All Chapters of ปฏิบัติการล่าของหลวง (You’re mine): Chapter 11 - Chapter 20

....ในรถ.....บรรยากาศในรถค่อนข้างเงียบ สารวัตรเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเลยถือโอกาสแหย่เขาเล่นอีกสักหน่อย เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันตึงเครียดเกินไป“จริงๆ คุณไม่ต้องฝืนก็ได้นะครับ”“ฝืนอะไร?”“ก็… ฝืนทำเป็นไม่สนใจผมไง”เขาหันมามองหน้าผมอย่างเอือมๆ “คุณนี่มัน… คิดไปเองเก่งจริงๆ”“หืม? หรือจะบอกว่าไม่ได้สนใจผมเลย?”“ใช่”“โอ้โห ตอบทันทีไม่มีลังเลเลยนะครับ” ผมหัวเราะเบาๆ “แต่แปลกนะครับ ถ้าคุณไม่ได้สนใจผมจริงๆ คุณคงไม่เสียเวลากับผมแบบนี้หรอก”สารวัตรเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ “ผมแค่ทำตามหน้าที่”“แน่ใจเหรอครับ?” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาขมวดคิ้ว หันมามองผมด้วยสายตาดุๆ “ผมขับรถอยู่”“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้วก็ได้” ผมหัวเราะ ก่อนปล่อยให้อีกฝ่ายตั้งใจขับรถต่อไป กวนแค่นี้ก็พอ มากกว่านี้เดี๋ยวเขาจะรำคาญเอาได้- คลับ M -เมื่อมาถึง ผมพาเขาเดินเข้าไปยังโซนห้องทำงานด้านหลัง ซึ่งเป็นจุดที่พวกผมใช้ประชุมกันเรื่องปัญหาภายในคลับฮิลล์กับรุยกำลังนั่งรออยู่ก่อนแล้ว พอเห็นผมพาคุณสารวัตรเข้ามา ฮิลล์ก็แสยะยิ้มทันที“โห ไม่อยากจะเชื่อว่ามึงพาตัวเขามาได้จริงๆ”“บอกแล้วไงว่ากูเก่ง” ผมยักคิ้ว ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่

โกดังร้าง – 22:35 น.เสียงปืนยังดังต่อเนื่อง ไอ้ตัวต้นเหตุที่หายไป 21 วันนั่งพิงลังไม้ข้างๆ ผม ท่ามกลางเสียงวุ่นวายของการปะทะ ลูกน้องของผมกระจายกำลังตามแผน ส่วนไอ้บ้านี่…“คิดถึงกันล่ะสิ” มันยิ้มกวนๆ พลางเหลือบตามองผม“หุบปากแล้วนั่งเงียบๆ” ผมกระชากคอเสื้อมันเข้ามาใกล้พลางมองสำรวจทั่วตัว “มีแผลตรงไหนไหม?”“ห่วงผมเหรอ?”ผมกลอกตา ก่อนจะกระแทกมันกลับไปนั่งพิงลังไม้เหมือนเดิม “ผมไม่อยากมีปัญหากับพ่อแม่ของคุณต่างหาก”เขาหัวเราะเบาๆ “หึ รู้ไหม ผมนั่งรอวันนี้มาตั้งแต่วันแรกที่ผมหายไปเลยนะ”“อะไร?” ผมหรี่ตา“วันที่คุณจะอดทนไม่ไหว จนต้องมาตามหาผมเอง”“ผมไม่ได้มาตามหา ผมมาทำคดี!”“โอเคๆ คดี” เขาพยักหน้าแบบไม่เชื่อ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบคางตัวเอง “แต่ให้ตายสิ คุณดูโกรธมากเลยนะตอนเห็นผม”“ผมโกรธเพราะคุณโง่ที่เอาตัวเองมาเสี่ยงแบบนี้”เขาหัวเราะ “โหดจัง แต่ก็ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ”ผมถอนหายใจ พยายามสงบสติอารมณ์ นี่มันไม่ใช่เวลามาคุยเรื่องไร้สาระ“อาวุธพวกมันมีแค่ปืนสั้น กับมีด ไม่ได้มีอะไรหนักเกินไป” เขาพูดขึ้นเสียงจริงจังขึ้นมานิดหน่อย “แต่พวกมันก็ระวังตัวกันมาก ผมต้องแกล้งตีสนิทตั้งหลายวันกว่าจะเข้า

