ตอนที่ 20

หลังจากที่สารวัตรพาผมมาถึงที่บ้านสวน ผมเดินตามเขาเข้าไปอย่างไม่พูดอะไร แต่ภายในใจเต็มไปด้วยความเครียดและโกรธแค้น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกยึดไว้ในวงจรที่สารวัตรเองก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่ยอมพูดออกมาชัดเจนว่าเขาคิดยังไงกับผม หรือทำไมถึงต้องหลบหน้าแบบนี้

“คุณจะเอายังไง?” ผมถามเสียงแข็ง ขณะที่ยืนอยู่ในห้องรับแขก

สารวัตรมองผมแวบหนึ่งก่อนจะถอนหายใจและไม่พูดอะไร ผมเริ่มรู้สึกเหมือนกำลังโดนทำให้ตัวเองรู้สึกไร้ค่าเหมือนเดิมเหมือนครั้งแรกที่เจอกัน

ผมไม่สามารถยืนอยู่เฉยๆ ได้อีกต่อไป จังหวะนั้นมันเหมือนทุกอย่างระเบิดออกมาในหัว

“จะหลบหน้าผมไปอีกนานไหม?” ผมตะคอกใส่เขา สบตากันตรงๆ “ไม่เคยคิดเลยเหรอว่าเหตุผลที่ผมทำแบบนี้กับคุณ คืออยากให้คุณตอบอะไรให้ชัดเจน?”

สารวัตรสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางของผมที่เริ่มไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ผมก้าวเข้าไปใกล้ เขาไม่ตอบอะไร ผมยืนอยู่ตรงหน้าของเขา พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้มันพุ่งออกมา

“ทำไมไม่บอกผม?” เสียงผมสั่นเล็กน้อย แต่ยิ่งพยายามกดเสียงลงไปมากเท่าไหร่ ความโกรธของผมก็ยิ่งก่อตัว “ถ้าคุณไม่ต้องการผมก็พูดออกมาเลย!”

สารวัตรหายใจหนักๆ พยายามหลีกเลี่ยงสายตาผม แต่ผมไม่ยอ