All Chapters of พรากรักมาเฟียเถื่อน: Chapter 11 - Chapter 20

"กูเอง" คาเรนตอบคำถามให้อีกคนหายข้องใจว่าใครเป็นคนอนุญาตให้มิลินไปโรงพยาบาลโดยบอกเขาก่อน "ไปเอามิลินกลับมา" เขาไม่สนว่าเธอจะอยู่ที่ไหนหรือเป็นอะไร สิ่งที่ต้องการตอนนี้คือพาเธอกลับมา "นี่ไม่ใช่เวลางาน" นั่นหมายความว่านำทัพไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับเขา ทั้งสองยืนจ้องหน้ากันนิ่งก่อนจะเป็นนำทัพที่เบือนหน้าหนีแล้วพาตัวเองไปนั่งยังโซฟา "กูจะเอามิลินไปด้วย" เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นโดยที่สายตาก็เหลือบมองชายหนุ่มอีกคนที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองอยู่ "ถ้ากูบอกว่าไม่ให้เอาไปล่ะ" คนไม่สบายจะให้ไปลากกลับมามันใช่เรื่องหรือไง "...." นำทัพเงียบไปอีกครั้ง อีกสองวันเขาต้องเดินทางกลับไทย และเขาไม่อยากปล่อยหญิงสาวไว้ที่นี่ตามลำพัง ต่อให้มีคาเรนอยู่ด้วยก็ตามเขาก็จะเอาเธอไปด้วยอยู่ดี เพราะอย่างน้อยเธอจะได้อยู่ในสายตาเขาตลอดเวลา "มีอะไรกันหรือเปล่าครับ" ทว่าเสียงของคนมาใหม่แทรกขึ้นทำลายบทสนทนาของทั้งสองให้ยุติลง ไบค์มองทั้งสองที่คุยกันสีหน้าจริงจังดูเคร่งเครียดดี ซึ่งไม่รู้ว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน "....." เงียบ "ลูกพี่มึงจะกลับไทย" คาเรนพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ "นายจะ

"เสียงอะไร" มิลินได้ยินเสียงเอะอะโวยวายอยู่ข้างนอกจึงลุกขึ้นเพื่อจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น มือเล็กเปิดประตูออกกว้างพร้อมกับก้าวขาออกไปยังนอกห้อง หญิงสาวมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นลูกน้องของนำทัพยืนเฝ้าอยู่สักคน "ไปไหนกันหมด" หรือจะเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ งั้นเธอควรออกไปดีไหม หรือว่ารอนำทัพอยู่ในห้อง แต่เสียงพวกนั้นมันดังมากเลยนะ เธออยากไปเห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตอนนี้เธอทำตัวไม่ต่างจากป้าข้างบ้านเลยสักนิด อยากรู้อยากเห็นไปเสียหมดทุกอย่าง คงเพราะเธอเบื่ออยู่แต่ในห้องด้วยแหละมั้งเลยอยากออกไปสูดอากาศด้านนอก คนตัวเล็กยืนเถียงกับตัวเองอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจได้ว่าควรไปดูจากนั้นขาเรียวยาวก็ก้าวไปยังที่มาของเสียงด้วยใจที่เต้นระทึก ใจหนึ่งก็กลัวว่านำทัพจะดุที่ออกมาเพ่นพ่านโดยไม่ได้ขออนุญาตก่อน แต่อีกใจก็อยากรู้อยากเห็นจนทำให้ไม่อยากกลับเข้าไปรอในห้อง มิลินเดินตามทางมาเรื่อย ๆ ก่อนจะเห็นว่าคนกำลังมุงดูอะไรกันอยู่ แต่แล้วสายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับร่างสูงที่คุ้นเคย เธอมองนำทัพที่กำลังยืนคุยกับใครสักคน ซึ่งเธอเองก็มองไม่เห็นอีกฝ่ายเพราะผู้คนต่างบังไว้หมด ด้วยความสูงของนำทัพเลยไม่แปลกที่เธอจะเห็นเข

"คุณมิลิน" หมอไมลส์เรียกชื่อหญิงสาวที่นั่งอยู่ในห้อง เขาเพิ่งเสร็จจากเคสล่าสุด วันนี้งานวุ่นทั้งวันตั้งแต่เช้าจนบ่าย ดีที่เขานัดมิลินไว้ช่วงบ่าย ไม่งั้นเธอได้รอเขานานแน่นอน แต่สิ่งที่เขาแปลกใจไปมากกว่านั้นไม่ใช่หญิงสาวที่อยู่ในห้อง แต่เป็นกลิ่นบางอย่างที่พอเปิดประตูเข้ามาก็เตะจมูกเขาทันที และมันทำให้เขารู้ว่าก่อนหน้านี่มิลินไม่ได้อยู่คนเดียว"คะ คุณหมอ" มิลินมีท่าทีกลัวเขาจนอีกคนจับสังเกตได้ หมอไมลส์มองปฏิกิริยาของอีกคน สีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่เขาจะทำหน้าปลงเหมือนเอือมระอาเต็มที..มันเอาอีกแล้ว"หมอขอสอบถามอาการหน่อยนะ" เขาเบี่ยงความสนใจหญิงสาวไปเป็นตั้งคำถามแทน เขาสังเกตได้ว่าใบหน้าของเธอดูสดใสกว่าครั้งแรกที่ได้เจอกันมาก สงสัยผู้ชายคนนั้นจะดูแลเธอดีกว่าที่เขาคิด"ลินยังมีอาการหวาดกลัวแล้วก็ใจสั่นในบางครั้ง แต่พักหลัง ๆ เริ่มดีขึ้นมานิดหน่อยค่ะ คงเพราะลินไม่ได้ออกไปข้างนอกหรือเขาไม่ได้ใจร้ายกับลินเหมือนเมื่อก่อนด้วยค่ะ" มิลินบอกอาการตัวเองให้หมอไมลส์รับรู้ เธอบอกแค่เฉพาะบางเรื่องที่ทำให้เธอมีอาการหวาดกลัว แม้ว่าเธอจะบอกเขาไม่หมดก็ตาม ถึงอย่างนั้นหมอหนุ่มก็รู้อยู่ดีว่าเธอโดนอะไรมาบ้าง แค

