All Chapters of พรากรักมาเฟียเถื่อน: Chapter 31 - Chapter 40

“ลงมาสิวะ!” นำทัพเรียกให้ไมลส์ลงมาจากด้านบน มันเป็นบ้าหรือเปล่าถึงขึ้นไปยืนยิ้มอยู่บนนั้น เกิดอีกฝ่ายตามมายิงอีกจะไม่กลายเป็นผีเฝ้าตู้คอนเทนเนอร์หรือไง“ผมลงไม่ได้” ทว่าคนข้างบนกับมีสีหน้าไม่สู้ดี แววตาภายใต้กรอบแว่นมองหาหนทางที่จะพาตัวเองลงไปหาทุกคนได้“แล้วมึงขึ้นไปยังไง” นำทัพยืนเท้าสะเอวมองอีกคนสีหน้าไม่สบอารมณ์ “ไม่รู้ครับ” ส่ายหน้าตอบ ก็ตอนนั้นเขาตกใจมากนี่หน่า รู้ตัวอีกทีก็มายืนอยู่ข้างบนแล้ว ไมลส์มองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางลงไปจากไอ้ตู้บ้า ๆ นี้“กูล่ะเชื่อมึงเลย”“เอาบันไดไปให้มัน” ครูซสั่งลูกน้องที่อยู่ด้านหลัง เขาส่ายหน้าเนือย ๆ ให้กับสองคนนี้ที่ไม่ว่าจะเจอกันเมื่อไหร่เป็นต้องกัดกันทุกทีไม่นานบันไดก็มาถึง ไมลส์พาตัวเองลงมาจนถึงข้างล่าง ทันทีที่เท้าแตะพื้นเขาก็หันมาฉีกยิ้มให้กับครูซและนำทัพที่ยืนมองอยู่“ตอบกูได้ยัง มึงมาที่นี่ทำไม” ไม่ใช่แค่สงสัยว่ามันมาทำไม แต่สงสัยว่ามันมาถูกได้ยังไง หรือมันแอบตามเขามาอย่างนั้นเหรอ แม่งเป็นใครกันแน่วะ“อะไรครับ” แต่คนถูกถามกลับทำหน้าใสซื่อไม่รู้อะไร ซึ่งท่าทางของไมลส์ทำเท้าเขากระตุกอยู่หลายครั้ง“มึงมาที่นี่ได้ยังไง” ถามย้ำอีกครั้ง“ตอบไปแล

เกือบสองชั่วโมงที่คนตัวโตเอาแต่รังแกเธอไม่ยอมปล่อย นำทัพนั่งกอดอกจ้องหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าตัวเอง เขามองรอยแดงตามลำคอและหน้าอกลากยาวไปจนถึงเรียวขาเนียนสวย แทบไม่เหลือที่ว่างให้เขาฝากอีกแล้ว"นั่งสิ" ประโยคคำสั่งบอกกับอีกคนให้นั่งลง เธอไม่เคยเรียนเรื่องมารยาทหรือไงว่าห้ามยืนค้ำหัวผู้ใหญ่ เมื่อคนตัวเล็กยังคงนิ่งเขาจึงส่งสายตาเป็นเชิงออกคำสั่งอีกครั้ง"ค่ะ" ร่างเล็กนั่งลงยังฝั่งตรงข้ามกับมาเฟียหนุ่ม"มีอะไรอยากบอกฉันไหม" ทันทีที่นั่งลงประโยคคำถามก็พุ่งมาที่เธอ มือหนาเอื้อมไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบโดยที่สายตาก็จับจ้องไปยังคนตัวเล็กตรงหน้า มิลินชะงักไปทันที เขาสังเกตเล็บยาวของเธอจิกลงบนฝ่ามือแน่นจนเป็นรอยเล็บ"คะ?" แม้จะตกใจกับคำถามสักแค่ไหนแต่เธอจะทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไม่ได้เด็ดขาด"คิดว่าตัวเองเก่งแค่ไหนถึงกล้าโกหกฉัน" เขาอาจจะโง่ที่หลงเชื่อไปเสียสนิทใจเรื่องที่เธอความจำเสื่อม แท้จริงแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด เธอกำลังโกหกเขาอย่างหน้าตาย"คุณ.." ดวงตากลมโตเปิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดจากอีกคน“อย่าคิดว่าทำอะไรแล้วจะไม่มีใครรู้”“....”ปึก! เอกสารบางอย่างถูกโยน

“ทะลึ่ง!” มือเล็กฟาดลงที่แขนแกร่งอย่างไม่แรงนักพร้อมกับส่งสายตาดุราวกับแมวน้อยมาให้เขา นำทัพกระตุกยิ้มก่อนที่ทั้งสองจะพากันกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง“หมดแก้วเลย” นำทัพมองไมเนอร์ที่เอาแต่ส่งเหล้าให้คนตัวเล็กไม่พัก เขาไม่คิดห้ามเพราะเขาเองก็ชอบเวลาที่เธอเมาเหมือนกัน ทว่ามีอยู่หนึ่งสิ่งที่เขาไม่ชอบเอามาก ๆ นั่นก็คือไมเนอร์ มันเริ่มวอแวเมียเขาหนักกว่าตอนแรกเสียอีก “ระวังหน่อย” เขาแทรกขึ้นในตอนที่ไมเนอร์เลื่อนแขนเกือบโดนใบหน้ามิลิน สถานที่ก็ไม่ใช่น้อย ๆ อีกนิดตัวมันกับเธอก็จะสิงกันอยู่แล้ว ไอ้นี่สงสัยไม่อยากตายดี“คนของมึงมาใกล้กูเอง” ไมเนอร์เถียงกลับทันควัน เขาก็อยู่ของเขาดี ๆ มีแต่มิลินนั่นแหละที่เมาแล้วเลื้อยเป็นงู แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นำทัพส่งสายตาข่มขู่มาให้เขา ทุกครั้งที่มิลินเอนตัวไปทางไมเนอร์เขาก็จะเจอกับสายตาพิฆาตพร้อมฆ่าทันที กลายเป็นว่าตอนนี้ทุกคนนั่งมองไมเนอร์กับนำทัพทะเลาะกันตลอดการนั่งดื่ม คนหนึ่งก็ชอบกวนตีน อีกคนก็จะลุกเป่าหัวอย่างเดียว ครูซต้องคอยจับเพื่อนไว้ตอนที่นำทัพดึงปืนออกมาหมายจะไปยิงไมเนอร์"มึงต้องระวัง" "แล้วมันเป็นความผิดกูหรือไง" ทำไมมันไม่โทษคนของมันบ้าง เอ

