All Chapters of พรากรักมาเฟียเถื่อน: Chapter 21 - Chapter 30

“ไอ้มาร์ติน” ทุกสายตามองไปยังเจ้าของเสียงทันที ก่อนที่หมอไมลส์จะก้าวเข้ามาในห้อง นำทัพมองทั้งสองสลับกันไปมา จริงอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด พวกมันเป็นแฝดกัน“มึงกลับมาทำไม”“…” นำทัพยืนฟังทั้งสองคุยกันเงียบ ๆ ก็ว่าวันนั้นเขารู้สึกไม่คุ้นสายตา เขาเหลือบมองหญิงสาวตัวเล็กที่แทบไม่สนใจใครเลย เธอเอาแต่นั่งแกว่งเท้ามองผีเสื้อโบยบินอยู่บนเตียง ขณะที่เขากำลังจ้องไปที่คนตัวเล็ก เสียงมาร์ตินก็ดึงความสนใจให้เขาหันไปมอง“พอดีของกูหาย เลยต้องมาตามกลับคืน” ซึ่งเป็นของที่เขาหวงแหนมาตลอดหลายปีแต่ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ มันถึงหายไปได้“อะไรของมึง” หมอไมลส์ทำหน้าไม่เข้าใจกับสิ่งที่น้องชายกำลังจะสื่อ และใช่..คนที่เขาคุยด้วยตอนนี้คือ มาร์ติน น้องชายฝาแฝดของเขาเอง พวกเขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน เนื่องจากมาร์ตินเรียนและอยู่ที่ญี่ปุ่น ส่วนเขาเป็นหมออยู่ที่มาเก๊า นานครั้งทั้งสองจะมาเจอกันแต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมครั้งนี้น้องชายเขาถึงมาอยู่นี่โดยที่ไม่บอกเขาล่วงหน้า หมอไมลส์เคยขอให้น้องชายมาอยู่กับตัวเองที่มาเก๊า แต่มาร์ตินปฏิเสธที่จะมา บอกแค่ว่าตัวเองไม่ชอบที่นี่ชอบอยู่ญี่ปุ่นมากกว่า ซึ่งหมอไมลส์เองก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่น้อง

"ทำอะไร" พยาบาลที่เพิ่งออกมาจากห้องพักของมิลินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองยังเจ้าของเสียงที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหลังเธอ "คะ คุณหมอ" เป็นหมอไมลส์ที่มาเจอ "ผมถามว่าคุณทำอะไร" เวลานี้ไม่ควรมีพยาบาลเข้ามายุ่งกับผู้ป่วย เพราะเป็นเวลาพักผ่อน อีกอย่างมิลินก็ไม่ได้มีอาการผิดปกติ ถ้ามีก็ต้องเป็นเขาที่รู้ก่อนเพื่อน ทว่าทำไมพยาบาลถึงเข้ามาดูโดยไม่บอกเขาก่อน เขาแจ้งชัดเจนแล้วว่าถ้ามีอะไรที่เกี่ยวกับมิลินให้แจ้งเขาทันทีห้ามทำเองโดยพลการ "ฉะ ฉันมาดูยาที่เอาให้คุณมิลินค่ะว่าใกล้จะหมดหรือยัง" "คุณมาใหม่หรอ" เพราะเขารู้สึกไม่คุ้นหน้าพยาบาลคนนี้ หรือว่าเธอจะเป็นเด็กใหม่ "ใช่ค่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาได้อาทิตย์เดียว" แล้วมันก็จริง ยิ่งเป็นเด็กใหม่ยิ่งน่าสงสัย ว่าแต่เธอเข้ามาในบริเวณนี้ได้ยังไง เขาลืมบอกไปว่าห้องของมิลินจะแยกออกมาจากผู้ป่วยทุกคนอื่น ๆ ทั้งชั้นมีแค่ห้องมิลินคนเดียวเท่านั้น "ผมจะถือว่าเป็นครั้งแรก ไปเถอะ" ถือว่าเธอไม่รู้ก็แล้วกัน พยาบาลสาวรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ให้ไว หมอไมลส์มองตามอีกคนไปจนลับตาก่อนจะดึงสายตากลับมามองหญิงสาวในห้องอีกครั้ง "....." หมอหนุ่มยืนมองคนที่กำลังหลับใหลอยู่นานก่อน

