[2] ชมพูพิงค์ | ยกเลิก?

ฉันไม่รอช้า ตัดสายและโยนโทรศัพท์ลงเบาะข้างคนขับ ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกจากมหาลัยตรงดิ่งกลับบ้าน แล้วเห็นรถตู้สีดำฟิล์มมืดหลายคันจอดอยู่

แน่ๆรถลึกลับแบบนี้พวกเงินกู้ของคุณหญิงแม่แน่ๆ

"เฮ้ยๆไปบอกนายดิ มันมาแล้ว!" ฉันยังไม่ลงจากรถโชว์น่องขาวๆของตัวเองด้วยซ้ำ พวกผู้ชายเสื้อดำก็ตะโกนแหกปากชี้มาที่รถฉันแล้ว

มัน?! O_O ทั้งดุดัน..ทั้งโหดร้าย

เรียกฉันว่ามันได้ยังไง เกรงใจความแบ๊วของฉันบ้าง!

ก้อก ก้อก ก้อก!!

'เชิญลงมาครับ คุณพิงค์'

รู้ชื่อฉันอีก! หรือคุณหญิงแม่จะไปตกลงเรื่องหนี้แล้ว? ไม่นะๆฉันยังเรียนไม่จบ อีกแค่สามเดือนเอง

ก้อก ก้อก ก้อก!!

'คุณพิงค์ครับ ผมจะพูดดีๆกับคุณนะครับ นายผมรอคุณข้างใน กำลังจ่อปืนเข้าหัวหมาพุดเดิ้ลของคุณอยู่ ลงมาเถอะครับ'

O_O จ่อปืนเข้าหัวมู่ทู่ !

ทำไมใจดำแบบนั้น นายที่คนพวกนี้พูดถึง เขาไม่ใช่พวกกินหมาใช่มั้ย เอะอะก็เตะหมา เอะอะก็เอาปืนจ่อหัวหมา

บ้าจริงๆ!

ฉันกำพวงมาลัยรถแน่น และเม้มปากมองผ่านกระจกหน้ารถไปที่ประตูทางเข้า ก่อนจะเห็นสายตาหนุ่มๆชุดดำทั้งซ้ายและขวากดดันเบาๆ

จนฉันต้องจำใจหยิบกระเป๋าและเปิดประตูลงจากรถ

"เอ่อ..เขามีอะไรจะคุยกับฉันคะ?"

"กรุณาเรียกคุณอิฐครับ อย่าเรียกว่าเขา-_-"

คุณอิฐ? เขาเป็นใคร? มาผิดบ้านรึป่าว? เจ้าหนี้คุณหญิงแม่ชื่ออัฐไม่ใช่เหรอ?

"โทษทีนะคะฉันไม่รู้จัก พวกคุณมาผิดบ้านรึป่าว?" ฉันถามเอาเรื่อง เพราะเริ่มเห็นผู้ชายชุดดำเดินไปเดินมาสำรวจทุกซอกทุกมุมข้างใน

มันผิดวิสัย มันผิดปกติ ปกติเจ้าหนี้คุณหญิงแม่คนแก่ๆชื่อลุงอัฐอะไรนั่น เขาไม่พาลูกน้องมาเยอะขนาดนี้ และมาแต่ละคนก็ยืนนิ่งวางมาดขรึม ไม่ใช่เดินวนทั่วบ้านเหมือนพวกฉีดปลวกฉีดยุง

หรือจะมีคนสวมรอย แอบขโมยของในบ้าน?!

"สงสัยอะไร ยัยโง่..."

ขณะที่ฉันรอคำตอบกับผู้ชายชุดดำตรงหน้า ก็มีเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนดังขึ้นข้างหลัง และเมื่อฉันหันขวับกลับไปมองตามเสียงนั้น ฉันก็ถอยหลังกรูจนชนปึก! กับอกล่ำของลูกน้องเขา!

ฉันไม่รู้จะตกใจอะไรดี

ระหว่างความหล่อ ความคม ความจมูกเป็นสัน กับปืนกระบอกเงาวับ..ที่จ่อหัวมู่ทู่อยู่!!!

"คะ..คุณเป็นใคร!? นั่นมู่ทู่ของฉันนะคุณเอาปืนจ่อหัวมู่ทู่ไม่ได้ สงสารน้อง>[]<!"