"มิลิน แม่งเอ้ย!!" เขาเห็นบานประตูห้องนอนด้านในเปิดอยู่จึงรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความรวดเร็ว ต้องบอกก่อนว่าที่กาสิโนไม่ได้มีห้องนอนแค่ในห้องทำงานเขาเท่านั้น แต่ยังมีอีกหลายห้องที่อยู่ชั้นเดียวกับเขา ทันทีที่เข้ามาในห้องก็พบเพียงผ้าม่านตรงระเบียงกำลังปลิวไหว มันทำให้เขารู้ได้ทันทีว่ามิลินเลือกที่จะกระโดดระเบียงลงไป นำทัพไม่รอช้ารีบวิ่งออกจากห้องไปดูด้วยความรวดเร็ว แม้ระเบียงห้องนี้จะไม่สูงมากแต่มันก็ทำให้เธอเจ็บได้เหมือนกัน"ตามหามิลินให้ทั่ว!" เสียงทุ้มตะโกนบอกลูกน้องทุกคนที่ยืนอยู่ให้ออกตามหาหญิงสาว เชื่อว่าเธอคงหนีไปได้ไม่ไกล"รับทราบครับ" ทุกคนรีบออกตามหาผู้หญิงของเจ้านายทันที นำทัพวิ่งไปยังด้านหลังห้องที่หญิงสาวกระโดดลง เขากวาดสายตามองไปทั่วบริเวณเผื่อว่าเธอจะเจ็บแล้วแอบซ่อนตัวอยู่แถวนี้"มิลินฉันรู้ว่าเธออยู่แถวนี้ ออกมาเถอะ" ตอนนี้มันก็ใกล้จะมืดแล้วหากเธอยังไม่ออกมาเขากลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย เธอจะอยู่ยังไงรอบตัวมันเต็มไปด้วยความมืด มิลินเป็นคนที่กลัวความมืดมากถ้าต้องอยู่คนเดียวคงเอาแต่ร้องไห้เป็นแน่"ออกมาสิวะ!!" เนื่องจากกาสิโนของเขาอยู่ติดกับภูเขาซึ่งไม่ไกลมาก และแน่นอนว่าคนที่ไม่

“เมียกูเป็นยังไงบ้าง” นำทัพและคาเรนลุกขึ้นพร้อมกัน คำถามพุ่งไปที่หมอไมลส์ทันทีเมื่อก้าวออกมาจากห้องตรวจ ด้านหมอหนุ่มทำเพียงเงียบแล้วจ้องหน้านำทัพกลับไป ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วเอ่ยถาม“คุณทำอะไรกับเธอ” การเจอกันครั้งนี้ของเขาและหญิงสาวมันไม่เหมือนกับทุกครั้ง แววตาของมิลินมันเปลี่ยนไปจนไม่เหมือนมิลินคนเดิมที่เคยส่งยิ้มให้กับเขา“เกิดอะไรขึ้น” เพราะคำถามของอีกคนมันทำให้มีลางสังหรณ์ เหมือนว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับมิลินอย่างไรอย่างนั้น“ความจำบางส่วนของมิลินหายไป” ว่าไงนะ?“หมายความว่าไง” เป็นคาเรนที่เอ่ยถาม นำทัพหลังจากที่ได้ยินคำพูดที่หลุดออกจากปากผู้เป็นหมอถึงกับนิ่งชะงักไปทันที หมาย ความว่าไงที่บอกว่าความจำของเธอหายไป“สาเหตุเกิดจากภาวะสุขภาพบวกกับยาที่เธอกินอยู่ตอนนี้ มิลินพึ่งยามาสักระยะแล้ว เธอใช้รักษาอาการกังวลและอาการผิดปกติเกี่ยวกับการนอน” มิลินได้ยาเป็นตัวช่วยให้ตัวเองไม่วิตกกังวลและนอนหลับได้ในทุก ๆ คืน หรือหากวันไหนเธอเหนื่อยจากกิจกรรมที่นำทัพมอบให้หรือร้องไห้หนักจนเกินไปวันนั้นเธอไม่ต้องพึ่งยาเลย เพราะมันจะหลับไปเองโดยไม่รู้ตัว ส่วนยาตัวนี้ได้มายังไงน่ะเหรอ.. เพรา