ทั้งโรงพยาบาลเวลานี้ตีสองย่างตีสาม คงจะมีแค่ฉันคนเดียวสินะทีี่แหกปากโวยวาย และใช่ลูกน้องคุณอิฐก็เดินนำแหวกทางให้ เพื่อจะได้เคลียร์ทางส่งฉันให้ถึงห้องคลอดเร็วที่สุดจะว่าเวอร์วังก็ว่าไปเถอะฉันไม่เถียง เพราะเสียงรองเท้าตึกๆที่วิ่งตามเป็นขบวนตอนนี้มันมีความหมายกับฉันเหลือเกิน ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะคลอดทายาทของตระกูลมาเฟียหรือหัวหน้าใหญ่ของพวกเขายังไงอย่างงั้น!เพราะทุกคนเดินไปมองทางไปเคร่งเครียดมาก และหนำซ้ำไม่พอ..ยังกางแขนกั้นคนอื่นไม่ให้มองมาที่ฉันอีกมันเป็นธรรมเนียมต้อนรับผู้สืบทอดตำแหน่งเหรอ?! ทำไมแห่กันมาทั้งบ้านและเวอร์กันขนาดนี้! ฉันรู้สึกว่าตัวเองสำคัญก็จริง แต่ใจฉันก็กลัวว่าตัวเองจะรบกวนคนไข้คนอื่นด้วย"คุณพิงค์ถึงห้องคลอดแล้วครับนาย!"เมื่อถึงประตูห้องคลอด..ลูกน้องฝั่งซ้ายก็โทรรายงานคุณอิฐทันที ที่ตอนนี้เขาไปเคลียร์งานที่บ่อนตั้งแต่เย็นและยังไม่กลับซึ่งฉันที่ปวดท้องยิ่งได้ยินและยิ่งโมโหมาก เขารู้ทั้งรู้ว่าฉันใกล้คลอดนะ! แต่ทำไมไม่มาดูแลฉันด้วยตัวเอง จะส่งลูกน้องมาเป็นขบวนแบบนี้ทำไม! เขาเป็นพ่อลูกสองแล้วยังคิดไม่ได้อีกเหรอ?!แต่ดีนะที่พี่หลินพี่ชะเอมช่วยดูลิลินให้ ไม่อย่า
"เฮ้ย! พวกมึงโทรหาช่างกระจกสิวะ!"เฮ้อออออ!..เป็นแบบนี้ไม่รู้กี่ร้อยครั้งที่บ้านเรากระจกพัง คุณอิฐเขาก็แก้ปัญหาด้วยวิธีเดิมๆของเขา คือใช้ลูกน้องเรียกช่าง! เขาไม่เคยห้ามลีอองเรื่องเล่นปืนเลยสักครั้ง จนนานเข้าๆลูกชายตัวแสบสอยแจกันบ้างล่ะ สอยถ้วยน้ำชาพ่ออัฐแตกบ้างล่ะแต่ก็เป็นเช่นเดิม..คือคุณอิฐไม่ดุลีอองเลย ต่อให้ของที่พังมันจะมูลค่ามหาศาลและแตกไปต่อหน้าต่อตาเขาก็ตาม เขาก็จะเพิกเฉย! ซึ่งแตกต่างจากลิลินมากเลย..รายนั้นถูกดุแทบทุกเรื่องปกติพ่อต้องสปอยลูกสาวไม่ก็ตามใจมากๆใช่มั้ย แต่บ้านนี้ไม่!!...คุณอิฐเขาไม่เคยใจดีกับลิลินเลย มันต่างจากลีอองลิบลับโดยเฉพาะเรื่องติณห์ที่ฉันหว่านล้อมทุกวัน ลูกสาวเราแปดขวบและติณห์ก็โตมาหล่อนิสัยดีมาก! คุณอิฐเขาก็ยังไม่ยอมให้ลูกไปสนิทกับติณห์ แถมยังดุทุกครั้งที่ลิลินพูดถึงนี่ขนาดเป็นลูกชายเพื่อนสนิทซีอีโอสายการบินเวลฟายนะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นตาสีตาสาล่ะ?...หึ! ฉันว่าชาติหน้าตอนบ่ายๆก็ไม่ได้ย่างกรายเข้ามาในชีวิตลูกสาวเขาหรอกจนหลังจากที่ถูกห้าม ลิลินก็ตึงตังกลับขึ้นไปบนบ้าน และเดินลงมาพร้อมกระเป๋าเป้หนึงใบ...ไปหยุดที่พี่ชะเอม"ป้าเอมคะ ไปส่งลินที่บ้านพี่ติณห
