All Chapters of ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine): Chapter 21 - Chapter 30

หลังจากที่สารวัตรพาผมมาถึงที่บ้านสวน ผมเดินตามเขาเข้าไปอย่างไม่พูดอะไร แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความเครียดและโกรธแค้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกยึดไว้ในวงจรที่สารวัตรเองก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่ยอมพูดออกมาชัดเจนว่าเขาคิดยังไงกับผม หรือทำไมถึงต้องหลบหน้าแบบนี้“คุณจะเอายังไง?” ผมถามเสียงแข็ง ขณะที่ยืนอยู่ในห้องรับแขกสารวัตรมองผมแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจและไม่พูดอะไร ผมเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังโดนทำให้ตัวเองรู้สึกไร้ค่าเหมือนเดิมเหมือนครั้งแรกที่เจอกันผมไม่สามารถยืนอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไป จังหวะนั้นมันเหมือนทุกอย่างระเบิดออกมาในหัว“จะหลบหน้าผมไปอีกนานไหม?” ผมตะคอกใส่เขา สบตากันตรงๆ “ไม่เคยคิดเลยเหรอว่าเหตุผลที่ผมทำแบบนี้กับคุณ คืออยากให้คุณตอบอะไรให้ชัดเจน?”สารวัตรสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางของผมที่เริ่มไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ผมก้าวเข้าไปใกล้ เขาไม่ตอบอะไร ผมยืนอยู่ตรงหน้าของเขา พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้มันพุ่งออกมา“ทำไมไม่บอกผม?” เสียงผมสั่นเล็กน้อย แต่ยิ่งพยายามกดเสียงลงไปมากเท่าไหร่ ความโกรธของผมก็ยิ่งก่อตัว “ถ้าคุณไม่ต้องการผมก็พูดออกมาเลย!”สารวัตรหายใจหนักๆ พยายามหลีกเลี่ยงสายตาผม แต่ผมไม่ยอ

เช้านี้เงียบสงบกว่าที่คิดผมนอนนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของสารวัตร ลมหายใจของเขาสม่ำเสมอ ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนไม่มีผลอะไรกับเขาเลย ต่างจากผมที่แม้จะพยายามข่มตาหลับ แต่หัวใจก็ยังเต้นแรงไม่หยุดเมื่อคืน…ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นย้อนกลับมาในหัว ทั้งความเร่าร้อนที่เราแบ่งปันให้กัน สัมผัสที่รุนแรงจากความรู้สึกอัดอั้นที่สะสมมานาน จูบที่เหมือนจะกลืนกินกันไปทั้งตัวเชี่ยเอ๊ย…แค่คิดถึงมันผมก็รู้สึกถึงความร้อนที่แล่นขึ้นมาจากแก่นกายลามมาบนใบหน้าแล้ว ผมไม่ใช่คนขี้อายหรอกนะ แต่แม่ง… มันรู้สึกแปลกชะมัดครั้งแรก?ใช่แล้วล่ะ ครั้งแรก…กระดากปากมากหากจะพูดว่านี่เป็นครั้งแรกของผม แต่ก็ครั้งแรกจริงๆ นี่ ที่ผมไม่ใช่ฝ่ายกระทำฮึ่ย!..ผมแอบเหลือบตามองสารวัตร เขายังหลับตาอยู่ แต่แค่เห็นใบหน้าของเขาใกล้ๆ ผมก็รู้สึกถึงบางอย่างที่เปลี่ยนไปเมื่อคืนมันคืออะไรกันแน่?เราแค่ระบายอารมณ์ให้กันเฉยๆ หรือว่ามันมากกว่านั้น?ผมขยับตัวเล็กน้อย หวังจะลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ขยับมาก แขนของสารวัตรก็กระชับแน่นขึ้น ความระบมแล่นแปลบจากข้างล่างขึ้นมา จนผมส่งเสียง ซี้ด..“หึ…” คุณสารวัตรหัวเราะในลำคอเหมือนชอบใจ “จะไปไหน”

เช้าวันต่อมาเสียงนกร้องปลุกให้ผมตื่นขึ้นจากการนอนหลับสนิทที่สุดในรอบหลายสัปดาห์ ผมหรี่ตาเล็กน้อยก่อนจะขยับตัว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงแขนหนักๆ ที่พาดอยู่บนตัวสารวัตร…ผมหันไปมองเขาที่นอนอยู่ข้างๆ ดวงตาของเขาปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าส่องกระทบผิวของเขาทำให้ดูสงบอย่างที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก“หึ…” ผมหัวเราะเบาๆ กับตัวเองเมื่อคืนเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขายอมปล่อยให้ตัวเองอยู่นิ่งๆ แบบนี้ ไม่ต้องคิดเรื่องงาน ไม่ต้องเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวผมยกมือขึ้นไปแตะใบหน้าของเขาเบาๆ ปลายนิ้วไล้ไปตามแนวกรามที่คมชัดและในจังหวะนั้นเอง…“จ้องขนาดนี้ คิดอะไรอยู่?” เสียงแหบพร่าดังขึ้น พร้อมกับเปลือกตาของสารวัตรที่ค่อยๆ เปิดขึ้น ดวงตาคมมองผมตรงๆผมชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะรีบเก็บสีหน้า “ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย”“โกหก” เขาพึมพำพลางยื่นมือมาดึงผมเข้าไปใกล้จนแทบชิดกัน“เฮ้… อย่าดึงดิ”“ก็คุณเล่นจ้องหน้าผมแบบนี้ จะให้ผมทำไง”“แล้วคุณจะทำอะไรล่ะ?” ผมท้าทายกลับไป“อยากรู้?”“…”ผมรู้ทันทีว่าแววตาแบบนี้ของสารวัตรหมายความว่ายังไง ผมรีบดันหน้าอกเขาออกแล้วกลิ้งตัวลงจากเตียงทันที“ไม่เอาแล้ว! ผมจะไปอาบ