"อ้าว.." ไบค์ถึงกับอุทานพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองเจ้านายตัวเองที่ยืนทำหน้าเหวออยู่ เขาเองก็ตกใจไม่ต่างกับเจ้านายเมื่อชื่อตัวเองหลุดจากปากหญิงสาว งั้นก็แสดงว่าเธอจำเขาได้ยกเว้นนายสินะ"จำพี่ได้ด้วยเหรอ" หรือมันจริงตามที่หมอบอก มิลินจำได้แค่บางเรื่องที่เกี่ยวกับเธอและลืมบางอย่างไป แล้วสิ่งที่เธอลืมก็คือนำทัพ.."พี่ไบค์" มิลินเรียกไบค์อีกครั้ง "มิลิน" ไบค์โบกมือเรียกหญิงสาวที่เหม่อมองอะไรก็ไม่รู้ เขามองตามสายตาของเธอไปก็ไม่เห็นมีอะไรอยู่ตรงนั้น"พี่ไบค์" "ครับคุณมิลิน""พาลินไปหาหมอหน่อย" วันนี้เธอมีนัดต้องให้ไบค์พาไป บอกว่าไปหาหมอไม่ได้สิ ต้องบอกว่าไปตลาด ใช่..ไปตลาด"ว่าไงนะครับ?" "พาลินไปตลาดหน่อยได้ไหมคะ""เอ่อ.." ไบค์เหลือบมองผู้เป็นนายเล็กน้อย"ได้สิ" ทว่าเป็นนำทัพที่ตอบ เขาจะเป็นคนพาเธอไปเอง ไม่ใช่ตลาดนะ..แต่เป็นประเทศไทยณ ประเทศไทยนี่ก็หนึ่งอาทิตย์แล้วที่ทั้งสามเดินทางมาถึงไทย ต้องยอมรับว่าทุกอย่างลำบากไปหมดสำหรับนำทัพ เพราะไม่ค่อยคุ้นชินเส้นทางจนครูซต้องให้ลูกน้องตัวเองมาอยู่ดูแลและคอยช่วยเหลือระหว่างอยู่ไทย ส่วนไบค์แม้ว่าบ้านเกิดจะอยู่ประเทศไทยแต่อย่าลืมว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่

หลังจากที่หญิงสาวออกไป นำทัพยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ในหัวของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยคำถามมากมายที่อยากจะถามออกไป ครืน ครืนทว่าในตอนนั้นเอง.. โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานก็มีเสียงเรียกเข้า ร่างสูงหมุนตัวก้าวไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะแล้วหยิบมือถือขึ้นมาดูรายชื่อคนที่โทรเข้ามา#คาเรนติ๊ด!"อืม"(กาสิโนไฟไหม้)"สาเหตุ" เขาไม่รู้สึกตกใจเท่าไหร่เพราะนี่มันไม่ใช่ครั้งแรก นำทัพถามถึงสาเหตุที่ทำให้ไฟไหม้ในครั้งนี้ แต่เหมือนว่าเขานั้นจะรู้อยู่แล้ว(ยังหาตัวการไม่เจอ) คาเรนได้สั่งลูกน้องออกตามล่าหาคนที่มันมาวางเพลิงกาสิโนพี่ชายตัวเอง ไม่คิดว่าการไม่เข้าไปดูงานเพียงวันเดียวจะทำให้เกิดเรื่องขึ้นได้ สงสัยพวกมันคงว่างมากถึงได้มากระตุกหนวดเสือแบบนี้ คงต้องทักทายกันหน่อยแล้วไหม"ลองส่งของขวัญไปให้พวกมันดูสิ" พวกมันคงจะเงียบไปอีกนานถ้าได้รับของขวัญจากเขา เก่งแต่ในที่ลับพอที่สว่างกับหัวหด คงคิดว่าเขาโง่มากมั้งที่ไม่รู้ว่าตัวการนั้นเป็นใคร บางเรื่องก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดออกไป แค่จัดการเงียบ ๆ แล้วให้มันหายไปอย่างถาวรก็พอแล้ว(ได้)"แค่นี้แหละ" นำทัพกำลังจะวางสายเป็นต้องชะงักเมื่อเสียงน้องชายแทรกขึ้น(มิลิ

บนโต๊ะอาหารในช่วงเช้าเต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึม ตั้งแต่เมื่อคืนจนเช้านำทัพไม่ยอมปริปากพูดกับเธอสักคำ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หรือเขาจะโกรธเรื่องที่เธอกลับบ้านดึกทั้งยังไปไหนมาไหนไม่ขออนุญาตก่อน"คุณนำทัพคะ" เมื่อรู้อย่างนั้นก็คิดว่าตัวเองควรขอโทษเขาไป ดีกว่าปล่อยให้เป็นแบบนี้ไปนาน ๆ"...." เงียบ มีเพียงความเงียบที่ตอบกลับมา หญิงสาวมองอีกคนนั่งตักอาหารเข้าปากด้วยความรู้สึกอึดอัดอยู่ในใจ"ลินขอโทษค่ะ" เธอแค่ไม่ชอบสถานการณ์ในตอนนี้ จากที่ตื่นมาต้องได้ยินเสียงเขาทุกเช้ากลับมีแต่ความเงียบที่เธอได้รับจากเขาเท่านั้น"...." เธอจะมาขอโทษเขาทำไมในเมื่อเธอไม่ได้ทำอะไรผิด หรือว่าเธอไปทำอะไรมางั้นเหรอ ถึงอย่างนั้นนำทัพก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม ปรายตามองหญิงสาวเพียงนิดก่อนจะกลับมาสนใจที่อาหารตรงหน้าต่อ"ขอโทษที่ลินกลับบ้านดึกแล้วก็ไม่ได้บอกคุณว่าไปไหน" เมื่อคืนเธอแค่อยากอยู่คนเดียวเงียบ ๆ จึงไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะไม่ไกลจากบ้านเท่าไหร่ ทว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียวอย่างที่ควรจะเป็น แต่ยังมีลูกน้องนำทัพตามไปด้วย เพียงแต่พวกเขาปล่อยให้เธออยู่คนเดียวแล้วเฝ้าอยู่ห่าง ๆ เอาครืน ครืนยังไม่ทันที่นำทัพจ