"คุณอัฐ..ฉันฝากดูแลหนูพิงค์ด้วยนะคะ^^""ได้ ไม่มีปัญหา..ผมจะดูแลอย่างดี^^""........""ไงหนูพิงค์เต็มใจแต่งงานใช่มั้ย^^"มือเล็กที่วางบนตักประสานกันแน่น หญิงสาวมองคนถามสักพัก ก่อนจะหันไปเห็นแม่บุญธรรมตัวเอง ที่นั่งกัดฟันจิกตาใส่ลักษณะท่าทางแบบนั้นไม่ใช่อะไร เธอกำลังถูกเร่งให้ตอบคำถามที่ถูกเตรียมไว้..กับชายแก่ที่เธอต้องแต่งงานด้วย"ค่ะ..หนูเต็มใจ""งั้นก็ดีจะได้ไม่มีปัญหา คุณผกา..หนี้คุณผมจะยกให้ครึ่งนึง และหลังจากแต่งงานมีทายาท..ผมจะยกที่เหลือให้ แบบนี้สมเหตุสมผลไหม?^^"แม่บุญธรรมพยักหน้ารัวยิ้มหน้าระรื่น ส่วนหญิงสาววัยละอ่อนนั่งคอตกมองนิ้วนางข้างซ้ายตัวเอง ที่ต่อไปต้องสวมแหวนเพชรเม็ดโต..และตบแต่งกับพ่อม่ายมาเฟียรุ่นราวคราวพ่อ"แบบนั้นดีเลยค่ะ แต่ตอนนี้หนูพิงค์ยังเรียนไม่จบนะคะ อีกตั้งสามเดือน อดทนรอได้มั้ย^^""ได้สิ แต่สามเดือนนี้..ผมขอให้หนูพิงค์ไปอยู่ที่บ้านผมก่อน จะได้คุ้นเคยกับตาอิฐก่อนแต่งงาน^^"คุ้นเคยก่อนแต่งงาน? เหอะ!โง่เง่าเต่าตุ่น! ไม่มีสัจจะในหมู่โจรหรอก คนพวกนี้ปล่อยเงินกู้นอกระบบ..แถมยังชอบข่มขู่รีดไถคนอื่น ถ้าขืนเธอเข้าไปอยู่บ้านหลังนั้น จะไม่โดนปู้ยี่ปู้ยำจนหมดราศรี
ถ้าแนะนำตัวพร้อมเรื่องเฮงซวยทั้งหมดในชีวิตชีวิตฉันคงเหมือนนางเอกในละครน้ำเน่าแต่ชีวิตฉันมันเป็นแบบนั้นจริงๆนะ และฉันก็อยากจะป่าวประกาศให้คนทั้งโลกรู้ ถึงความจอมปลอมของคนหน้าใหญ่ใจถึงพวกคุณหญิงคุณนาย ที่ทำตัวเองดูดีตีกระบังออกงานสังคม แต่หนี้ถมแทบจะท่วมหัวถมจนให้นังชมพูพิงค์คนนี้มารับกรรม เห็นชื่อแบบนี้ชีวิตฉันไม่ได้หวานแหววโรยด้วยกลีบกุหลาบ มันมีแต่ขวากหนาม และเรื่องเฮงซวยตั้งแต่ฉันเกิดฉันเป็นลูกคนใช้ในบ้านเอกอัครราชทูตประจำกรุงแคนเซล (ประเทศxx) ที่ถูกคุณหญิงผกาชุบเลี้ยงตั้งแต่เด็ก เนื่องจากแม่ฉันมีเหตุผลจำเป็นต้องใช้เงินพ่อป่วย ควายที่บ้านนอกตาย ยายเป็นอัมพาต ชนิดที่ว่า..ฉันเกิดมาทุกอย่างแย่ลงปุบปับ เหมือนนรกส่งมาจองล้างจองผลาญแม่จนแม่ฉันขายฉันมาเป็นลูกบุญธรรมคนอื่น อยู่สุขสบายเป็นลูกคุณหนู ซึ่งแรกๆทุกคนก็ดีกับฉัน พาออกงานสังคัง เอ้ย! สังคมเป็นทางการ ว่าฉันคือลูกสาวเอกอัครราชทูตที่แตกสาวพร้อมจะออกเรือนแล้ว!ใช่...การออกงานสังคมที่ว่า คุณหญิงแม่แค่ต้องการให้ฉันไปจับผู้ชายในงาน ลูกไฮโซ ลูกเจ้าของธุรกิจพวกอสังหาริมทรัพย์ ใครก็ได้ที่รวยมหาศาลพอที่จะใช้หนี้สี่สิบล้านให้ท่านได้แต่เร
ฉันไม่รอช้า ตัดสายและโยนโทรศัพท์ลงเบาะข้างคนขับ ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกจากมหาลัยตรงดิ่งกลับบ้าน แล้วเห็นรถตู้สีดำฟิล์มมืดหลายคันจอดอยู่แน่ๆรถลึกลับแบบนี้พวกเงินกู้ของคุณหญิงแม่แน่ๆ"เฮ้ยๆไปบอกนายดิ มันมาแล้ว!" ฉันยังไม่ลงจากรถโชว์น่องขาวๆของตัวเองด้วยซ้ำ พวกผู้ชายเสื้อดำก็ตะโกนแหกปากชี้มาที่รถฉันแล้วมัน?! O_O ทั้งดุดัน..ทั้งโหดร้ายเรียกฉันว่ามันได้ยังไง เกรงใจความแบ๊วของฉันบ้าง!ก้อก ก้อก ก้อก!!'เชิญลงมาครับ คุณพิงค์'รู้ชื่อฉันอีก! หรือคุณหญิงแม่จะไปตกลงเรื่องหนี้แล้ว? ไม่นะๆฉันยังเรียนไม่จบ อีกแค่สามเดือนเองก้อก ก้อก ก้อก!!'คุณพิงค์ครับ ผมจะพูดดีๆกับคุณนะครับ นายผมรอคุณข้างใน กำลังจ่อปืนเข้าหัวหมาพุดเดิ้ลของคุณอยู่ ลงมาเถอะครับ'O_O จ่อปืนเข้าหัวมู่ทู่ !ทำไมใจดำแบบนั้น นายที่คนพวกนี้พูดถึง เขาไม่ใช่พวกกินหมาใช่มั้ย เอะอะก็เตะหมา เอะอะก็เอาปืนจ่อหัวหมาบ้าจริงๆ!ฉันกำพวงมาลัยรถแน่น และเม้มปากมองผ่านกระจกหน้ารถไปที่ประตูทางเข้า ก่อนจะเห็นสายตาหนุ่มๆชุดดำทั้งซ้ายและขวากดดันเบาๆจนฉันต้องจำใจหยิบกระเป๋าและเปิดประตูลงจากรถ"เอ่อ..เขามีอะไรจะคุยกับฉันคะ?""กรุณาเรียกคุณอิฐครับ อย่าเ