การเงียบในห้องยืดเยื้อไปอีกหลายวินาที เสียงเดียวที่ได้ยินคือเสียงเบาๆ ของเครื่องปรับอากาศที่พยายามรักษาอุณหภูมิให้สบายและเสียงเพลงที่เล็ดลอดเข้ามา ท่ามกลางความตึงเครียดที่อบอวลอยู่ในอากาศพี่ริวยังคงนั่งอยู่ในท่าทางที่ไม่รีบร้อน สายตาเขายังคงจับจ้องไปที่สารวัตร โดยที่รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้า ในขณะที่สารวัตรก็ไม่ยอมแพ้ เขาจ้องกลับไปไม่ลดละ ใบหน้าของเขายังคงนิ่งสงบ เหมือนกับการประลองที่กำลังเกิดขึ้นเงียบๆ“ถ้าไม่อยากพูด ก็ไม่เป็นไร” สารวัตรพูดเสียงต่ำ แม้จะมีความตึงเครียดในคำพูด แต่เขาก็ไม่ได้ถอนสายตาจากพี่ริวพี่ริวยักไหล่เบาๆ ก่อนจะหันไปหาเงาของตัวเองในกระจกของบาร์ที่อยู่ข้างๆ อย่างไม่สนใจคำพูดนั้น เขาค่อยๆ จับขวดเหล้าเทลงแก้วแล้วยกขึ้นดื่มอย่างสงบ“ผมไม่ได้พูดว่าไม่อยากคุยหรอก” พี่ริวพูดเสียงทุ้มขณะวางแก้วลงบนเคาน์เตอร์ “แค่คิดว่ามันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมเท่านั้น”ผมที่ยืนอยู่ข้างๆ คุณสารวัตรฟังแล้วก็รู้สึกว่ามันเหมือนการพูดจาเป็นเชิงลึกมากกว่าการพูดคุยกันแบบปกติ เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ใช่แค่การคุยกันทั่วไป“หมายความว่าอะไรครับ?” ผมถามโดยไม่สามารถอดกลั้นความสงสัยได้พี่ริวหันมามองผ

วันต่อมาผมเดินเข้าไปในบริเวณบูธดีเจของรุยด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง รุยนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์ กำลังจัดของบางอย่างอยู่ เขาเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะยิ้ม“ไงไอ้โคลน มาทำไมแต่เช้า?”ผมยิ้มเจื่อนๆ “ก็แค่อยากแวะมาดู”รุยหัวเราะ “แปลกแฮะ ปกติไม่เห็นเคยเห็นมาเวลานี้”ผมเกาหัวแก้เก้อก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้หน้าเคาน์เตอร์ “เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างเหรอ?”รุยเลิกคิ้ว “ทำไมถามแบบนั้น?”“ก็… แค่รู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกๆ”รุยนั่งลงฝั่งตรงข้ามและจ้องหน้าผมด้วยสายตาคมกริบ “มึงกำลังสงสัยอะไรอยู่กันแน่?”หัวใจผมเต้นแรงขึ้นทันที รุยกำลังจับสังเกตผมอยู่ และผมรู้ว่าถ้าผมไม่ระวังคำพูด เขาจะรู้ทันแน่ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะตอบกลับไป “กูแค่รู้สึกว่ามีบางอย่างที่มึงไม่ได้บอกกู”รุยนิ่งไปสักพักก่อนจะถอนหายใจยาว “กูเองก็มีเรื่องอยากถามมึงเหมือนกัน”“อะไร?”รุยเท้าแขนลงกับเคาน์เตอร์แล้วพูดเสียงต่ำ “เมื่อคืนริวคุยอะไรกับมึงบ้าง?”หัวใจผมกระตุกวูบบ้าชิบ!รุยกำลังจ้องผมด้วยสายตาคมกริบ รอคำตอบที่ผมไม่แน่ใจว่าควรพูดยังไงดี ผมไม่อยากโกหกเขา แต่ก็ไม่สามารถบอกความจริงทั้งหมดได้ นั่นพี่ชายของมันเชียวนะเมื่อคืนริวคุยอะไรกับม