เวลาต่อมา..ปึก! ปึก! ปึก!นำทัพกระแทกตัวตนใส่ร่องสวาทบวมแดงอย่างหนักหน่วงและบ้าคลั่ง ยังไม่ทันหายดีกับกิจกรรมเมื่อคืน ทว่าตอนนี้เธอต้องมานอนรองรับแรงกระแทกจากคนด้านบนอีกแล้ว เขาไม่คิดจะหยุดพักบ้างเลยหรือไง พอบอกจะทำลูกก็ทำไม่หยุดเลยปึก! ปึก! ปึก!"อ๊ะ ๆ" เสียงหวานครางระงมไปทั่งห้องโดยสารเมื่อคนด้านบนเอาแต่กระแทกแก่นกายเข้าใส่รัวเร็ว เกือบชั่วโมงที่เขารังแกคนตัวเล็กบนเครื่องบินส่วนตัว มันทั้งตื่นเต้นและเสียวในเวลาเดียวกัน เขาชอบเวลาได้ยินเสียงครางหวาน ๆ ของเธอ มันปลุกเร้าอารมณ์ดิบเถื่อนได้เป็นอย่างดีปึก! ปึก! ปึก!"จะเสร็จ ซี๊ด" ใบหน้าดูดีเชิดครางเมื่อใกล้จะเสร็จ "จะ จุก" ขนาดของเขามันเล็กซะที่ไหน ยิ่งเวลาจะเสร็จเขายิ่งเพิ่มแรงขึ้นจนเธอแทบทนไม่ไหว รู้สึกจุกท้องน้อยไปหมดแล้วตอนนี้"มิลิน อ๊าส!!" ไม่นานทุกอย่างก็จบสิ้น นำทัพขยับเข้าออกสองสามครั้งเพื่อรีดน้ำเชื้อให้เข้าไปอยู่ในท้องของเธอให้หมด ห้ามหกเลอะออกมาด้านนอกเด็ดขาด นั่นลูก ๆ ของเขาเลยนะ ใครจะทนเห็นลูกตัวเองตายต่อหน้าต่อตาได้ล่ะว่าไหมจุ๊บ~"พักผ่อนเถอะ"ณ มาเก๊ากาสิโน"ไอ้คาเรนไปไหน" ทันทีที่มาถึงมาเก๊า นำทัพก็ตรงมากาสิโนทันท

เช้าวันใหม่"เฮีย" ว่าที่คุณแม่งัวเงียตื่นขึ้นมาในช่วงเช้าของวันใหม่ ดวงตากลมโตขยับมองไปมาเพื่อหาใครบางคนที่นอนกอดเธอทั้งคืน ทว่าตอนนี้กลับไม่พบ เขาหายไปไหนกันนะ"หกโมงเช้า~" เวลาบนผนังห้องบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาหกโมงเช้า ซึ่งมันเช้ามากสำหรับเธอ พอมีลูกมิลินก็กลายเป็นคนขี้เซาไปโดยปริยาย มือเล็กเลื่อนไปสัมผัสหน้าท้องแบนราบตัวเองเบา ๆ ก่อนที่ใบหน้าสวยจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยแต่ในขณะนั้นเอง..แกร๊ก!"ตื่นแล้วเหรอ" ร่างสูงที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำสีดำก้าวเข้ามาในห้องก็พบกับคนตัวเล็กนั่งทำตาแป๋วอยู่บนเตียงนอน นำทัพไม่รอช้ารีบเข้าไปหาแม่ของลูกทันที“เฮียไปไหนมา” คนตัวเล็กถามทันทีเมื่อนำทัพก้าวมาหยุดข้างเตียง“ไปทำอาหารไว้รอคุณแม่” เขาเห็นเธอหลับอยู่จึงไม่อยากรบกวน อีกอย่างเรื่องอาหารการกินเขาอย่างเป็นคนทำให้ด้วยตัวเอง เธอกับลูกจะได้รับสารอาหารเต็มเปี่ยม นำทัพมองใบหน้าหญิงสาวอย่างพิจารณาจนเธอต้องรีบยกมือจับใบหน้าตัวเองเพื่อดูว่ามีอะไรติดหรือเปล่า“มีอะไรติดหน้าลินหรือเปล่าคะ” เขาเล่นจ้องขนาดนั้นใครจะไม่สงสัยกันล่ะ“ไม่มี” ตอบยิ้ม ๆ“แล้ว..”“รู้สึกว่าหนูสวยขึ้น” “....” มิลินชะงักไปเล็กน้อยพร้อม