๆน้ำตาฉันจะหยดเผาะลงกระดาษ และไหลรวมกับตัวหนังสือที่แม่เขียนจากนั้นรอยปากกาสีน้ำเงินก็เริ่มเลือนลางไปทีละนิด เลือนไปพร้อมกับความคิดที่ตบตีกันในหัวฉันต้องแต่งงานจริงๆเหรอ? แล้วที่ฉันรับปากกับคุณอิฐไว้ล่ะ มันจะเป็นยังไงต่อ? หรือลุงอัฐท่านตกลงกับลูกชายไว้แล้ว ไม่งั้นท่านไม่ด่วนมาถึงนี่?หรือๆ จริงๆแล้ว...ลุงอัฐแค่จะมายกเลิก และมาโวยคุณหญิงแม่?!!O_Oพอนึกได้ฉันก็รีบพับกระดาษซ่อนไว้ใต้หมอนทันที ก่อนที่จะปาดน้ำตาอุ้มมู่ทู่เปิดประตูช้าๆ และย่องออกมานั่งแหมะที่บันได และเมื่อก้มมองไปที่ห้องโถงใหญ่กลางบ้าน ที่มีโซฟารับแขกเวอร์วังอลังการ ฉันก็เห็นคุณหญิงแม่นั่งคุยกับลุงอัฐแค่สองคนท่านดูสงบเสงี่ยมเจียมตัว ถึงขนาดนั่งก้มหน้าก้มตา และบีบมือที่วางบนตักเป็นระยะๆ"คุณหญิงผกา ผมต้องการให้หนูพิงค์ย้ายไปอยู่บ้านผมเร็วที่สุด""คะ?คุณอัฐไม่รอให้หนูพิงค์เรียนจบก่อนเหรอคะ?" คุณหญิงแม่เงยขึ้นถามตกใจ แต่ท่านก็ไม่ได้ยืนกรานปฏิเสธ"ผมรอไม่ไหว" "..........""ตอนนี้หนูพิงค์อยู่ไหน ผมต้องการคุยด้วย" เท่านั้นแหละคุณหญิงแม่ก็ก้มหน้าหลบตาลุงอัฐทันที ก่อนที่จะบีบม

"ขอโทษค่ะคุณอิฐที่รบกวน ไปกันเถอะค่ะคุณพิงค์" แล้วบอดิการ์ดคนงามก็รีบก้มลงพยุงฉันทันที ก่อนที่จะรีบจัดการมู่ทู่ที่พยายามแทรกตัวเข้าไปในห้องเขาแต่เวรกรรม! เจ้าของห้องดันใช้ปลายเท้าเขี่ยมู่ทู่เข้าไปในห้องก่อนที่มือพี่หลินจะคว้าได้!!!"หลินชะเอม จะไปทำอะไรก็ทำ! ปล่อยยัยนี่ไว้กับฉัน!""คะ?O_o""ห๊ะ!?=[]=""ฉันสั่งไม่ได้ยินรึไง!!!" พี่หลินพี่ชะเอมปล่อยแขนฉันและลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะลังเลมองลงไปข้างล่างสลับกับฉัน ที่กำลังก้มๆเงยๆมองผ่านหว่างขาและไรขนเปียกๆของเขาเข้าไปในห้องหาหมาตัวเอง"มู่ทู่ ออกมาลูก มู่ทู่~~""คุณพิงค์คะ..คือ" ฉันหันไปมองพี่หลินกับพี่ชะเอมทันทีเมื่อเธอทั้งสองเรียกเสียงสั่น แต่เมื่อเธออ้ำอึ้ง..ฉันฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันรีบกวักมือชี้ไปในห้องคุณอิฐทันที หวังจะใช้พวกเธออุ้มหมาฉันออกมา "พี่หลินพี่ชะเอม รบกวนไปเอามู่ทู่ออกมาให้หน่อยค่ะ" เท่านั้นแหละบอดิการ์ดคนสวยก็มองหน้าเจ้าของห้องตกใจ แต่พอเจอสายตานิ่งๆที่เขามองใส่ พวกเธอก็ชะงักและก้มหน้าก้มตาลง"มะ..ไม่ได้ค่ะ ปล่อยไปก่อนนะคะ"ปล่อย?! จะบ้ารึไง! สองวันก่อนผู้ชายคนนี้ขู่ฆ่าแม่กับหมาฉันนะ! มู่ทู่นี่ก็ไม่หลาบจำซะเลย ว

แล้วคุณอิฐ..ก็ไม่ได้ลงมาร่วมโต๊ะจริงๆ ไม่พอนะหลังจากวันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีก เวลาเราสลับกันมากฉันไม่รู้ว่าคุณอิฐเขาอยู่บ้านรึป่าวด้วยซ้ำ เพราะเอาหูไปแนบฟังที่ผนัง ห้องเขาก็เงียบกริบไม่มีเสียงอะไรดังก๊อกๆแก๊กๆเลยหรือว่า...เขาจะโกรธพ่อจนหนีออกจากบ้านไปแล้วมหาวิทยาลัย xxx"อะไรนะ ฉันไปเที่ยวเวียดนามไม่กี่วัน แกเข้าไปอยู่บ้านมาเฟียนั่นแล้วเหรอ!!?!!O_o" พู่กันพูดจบก็อ้าปากค้าง มองฉันที่กำลังเอามือท้างคางทำหน้าซังกะตาย"หมดหนทางอ่ะแก แม่ฉันไม่ยอมหนีตามแผน แถมยังให้ฉันแต่งงาน บอกว่าอะไรๆจะได้ง่ายขึ้น""อะไรที่ง่าย ที่ง่ายคืออะไร? ทำไมแกไม่โทรบอกฉันเลย หายเงียบไปตั้งหลายวันอยู่ๆมาบอกแบบนี้ ฉันตกใจนะ"ฉันลอบถอนหายใจเสียงดัง และเงยขึ้นมองหน้าพู่กันจริงจัง"ก็หนีง่าย..มีลุงอัฐปกป้องฉันไง เรื่องบอกโทษทีนะแก พอดีฉันเครียดมาก..ถ้าบอกเดี๋ยวแกเที่ยวไม่สนุก" "เฮ้ออออ..."ฉันพูดจบพู่กันก็ถอนหายใจยาวๆ และเบือนหน้าหนี จนฉันรีบขยับไปใกล้ๆทันทีแล้วกุมมือเธอไว้"แกๆไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมีบอดิการ์ดด้วยนะ วันนี้พี่ๆเขาก็มาส่งฉัน ไว้เลิกคลาสฉันจะแนะนำให้รู้จัก^^""ก็ดีที่มีบอดิการ์ด แต่เรื่องอื่นโอเคใช่มั