'แง่ง แง่ง ~' เสียงมู่ทู่ครางหงิงๆ และพยายามดิ้นออกจากวงแขนใหญ่ เขาตัวโต ตัวสูง ทำเอามู่ทู่หมาพุดเดิ้ลของฉันตัวเล็กไปเลย

"ฉันเป็นใครเหรอ? เหอะ...เลิกตีหน้าซื่อสักที เธอต้องรู้อยู่แล้วว่าฉันเป็นใคร เพราะเธอคงสืบมาหมด..ถึงได้เสนอตัวเป็นเมียพ่อหม้ายอย่างพ่อฉัน-_-"

ฉันยืนตัวแข็ง ก้มมองหน้ามู่ทู่แวบนึงที่มันเงียบพร้อมๆกับฉัน ฉันไปเสนอตัวตอนไหน? พ่อหม้ายที่ว่าคือใคร? เอ๊ะ..หรือว่าเขาจะเป็นลูกชายเจ้าหนี้ของคุณหญิงแม่ที่ชื่อลุงอัฐ!!!

O_O

"คุณเข้าใจผิด ฉันไม่เคย..."

"อย่าพูดมาก! ไม่งั้นฉันจะเป่าหัวหมาเธอ-_-"

อะไรของเขา! ฉันจะอธิบายอยู่นี่ไง! สงสารมู่ทู่จัง ใจเย็นๆนะลูกแม่กำลังช่วยหนูอยู่

"ฉันแค่จะอธิบาย"

"อธิบายเรื่องเอาตัวเข้าแลก? เหอะ!! ฉันไม่ฟัง!"

"แล้วมาทำซากอะไร!? ...เอ้ยๆไม่ใช่ค่ะ แล้วคุณจะมาทำไม อยากเจอฉัน ทำไมไม่ให้ฉันพูดอะไรเลยคะ? "

เขาเงียบและขมวดคิ้วมองหน้าฉัน

ก่อนจะลดปืนที่จ่อหัวมู่ทู่ลง และปล่อยเจ้าหมาน้อยลงพื้น ตุ๊บ!

'แอ๋งงง!!~~'

"กรี๊ดดดดมู่ทู่>[]<" เสียงกรี๊ดร้อยแปดสิบเดซิเบลของฉัน ทำผู้ชายทั้งหลายหันขวับมามองเป็นตาเดียว โดยเฉพาะคุณอิฐโรคจิตอะไรนั่น เขากดตาต่ำมองฉันที่แทบกลิ้งคุกเข่าคลานไปหามู่ทู่

"ชื่ออะไรนะ? -_-"

"มู่ทู่ไง คุณน่ะเป็นคนใจร้าย! โอ๋ๆมู่ทู่ของมามี๊"

"เชี่ยเอ้ย นี่กูมาอยู่ในโรงพยาบาลศรีธัญญาเหรอวะ?!!! หยุดเล่นกับหมายัยสีชมพู!!! ปล่อยไอ้หมาก้อนขี้นั่นลง แล้วฟังฉัน!!"

ฉันปล่อยมู่ทู่ลงทันทีและยกมือขึ้นตัวสั่น เพราะอยู่ๆปืนกระบอกนั้น มันก็มาจ่ออยู่ข้างขมับฉันแล้ว!!

สัมผัสใหม่จริงๆ

สัมผัสใหม่เย็นๆโหวงเหวง และได้กลิ่นลูกตะกั่วจางๆ กลิ่นมันทำฉันเสียวท้องน้อยวาบ จนฉันค่อยๆลุกขึ้นตัวสั่นมองหน้าเขา

"ฟะ..ฟัง ฟังแล้วๆพูดมาสิคะ"

"ฉันไม่ยอมให้เธอแต่งงานกับพ่อฉันเด็ดขาด!!! เธอต้องหาเงินมาใช้หนี้แทนแม่เธอทุกบาททุกสตางค์! จะด้วยวิธีไหนก็ช่าง แต่ไม่ใช่เสนอตัวให้พ่อฉัน!!"

......... ฉันเงียบและค่อยๆเหล่มองปืนที่จ่อขมับ บอกเลยใจฉันสั่นเเละเต้นโครมครามหนักมาก ฉันกลัวปลายนิ้วเขาจะลั่นอัดลูกปืนเข้าสมองอันน้อยนิดของฉัน

ฉันยังไม่อยากตาย

เพราะเรื่องหนี้มันไม่เกี่ยวกับฉันด้วยซ้ำ อีกอย่างเรื่องแต่งงานฉันไม่รู้ว่าใครไปคอนเฟิร์มออเดอร์กับลุงอัฐ เขาจะมาโวยวายฉันคนเดียวไม่ได้

เพราะฉันไม่รู้ไม่เห็น ไม่อยากแต่งงานกับใคร เขาควรไปบอกพ่อตัวเอง ให้หยุดคิดเรื่องนี้ต่างหาก!!!

"ฉัน..."

