All Chapters of ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine): Chapter 41 - Chapter 50

ไซโคลนจ้องมองมาที่ผม รอคำตอบด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม แววตาของเขาท้าทายคล้ายกับรู้ดีว่าผมจะไม่มีวันปฏิเสธเขาได้จริงๆผมหายใจเข้าลึก พยายามสะกดความวุ่นวายในอก ผมไม่ควรปล่อยให้เขาเข้ามาใกล้กว่านี้ ไม่ควรทำให้มันยุ่งยากไปกว่านี้แต่สุดท้าย ผมก็ยอมกดปลดล็อกรถเสียง “ติ๊ด” ดังขึ้นเบาๆ ประตูฝั่งข้างคนขับเปิดออกอย่างง่ายดาย และไซโคลนก็สไลด์ตัวเข้ามานั่งข้างๆ ผมด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนเป็นที่ของเขาเอง“ดีมาก” เขาพูด พลางยิ้มมุมปากเหมือนคนที่รู้ว่าตัวเองชนะ“แล้วไงต่อ?” ผมถามเสียงเรียบ พยายามไม่แสดงความว้าวุ่นใจออกไปไซโคลนเอนหลังพิงเบาะ หลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผมตรงๆ “คุณกำลังหนีอะไรอยู่กันแน่ พี่สไนเปอร์?”เขาจับผมได้แล้วสินะว่าชอบให้เรียกว่าพี่ผมเม้มปากแน่น ไม่มีคำตอบให้เขา เพราะแม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่แน่ใจ“หนีตัวเอง?” ไซโคลนเดา “หนีผม?”“ผมไม่มีเวลามาเล่นเกมกับคุณ” ผมหันไปจ้องหน้าเขานิ่ง “ลงจากรถซะ”“ไม่!”คำตอบของเขาสั้นกระชับ และหนักแน่นเสียจนผมขมวดคิ้วโดยอัตโนมัติ“นี่มันเรื่องอันตราย” ผมย้ำเสียงเข้ม “พวกมันกำลังเคลื่อนไหวอยู่ แถมยังพุ่งเป้ามาที่คุณด้วย”ไซโคลนเลิกคิ้ว “

หลังจากที่ภารกิจในคืนแรกเริ่มส่งผลดี การจับกุมผู้ต้องสงสัยหลายรายทำให้ข้อมูลสำคัญเริ่มทะลักออกมา ข้อมูลเหล่านั้นทำให้เรามีความคืบหน้าในการสืบสวน แต่ก็ยังมีช่องว่างที่เราต้องหาคำตอบให้ได้ พวกเราต้องเข้าใกล้แหล่งต้นกำเนิดของการขนยาเสพติดให้มากที่สุด หากจะหยุดมันได้ทั้งหมด เราต้องลงลึกเข้าไปในโลกใต้ดินที่ซับซ้อน และริวก็เป็นส่วนหนึ่งที่เราต้องพึ่งพาริว… เขาน่าจะรู้จักธุรกิจนี้ดีกว่าใคร และตอนนี้เขาคงกำลังขัดผลประโยชน์กับขบวนการนี้ ผมไม่อยากยุ่งกับคนประเภทเขาสักเท่าไหร่ แต่ตอนนี้เขาก็เป็นเหมือนกับไพ่สำรองที่เราต้องหันมาใช้ประโยชน์จากเขาผมรู้ดีว่าเขาก็เหมือนกันกับคนหลายๆ คนในโลกนี้ ที่ต้องทำสิ่งที่ไม่อยากทำเพื่อให้ชีวิตเดินต่อไปได้ ด้วยความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและยากที่จะหลีกเลี่ยง เราตัดสินใจเข้าหาริวเพื่อร่วมมือในภารกิจครั้งนี้“ริว” ผมพูดชื่อของเขาผ่านโทรศัพท์ด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความจริงจัง “เรามีเรื่องที่ต้องคุยกัน”รอไม่เกินชั่วโมง ริวก็เดินเข้ามาในห้องที่เราใช้ประชุมกันอยู่ เขาแต่งตัวลำลอง ไม่เคยแสดงอารมณ์หรือความรู้สึกออกมาให้เห็นง่ายๆ แต่แววตาของเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล“รู้หรือ

….ไซโคลน Talk….ความเงียบปกคลุมห้องประชุมชั่วขณะ หลังจากคุณสารวัตรบอกว่าตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับภารกิจนี้อีก ทุกคนมองหน้ากัน ไม่มีใครขยับ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาผมหรี่ตามองคุณสารวัตร ผมรู้ดีพฤติกรรมของเขาไม่ใช่ท่าทางของคนที่ยอมแพ้ หลังจากนั้นจึงค่อยหันไปหาพี่ริวพี่ริวเองก็นั่งมองพฤติกรรมของคุณสารวัตรนิ่งๆ เช่นกัน ตอนนี้เขาคงกำลังวิเคราะห์คุณสารวัตรอยู่“สารวัตรของพวกคุณ กำลังจะไปลุยเดี่ยว” พี่ริวพูดหลังจากคุณสารวัตรเดินพ้นประตูออกไปลูกน้องในทีมคุณสารวัตรมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนแววตาจะเปลี่ยนแน่วแน่ พวกเขาจับอาวุธประจำกายของตัวเองแน่นแล้ววิ่งตามออกไป“ผมไปด้วย” ผู้กองกายเป็นคนแรกที่พูดขึ้นมา เขาเป็นลูกน้องคนสนิทของสารวัตร“ผมก็ไม่ถอยเหมือนกัน” จ่าแชมป์เสริมตามไม่นานนัก สมาชิกทีมคนอื่นๆ ก็เอ่ยปากตามกันไปหมด ไม่มีใครคิดจะถอนตัวผมพยักหน้าให้พี่ริวเพื่อส่งสัญญาณให้ตามไปบ้าง ไอ้สารวัตรจะลุยเดี่ยว ถามกูหรือยังว่ากูยอมไหม!แม่ง! มันน่าโมโหฉิบหาย บอกแล้วไงว่าจะไม่ปล่อยให้แบกรับอะไรแค่คนเดียว เอาแต่ผลักกูออกอยู่ได้!….สไนเปอร์ Talk….ทีมของเราถูกแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มแรกจะเป็นแนวหน้า

