Lahat ng Kabanata ng หลงกลรัก มาเฟียเถื่อน: Kabanata 61 - Kabanata 70

เมื่อมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบสามทุ่มพอดี เด็กๆ ก็นอนหลับสบายไม่ยอมตื่น“เดี๋ยวมีนปลุกเองค่ะ” อมีนาหันไปบอกชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ“ไม่ต้องปลุกลูกหรอก เดี๋ยวพี่อุ้มจะลูกไปส่งที่ห้องให้ มีนไปเปิดประตูบ้านรอนะ” ไคล์ตัลหันไปบอกหญิงสาวพร้อมรอยยิ้ม เห็นลูกๆ นอนหลับสบายก็ไม่อยากจะปลุกให้ตื่น“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าตอบก่อนจะเดินลงไปเปิดประตูบ้านรอตามที่คุณชายมาเฟียบอกอุ้มมิราไปส่งที่ห้องเสร็จก็ออกมาอุ้มมาร์เวลไปส่งในห้องอีกรอบ บ้านหลังเล็ก ห้องนอนเล็กๆ แต่ไคล์ตัลก็สัมผัสและรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นจากบ้านหลังนี้“หลับสบายกันเลยนะ” คุณพ่อของอมีนาทักขึ้นมาเมื่อเห็นเด็กๆ นอนหลับกันอยู่“ขอตัวกลับก่อนนะครับ” ไคล์ตัลยกมือขึ้นไหว้ว่าที่พ่อตาในอนาคตพร้อมรอยยิ้ม“ครับ มีนออกไปส่งคุณชายหน่อยสิลูก” ประจักรหันไปบอกลูกสาวที่ยืนอยู่ไม่ไกล“ค่ะ” หญิงสาวตอบตกลงตามมารยาท เพราะเจ้าของบ้านที่ดีต้องออกไปส่งแขกเวลาที่แขกจะกลับบ้าน“เป็นยังไงบ้าง เที่ยวทะเลสนุกไหม” คุณชายมาเฟียถามขึ้นมาในขณะที่หญิงสาวเดินออกมาส่งที่หน้าบ้าน“สนุกค่ะ”เป็นคำตอบที่อมีนาตอบไปแบบไม่ต้องคิดอะไร เพราะเธอสนุกและมีความสุขกับการไปเที่ยวในครั

เช้าวันต่อมา“อาหารเช้าเสร็จหรือยังคะคุณแม่” มิราที่แต่งตัวในชุดนักเรียนของเด็กอนุบาลถามขึ้นมาเสียงใส เมื่อเห็นคุณแม่กำลังวุ่นวายอยู่กับการทำอาหารเช้าอยู่“ใกล้เสร็จแล้วค่ะ มิรากับมาร์เวลนั่งรอก่อนนะคะ” คุณแม่คนสวยตอบลูกสาวก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำอาหารที่อยู่ตรงหน้าต่อด้วยท่าทางเร่งรีบ เนื่องจากวันนี้อมีนาตื่นสายจึงทำอาหารเสร็จช้ากว่าทุกวัน“มีอะไรให้พ่อช่วยไหม” ประจักรถามลูกสาวด้วยความหวังดีเผื่อว่าจะมีอะไรให้ช่วยได้บ้าง“ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธคุณพ่อด้วยความเกรงใจ“เสียงรถใครมาจอดหน้าบ้าน” ในระหว่างที่นั่งรออาหารเช้ากับหลานๆ ประจักรก็พูดขึ้นมาด้วยความสงสัย“รถคุณพ่อหรือเปล่าครับ” มาร์เวลลุกขึ้นยืนมองไปที่หน้าบ้านด้วยความตื่นเต้น“แต่ไม่ใช่คุณพ่อ” มาร์เวลพูดขึ้นมาเสียงเศร้าเมื่อคนที่ลงจากรถไม่ใช่คุณพ่อที่เด็กๆ เฝ้ารอมาตลอดทั้งเดือนประจักรมองหลานๆ ด้วยความสงสารเมื่อเห็นเด็กๆ ทำหน้าผิดหวังเมื่อรู้ว่าไม่ใช่รถของคุณพ่อ“นั่นไงคุณพ่อ!” มิราพูดขึ้นมาเสียงดังด้วยความดีใจอมีนาได้ยินในสิ่งที่มิราพูดมาใบหน้าสวยก็มีรอยยิ้มที่สดใสขึ้นมาทันที เมื่อรู้ว่าเขามาหัวใจของเธอก็พองโตขึ้นมาอย่างบอกไม่ถ