"เธอคิดว่าฉันโง่รึไง? นี่คือวิธีที่เธอจะเชิดเงินสี่สิบล้าน และหนีไปสินะ!-_-"ฉันเสียดายน้ำตาที่ไหลถึงปลายคางนั่นจริงๆ รางวัลออสการ์ รางวัลเอวี่ติงก็ต้องยกมือไหว้ฉัน แต่ทำไมเขายังไม่เชื่อล่ะ แถมยังหาเรื่องจับผิดฉันอีก!ใจเย็นๆชมพูพิงค์ เขาอาจจะแค่เป็นคนหยาบกระด้าง เธอต้องใช้ความพยายามอีกหน่อย ยังไงผู้ชายทุกคน..ก็มีความโง่งมฝังอยู่ในซีรีบรัม!"ไม่ใช่นะคะคุณอิฐ เรื่องหนี้คุณหญิงแม่ชดใช้อยู่แล้ว แต่สิ่งที่ฉันตั้งใจ คือฉัน..ไม่อยากให้คุณหญิงแม่จับฉันใส่ตระกร้าล้างน้ำแต่งงานกับพ่อของคุณ ตอนนี้ฉันเรียนมหาลัยปีสี่ อีกสามเดือนก็เรียนจบแล้ว จบไปฉันอาจจะทำงานหาเงินจ่ายดอกช่วยคุณหญิงแม่ได้ ""........" เขาเงียบและขมวดคิ้วใส่ฉัน ท่าทางไม่เชื่อ ที่ฉันจะหาเงินจ่ายดอก"เอ่อ..ถ้าพ่อคุณปฏิเสธข้อเสนอคุณหญิงแม่ ฉันเชื่อว่ายังไงๆท่านก็ต้องหาวิธีอื่น ไม่จับฉันแต่งกับใครอีก ท่านก็ต้องยอมเสียบ้านหลังนี้ไป""........."เขาเงียบ..ไม่พูดไม่แสดงความเห็น เอาแต่ใช้สายตาคมกริบนั่นจ้องจับผิด แต่ฉันไม่หลบตาเขาหรอก ฉันพยายามมีสติและคิด ถ้าเราโกหกมาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องเดินหน้าต่อให้ถึงที่สุด"เชื่อฉันเถอะค่ะ...มันดีกับค
ฉันจุกจนพูดไม่ออกได้แต่มองหน้าแม่แท้ๆของตัวเองน้ำตาคลอ..."แม่...ทำไมแม่พูดแบบนี้ อีกสามเดือนหนูก็เรียนจบแล้ว และหนี้พวกนี้ไม่เกี่ยวกับเรานะ หนูพอมีเงินเก็บหนูจะลงทุนให้แม่เอง ถ้า..""การเริ่มต้นตั้งตัวตอนอายุปูนนี้ มันไม่ง่ายหรอกค่ะ นมเกิดมาเป็นคนใช้ ยังไงๆก็ต้องเป็นคนใช้ ที่ผ่านมาบ้านหลังนี้มีแต่ให้ ให้ที่ซุกหัวนอน ให้ชีวิตใหม่กับนม แถมยังช่วยสามีนมจนวาระสุดท้าย"สามีเหรอ? ทำไมแม่พูดเหมือนพ่อไม่ใช่พ่อฉันเลย !สามีที่ว่า...ก็พ่อฉัน ถึงท่านจะเป็นแค่คนขับรถ เป็นคนไม่มียศไม่มีศักดิ์ แต่ฉันก็ไม่เคยลืมว่าท่านคือพ่อ!"แม่..ทำไมแม่พูดแบบนี้?" ฉันถามเสียงสั่นเครือ เพราะทุกอย่างมันชี้ชัดขึ้นเรื่อยๆ..ว่าฉันกำลังจะแพ้"นมขอร้องนะคะ ถ้ารักนมอย่าเรียกนมว่าแม่อีก คุณหนูตอบแทนบุญคุณคุณหญิงเถอะค่ะ ท่านมีบุญคุณกับเราจริงๆ""ถ้าไม่ได้เบ่งหนูออกมา..หนูไม่นับเป็นบุญคุณ จนยอมให้ขายหนูกินหรอก!""คะ..คุณหนู! มันอาจะดีกว่านะคะ!"ได้ยินฉันพูดแบบนั้น อยู่ๆแม่ก็โผงขึ้นมาเสียงดังเหมือนคนลืมตัว"ดีกว่าอะไร? นี่หนูไม่ได้ว่าแม่นะที่ยกหนูเป็นลูกบุญธรรมคนอื่นเพื่อเอาเงินไปรักษาพ่อ เพราะนั่นมันเหตุสุดวิสัยแม่จำเป็น!
