บททั้งหมดของ พิษมาเฟีย: บทที่ 11 - บทที่ 20

"พูดบ้าอะไร! อย่าให้มันมากนักนะ!!"ฉันไม่สนใจคุณอิฐ หันไปยักคิ้วให้ฟักแฟงที่อึ้งรับประทานแทน "ไง อึ้งเหรอ? อึ้งไปเลย อยากมาอวด..แต่สิ่งที่อวด...มันเป็นของฉัน^^""ของเธอ?! นี่คุณอิฐกับพิงค์สนิทกันขนาดไหนคะ? ทำไมพิงค์พูดแบบนี้"คุณอิฐยังเงียบ..และกัดฟันจ้องฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ซึ่งฉันมองแค่หางตาก็รู้ว่าเขากำลังเดือดปุดๆจนเส้นตามขมับปูดขึ้นมาสองข้างแต่..ทำอะไรฉันไม่ได้ เพราะสาวที่เขาควงมาอยู่ตรงนี้ เพื่อนฉันอยู่ตรงนี้ นักศึกษาที่รอเรียนก็อยู่ตรงนี้! ทุกสายตากำลังจับจ้องมาที่เขา..ที่เป็นคนกลาง"สนิทแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่ว่า..อยู่บ้านเดียวกัน^^" ฉันตอบไปตามตรง จนฟักแฟงอ้าปากค้าง"=[]=อะไรนะ?! เป็นไปได้ไง!ลูกคนใช้ไม่มีเกียรติแบบเธอเนี่ยนะ..จะไปอยู่บ้านคุณอิฐ! ไปขายตัวเหรอ? หรือแม่ไปเป็นคนใช้ที่นั่น!"แน่นอนคำพูดฟักแฟงทำพู่กันตบโต๊ะลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะรีบหันมาจับมือฉันที่กำหมัดแน่น"เฮ้ย!ฟักแฟง พูดจาเกินไปป่ะ แค่พิงค์อยู่บ้านเดียวกันกับผู้ชายที่เธอควงมา ทำไมต้องด่าถึงแม่!""ทำไมล่ะ! ก็มันจริง ก่อนหน้านี้เธอก็โดนยัยพิงค์หลอกเหมือนฉัน ว่าเป็นลูกเอกอัครราชทูต! ทำไมยังโง่คบกับมันอีก ไ

"แก ฉันว่ายังๆก็ไม่มีทางติด เขาไม่มีทางเห็นใจฉันแน่นอน วันนี้กลับมาถึงบ้านก็โยนฉันลงสระ! และด่าฉันต่างๆนาๆ"(ถ้าจีบไม่ติดจริงๆ อย่างน้อยๆ..แกก็ทำให้เขารู้สึกกับแกดีขึ้นก็พอ)วางสายไปคำพูดสุดท้ายของพู่กันก็ดังก้องในหัวฉันไม่หยุด มันยากไม่ต่างกันและมันก็คงจะยากกว่านี้มาก เพราะตอนนี้ฉันได้ยินเสียงคุณอิฐ..เขากำลังเถียงกับพ่อตัวเอง!!"เหอะ พ่อบ้าไปแล้วเหรอวะ?! เอาผู้หญิงหิวเงินมานั่งรอนอนรอพ่อตาย และได้สมบัติง่ายๆ พ่อเอาอะไรคิด!!""พูดอะไร รักษาน้ำใจหนูพิงค์ด้วยนะตาอิฐ!! แกทำกับน้องเกินไป ถ้าน้องว่ายน้ำไม่เป็น และหัวกระแทกพื้นขึ้นมาล่ะ!""รักษาทำไม!..ผู้หญิงไร้ยางอาย! พ่ออย่าเผลอนะ ผมจะเอาปืนกรอกปากยัยนั่น..และฝังศพลึกๆไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวัน จำไว้นะไม่มีใครแทนแม่ผมได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะยัยเด็กเมื่อวานซืนที่พ่อพาเข้ามา!!""อิฐ!" ลุงอัฐตะคอกเสียงดังลั่น จนลูกน้องที่ขนาบข้างก้มหน้าลงพร้อมกัน"ผมขอพูดต่อหน้าพ่อเลยนะ ว่าผู้หญิงคนนั้นของพ่อ จะไม่มีวันสงบสุข ถ้ายังคิดมาแทนแม่ผมอยู่!" เมื่อได้ยินคำขู่..ฉันก็เดินไปช้าๆไปเกาะเสาต้นใหญ่มองคุณอิฐ ที่ตอนนี้เขากำลังยืนกรานเถียงกับพ่อตัวเองที่โซฟา เขาคง