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาหลังจากที่ย้ายมารักษาต่อที่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่คุณชายมาเฟียเป็นคนจัดการทุกอย่างให้ ซึ่งก็เห็นได้ว่าอาการของอมีนานั้นดีขึ้นมากจนแทบจะหายเป็นปกติ เมื่อได้รับการรักษาที่ดีขึ้นก็ทำให้ลูกในท้องปลอดภัยตามไปด้วยส่วนอาการของคุณพ่อเธอก็เช่นเดียวกัน ท่านรู้สึกตัวดีและได้ออกมาอยู่ในห้องพักฟื้นแล้วทำให้ทุกคนดีใจเป็นอย่างมากมิรากับมาร์เวลก็ได้ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเอกชนชื่อดัง ซึ่งมีคุณย่าคอยดูแลและจัดการทุกอย่างให้ ตอนนี้เด็กๆ มีความสุขกันมากที่ได้อยู่บ้านหลังใหญ่ที่มีทั้งคุณแม่และคุณพ่ออยู่ด้วยกันพร้อมหน้าโรงเรียนใหม่ที่ใหญ่โตมีเพื่อนมากมาย มีคุณครูคอยดูแลไม่ห่าง ทำให้เด็กๆ มีชีวิตและมีสังคมที่ดีมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเหมือนกับที่ใครหลายๆ คนบอกว่าเงินทำให้ชีวิตดีขึ้นในวันที่ลูกๆ ไปโรงเรียนอมีนาก็จะมาหาคุณพ่อที่โรงพยาบาลทุกวัน ถ้าเป็นวันหยุดก็จะพาลูกๆ มาเยี่ยมคุณตาด้วย เพราะมีห้องพิเศษที่สะดวกสบายและเป็นส่วนตัว ถึงแม้ว่าไคล์ตัลจะจ้างพยาบาลพิเศษมาคอยเฝ้าอยู่ตลอดเวลาแต่อมีนาก็อดเป็นห่วงไม่ได้และเธอก็มาหาคุณพ่อทุกวัน“ขอบคุณนะคะ”อมีนาเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ จากใจ

หนึ่งเดือนต่อมานับวันชีวิตของอมีนาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความสุข มีลูกๆ ที่น่ารักและยังมีสามีที่รักและเอาใจใส่อยู่ตลอด มีคุณย่าที่รักและเอ็นดูหลานๆ มีพี่เลี้ยง มีแม่บ้านคอยดูแล ส่วนคุณพ่อก็หายดีได้ออกมาอยู่ที่บ้านหลังใหญ่ด้วยกันแล้วอมีนายังจำทุกอย่างได้ดีไม่มีลืมเธอเติบโตมากับบ้านหลังนี้ในฐานะคนรับใช้ อยู่ภายในครัวทั้งแต่เล็กจนโต แต่พอได้ออกจากบ้านหลังนี้ไปนานหลายปี ตอนนี้เธอได้กลับเข้ามาอีกครั้งในฐานะลูกสะใภ้แต่กว่าจะมาถึงวันนี้ได้เธอก็ผ่านเรื่องราวมาเยอะแยะมากมาย พอมองย้อนกลับไปเธอก็รู้สึกภูมิใจทุกครั้ง เพราะการที่เธอมาถึงจุดนี้ได้และมีชีวิตอยู่นั้นแปลว่าเธอเก่งมากแล้ว“ถึงเวลาทานข้าวแล้วค่ะ” คุณแม่คนสวยวางอาหารไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหันไปบอกลูกๆ ที่กำลังเล่นของเล่นชิ้นใหม่กันอยู่“ไปมิรา มาร์เวลหิวแล้ว” มาร์เวลหันไปชวนน้องสาวแล้วรีบวิ่งไปล้างมือให้สะอาดก่อนที่จะมาทานอาหาร“ทานเยอะๆ นะคะ” คุณแม่คนสวยบอกลูกๆ พร้อมรอยยิ้ม ถึงจะมีแม่บ้านแต่อมีนาก็ยังเข้าครัวทำอาหารให้ลูกๆ เหมือนเดิม“มีคนเอาชุดมาส่งค่ะ” ป้าบัวแม่บ้านเก่าแก่เดินเข้ามาบอกลูกสะใภ้ของเจ้าของบ้าน“ส่งใครคะ” อมีนาถามกลับด้วยความสงสัย“

หนึ่งอาทิตย์ต่อมาชีวิตของอมีนาตอนนี้เป็นชีวิตที่ดีและมีความสุข ซึ่งเป็นชีวิตที่ผู้หญิงหลายๆ คนใฝ่ฝันอยากจะมีชีวิตที่มีความสุขแบบเธอไคล์ตัลเอาอกเอาใจและคอยตามใจทุกอย่าง ไม่ว่าจะงานเล็ก งานใหญ่ก็จะพาอมีนาไปด้วยทุกครั้ง ทว่าคนในสังคมนั้นมีหลายแบบ หลายประเภท อีกทั้งยังหลายความคิด บางคนมองเธอด้วยสายตาที่ชื่มชม แต่บางคนก็มองเธอด้วยสายตาที่เหยียดหยาม ทำให้คุณชายมาเฟียไม่พอใจกับสายตาเหล่านั้นที่มองมาถึงแม้อมีนาจะบอกกับเขาแล้วว่าเธอไม่รู้สึกอะไร ใครจะมองยังไงก็ช่าง ขอแค่คนในครอบครัวอย่ามองเธอแบบนั้นก็พอ เธอมองโลกในแง่ดีและไม่คิดร้ายกับใคร ยิ่งทำให้ไคล์ตัลรักเธอมากขึ้นทุกวันและวันนี้เขาก็ได้ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องทำอะไรบางอย่าง เพื่อให้คนที่มองเธอไม่ดีได้มองเธอเปลี่ยนไปในแบบที่ดีขึ้น เหมือนที่เขารู้สึกอยู่ตอนนี้“ตอนเย็นไปทานข้าวกับพี่นะ พี่จองร้านอาหารเอาไว้แล้ว” ไคล์ตัลโอบกอดหญิงสาวจากทางด้านหลัง พร้อมกับกระซิบบอกเธอด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น“แล้วลูกๆ ล่ะคะ” หญิงสาวถามขึ้นมาด้วยความสงสัย เพราะอีกหน่อยลูกๆ ก็คงจะเลิกเรียนและกลับมาบ้านกันแล้ว“ให้คุณแม่ดูให้ก็ได้ครับ” ไคล์ตัลบ่ายเบี