"ถ้าไม่ตกลงตามนั้น ฉันจะยิงหัวเธอ-_-"

ฮืออออออออออ ฉันหลับตาปี๋และรีบยกมือไหว้ เพราะเขาพูดจบ ปลายปืนกระบอกนั้นก็กดแรงขึ้นๆเรื่อยๆ

"คุณ คุณควรบอกพ่อคุณมากกว่านะคะ ฉันไม่ได้อยากแต่งหรอก แต่ถ้าคุณกับพ่อมากดดันเรื่องหนี้มากๆ คุณหญิงแม่ก็จำเป็นต้องใช้วิธีนี้"

"อย่าทำเป็นสอนฉัน!! "

"ไม่ได้สอนนะคะ ในเมื่อคุณเองไม่อยากให้ฉันแต่ง และฉันเองก็ไม่อยากแต่ง คุณควรไปบอกพ่อคุณให้หยุดเรื่องนี้ ฉันน่ะลำบากมากๆมันไม่ใช่เรื่องของฉันเลย เพราะฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆของคุณหญิงแม่ ไม่ได้ใช้เงินที่ท่านไปหยิบยืมใช้หนี้คาสิโนสักบาท อย่าบังคับให้ฉันหาเงินใช้หนี้แทนท่านเลยนะคะ "

เขาขมวดคิ้วและเดินมาหาฉัน ก่อนจะใช้เท้าเขี่ยมู่ทู่ที่นั่งขวางทางให้หลบไป

และฉันก็เริ่มบีบน้ำหูน้ำตาให้ไหล ไล่มองชายชุดดำที่เดินมาประกบใกล้ๆอย่างหวาดระแวง

"เป็นคุณหนูจอมปลอมงั้นสิ หึ! แล้วไง?...ไม่ใช่ลูกแท้ๆไม่ใช้เงินสักบาท แต่เธอเอาเงินที่ไหนใช้เรียนหนังสือซื้อกระเป๋าแบรนด์เนม? หรืออาชีพเสริมคือทำไซด์ไลน์?-_-"

ฉันเม้มปากแน่น กำมือที่ขนาบข้างตัวมองคนตรงหน้า ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงเห็นใจฉันแล้วล่ะ แต่นี่เขากลับเหยียดฉัน และพูดจาหมาไม่รับประทานด้วย!!

โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า..อดทนนะชมพูพิงค์ แค่ผู้ชายปากพล่อยคนเดียว เธอต้องปั่นหัวเขาให้ได้

ฉันจึงตัดสินใจก้าวขาไปข้างหน้า เงยขึ้นมองเขา จ้องสายตาที่คมกริบ และปล่อยน้ำตาไหลช้าๆผ่านหางตาตัวเอง

เชื่อเถอะ...ผู้ชายร้อยทั้งร้อยต้องแพ้ความใสซื่อและน้ำตาผู้หญิง

"ฮึกๆ..พ่อคุณไม่อยากได้ฉันเป็นเมียหรอกถ้ารู้เรื่องฉาวๆในบ้านฉัน คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม เพราะฉันพูดเรื่องนี้เรียกร้องอะไรกับคุณหญิงแม่ไม่ได้ ยังไงๆท่านก็จะจับฉันใส่ตระกร้าล้างน้ำ ให้ฉันแต่งงานกับพ่อคุณ"

"ตระกร้าล้างน้ำอะไร? อย่ามาปั่นหัวฉัน ยัยเด็กเมื่อวานซืน-_-"

ฉันหลับตาลงครู่นึง ให้น้ำตาที่คลอมันไหลออกมาอีก

"เรื่องที่ฉันบอกคุณ มันไม่ใช่เรื่องตลกและน่าปั่นใคร มันเป็นเรื่องคาวๆที่ฉันแทบตายทั้งเป็น และฉันก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใครด้วย ฮือๆ"

ได้ยินแบบนั้น เขาก็ค่อยๆลดปืนลง และลอบถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะหันไปพยักหน้าสั่งลูกน้องที่ยืนขนาบข้างสองฝั่ง ให้ถอยออกไป

"พูดมา ถ้าเล่นลิ้นกับฉันนะ..." คุณอิฐกัดฟันพูด และตั้งลำปืน แกร๊ก..

แต่ฉันไม่แคร์..เชิดหน้าฮึดใจสู้ และบอกเรื่องที่ตัวเองเติมแต่ง..เหมือนที่บอกผู้ชายหลายคนที่ผ่านมา

"ฉันถูกบังคับให้บำเรอพ่อบุญธรรม มาตั้งแต่อายุสิบห้า ฮือๆ "

"........"

"คุณช่วยบอกเรื่องนี้กับพ่อคุณได้มั้ย ถ้าคุณบอก..ฉันเชื่อว่าท่านจะเปลี่ยนใจและยกเลิกเรื่องแต่งงาน เราจะได้วินๆกันทั้งคู่ไง ฮือๆ"