กระดาษสีขาวในมือเริ่มมัวขึ้น..มันขึ้น ก่อนที่อยู่ๆน้ำตาฉันจะหยดเผาะลงกระดาษ และไหลรวมกับตัวหนังสือที่แม่เขียนจากนั้นรอยปากกาสีน้ำเงินก็เริ่มเลือนลางไปทีละนิด เลือนไปพร้อมกับความคิดที่ตบตีกันในหัวฉันต้องแต่งงานจริงๆเหรอ? แล้วที่ฉันรับปากกับคุณอิฐไว้ล่ะ มันจะเป็นยังไงต่อ? หรือลุงอัฐท่านตกลงกับลูกชายไว้แล้ว ไม่งั้นท่านไม่ด่วนมาถึงนี่?หรือๆ จริงๆแล้ว...ลุงอัฐแค่จะมายกเลิก และมาโวยคุณหญิงแม่?!!O_Oพอนึกได้ฉันก็รีบพับกระดาษซ่อนไว้ใต้หมอนทันที ก่อนที่จะปาดน้ำตาอุ้มมู่ทู่เปิดประตูช้าๆ และย่องออกมานั่งแหมะที่บันได และเมื่อก้มมองไปที่ห้องโถงใหญ่กลางบ้าน ที่มีโซฟารับแขกเวอร์วังอลังการ ฉันก็เห็นคุณหญิงแม่นั่งคุยกับลุงอัฐแค่สองคนท่านดูสงบเสงี่ยมเจียมตัว ถึงขนาดนั่งก้มหน้าก้มตา และบีบมือที่วางบนตักเป็นระยะๆ"คุณหญิงผกา ผมต้องการให้หนูพิงค์ย้ายไปอยู่บ้านผมเร็วที่สุด""คะ?คุณอัฐไม่รอให้หนูพิงค์เรียนจบก่อนเหรอคะ?" คุณหญิงแม่เงยขึ้นถามตกใจ แต่ท่านก็ไม่ได้ยืนกรานปฏิเสธ"ผมรอไม่ไหว" "..........""ตอนนี้หนูพิงค์อยู่ไหน ผมต้องการคุยด้วย" เท่านั้นแหละคุณหญิงแม่ก็ก้มหน้าหลบตาลุงอัฐทันที ก่อนที่จะบีบม
"เฮ้ย! พวกมึงโทรหาช่างกระจกสิวะ!"เฮ้อออออ!..เป็นแบบนี้ไม่รู้กี่ร้อยครั้งที่บ้านเรากระจกพัง คุณอิฐเขาก็แก้ปัญหาด้วยวิธีเดิมๆของเขา คือใช้ลูกน้องเรียกช่าง! เขาไม่เคยห้ามลีอองเรื่องเล่นปืนเลยสักครั้ง จนนานเข้าๆลูกชายตัวแสบสอยแจกันบ้างล่ะ สอยถ้วยน้ำชาพ่ออัฐแตกบ้างล่ะแต่ก็เป็นเช่นเดิม..คือคุณอิฐไม่ดุลีอองเลย ต่อให้ของที่พังมันจะมูลค่ามหาศาลและแตกไปต่อหน้าต่อตาเขาก็ตาม เขาก็จะเพิกเฉย! ซึ่งแตกต่างจากลิลินมากเลย..รายนั้นถูกดุแทบทุกเรื่องปกติพ่อต้องสปอยลูกสาวไม่ก็ตามใจมากๆใช่มั้ย แต่บ้านนี้ไม่!!...คุณอิฐเขาไม่เคยใจดีกับลิลินเลย มันต่างจากลีอองลิบลับโดยเฉพาะเรื่องติณห์ที่ฉันหว่านล้อมทุกวัน ลูกสาวเราแปดขวบและติณห์ก็โตมาหล่อนิสัยดีมาก! คุณอิฐเขาก็ยังไม่ยอมให้ลูกไปสนิทกับติณห์ แถมยังดุทุกครั้งที่ลิลินพูดถึงนี่ขนาดเป็นลูกชายเพื่อนสนิทซีอีโอสายการบินเวลฟายนะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นตาสีตาสาล่ะ?...หึ! ฉันว่าชาติหน้าตอนบ่ายๆก็ไม่ได้ย่างกรายเข้ามาในชีวิตลูกสาวเขาหรอกจนหลังจากที่ถูกห้าม ลิลินก็ตึงตังกลับขึ้นไปบนบ้าน และเดินลงมาพร้อมกระเป๋าเป้หนึงใบ...ไปหยุดที่พี่ชะเอม"ป้าเอมคะ ไปส่งลินที่บ้านพี่ติณห