คืนนั้น – คลับ Mบรรยากาศที่คลับยังคงเหมือนเดิม แต่ผมรู้ดีว่าตอนนี้ทุกคนอยู่ในโหมดระวังตัวมากขึ้นกว่าปกติ ดูจากการ์ดที่เป็นตำรวจนอกเครื่องแบบแฝงตัวมาเดินตรวจตราตลอดเวลา แล้วไหนจะพวกไซโคลนแต่ละคนก็มีบอดี้การ์ดคอยประกบห่างๆ โดยไม่ละสายตา พ่อแม่ของเด็กพวกนี้คงไม่ยอมให้ลูกตัวเองเป็นอะไรไปง่ายๆ แต่ละคนทายาทบริษัทแนวหน้าของประเทศทั้งนั้น“เหมือนว่าพวกมันรู้ตัวแล้ว” ผมพึมพำขณะยืนมองการเคลื่อนไหวในคลับ“ใช่” เขาพยักหน้า “แต่พวกมันไม่กล้าทำอะไรโจ่งแจ้งอีก เพราะรู้ว่าตำรวจกำลังจับตาดูอยู่”“งั้นก็ดี”“แต่มันแปลกไปอีกแบบนะ” เขายิ้มพลางจิบวิสกี้ “ปกติคลับผมไม่ค่อยมีตำรวจมาดูแลขนาดนี้หรอก”“ฉันมาเพราะคดี”“อ้อเหรอ”“ใช่”“ไม่ได้มาเพราะห่วงผม?”“…”“ไม่เถียงแฮะ”ผมหรี่ตา “นายอยากโดนจับข้อหาก่อกวนเจ้าพนักงานไหม?”เขาหัวเราะออกมาดังๆ “โอเคๆ ผมหยุดแซวก็ได้”“ดี”เขามองหน้าผมเงียบๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเสียงอ่อนลง “ขอบคุณนะ ที่ช่วยผม”“…”“ไม่ว่าในฐานะอะไรก็ตาม ผมดีใจที่คุณอยู่ข้างผม”ผมชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี “อย่ามาทำเสียงซึ้ง”“โอเค” เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นแก้วมาชนกับแก้วน้ำของผม“งั้

คุณสารวัตรนั่งเงียบอยู่ที่โต๊ะทำงาน ท่าทางเขายังคงเย็นชา ราวกับไม่สนใจเสียงโวยวายจากฮิลล์หรือคำพูดที่ผมพยายามจะพูดออกมา ความนิ่งสงบของเขาทำให้บรรยากาศในห้องนี้ตึงเครียดยิ่งขึ้น ทุกคำพูดที่ผมจะพูดต่อไปมันเหมือนจะถูกตัดสินไปแล้วในใจของเขาผมรู้ว่าเขารู้แล้ว… รู้แล้วว่าเหตุผลที่ผมเข้าหาเขามันไม่ใช่เพราะตัวเขา แต่เป็นเพราะท่านหิงสา พ่อของเขาความรู้สึกไม่เชื่อใจคงก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อเขาค้นพบว่า ผมเข้ามาใกล้ชิดกับเขาเพราะต้องการหาทางเข้าหาพ่อของเขา เพียงแค่เรื่องนี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของเราผิดแผกไปตลอดกาลคุณสารวัตรยังคงไม่ตอบอะไร ทำเพียงแค่จ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่เฉียบคม ราวกับเขากำลังอ่านใจผม แต่ก็ยังคงไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรใจผมหนักอึ้งไปหมด ไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี รู้แค่ว่าในตอนนี้ผมไม่สามารถกลับไปเหมือนเดิมได้“คุณสารวัตร…” ผมเริ่มต้นเสียงแผ่ว ลมหายใจรดอยู่บนริมฝีปากแต่กลับไม่มีคำพูดไหนหลุดออกมา “ผม… ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้”ฮิลล์ที่ยืนอยู่ข้างๆ หันมามองผมด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเห็นใจ ก่อนจะสบตากับคุณสารวัตรที่ยังคงจ้องมาที่ผมด้วยท่าทีที่เกือบจะเป็นการประเมินผ

หลังจากวันนั้น ผมก็ไม่ได้เจอสารวัตรอีกเลยไม่ใช่ว่าเขาหลบหน้าผมหรืออะไรแบบนั้น แต่เพราะผมติดต่อเขาไม่ได้ต่างหากโทรไปไม่รับ ข้อความก็ไม่อ่าน!แรกๆ ผมคิดว่าเขาอาจจะต้องการเวลาสงบสติอารมณ์ หรือไม่ก็ยังโกรธผมอยู่ แต่พอเวลาผ่านไปหลายวันเข้า ผมเริ่มรู้สึกแปลกๆมันไม่เหมือนกับเขาเลย...ผมรู้ว่าสารวัตรเป็นพวกหัวแข็ง เอาแต่ใจ และไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของตัวเอง แต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่จะเมินเฉยหรือหนีปัญหาแบบนี้“เฮ้ ฮิลล์ มึงติดต่อสารวัตรได้บ้างไหม?” ผมถามเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งเช็กเอกสารบางอย่างอยู่ อย่างไม่รู้จะถามใครฮิลล์เงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยความงุนงง “เปล่า มึงถามกูเนี่ยนะ”“แล้วที่สถานีตำรวจล่ะ?” ผมยังคงถามต่อ ถึงแม้จะรู้คำตอบจากมันแล้วก็ตาม ก็ผมไม่รู้จะถามใครได้นี่นา“กูไม่ได้ไปบ่อยๆ เหมือนมึงนะ”ผมขมวดคิ้ว ลองคิดทบทวนดูอีกครั้ง มันต้องมีอะไรผิดปกติแน่ๆสุดท้าย ผมตัดสินใจขับรถไปที่สถานีตำรวจด้วยตัวเองสถานีตำรวจ“พี่ครับ สารวัตรศิรชัชอยู่ไหม?” ผมถามตำรวจนายหนึ่งที่กำลังเดินผ่านอีกฝ่ายหันมามองผม ก่อนจะพยักหน้า “อ๋อ สารวัตรเหรอ? เขาไปฝึกภาคสนามกับหน่วยปฏิบัติการพิเ