ก้อก ก้อก ก้อก~'คุณพิงค์คะ ข้างในเรียบร้อยใช่ไหมคะ?' ฉันหันขวับไปที่ประตูแล้วเอามือปิดรอยแดงที่คอทันที ก่อนที่คนข้างนอกจะเปิดเข้ามาเห็น"ไม่มีอะไรค่ะ เรียบร้อยดี พิงค์แค่อยากแช่อ่าง"' ถ้ามีอะไรเรียกหลินกับชะเอมได้นะคะ'"ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ"แล้วฉันก็กลับมาสนใจรอยที่คออีกครั้ง พร้อมกับคิดไปต่างๆนาๆหาวิธีแก้มัน พรุ่งนี้ฉันมีเรียน มีควิซ ต้องเจอเพื่อนเจออาจารย์ และไหนจะคำสบประมาทของฟักแฟงที่ประกาศทิ้งไว้วันนั้นอีก ว่าฉันขายตัวและแย่งผู้ชายของเธอแต่ให้ตายเถอะ! ถ้ามีรอยเต็มคอแบบนี้ไปเรียน คนอื่นคงคิดว่าฉันเป็นอย่างที่ฟักแฟงพูดแน่ๆฉันยืนคิดอยู่นานไม่รู้จะทำยังไงดี ก่อนที่จะตัดสินใจก้มลงล้างหน้าให้ตัวเองสดชื่น และหันไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กขึ้นมาซับเอ๊ะ..ผ้านี้ยาวกำลังดี หรือเราจะเอามันพันคอไปก่อน ค่อยไปหาวิธีแก้ไอ้รอยดูดนี่ทีหลัง อย่างน้อยๆพี่ชะเอมกับพี่หลินก็ไม่เห็นมันอาจจะดูพิลึกกึกกือและน่าสงสัย ที่ฉันเอาผ้าขนหนูผืนเล็กผืนใหญ่พันตามตัว แต่ฉันก็ทำมันแล้ว และตอนนี้ก็กำลังออกจากห้องน้ำไปห้องแต่งตัว เพื่อจะจัดการใส่เสื้อผ้าและหาผ้าพันคอพันไว้หลวมๆอีกทีแต่ความซวยไม่ได้มีแค่นี้! อยู่ๆพี่ชะเ

ผมวางโทรศัพท์มือถือคว่ำไว้บนโต๊ะและนั่งมองมันพักนึง จนมันสั่นครืนนนนน ครืนนนนน จึงรีบกดรับสายเบอร์แปลก?! ใครอีกวะ?!096-63784XX"ครับ"(ตัวเค้ารอที่เดิมนะ)ผมชะงัก ดึงโทรศัพท์ออกมาดูด้วยความตกใจ ยัยบ้าสีชมพูเอาเบอร์ผมมาจากไหน!!?"เอาเบอร์ฉันมาจากไหน?!!"(เสกเอามั้ง)"ดีๆดิวะ"(ลุงอัฐให้มา บอกว่าตัวกำลังออกมาแล้ว นี่ๆเค้ารอที่เดิมนะ ที่ๆที่เค้าตบผู้หญิงของตัวหน้าแหก)ผมกุมขมับจริงจัง ไม่รู้จะทำยังไงกับยัยประสาทนี่ดี ก่อนที่เธอจะเร่งผมอีกว่า(เร็วๆนะตัว พู่กันก็กลับแล้ว..พี่หลินพี่ชะเอมก็กลับแล้ว เค้านั่งคนเดียว)"น่ารำคาญจริงๆ!"(ขอบคุณค่ะ)แล้วยัยสีชมพูก็วางสายไป วางทั้งที่ผมยังอ้าปากค้างตกใจ กับความมึนตึงที่เธอปิดท้ายการสนทนา รอไปเลยยัยโง่ คิดเหรอว่าคนอย่างผมจะไป!!!ห้านาทีผ่านไป สิบนาทีผ่านไป สิบห้านาทีผ่านไป ที่ผมนั่งทำงานโดยไม่สนใจคนคอย และมันก็ไม่มีใครติดต่อผมได้ เพราะผมปิดเครื่อง ปิดช่องทางการติดต่อทุกอย่าง ตั้งใจปล่อยให้เธอรออยู่แบบนั้น จนตอนนี้มันผ่านมาสองสามชั่วโมงจวนพลบค่ำ พนักงานในบ่อนกะแรกเริ่มตอกบัตรกลับ เหลือเพียงผมกับลูกน้องที่ยืนคุมหน้าบ่อนไม่กี่คนจนแสงอาทิตย์ลับขอ

ความเงียบ ทำให้ผมมีสมาธิช่วยตัวเองมากขึ้น..มากขึ้นจนถึงฝั่ง ก่อนจะรีบล้างมือออกมาจากห้องน้ำและก้มหน้าหลบทันที เพราะผมเห็นยัยสีชมพูนั่งไขว่ห้างจิบโกโก้ร้อนที่โซฟาน่ะสิ!แม่งยังไม่กลับอีกเหรอวะ!?"อ่าส์~ ได้โกโก้ร้อน...ค่อยสบายท้องขึ้นหน่อย^^" ผมเงียบไม่สนใจ มุ่งเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์และกดกาแฟเอสเปรซโซ่ร้อนออกมาหนึ่งแก้วจนคนที่นั่งไขว่ห้างยกขาสลับ ทำตัวมีจริตจะก้านจับแก้วโกโก้ยิ้มหวานๆมองตามผม"ตัวล่ะ...สบายตัวรึยัง?^^" ถามจบก็เหลือบมองผมแวบนึง แต่เมื่อผมหันไปเท่านั้นแหละ..เธอก็ทำเป็นเป่าโกโก้ร้อนของตัวเอง ไม่กล้าสบตา"ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ ยัยกลับกลอก!" "แรงอ่ะ! ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเลย!เพิ่งกินนมกันมาแท้ๆ" พูดแบบนี้ ใครกันแน่ที่แรง"เธออยากมีปัญหากับฉันมากเหรอ?! กล้าหลอกฉันได้ไงวะ-_-!""เค้าป่าวนะ ตัวไม่รอบครอบเอง ไม่บอกจุดประสงค์ชัดๆ เค้ามันคนซื่อ เค้าไม่รู้วววว^[]^" ผมเกลียดเวลาเธอทำปากจู๋ๆชะมัด มันน่าทุบให้ตาย"งั้นเมนส์หาย มาเอากัน!""ไม่เอา! แบร่ :-P"หมดคำจะพูด หมดคำจะเถียง..หลังยัยสีชมพูปฎิเสธเธอก็แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ผม ก่อนจากนั้นจะวางแก้วโกโก้ลง และหยิบกระเป๋าสะพายลุกขึ้น