ทั้งโรงพยาบาลเวลานี้ตีสองย่างตีสาม คงจะมีแค่ฉันคนเดียวสินะทีี่แหกปากโวยวาย และใช่ลูกน้องคุณอิฐก็เดินนำแหวกทางให้ เพื่อจะได้เคลียร์ทางส่งฉันให้ถึงห้องคลอดเร็วที่สุดจะว่าเวอร์วังก็ว่าไปเถอะฉันไม่เถียง เพราะเสียงรองเท้าตึกๆที่วิ่งตามเป็นขบวนตอนนี้มันมีความหมายกับฉันเหลือเกิน ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะคลอดทายาทของตระกูลมาเฟียหรือหัวหน้าใหญ่ของพวกเขายังไงอย่างงั้น!เพราะทุกคนเดินไปมองทางไปเคร่งเครียดมาก และหนำซ้ำไม่พอ..ยังกางแขนกั้นคนอื่นไม่ให้มองมาที่ฉันอีกมันเป็นธรรมเนียมต้อนรับผู้สืบทอดตำแหน่งเหรอ?! ทำไมแห่กันมาทั้งบ้านและเวอร์กันขนาดนี้! ฉันรู้สึกว่าตัวเองสำคัญก็จริง แต่ใจฉันก็กลัวว่าตัวเองจะรบกวนคนไข้คนอื่นด้วย"คุณพิงค์ถึงห้องคลอดแล้วครับนาย!"เมื่อถึงประตูห้องคลอด..ลูกน้องฝั่งซ้ายก็โทรรายงานคุณอิฐทันที ที่ตอนนี้เขาไปเคลียร์งานที่บ่อนตั้งแต่เย็นและยังไม่กลับซึ่งฉันที่ปวดท้องยิ่งได้ยินและยิ่งโมโหมาก เขารู้ทั้งรู้ว่าฉันใกล้คลอดนะ! แต่ทำไมไม่มาดูแลฉันด้วยตัวเอง จะส่งลูกน้องมาเป็นขบวนแบบนี้ทำไม! เขาเป็นพ่อลูกสองแล้วยังคิดไม่ได้อีกเหรอ?!แต่ดีนะที่พี่หลินพี่ชะเอมช่วยดูลิลินให้ ไม่อย่า
รู้ไหมว่าการหลอกสามีมันยากกว่าลอกข้อสอบไฟนอลอีก ฉันกลัวคุณอิฐเขาเตะตัดขาเรื่องติณห์มาก ยิ่งได้ยินเขาห้ามลิลินเรื่องบอกรักแบบนั้นฉันยิ่งกลัวอะไรก็ไม่รู้ก็แค่เด็กบอกรักกัน ทำไมเขาต้องห้ามลูกจริงจังเบอร์นั้นด้วย!!!"ลิลิน หลังจากนี้หนูไม่ต้องคุยเรื่องพี่ติณห์กับปาป๊านะลูก เพราะปาป๊าอาจจะห้ามหนูไม่ให้เจอพี่ติณห์อีก ""ค่ะ ได้เยยๆ" ลิลินรับคำทันทีซึ่งมันดีมาก และแบบนี้ล่ะเข้าแผนการ เชื่อแม่แล้วจะได้ดีทุกคน!หลังจากวันนั้นที่ฉันกำชับลูก ฉันก็คอยหลบหลีกคุณอิฐพาลิลินไปเที่ยวเล่นบ้านพี่เต้บ่อยๆ แถมอ้างกับหมอน้ำแข็งว่าลิลินแค่อยากมาหาอันติงเท่านั้น ไม่ก็เราขับรถผ่านๆเลยแวะมาทักทายซึ่งหมอน้ำแข็งก็ไม่ว่าอะไร จนระหว่างที่ทิ้งลูกให้เล่นกับตุ๊กตาในกรงใหญ่ๆ เราสองคนก็มีเวลาคุยกันมากขึ้น "ลิลินไหวพริบดีนะคะ คิดไว้รึยังว่าจะให้เธอเรียนอะไร?"เอ่อ...ลูกเพิ่งสองขวบกว่าๆฉันต้องคิดเรื่องเรียนให้ลูกแล้วจริงดิไม่ทันตั้งตัวเลยนะเนี่ย เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่ปี ฉันเพิ่งเรียนจบเอง-_-"ยังเลยค่ะ คงต้องรอดูไปก่อน^^""อืม งั้นตอนนี้ก็สังเกตลิลินเลยนะคะ สังเกตว่าชอบอะไร หรือสนใจอะไรเป็นพิเศษ จากนั้นค่อยหาอุปกรณ์ข
