Semua Bab ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine): Bab 31 - Bab 40

เสียงกระสุนยังดังเป็นระยะ แม้พวกมันจะถูกไต้ฝุ่น รุย ฮิลล์ พี่ริว และสารวัตรเล่นงานไปพอสมควร แต่ยังมีบางคนที่ดื้อด้านพยายามดักซุ่มยิงอยู่ตามมุมโกดัง“ต้องออกไปจากที่นี่ก่อนที่พวกมันจะตามคนมาเพิ่ม!” ฮิลล์พูดเสียงดัง ขณะที่กำจัดศัตรูตรงหน้าอย่างเยือกเย็นไต้ฝุ่นยิงกระสุนไปอีกสองนัด พลางหันมามองผมกับสารวัตร “ถ้ายังไม่เลิกยืนใกล้กันแบบนี้ พวกกูขอออกไปก่อนเลยนะ” หลังจากนั้นมันหันไปสบตากับพี่ริวก่อนส่งแม็กกาซีนที่เตรียมไว้ให้แล้วค้อนสายตากลับไปสนใจอีกฝั่งต่อรุยหัวเราะหึๆ ขณะรีโหลดกระสุน “เออ จริง ถ้าจะมีโมเมนต์แบบ ‘ฉันดีใจที่นายไม่เป็นอะไร’ ก็รอให้พ้นจากนรกนี่ก่อนค่อยทำ”สารวัตรดูเหมือนจะไม่สนใจคำพูดของพวกมัน เขายังคงจับแขนผมแน่น ดวงตาสีเข้มจ้องมองเหมือนกำลังสแกนหาบาดแผล“เจ็บตรงไหนรึเปล่า?” เสียงของเขายังคงแข็งกระด้างผมกระจ้องหน้าเขาก่อนจะถอนหายใจ กลับไปผมต้องละลายความเย็นชาของเขายังไง“ผมไม่เป็นไร” ผมตอบเสียงอ่อย ก็ตอนนี้ผมกำลังเป็นคนผิดอยู่นี่ จะมั่นหน้าเดี๋ยวอาจจบไม่สวยหลังจากเหตุการณ์นี้จบลงปัง! ปัง!เสียงกระสุนดังขึ้นกระชั้นชิด ผมแทบไม่ทันตั้งตัว แต่ร่างของสารวัตรขยับเข้ามาแทบจะทันท

….ด้านของไต้ฝุ่น…..เสียงลมหายใจหนักๆ ดังอยู่ในตรอกแคบไต้ฝุ่นขยับตัวหลบอยู่หลังถังขยะโลหะเก่าๆ มือของเขากำปืนแน่น เลือดจากบาดแผลเล็กๆ บนแขนซึมออกมาผ่านแขนเสื้อเขาหันไปมองรอบๆ ศัตรูยังอยู่ใกล้ๆ ประมาณสามคน พวกมันกำลังเดินลาดตระเวน พยายามหาเขาเชี่ยเอ๊ย!… ดันพลาดจนได้ตอนที่พวกเขากำลังจะขึ้นรถ มีพวกมันคนหนึ่งกระโจนเข้าใส่เขาจากด้านหลัง ไต้ฝุ่นพลิกตัวต่อสู้ แต่พวกมันอีกสองสามคนก็เข้ามาล็อกตัวเขาไว้ การดิ้นรนทำให้เขาพลาดจังหวะขึ้นรถไป แต่เอาจริงใจร่างกายเขามันไม่สามารถก้าวขาขึ้นรถได้เมื่อเห็นว่าหมอนั่นไม่ยอมไปด้วยไต้ฝุ่นหลับตาลง สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาของเขาดูเย็นเยียบและสงบนิ่งเขาแนบตัวกับเงามืด ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปตามตรอกอีกด้านหนึ่ง ริวกำลังยืนอยู่บนหลังคาของตึกเตี้ย ใกล้ๆ กัน…เขามองเห็นทุกอย่างจากมุมสูง ดวงตาคมกริบกวาดมองสถานการณ์ด้านล่างเขาเห็นกลุ่มศัตรูที่กำลังตามหาไต้ฝุ่น เห็นไต้ฝุ่นที่กำลังหลบซ่อน และที่สำคัญ… เขาเห็นกลุ่มกำลังเสริมที่กำลังมุ่งหน้ามายังที่นี่“…เร็วเกินไป” ริวพึมพำเขาคิดไว้แล้วว่าหน่วยของสารวัตรจะต้องมาถึง แต่ไม่คิดว่าพวกมันจะเร่งกำลังเส