…ไซโคลน Talk…ผมมองสารวัตรที่นั่งเงียบอยู่ข้างเตียงของลูกน้องตัวเอง ใบหน้าของเขาดูเหนื่อยล้า แต่สายตายังเต็มไปด้วยความคิดมากมายคนอื่นอาจจะคิดว่าทุกอย่างกำลังจะจบ แต่เราต่างรู้ดีว่านี่เป็นแค่จุดเริ่มต้น….ผมเดินออกจากห้อง ไม่ได้พูดอะไร พอพ้นออกมาจากโซนพักฟื้น ไต้ฝุ่นกับรุยปรี่มาหาผมโดยมีพี่ริวเดินตามมา“ไง คุณตำรวจไซโคลน” รุยประชดผม“ตำรวจบ้านมึงสิ!“ ผมสวนกลับ“คงไม่เป็นแล้วมั้งทายาทนักธุรกิจอ่ะ” ไต้ฝุ่นรับต่อไอ้สองคนนี่จงใจมาหาเรื่องผมชัดๆ รู้อยู่หรอกที่มันประชดเพราะเป็นห่วงผม“เออ กูขอโทษ หยุดประชดกูสักทีเถอะ” ผมต้องขอโทษพวกมันอย่างเสียไม่ได้ผมถอนหายใจพลางยกมือขึ้นเสยผมที่ยุ่งเหยิงจากเรื่องบ้าบอตลอดทั้งคืนไต้ฝุ่นกับรุยมองหน้ากันก่อนที่ไอ้ฝุ่นจะยักไหล่ “ไม่ใช่ว่ามึงต้องขอโทษพวกกูหรอก มึงต้องขอโทษตัวเองมากกว่าที่ดันมาหาเรื่องใส่ตัว”“เรื่องใส่ตัวพ่อง เขาเรียกมันว่าความรักเว้ย” ผมยักคิ้วใส่พวกมัน ก่อนจะหันไปหาพี่ริวที่ยังคงยืนเงียบมองอยู่“ผมนึกว่าพี่กลับไปแล้ว” ผมทักเขา ผมเองก็ลืมเขาไปเสียสนิท“กลับไม่ได้หรอก ถ้ามึงยังไม่กลับ” ไต้ฝุ่นตอบแทนพี่ริวห๊ะ! แล้วทำไมต้องรอกลับพร้อมผม“คิ

….สไนเปอร์ Talk….ผมพยายามเจรจากับผู้บังคับบัญชาจนตัวเองยังสามารถอยู่ในคดีนี้ต่อได้ และตอนนี้พวกเราก็กำลังรอให้คนพาพ่อมาสอบสวนสักพักเจ้าหน้าที่สองนายก็พาตัวพ่อซึ่งถูกสวมกุญแจมือ เข้ามายังห้องสอบสวน เขายังคงใส่ชุดของเมื่อคืนอยู่แววตาของเขาดูล้าเล็กน้อย…“พ..พ่อ…” มันยากมากที่เสียงจะหลุดออกจากลำคอของผมตั้งแต่เกิดผมไม่เคยเห็นเขาโทรมแบบนี้มาก่อน แม้เขาจะอายุเยอะแล้ว แต่ก็ยังดูกระปรี้กระเปร่าอยู่เสมอแล้วดูสิ….วันนี้เขากลับอยู่ในสภาพแบบนี้ คนเป็นลูกแบบผมควรทำอย่างไรระหว่างความถูกต้องกับความถูกใจ ผมควรเลือกสิ่งไหน…พ่อมองผมนิ่งๆ แล้วพูดช้าๆ“ฉันเห็นแกแล้วเหมือนเห็นตัวเองในอดีตเลย”ประโยคสุดท้ายที่เขาพูด ทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกบีบคั้นจากข้างในบุคลิก ความคิด นิสัย ผมล้วนสืบทอดมาจากเขาทั้งนั้น…พ่อมองผมด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลัง เท้าแขนลงบนพนักเก้าอี้ที่ดูจะเล็กไปสำหรับเขา“แกจะไม่ถามอะไรหน่อยเหรอ?” เขาเอ่ยเมื่อเห็นเงียบผมเม้มปากแน่น สายตาจับจ้องไปที่กุญแจมือที่ล่ามเขาไว้“…ทำไม?” ผมถามเสียงแผ่ว “ทำไมพ่อต้องทำเรื่องพวกนี้?”พ่อหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลัง ดวงตาคม