"รูดกันเป็นว่าเล่นเลยเว้ย-_-""อะไรวะ? " ผมขมวดคิ้วถามไอ้เต้ เมื่อมันหยิบโทรศัพท์มือถือสมาร์ทโฟนจากเสื้อสูทตัวเองออกมา ก่อนที่มันจะส่ายหน้า แล้วเปิดข้อความเลื่อนผ่านๆให้ผมกับไอ้พีมดู"เมียกูถึงห้างไม่ถึงสิบนาทีรูดไปแล้วหกแสน" "อย่างมึง ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกกูรู้^^" จริงของไอ้พีม อย่างไอ้เต้หกสิบล้านยังจ่ายได้สบายๆแค่หกแสนมันจะบ่นอะไรนักหนาวะ"มึงให้เมียไปแล้ว อย่าบ่นสิวะ" ผมบอก..ก่อนจะจิบไวน์ขวดละล้านของมันพอหอมปากหอมคอ"ถ้าเมียรูดซื้อของตัวเองกูไม่บ่นเลย แต่นี่ของติณห์ทั้งนั้น! มันเกินเด็กไปว่ะ ""เดี๋ยวโตขึ้นก็บริหารสายการบินต่อ มึงก็ไปพักผ่อนไงวะ แล้วนี่อันติงไปไหนล่ะ?ทำไมไม่ไปช็อปกับแม่^^"ไอ้พีมถาม เพราะปกติไอ้เต้จะเป็นคนเลี้ยงลูกสาวคนเล็กในห้องทำงานนี้"แม่กูพาไปสวนสัตว์ ตอนแรกก็วางแผนจะพาไปทั้งพี่ทั้งน้อง แต่ลูกชายกูไม่ยอม..บอกว่าเหม็นและสกปรก กูเลี้ยงลูกผิดรึป่าววะเนี่ย!-_- "ผมกับไอ้พีมมองหน้ากันทันที เมื่อไอ้เต้มันบ่นและถอนหายใจอย่างหัวเสีย เพราะนานทีผมจะเห็นมันโหมดนี้ จนไอ้พีมมันพูดขึ้นมาว่า"ลูกมึงเกิดมาเป็นคุณชาย และเป็นหลานชายคนแรกของสองตระกูลที่ร่ำรวยติดอันดับ มึงจะก
เอายังไงดี เพราะเสียงคุณสามีระดับไม่คงที่เลย เขาคงเต้นอยู่แน่ๆ หรือไม่ก็...อุ้มลิลินเต้นด้วย!!เพราะเมื่อกี้ฉันได้ยินกับหูตัวเอง รู้สึกว่าเขาจะถามลูกเรื่องเต้นมั้ยอะไรสักอย่าง?! มันต้องใช่แน่ๆเลย'อาบน้ำๆ อาบน้ำๆ กันเถอะ~อาบน้ำแล้วสบายตัว~ 'แหม..อินโทรก็มา ถ้าแรปด้วยนี่ฮาเลยนะ แต่น่ารักดี.. ฉันชอบคุณอิฐโหมดนี้จังและฉันไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะเลยด้วยซ้ำ อยากให้เขาเล่นกับลูกบ่อยๆร้องเพลงให้ฟังเรื่อยๆแบบนี้ ถึงเขาต้องแอบทำในที่ลับตาคนก็เถอะและลิลินต้องเข้าใจนะลูก ปาป๊าของลูกเป็นมาเฟีย! เขาต้องคีพลุค! ส่วนหนูก็ยอมๆหรือไม่ก็ทนปาป๊าเขาร้องเพลงไปก่อน โตแล้วค่อยไปฟังพี่ติณห์ร้องแทนคำก็ติณห์สองคำก็ติณห์ ไอ้แผนจับติณห์ใส่กระด้งมันไม่เคยหลุดออกจากหัวฉันเลย ที่ผ่านมาฉันเลี้ยงลูกทะนุถนอมสุดๆ ทั้งทาครีมถนอมผิวทั้งทำสปาเด็ก เพราะมีเรื่องนึงอยู่ในหัวตลอดเวลาใช่ค่ะ..ลิลินต้องสวย ต้องเก่ง ต้องเป็นที่หมายตาของติณห์ และโตไปเธอต้องเป็นผู้หญิงเพอร์เฟคจนติณห์ต้องตามจีบ หรือไม่พี่เต้กับหมอน้ำแข็งต้องเห็นดีเห็นงามจับหมั้นหมายกันไว้แต่เนิ่นๆโอ้ยถ้าเป็นแบบนั้นชีวิตลูกสาวฉันคงจะดีมาก แต่ทั้งหมดที่ฉันคิดแล