ผมหรี่ตามองพี่ริวและไต้ฝุ่นสลับกัน รู้สึกเหมือนมีบางอย่างแปลกๆทำไมพวกเขาดูสนิทกันเกินไป…ปกติพี่ริวจะไม่ปกป้องใครขนาดนี้โดยเฉพาะไต้ฝุ่นที่นานๆ เจอกันที…แต่ผมยังไม่ได้พูดอะไรออกไป ได้แค่เก็บความสงสัยไว้ในใจสารวัตรไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่พยักหน้าให้เจ้าหน้าที่ข้างหลังส่งโทรศัพท์ไปให้ฝ่ายเทคนิคตรวจสอบ“หวังว่ามันจะมีประโยชน์” น้ำเสียงของเขายังเย็นชาเช่นเคยผม รุย และฮิลล์สบตากันเล็กน้อย รุยพ่นลมหายใจพรืด ก่อนจะยกแขนกอดอก เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ขณะที่ไต้ฝุ่นยักไหล่นิดๆ เหมือนไม่ใส่ใจอะไรนัก แต่ผมรู้ดีว่าเขากำลังสังเกตทุกคนในห้องผมชอบที่เขาจริงจังกับงานนะ แต่ผมไม่ชอบที่ตอนนี้เขามองข้ามผมเหมือนเป็นอากาศธาตุพี่ริวเท้าคางกับโต๊ะ นัยน์ตาคมเข้มของเขาดูเหนื่อยล้า แต่ยังแฝงไปด้วยความเคร่งขรึม เขาถามออกมา “พวกผมจะกลับได้เมื่อไหร่?”“ขึ้นอยู่กับว่าหลักฐานที่ให้มาเชื่อได้มากน้อยแค่ไหน” สารวัตรปรายตามองหน้าพี่ริว มือของเขายกบุหรี่ขึ้นจรดริมฝีปาก ก่อนจะพ่นควันสีเทาออกมาเป็นสาย สร้างบรรยากาศอึมครึมไปทั่วห้องผมเม้มริมฝีปาก ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยให้ตาย!สารวัตรกับพี่ริวเล่นเกมจ้องตากันไม่เลิก แต่ไ

ผมก้าวขาตามไซโคลนเข้ามาในคอนโดของเขา เป็นเขาที่เสนอเองว่าให้ผมนอนพักที่นี่กับ เพราะกลัวผมวูบหลับระหว่างขับรถกลับบ้านปกติถ้าผมเคลียร์งานไม่เรียบร้อยผมจะไม่ทิ้งมันเด็ดขาด ผมอาจงีบหลับไปสักพักแล้วค่อยตื่นมาทำงานต่อ แต่เขาเป็นคนแรกที่ทำให้ผมยอมวางมันไว้ได้แสงแดดจากภายนอกส่องเข้ามาในห้องผ่านกระจกบานใหญ่ ทำให้ห้องดูโปร่งและสว่างจ้าเกินไป ไซโคลนหันมายิ้มให้ผมเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปยังโซฟาและทิ้งตัวลงนั่ง เขาหยิบรีโมทขึ้นมากดปิดม่าน แล้วมองมาที่ผมเหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นจากอากาศรอบตัว แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกไม่คุ้นเคย ในขณะที่ปกติผมมักจะอยู่ในสภาพที่พร้อมจะทำงานตลอดเวลา“พักเถอะครับ” ไซโคลนพูดเสียงนุ่มก่อนจะยกมือขึ้นทาบที่ว่างข้างๆ “คุณต้องการอะไรไหม? ดื่มน้ำ หรือว่า… อยากนอนตรงนี้เลย?”ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อยก่อนจะก้าวไปนั่งบนโซฟาอีกด้าน คำพูดของเขาชวนให้ผมคิดถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา การทำงานหนักจนแทบไม่เคยได้หยุดพักมันเป็นเรื่องที่ผมคุ้นเคย แต่ตอนนี้ มันเหมือนมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกถึงความไม่ปกติในตัวเองผมมองเขาในขณะที่เขานั่งอยู่ตรงนั้น เขาเหมือนจะเป็นคนที่สา

หลังจากช่วงเวลาที่ร้อนแรงและไร้ซึ่งการควบคุมจบไปหลายยก ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียง หอบหายใจเบาๆ ขณะที่ความร้อนจากร่างกายของไซโคลนยังแผ่ซ่านอยู่ข้างๆม่านในห้องถูกปิดสนิท มีเพียงแสงที่เล็ดลอดจากม่านที่ให้ความสว่างสลัว ร่างกายของผมเต็มไปด้วยร่องรอยที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้ มันไม่ได้เจ็บปวด แต่กลับเป็นหลักฐานถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไซโคลนนอนหอบอยู่ข้างๆ ดวงตาคู่นั้นยังหลุบต่ำ แต่รอยยิ้มล้าๆ บนมุมปากกลับทำให้ผมต้องถอนหายใจ“พอใจรึยัง?” ผมเอ่ยถามเสียงแหบ พลางเอื้อมมือไปคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวเองไซโคลนไม่ได้ตอบในทันที เขาเพียงแค่เลื่อนสายตาขึ้นมองผม ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ มือของเขาเอื้อมมาสัมผัสแก้มของผม ลูบไล้อย่างเชื่องช้า และจงใจให้สัมผัสนั้นลากไล้ผ่านรอยจูบที่เขาทิ้งไว้“ผมต้องเป็นฝ่ายถามคุณสารวัตรต่างหากว่าพอใจแล้วหรือยัง?” เขาเอ่ยอย่างเกียจคร้าน“…อยากโดนอีกหรือไง?” ผมปรายตามองเขาไซโคลนหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวมาแนบชิดผมมากขึ้น ปลายจมูกของเขาไล้ผ่านแนวคอของผม สัมผัสแผ่วเบานั้นทำให้ร่างกายที่เพิ่งผ่านพายุร้อนแรงมายังรู้สึกวูบวาบขึ้นมาอีกครั้ง“ไม่เอาน่า ผมแค่ถามเฉยๆ” เขากระซิบเสียงพร่าอย่าง