หลังจากถ่ายรูปเสร็จ ฉันคุยกับวิสัญญีแพทย์ไม่กี่คำก็เผลอหลับไปก่อนที่จะตื่นขึ้นมาในเช้าตรู่ที่แสนสดใส และเห็นเพื่อนสนิทพ่อๆพี่ๆบอดิการ์ดของฉันยืนเต็มห้องไปหมด"น่ารักที่สุดเลยลิลินของอา""ไหนขอปู่อุ้มหน่อย""ดีๆนะพ่อ พ่อมือหนัก" เมื่อตื่นและปรับสายตาเข้ากับแสงจ้าๆในห้อง ฉันก็เห็นพ่อสามีกำลังอุ้มหลานอยู่จนฉันต้องหันไปมองหน้าสามีทันทีเพราะตอนนี้เขานั่งข้างๆเตียงและกำลังทำหน้าแปลกๆ เหมือนคน..กำลังจะร้องไห้"มึงมองๆหลาน แล้วหน้าเหมือนใครไอัรัฐ" พ่ออัฐถามยิ้มๆ ก่อนที่จะหันมามองที่คุณอิฐแวบนึง จนฉันต้องรีบทำตาปรือ เพื่อแอบดูปฏิกิริยาของเขาฉันอยากให้คุณอิฐเขาเลิกอคติกับพ่อเขาได้แล้ว พ่อลูกกัน..ยังไงๆก็ตัดกันไม่ขาด ถึงจะไม่ได้เลี้ยงดูมาก็ตามแต่สายสัมพันธ์ทางสายเลือดก็ยังอยู่"เหมือนกู""เหมือนกูต่างหาก" พ่ออัฐเถียงและเดินเข้าไปมองหน้าลิลินข้างๆลุงรัฐจนพู่กันพูดขึ้นมาว่า.."เหมือนพู่กันค่ะ น่ารักจิ้มลิ้มเหมือนพู่กันที่สุด^^""ถ้าน่ารักจิ้มลิ้มคงเหมือนพิงค์ ไม่เหมือนเธอหรอก""เอ๊ะ พี่อิฐ!>[]เถียงกันจนได้ ขนาดลิลินหลับอยู่ก็ไม่สนใจ แต่เมื่อพ่ออัฐท่านหันมาเห็นฉันลืมตาขึ้นเท่านั้นแหละ ท่านก
"แกจะวางได้ยัง ฉันเมื่อยขาหมดแล้วนะ" ฉันบ่นกับพู่กันอุบอิบ ขณะที่ตัวเองเก็บเสื้อผ้าเด็กสีชมพูไว้ในชั้นเหมือนเดิม ค่ะ..เรามีลูกสาว อะไรๆก็ต้องสีชมพูน่ารักมุ้งมิ้ง และเวลาเลือกก็รู้สึกเพลินจริงๆเหมือนเรามีตุ๊กตาตัวจิ๋วให้จับแต่งตัว~~"โอเคๆวางก็ได้ แค่นี้ก่อนนะคะคุณพี่พีม มนุษย์แม่แถวนี้โวยวายแล้ว"และแล้วฉันก็สบายหู เมื่อพู่กันกดวางสายแล้วหันมาเลือกเซ็ทผ้าอ้อมชุดเด็กกับฉัน แต่ไม่ว่าฉันจะหยิบจับอะไร เจ้าลิลินตัวน้อยก็ดิ้นมาก..ราวกับเธอกำลังเลือกช็อปปิ้งไปพร้อมๆกับฉันเลยซึ่งฉันไม่ได้มโนนะ..ฉันสังเกตมาสักพักแล้ว เมื่อไหร่ที่ฉันหยิบชุดเรียบๆลูกจะเงียบกริบไม่ถีบ แต่เมื่อฉันหยิบชุดเวอร์วังมีลูกเล่นมีเพชรวิ้งๆของเด็กโต เจ้าลูกสาวช่างเลือก..ก็จัดเต็มถีบท้องฉันรัวๆราวกับอยากได้!ซึ่งฉันก็ซื้อมันแทบจะทุกตัวที่จับนั่นแหละ ไม่สนหรอกว่าลูกจะมีปฏิกิริยายังไง เพราะแรกเกิดลิลินเธอก็ต้องใส่ชุดถนอมผิวผ้าบางๆเรียบๆอยู่แล้ว เอาไว้โตค่อยว่ากันอีกที จะแคทวอคเดินพรมแดงก็เต็มที่..แม่ไม่ห้าม"โอ้ยเยอะมากเลย! ลูกคนรวยก็แบบนี้แหละเนอะ!^[]^""เฮ้อ..นี่ส่วนน้อยนะ มีให้ส่งไปที่บ้านด้วย""แล้วเรื่องรถเข็น เตียงเด
'ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ'"ได้ยินมั้ยพวกมึง?!""ได้ยินครับ!!!"ลูกน้องทุกคนที่ยืนอยู่ในห้องโถง ตอบกลับมาเสียงดังจนเสียงก้องไปทั้งบ้าน ขณะที่ฉันนอนที่โซฟาด้วยอารมณ์เซ็งสุดพลัง เพราะสามีพยายามจับเสียงหัวใจลูกไม่หยุด อืม..ฉันเบื่อความเวอร์วังอลังการที่นานวันยิ่งหนักขึ้นๆ ถ้ามีอะไรอัพเดทหรือลูกขยับนิดนึง คุณาอิฐเขาก็เอามาบอกทุกคน..และเล่าวนซ้ำๆอยู่นั่นแหละ!เช่น..."วันนี้ลูกกูดิ้นด้วยว่ะ แม่งโคตรเก่ง" "ยินดีด้วยครับนาย^^""แล้วมึงเมื่อไหร่จะมีล่ะไอ้ชาย มึงรู้มั้ย..ว่าความรู้สึกเวลาพาเมียไปอัลตราซาวด์มันดีมาก ยิ่งจังหวะที่ได้ยินเสียงหัวใจและลูกขยับนะ แม่งโคตรดี"แหม..โม้เก่ง กว่าจะติดก็เป็นปีนะ "นายวางแผนจะมีกี่คนครับ เผื่อคนที่สองสามสี่จะได้เป็นเพื่อนกัน^^""ห้าหกคนว่ะ ให้รับผิดชอบบ่อน ผับ เก็บดอก และธุรกิจของแม่เขา น่าจะลงตัวพอดี"พูดจบคุณปาป๊าก็รินวิสกี้ใส่แก้วแล้วยกดื่มพรวดต่อหน้าต่อตาฉัน แต่เอาเถอะกินเลยเอาให้เต็มที่..เพราะเรื่องเหล้าฉันไม่ห้ามอยู่แล้วแต่เรื่องบุหรี่ฉันขอเพราะฉันไม่ชอบกลิ่น และมันก็ไม่ดีกับลูกในท้องมากๆฉันจึงปล่อยให้คุณอิฐเขาดื่มและโม้ไปแบบนั้น ก่อนจะหยิบนิตยสารจิวเวอรี
ตั้งแต่เกิดมา..การอ้วกครั้งนี้เป็นครั้งที่ฉันอยากตายมากที่สุด ฉันทรมานมากๆยิ่งเจอน้ำค้างช่วงเวลาตีสามกับการพักผ่อนน้อยนิดที่สะสม จากที่แค่พะอืดพะอมฉัน...ฉันเริ่มหน้ามืดแล้ว!!"ตัว..เค้าไม่ไหวแล้ว จะเป็นลม ตัว...""หยุดอ้วกแล้วไปขึ้นรถ พิงค์! เฮ้ยๆ !"ใช่ หูสองข้างอื้อและตาก็เริ่มปิด วูบเดียวจริงๆที่ฉันหันกลับไปมองสามี..ฉันก็หมดแรงฟุบลงไปในพุ่มไม้จากนั้นภาพความฝันก็เลือนลางเข้ามาในหัวฉัน..จนเห็นมีดดาบซามูไร กับลายสลักตัวอักษรคันจิที่ปลายดาบ...ที่มันตามหลอกหลอนมาตลอดใช่ ฉันกำลังยืนอยู่ท่ามกลางสนามรบเหมือนเคยๆ และในฝันก็ไม่รู้เลยว่ามันยุคไหน?ใครเป็นใคร? แต่ครั้งนี้...ไม่เหมือนครั้งก่อน...ฉันไม่ได้ถูกแทง...และฉันก็เห็นคนถือดาบนั้นชัดเจนมากเพราะตอนนี้ชายร่างใหญ่เดินถือดาบเล่มนั้นก้าวดุ่มๆมาหาฉัน เขาขมวดคิ้วไล่สายตาที่ดุดัน..มองร่างเล็กของฉันที่ยืนน้ำตานองหน้า ฉันรู้สึกกลัวจริงๆ ฉันกลัวว่าตัวเองจะถูกแทงเหมือนครั้งก่อน.. แต่เมื่อเห็นเขาหยุดลดปลายดาบลง..ฉันก็กู่เข้าไปร้องขอ ด้วยการยกมือไหว้มือสั่นๆน้ำตาคลอเต็มสองตา'ชะช่วยด้วย..ช่วยด้วย ฉันยังไม่อยากตาย อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ''ตายเห